Ένα παιδί - Τόλης Νικηφόρου.

με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ’ τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στον χειμώνα
 
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
τη γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορεί να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του

Από τη συλλογή "αναρχικά", 1979.

Ο Θησαυρός του Μακαρίτη

...κι εσύ πήγες στόν παράδεισο, τό ριξες στο αραλίκι, λές και είσαι ακόμα κλητήρας στο υπουργείο., κοίτα κατακαημένε Χαράλαμπε να βοηθήσεις να σωθεί η κατάστασις, γιατί χαθήκαμε., σε βλέπω δώδεκα μήνες χωρίς κόλλυβο.

 

1959. Ο Θησαυρός του Μακαρίτη - Φίνος Φίλμ

Ο Τελευταίος Κυνηγός - Le dernier trappeur

Οι "πραγματικοί" παγιδευτές θηραμάτων των νεαρών μας χρόνων, όπως ο Τζακ Λόντον και ο Ντέιβι Κρόκετ, δεν υπάρχουν πια. Υπάρχει, όμως, μία σημαντική τελευταία ψυχή που ακόμα ζει σύμφωνα με την παλιά φιλοσοφία του παγιδευτή θηραμάτων που ζει ενωμένος με τη φύση. Ο τελευταίος παγιδευτής θηραμάτων λέγεται Νόρμαν. Είναι πενήντα ετών και ζει μαζί με την Νεμπράσκα, μία ινδιάνα της φυλής Νεχάνι. Ακολουθώντας τον Νόρμαν, την Νεμπράσκα και τα σκυλιά τους για έναν ολόκληρο χρόνο στον Βορρά, η ταινία αυτή μας βάζει στα χνάρια ενός αληθινού χαρακτήρα ρίχνοντας φως στο δράμα και τις μάχες που αποτελούν την καθημερινή πραγματικότητα αυτού του ανθρώπου και τις περιπέτειές του στις οποίες τα σκυλιά είναι οι βασικοί χαρακτήρες. “Ο τελευταίος Κυνηγός” είναι μία ταινία που σε βυθίζει απόλυτα στο μοναδικό περιβάλλον, ένα ταξίδι μύησης και εορτασμού ενός τρόπου ζωής που βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με τα ζώα και τη φύση.

Director: Nicolas Vanier
Writer: Nicolas Vanier
Stars: Norman Winther, May Loo, Alex Van Bibber

Εν Αθήναις...παλιά γειτονιά

Η γιαγιά η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου η καταπληκτική στιχουργός που μας χάρισε αθάνατα τραγούδια έμενε στην Αγίας Σοφίας στον Κολωνό....
"...ρε παιδί μου αυτή η γυναίκα γράφει στιχάκια....άκου να δείς....και πώς ζεί..."
έλεγαν...πουλούσε τους στίχους της και ζούσε αλλά είχε και ένα πάθος
την χαρτοπαιξία....σύχναζε στα καφενεδάκια....
Γνωστός τροβαδούρος μεγάλο όνομα ήταν γείτονας....όλοι του μιλούσαν
με σεβασμό.... ήταν πολύ γενναιόδωρος....
Υπήρχαν όμως και οι άλλοι....
Σε μια αυλή απέναντι σε κάμαρα έμενε  ηθοποιός δεύτερων ρόλων
... γνωστός  μάγκας....είχε πάθος με την ...τζούρα....
είχε σπιτώσει και μια μικρότερη σε ηλικία που τράβαγε κι αυτή.
Πέθανε στην ψάθα....
Στην γειτονιά γυρίστηκαν και ταινίες ......
Τρέχαμε στα γυρίσματα να δούμε από κοντά τους ηθοποιούς....
Χαμός...να φωνάζουν οι κινηματογραφιστές μήπως και χαλάσουμε τα πλάνα....
Στα διαλείμματα  κολάτσιζαν.....τυρί και ψωμί...τίποτα το ιδιαίτερο.
Ο κινηματογράφος ήταν η κύρια διασκέδαση...γι αυτό όταν έβλεπες ηθοποιό
κάπως ένοιωθες και αν αυτός ήταν καταδεχτικός σε φώναζε κοντά του
για να σε ρωτήσει πώς σε λένε...να σου δώσει την φωτογραφία του
και εσύ να την δείχνεις στους φίλους σου.
Ήταν μόδα οι περισσότεροι γνωστοί ηθοποιοί είχαν πάντα στην τσέπη τους
ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους.
Είχαμε και την άλλη πλευρά των "καλλιτεχνών" που δούλευαν στο καμπαρέ
Χαβάη των Κατελάνων....δίπλα στο ΠΕΡΟΚΕ....
"Γυναικωτούς" τους έλεγαν στην γειτονιά και συμβούλευαν τα παιδιά τους
να μην τους πλησιάζουν....τα βράδυα ντυνόντουσαν γυναίκες για το .."σώου" τους.
Όλοι προσπαθούσαν να ζήσουν....και οι διάβολοι και οι φτωχοδιάβολοι...
και οι νορμάλ και οι ντεμί.....σύμφωνα με τους χαρακτηρισμούς της εποχής.


Πίσω στα παλιά

Μουσικά ταξίδια με τόν Ρος Ντέιλι.

Ο Ρος Ντέιλι (αγγλικά:Ross Daly) είναι Ιρλανδός μουσικός, με εξειδίκευση στην κρητική λύρα και το αφγανικό ραμπάμπ. Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1952 στο Νόρφολκ της Αγγλίας από Ιρλανδούς γονείς.[...] el.wikipedia.
Δεξιοτέχνης πολλών μουσικών οργάνων ο ίδιος, ο Ross Daly έχει συμπράξει επανειλημμένως με μεγάλους μουσικούς από όλο τον κόσμο δουλεύοντας μέσα στη μουσική πειθαρχεία των ανατολικών παραδόσεων, εξερευνώντας ταυτόχρονα νέες φόρμες και το δημιουργικό αυτοσχεδιασμό. Μεταξύ άλλων, παίζει κρητική λύρα, Αφγανικό ραμπάμπ , λαούτο, πολίτικη λύρα, σαράνγκι, ούτι, σάζι και ταμπούρ. Μοναδικός ως συνθέτης, ο Ross Daly χτίζει τις συνθέσεις του γύρω από τις λεπτές αποχρώσεις και τις ζωντανές συναντήσεις των διαφόρων ήχων των παραδόσεων που έχει μελετήσει. Βιογραφία http://www.rossdaly.gr/el

Από τό Φεστιβάλ Τέχνης & Λογοτεχνίας της Καλντέρα που διοργάνωσε το βιβλιοπωλείο της Οίας Αtlantis στο Πνευματικό Κέντρο Αγίου Γεωργίου "Πανηγυρόσπιτο".

Erotokritos performed by Ross Daly. ME THN MEΛΩΔΙΑ ΤΟΥ HATIF ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΝΟΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΜΙΝΩΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ... ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.. ΒΑΣΙΛΗΣ Κ.

Υ.Γ Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος. (Φρίντριχ Νίτσε)

Όσκαρ Κλοντ Μονέ. Ο Ιμπρεσιονιστής ζωγράφος.

Γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 14 Νοεμβρίου του 1840. Ο πατέρας του, ήταν εύπορος έμπορος της εποχής, που διακινούσε προμήθειες πλοίων. Το 1845, η οικογένεια του μετακόμισε στη Χάβρη, που αποτελούσε σημαντικό λιμάνι, στις όχθες του Σηκουάνα. Το 1858 γνωρίστηκε με τον Ευγένιο Μπουτίν, ο οποίος αποτέλεσε έναν από τους πρώτους δασκάλους του Μονέ και τον ενθάρρυνε να ζωγραφίσει την ύπαιθρο, σύνηθες θέμα για ζωγράφους εκείνης της περιόδου.

 Τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Ελβετική Ακαδημία (Académie Suisse) και ήρθε σε επαφή με έργα σημαντικών ζωγράφων επισκεπτόμενος το Μουσείο του Λούβρου.

Καίτη Λαμπροπούλου: Mια παθιασμένη αρτίστα

... η «Καιτούλα» του ελληνικού κινηματογράφου  

Γλυκύτατη, χαριτωμένη και με καντάριυ ήταν μια αξιοπρεπής δευτερορολίστρια του πανιού και μεγάλη πρωταγωνίστρια της σκηνής!

Παρά το γεγονός ότι το εμπορικό μας σινεμά της επιφύλαξε την τυποποίηση σε δεύτερους ρόλους, εκείνη κατάφερνε με τις αξέχαστες ερμηνείες και το προσωπικό της στίγμα να ξεχωρίζει, γινόμενη τελικά μια από τις πιο αγαπημένες του ελληνικού κοινού.

Μιλώ για σένα... Άλλη Μπάντα !

Η Άλλη μπάντα ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2010 στο Ηράκλειο της Κρήτης από δύο μουσικούς τον Νίκο Μανιουδάκη και τον Δημήτρη Ζωγραφάκη. Το να δημιουργήσουν μια μουσική μπάντα, υπήρχε πολλά χρόνια πρίν σαν σκέψη, αλλά πραγματοποιήθηκε το χειμώνα του 2010. Και οι δυο τους, χρόνια ταξιδεμένοι στα μονοπάτια της κρητικής μουσικής πάνε στην «Άλλη μπάντα» και ανοίγονται στις λεωφόρους του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού.
Δυο πράγματα δηλώνει η ονομασία του συγκροτήματος Άλλη μπάντα , πρώτον στην άλλη μεριά και δεύτερον μια καινούρια μπάντα που εισέρχεται στο χώρο της έντεχνης μουσικής.
Επηρεασμένοι έντονα από τον τόπο τους, δίνουν έμφαση και χρώμα , μέσα στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι και μας δείχνουν την καταγωγή τους, με τον επιθετικό και συγχρόνως γλυκό ήχο της λύρας και την αρμονία της ακουστικής κιθάρας , ενώ η ηλεκτρική κιθάρα , τα drums , και το μπάσο που πλαισιώνουν την Άλλη μπάντα επαναστατούν και δημιουργούν κάποιες φορές rock καταστάσεις .

Νίκος Μανιουδάκης (φωνή, λύρα, κιθάρα)

Δημήτρης Ζωγραφάκης (φωνή, κιθάρα)

Δημήτρης Νεονάκης (ηλεκτρική κιθάρα)

Γιώργος Τζωρτζάκης (μπάσο)

.

Φαϊρούζ

Γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1935 (επικρατέστερη ημερομηνία) στο χωριό Jabal Alarz. Το πραγματικό της όνομα είναι Νουχάντ Χαντάντ. Λίγα χρόνια αργότερα μετακομίζει στη Βυρητό. Η πρώτη της επαφή με τη μουσική είναι από το ραδιόφωνο ενός γείτονα. Ούσα μαθήτρια θα ενταχθεί στην σχολική χορωδία ενώ αργότερα θα πάρει μέρος σε ραδιοφωνικά προγράμματα. Ο συντηρητικός πατέρας της Ουάντι Χαντάντ (Wadi Haddad) δεν συμφωνούσε με αυτή την επιλογή και αρχικά είχε αρνηθεί να δώσει την άδειά του.
Η οντισιόν που της άλλαξε τη ζωή

Στο «Δάσος» του Βοτανικού κάθε βράδυ εγινόντανε πανζουρλισμός

http://www.newsonly.gr/

Το στέκι του Αντώνη Βλάχου – Βαρύμαγκας του σχοινιού και του παλουκιού!

Στην Οδό Αγησιλάου στο Βοτανικό, στις γραμμές του σιδηροδρόμου βρισκόταν το Δάσος. Ιδιοκτήτης ενός από τα πιο γνωστά κέντρα διασκέδασης της εποχής εκείνης ήταν ο “άγριος” Αντώνης Βλάχος, που είχε κάνει και φυλακή! Ο Αρβανίτης ο Αντώνης ο Βλάχος ήταν ένας ξερακιανός ψηλός, με σπαστά κατσαρά μαλλιά μαύρα, με μουστάκι αντρικό και σκούρο κοστούμι χειμώνα καλοκαίρι. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρίκα, μια κοντή στρουμπουλή, με γλυκό πρόσωπο, χαμογελαστή πάντα, όχι όπως γελαστή!

Στο Δάσος του Βοτανικού έπαιξαν ο μεγάλος δάσκαλος Mάρκος Bαμβακάρης και οι Στράτος Παγιουμτζής, Aνέστος Δειλιάς, K. Kαρίπης, Σ. Kυρομύτης Γενίτσαρης και άλλοι πίσω στο 1936. Ο Χιώτης το 1935 περίπου πήγε στην Αθήνα προκειμένου να σπουδάσει βιολί όταν τότε και γνωρίστηκε με τον Στράτο Παγιουμτζή ο οποίος και τον προσέλαβε να παίζει δίπλα του μπουζούκι στο «Δάσος».

Ο μεγάλος Μάρκος Βαμβακάρης θυμάται: «Μετά τις περιοδείες με περίμεναν να πάω στην Αθήνα στο Βοτανικό. Εκεί στο δάσος ο Αντώνης ο Βλάχος είχε ένα μαγαζί μπαρ σε μια μάντρα, στίς γραμμές του σιδηροδρόμου. Καί άρχισα να κάνω την ορχήστρα μου. Επήρα τότε μαζί μου για πρώτη φορά τόν Ιωάννη Παπαΐωάννου καθώς και τον Καρίπη τον Κώστα, και τον Στέλιο τον Κερομύτη, ένα καλό παίδι καί καλό μπουζουκάκι, καί κάποιον Στέλιο με το σαντούρι του, και είχαμε την ορχήστρα τη λαϊκή, την καθεαυτό ορχήστρα δηλαδή τη μάγκικη. Αργότερα είχα και την Χασκιλ την Εβραία. Δεν μπορώ να σας παραστήσω τι έγινε εκεί. Κάθε βράδυ εμαζευόντανε άπειρος κόσμος και καθόντανε και γλένταγε από το βράδυ μέχρι τις πέντε έξι ή ώρα! Καί κάθε βράδυ μας άκουαν όλους καί χειροκροτούσαν. Κάθε βράδυ εγινόντανε πανηγύρι και έγραψα ένα τραγούδι εκεί. Κάθε βράδυ θα σε περιμένω κι όπου θέλω γώ θα σε πηγαίνω... Αυτό το τραγουδούσα καί το εχόρευαν χασάπικο. Κάθε βράδυ πανζουρλισμός.»

Ο μεγάλος συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής του λαϊκού ρεμπέτικου τραγουδιού, Γιάννης Παπαϊωάννου (Κίος Μικράς Ασίας 18 Ιανουαρίου 1914 - Πέραμα 3 Αυγούστου 1972) θυμάται (από την αυτοβιογραφία του):

«Μετά το 1936, έπιασα δουλειά στο «Δάσος» στο Βοτανικό, του Αντώνη του Βλάχου. Εγώ, ο Μάρκος, ο Στράτος, ο Κερομύτης, ο Χατζηχρήστος, ο Μπάτης, το Ανεστάκι, ο Μπαγιαντέρας, κιθάρα ο Καρίπης, βιολί ο μπάρμπα Μήτσος ο Λορέντζος. (…) Κι όλοι μας εκεί μουσικοί, λαϊκοί συνθέτες, όχι αστεία. Και άνθρωποι όλοι τους, παιδιά που σήμερα δεν τα βρίσκεις σ’ αυτό το επάγγελμα. Χωρίς ρουφιανιές και κάτι τέτοια. Μαζί τα παίρναμε, μαζί τα τρώγαμε και πάλι ξανά από την αρχή. 

Ωραία χρόνια, αξέχαστα. Ο Χατζηχρήστος καρδιά μποστάνι. Καλός στο όργανο και συνθέτης από τους λίγους, έχει τόσες επιτυχίες. Οι κωλοεταιρίες τον θάψανε. Μαζί ξεκινήσαμε τότες, μαζί παίζαμε, μαζί τραγουδούσαμε στους δίσκους τα τραγούδια μας, μαζί γλεντάγαμε, μαζί τόσες ιστορίες. Και με τον Στεφανάκη (Σπιτάμπελο) τα ίδια. Ο Χατζηχρήστος πέθανε πριν από λίγα χρόνια. Πήγε τζάμπα. Άστα. Ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό μου, κάθε βράδυ, λέω τα τραγούδια του στο μαγαζί».(…)

«Μόνο για τον Αντώνη το Βλάχο μη μου λες. Αυτός ήταν πολύ κακό αφεντικό. Εκμεταλλευτής και σκληρός. Του σχοινιού και του παλουκιού, λέμε. Μετά που βγήκε από τη φυλακή άνοιξε αυτό το μαγαζί στο Βοτανικό, το «Δάσος». Μόλις το πήρε ο Βλάχος το ‘κανε μπουζούκια. Πήρε όλους εμάς που είμαστε γνωστοί στο κόσμο από τους δίσκους. Ο Βλάχος ήταν πολύ σκυλόμαγκας χωρίς μέτρο και ζυγαριά. Πολύ άγριος νταής. Δεν σεβόταν τους καλλιτέχνες που δούλευαν στο μαγαζί του. Όποιον έπαιρνε σβάρνα έπρεπε να τον σακατέψει. Δεν σεβόταν ούτε τη μάνα του. Σακάτεψαν από το πολύ ξύλο, αυτός και οι μπράβοι του, το Μάθεση τον Τρελλάκια. Μια άλλη φορά χαστούκισαν το γέρο Μπάτη, ενώ ο ίδιος ο Βλάχος κούφανε από το πολύ ξύλο το Χατζηχρήστο, που ήταν ένα παιδί άγιο».

.

Άθως. Άγιον Όρος

Αλ Γκαλλοντόρο (1913 - 2008)

Alfred J. Gallodoro, (June 20, 1913 – October 4, 2008)  ήταν ένας Αμερικανός τζαζ κλαρινετίστας και σαξοφωνίστας.  Είναι αξιοσημείωτο για το γεγονός ότι έπαιξε επικεφαλής άλτο σαξόφωνο με την  Paul Whiteman Orchestra και μπάσο κλαρινέτο για 12 χρόνια με τη Συμφωνική Ορχήστρα του NBC υπό τον Αρτούρο Τοσκανίνι. O Bandleader Jimmy Dorsey τον επαίνεσε ως «τον καλύτερο σαξοφωνίστα που έζησε ποτέ." https://en.wikipedia.org/wiki/Al_Gallodoro

Χειμώνιασε Χειμώνιασε...

Τρίο Μπελκάντο - Μελάγια Μάγια 

 Χειμώνα πώς το σκέπτομαι
να πέσω στο κρεβάτι
μαζεύομαι, διπλώνομαι
και διπλοκουκουλώνομαι
μα πού να κλείσω μάτι...

 Σύνθεση Γ. Μουζάκης 1955
Στίχοι Γ. Ασημακόπουλος & Β. Σπυρόπουλος & Π. Παπαδούκας

ΑΙΩΝΙΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ελεν Κέλερ, η τυφλή ηρωίδα της ζωής

Η ιστορία μιας γυναίκας που έμαθε στην οικουμένη να σέβεται τα άτομα με ειδικές ανάγκες!

Ελένη Καρατζά

 

Όταν το να είσαι τυφλός και κωφάλαλος δεν φαίνεται να παίζει κανέναν ρόλο στη ζωή, εκεί αναζήτησε την Eλεν Κέλερ, τον άνθρωπο που έκανε το προσωπικό δράμα θρίαμβο της θέλησης και της αποφασιστικότητας. Η γυναίκα που θριάμβευσε πάνω στην αντιξοότητα και την αναπηρία, που έκανε τον βίο της μοντέλο δραστηριότητας και παράδειγμα προς μίμηση, δεν έχει ανάγκη από τίτλους και χαρακτηρισμούς.

Χτυπημένη από τη συμφορά σε νεαρή ηλικία, έμεινε τυφλή και κωφάλαλη, δεν έχασε ωστόσο την όρεξη για ζωή: με τη βοήθεια της δασκάλας της για μισό σχεδόν αιώνα, σημείωσε τεράστια πρόοδο στις επικοινωνιακές της δεξιότητες, γεγονός που θα εξαργυρωνόταν αργότερα με πανεπιστημιακό πτυχίο!
Κι από κει το έργο και η προσωπική της υπερπροσπάθεια δεν έχει πραγματικά τέλος: πολιτική και κοινωνική ακτιβίστρια, εργάστηκε πυρετωδώς για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία, γράφοντας άρθρα, δίνοντας διαλέξεις, ιδρύοντας ιδρύματα, συμμετέχοντας σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς και περιδιαβαίνοντας τον κόσμο με τα οικουμενικά μηνύματα του σεβασμού και της αγαστής συνύπαρξης.

Ο ΘΕΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.

Πάνε πολλά χρόνια όταν πήγαμε στον Πειραιά να αποχαιρετήσουμε τον θείο
που έφευγε με τον "ειδικό ναύλο δια μετανάστας" για την Αμερική για να βρεί
την τύχη του και αυτός αφού προηγήθηκε προξενιό δι΄αλληλογραφίας με την Ελληνοαμερικάνα μετέπειτα σύζυγό του.

Πάμε σαν άλλοτε

ΑΘΗΝΑ

Εξοχικά κέντρα στις όχθες του Ιλισσού ποταμού το 1865 !

https://www.facebook.com

"ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ"... με την φωτογραφική ματιά του Μάκη Σταματάκη.

.http://cemadron.blogspot.gr/2016/02/blog-post_29.html

ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΛΛΑ ΤΥΡΑΝΝΙΚΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ

Νίκη Καραγάτση

Γράφτηκε από την  Μαρία Μποϊλέ
 Από την Άνδρο

H ζωγράφος Νίκη Καραγάτση (1914 Άνδρος– 1986 Αθήνα), άρχισε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών σε ηλικία μόλις 16 ετών, αρχικά κοντά στον Παύλο Μαθιόπουλο και τον Δημήτριο Γερανιώτη και στη συνέχεια στα εργαστήρια του Ουμβέρτου Αργυρού και του Κωνσταντίνου Παρθένη. Η ίδια υπογράμμιζε την πολύτιμη αρωγή του Παρθένη αναφορικά με την καλλιτεχνική της παιδεία –αν και έμεινε στο εργαστήριό του μόνο ένα έτος- με τα εξής λόγια: «Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι αυτά που έμαθα εκείνη τη χρονιά ήταν αυτά που μου έμειναν στα τέσσερα χρόνια της φοίτησής μου στη Σχολή».

Πριν ακόμη αποφοιτήσει, γνωρίστηκε, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον Μ. Καραγάτση, ήδη αναγνωρισμένο συγγραφέα, και μαζί του απέκτησε μία κόρη. Εκείνος επέμεινε να εγκαταλείψει τις σπουδές της και να αφιερωθεί στην οικογένεια και την ανατροφή της μικρής, όπερ και εγένετο. Δέκα χρόνια περίπου μετά τη διακοπή των σπουδών της, παρακολούθησε μαθήματα χαλκογραφίας στο εργαστήριο του Γιάννη Κεφαλληνού. Παράλληλα, συνδέθηκε εκ νέου με τους παλιούς της συμφοιτητές, οι οποίοι την ενθάρρυναν να επανέλθει στην ενεργό δράση.

Σπίτια στο Θησείο, 1964, Αυγοτέμπερα σε χαρτόνι , 46 x 68,5 εκ.
Πράγματι, άρχισε να ζωγραφίζει τις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και την Άνδρο με τα καφενεδάκια και τα μαγαζιά τους. Μετά από πιέσεις του Σπύρου Βασιλείου, το 1950 συμμετείχε με δύο έργα της σε ομαδική έκθεση της ομάδας "Στάθμη", ενώ το 1956 οργάνωσε στην Αίθουσα Πέην την πρώτη της ατομική, η οποία έλαβε άριστες κριτικές. Ακολούθησαν άλλες ατομικές, καθώς και συμμετοχές σε Πανελλήνιες και ομαδικές εντός και εκτός Ελλάδος, όπως η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1965. Το 1988 το έργο της παρουσιάστηκε σε αναδρομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη. Πιστή στην παραστατική ζωγραφική, απεικόνισε τοπία, νεκρές φύσεις και σκηνές της καθημερινής ζωής, καθώς και πρόσωπα που συνδέονται με τα προσωπικά της βιώματα και τον οικείο της χώρο. Οι συνθέσεις της, με έντονα στοιχεία ελληνικότητας, διακατέχονται από μία συναισθηματική, αλλά συγχρόνως ρεαλιστική διάθεση, χωρίς ιδιαίτερο τονισμό των λεπτομερειών και με κυρίαρχο στοιχείο το χρώμα.

Από την Άνδρο, 1977, Λάδι σε μουσαμά , 30 x 92 εκ.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι επανειλημμένες εκτελέσεις του ίδιου θέματος, από ελαφρά διαφορετική γωνία, από διαφορετικό φωτισμό, ή με μία μικρή μεταφορά των εικονιζόμενων προσώπων ή αντικειμένων, ακόμα και σε διαφορετικές χρονολογίες. Τέτοια παραδείγματα είναι: «Σπουδή για την Χαλκίδα» 1958 και «Η Χαλκίδα τη νύχτα» 1972, «Σπουδή για το νυχτερινό Πασαλιμάνι» 1957 και «Νυχτερινό πασαλινάνι» 1957, «Καφενείο ο Σοφός Κοραής» 1971 και 1964, «Το λιμάνι στα Χανιά με τη δύση» και «Το λιμάνι στα Χανιά» και τα δύο το 1971 κ.ά. (Τα έργα που αναφέρονται βρίσκονται στο λεύκωμα της Νίκης Καραγάτση).

Καφενείο, "Ο σοφός Κοραής", 1981, Λάδι σε μουσαμά , 55 x 77 εκ.Η Λίζα Πετρίδη έγραφε το 1975 για το έργο της καλλιτέχνιδος: «Τη ζωγραφική της την έκανε σαν μεράκι, σαν τα εργόχειρα που κάνουν οι άλλες γυναίκες για να ξεκουρασθούν. Γι' αυτό ίσως μπόρεσε να συντροφεύσει τόσο άξια τον άνδρα της [...], γιατί δεν θέλησε ποτέ να του δώσει την εντύπωση ότι αυτό που κάνει είναι κάτι το σημαντικό και το αξιέπαινο. Υπήρχε πάντα πρώτα αυτός κι ύστερα εκείνη. Και δεν είναι περίεργο ότι, με τον ίδιο τρόπο που αγάπησε τον άντρα της η Νίκη Καραγάτση, με τον ίδιο τρόπο έχει αγαπήσει και όλο τον κόσμο που την περιέβαλλε, τα έμψυχα και τα άψυχα, και θέλησε να τα εκφράσει».


Βιβλιογραφία:
Σπανοπούλου Άννα, "Η Νίκη Καραγάτση και η Αθηναϊκή Σχολή: Το αίτημα της ελληνικότητας στη ζωγραφική".

Μαρία Μποϊλέ

artmag.gr

 
πηγή.   http://gerontakos.blogspot.gr/2017/01/blog-post_187.html

Ρωσία :Αυτό είναι το πιο κρύο χωριό στον πλανήτη - H θερμοκρασία του φτάνει μέχρι και τους -71,2°C

Στο συγκεκριμένο χωριό έχει καταγραφεί η χαμηλότερη θερμοκρασία σε κατοικημένη περιοχή του πλανήτη  Αν νομίζατε ότι ζήσαμε βαρυχειμωνιά στην Ελλάδα, σίγουρα οι παρακάτω φωτογραφίες θα σας κάνουν να αναθεωρήσετε και να αλλάξετε γνώμη.

Το χωριό Oymyakon, στην Ρωσία έχει ανακηρυχθεί ως «το πιο παγωμένο, κατοικημένο μέρος στον πλανήτη» και όχι άδικα, καθώς έχει σημειώσει μέχρι και 71,2 °C κάτω από το μηδέν (το 1942).

Ο Νικόλαος Τσελεμεντές και ο θρυλικός οδηγός μαγειρικής.

  Έμαθε στις Ελληνίδες τη μπεσαμέλ και το πιροσκί. Έφερε το κέτερινγκ, καθιέρωσε ειδικές δίαιτες για ασθενείς και ίδρυσε σχολή μαγείρων

«Κανένα άλλο βιβλίο δεν εσκόρπισε εις την Ελληνικήν οικογένειαν τόσην ευτυχία», έλεγε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος για τα περιοδικά και τα βιβλία του Νικολάου Τσελεμεντέ.
Ο μάγειρας από τη Σίφνο που μαγείρεψε για πρέσβεις και υψηλά πρόσωπα, έγραψε ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά «best seller» όλων των εποχών.

Εκπληκτικά ψηφιδωτά στην αρχαία Ελληνική πόλη Ζεύγμα

Τρία νέα ψηφιδωτά ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στην αρχαία Ελληνική πόλη Ζεύγμα, που βρίσκεται στη σημερινή επαρχία Γκαζιαντέπ στη νότια Τουρκία. Τα απίστευτα καλά διατηρημένα ψηφιδωτά χρονολογούνται από το 2ο αιώνα π.Χ..

Mari Boine - Melodies of ancient broken dreams

Mari Boine - Wikipedia

 

Song for the unborn

ΟΧΤΑΣΤΙΧΑ / ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ. 1932

Αργοκυλάει της ερημιάς η πίκρα στη χλωμή καρδιά,

και των καιρών οι θύμησες ξανάρχονται ασημένιες:

Στην Αητοράχη μια φορά που παίζαμε, μικρά παιδιά 

δίχως φαρμάκια κι έννοιες…

Μια τέτοιαν ώρα μυστική που κάθε μέρα μου άγιασε,

πόθοι, παλμοί, μιλήστε ! 

Κι ελάτε πάλε στοχασμοί κάποιου χαμένου όνειρου

γιά να μέ νανουρίστε...

ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, ΕΤΟΣ 1932  τεύχος 126,  ΑΘΗΝΑΙ, 15 ΜΑΡΤΙΟΥ,  σελίδα 312

Φράνκο Κορλιανό 1948 – 2015

Ιταλός ποιητής, ζωγράφος και μουσικός, που αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη του γκρεκάνικου πολιτισμού (του πολιτισμού των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας). Είναι ο  δημιουργός του θρυλικού τραγουδιού διαμαρτυρίας «Άντρα μου πάει».

Ο Φράνκο Κορλιανό (Franco Corlianò) γεννήθηκε το 1948 στην κωμόπολη Καλημέρα (Calimera) της επαρχίας Λέτσε της Νοτίου Ιταλίας. Ως υπάλληλος στο σιδηροδρομικό σταθμό του Λέτσε, έζησε από κοντά το δράμα των γυναικών που έβλεπαν τους άνδρες τους να φεύγουν με τα τρένα στη Γερμανία και στο Βέλγιο. Κι αυτές τις σπαρακτικές εικόνες αποχωρισμού περιγράφει στο τραγούδι του «Άντρα μου πάει», το οποίο πρωτοτραγούδησε η Φραντσέσκα Λίτσι στο εθνολογικό ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Μαυρίκιου «Πολεμόντα» (1975), που αναφέρεται στις  ελληνόφωνες μειονότητες που ζουν στις περιοχές της Κάτω Ιταλίας.

Ελληνίδα στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ μελετάει τα Ποντιακά

Archaic Greek in a modern world

 An endangered Greek dialect which is spoken in north-eastern Turkey has been identified by researchers as a "linguistic goldmine" because of its startling closeness to the ancient language, as Cambridge researcher Dr Ioanna Sitaridou explains.

Σκαλίζοντας το παρελθόν

 Ο Γ.Καιροφύλας δημοσιογράφος και Αθηναιογράφος, έχει γράψει πολλά βιβλία για την παλιά Αθήνα.

Πάτησε πάνω στα χνάρια των παλιών Αθηναίων, από τα χρόνια του Όθωνα,την Μπελ επόκ μέχρι την κατοχή και τα μεταπολεμικά χρόνια.

Το βιβλίο του « Αναμνήσεις ενός Αθηναίου » διηγείται μέσα από σύντομα και ευκολοδιάβαστα κεφάλαια τις διάφορες
εκφάνσεις της ζωής του Αθηναίου, όπως τις έζησε ο ίδιος από τα παιδικά του χρόνια και στις υπόλοιπες φάσεις της ζωής του.
Το ότι δούλευε στις διάφορες εφημερίδες τον βοήθησε πολύ στο έργο του, μιας που είχε κρατήσει στοιχεία από τα θέματα που έγραφε στις στήλες του.

A Poem Reading with Meryl Streep and Cello with Yo-Yo Ma

"A Letter to Agnes DeMille," Martha Graham

Accompanied by Yo-Yo Ma performing George Crumb's "Sonata for Solo Cello."

.

Στο Ειδικόν, στον Πειραιά, καταλαβαίνεις τι θα πει καπηλειό

Από: Ελένη Ψυχούλη |

Αν δεν ήταν μια από τις παλιότερες μπακαλοταβέρνες της επικράτειας, θα ήταν μουσείο. Μιας Ελλάδας που ξεχάστηκε κάπου στη δεκαετία του ’20, με τα παλιά ραδιόφωνα, το σκαλιστό, έργο τέχνης-μοναδικό ξύλινο ψυγείο του ’38, τη μαρμάρινη ποτηριέρα, το γραμμόφωνο, τις αντίκες ζυγαριές, το καρό στα πλακάκια του πατώματος, τους χρυσούς πολυελαίους, τα καρό τζαμωτά της νεοκλασικής πρόσοψης.

Το βιολί και το δοξάρι....

Βιολί η ψυχή κι η μουσική το δοξάρι λαξεύει τους ήχους πάνω της, για να διώχνει απαλά τα κενά από τις λύπες του χθες.. η καρδιά να πάλλεται στις νότες.. να σβήνει τα ίχνη από τα σημάδια.. ν' απωθέτει ένα δάκρυ γλυκό σμιλεμένο από νοσταλγία κι αγάπη..  να ξαναζωντανεύει... να νοιώθεις πως έρχεται η Άνοιξη, κι ας ζεις την κάψα του καλοκαιριού, κι ας είναι η πρώτη βροχή του φθινοπώρου, κι ας είσαι στην καρδιά του χειμώνα...
http://attikanea.blogspot.gr/2014/01/blog-post_5940.html 

Συνεχίζοντας τη λαμπρή παράδοση της εικονιστικής γλυπτικής σε τερακότα

Ο  Marco Cornini  είναι ένας σπουδαίος  σύγχρονος Ιταλός γλύπτης, που  δουλεύει κατά βάση με τερακότα .Σπούδασε στο Καλλιτεχνικό Λύκειο στο Μιλάνο και , στη συνέχεια, στη Ακαδημία Καλών Τεχνών της ίδιας πόλης, απ΄ όπου πήρε το δίπλωμά του στη γλυπτική , το 1988 .

Πίτερ Σέλλερς (1925 - 1980)

Richard Henry Sellers, Βρετανός ηθοποιός, που έγινε γνωστός στη δεκαετία του '60, ιδιαίτερα για το ρόλο του «Επιθεωρητή Κλουζώ», στη σειρά ταινιών Ροζ Πάνθηρας.

Λουί ντε Φυνές (Louis de Funès), (31 Ιουλίου 1914 - 27 Ιανουαρίου 1983)

 Ήταν Γάλλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου.

Γκαμπριέλ Φωρέ Ελεγεία για βιολοντσέλο καί ορχήστρα op. 24

Szymanowski Σχολή Μουσικής Συμφωνική Ορχήστρα, Βρότσλαβ (Wroclaw, Breslau, Vratislavia) Πολωνία.
Anna Grondalska - cello
Marcin Grabosz - conductor
 Orkiestra Symfoniczna Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I i II stopnia im. Karola Szymanowskiego we Wrocławiu

 *  Γκαμπριέλ Υρμπαίν Φωρέ (γαλλ. Gabriel Urbain Fauré, 12 Μαΐου 1845 – 4 Νοεμβρίου 1924) ήταν Γάλλος συνθέτης, οργανίστας, πιανίστας και δάσκαλος μουσικής της ύστερης Ρομαντικής εποχής. Το έργο του, που περιλαμβάνει την περίφημη Παβάνα και το Ρέκβιεμ, επηρέασε σημαντικά πολλούς συνθέτες του 20ού αιώνα. απο την Βικιπαίδεια

Κωστής Παλαμάς 1859 – 1943

Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, διηγηματογράφος και θεατρικός συγγραφέας, από τις σπουδαιότερες πνευματικές φυσιογνωμίες του νέου Ελληνισμού. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής «γενιάς του 1880» και της αποκαλούμενης «Νέας Αθηναϊκής Σχολής», η οποία συσπείρωνε νέους ποιητές που αντιδρούσαν στις υπερβολές του αθηναϊκού ρομαντισμού και ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση της δημοτικής στον ποιητικό λόγο.

ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΣΤΙΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ-15 ΕΚΛΕΚΤΑ ΕΡΓΑ

1.Πίτερ Μπριγκελ ο πρεσβύτερος(  Pieter Bruegel the Elder)- Φλάνδρα: “Κυνηγοί στο χιόνι” 1565. Λάδι , 117 cm × 162 cm (46 in × 63¾ in). Kunsthistorisches Museum, Vienna, Austria (Wikipedia)

**************************

2.Ουταγκαβα Χιροσίγκε  ( Utagawa Hiroshige) Ιαπωνία:  “Νυχτερινό χιόνι στην Καμπάρα (Kambara),” 1833 (Wikipedia)

Αθήνα: Μετά τα τανκς οι... μπουλντόζες

Κατεδαφίσεις, κατεδαφίσεις, κατεδαφίσεις... Η σκαπάνη δεν έχει αφήσει μέσα στην Αθήνα τίποτα σχεδόν όρθιο από τα παληά, όμορφα αρχοντικά τα οποία στα “νειάτα” τους ήταν κόσμημα για την πρωτεύουσα». Με αυτές τις μελαγχολικές διαπιστώσεις ο υπό καθεστώς λογοκρισίας Τύπος της εποχής υποδέχεται την αναγγελία της κυβερνητικής απόφασης για κατεδάφιση άλλων δέκα παλιών αρχοντικών της Αθήνας, με σκοπό την κατασκευή πανύψηλων εμπορικών κέντρων, γκαράζ, συγκροτημάτων γραφείων και άλλων «μοντέρνων» κατασκευών. Ασφαλές - όσο και καταθλιπτικό - μέτρο σύγκρισης της Αθήνας που φεύγει και της Αθήνας που έρχεται, μας προσφέρουν οι εικόνες του παλιού Ωδείου,

που, αν και χτίστηκε το 1836, διατηρεί, παρά την εγκατάλειψή του, μια ωχρή έστω ανάμνηση της παλιάς του δόξας, και του άρτι κατασκευασθέντος συγκροτήματος,

που θα προσφέρει την γκρίζα του άνεση στους φιλόμουσους. Ο,τι έμεινε όρθιο από την οικοδομική παράνοια των δύο προηγούμενων δεκαετιών της άναρχης βιομηχανικής ανάπτυξης και της αντιπαροχής, γκρεμίζεται από τις μπουλντόζες των εργολάβων στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Στις 17 Ιανουαρίου, κατεδαφίζεται εν μιά νυκτί το σπίτι του Κωνσταντή Κανάρη, στην οδό Κυψέλης, όπου ο «μπουρλοτιέρης» της Ελληνικής Επανάστασης έζησε από το 1840 ώς το 1877. Στις 6 Φεβρουάριου, δημοτικά συνεργεία εισβάλλουν στην πλατεία Αβησσυνίας,

στο Μοναστηράκι, και αρχίζουν να κατεδαφίζουν το θρυλικό «Γιουσουρούμ»,

την πασίγνωστη αγορά των παλαιοπωλείων, που κάθε Κυριακή πρωί φιλοξενεί ένα γραφικό πανηγύρι χιλιάδων Αθηναίων προσελκύοντας ταυτόχρονα και πολλούς τουρίστες. Ενα άλλο αρχιτεκτονικό «έγκλημα» είναι η κατεδάφιση του ιστορικού αρχοντικού της «Αθηναϊκής Λέσχης», στη διασταύρωση των οδών Πανεπιστημίου και Αμερικής

και η ανέγερση, στη θέση του, ενός άχρωμου πολυώροφου συγκροτήματος γραφείων.

Την ίδια περίοδο, ο χουντικός δήμαρχος Αθηναίων Δημήτρης Ρίτσος αποφασίζει να φτιάξει ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ στη θέση της Βαρβακείου Αγοράς, ενώ ο δήμαρχος Πειραιά Αριστείδης Σκυλίτσης (ο οποίος έχει ήδη φιλοτεχνήσει το διαβόητο «πουλί» της χούντας) προωθεί το κλείσιμο της παραδοσιακής αγοράς

με στόχο την οικοδόμηση γιγαντιαίου εμπορικού κέντρου 26 ορόφων. Καύχημα της «νέας» αρχιτεκτονικής είναι ο πρώτος ουρανοξύστης της Αθήνας

επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, στους Αμπελοκήπους, ύψους 85 μέτρων, που δοξάζεται με διθυραμβικούς τόνους από τον φιλοχουντικό Τύπο: «Οταν, πριν από μερικά χρόνια οι πολυκατοικίες έκαναν δειλά την εμφάνισή τους», θα γράψει κάποια εφημερίδα, «οι Αθηναίοι εντυπωσιάστηκαν. Τώρα, η νέα μόδα της οργανωμένης δομήσεως επιβάλλει το σύνθημα: Οσοψηλότερα, τόσο καλύτερα!». Ακόμα και στο άλσος της Ριζαρείου, στον «Ευαγγελισμό», προτίθεται να χτίσει δύο μεγάλα ξενοδοχεία η χούντα. Προκηρύσσει μάλιστα για το σκοπό αυτό διεθνή διαγωνισμό - άλλο ένα «μεγαλεπήβολο» σχέδιο το οποίο, ευτυχώς, δεν θα βρει (απ)αίσιο τέλος. Στο μεταξύ, πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια οι αποκρουστικές «πολυκατοικίες της χούντας» - πανομοιότυπα κουτιά από μπετόν, χωρίς μπαλκόνια, με τα χαρακτηριστικά αλουμινένια παράθυρα.

Το σύνθημα για τους σκαπανείς της «νέας αρχιτεκτονικής» έχει δώσει ήδη από τον Ιανουάριο του 1968 ο ίδιος ο Παττακός στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης, ανακοινώνοντας την απεριόριστη αύξηση του ύψους των οικοδομών. «Εύχομαι να μας χειροκροτήσουν αι επερχόμεναι γενεαί διά την σημερινήν μας απόφασιν», είχε πει τότε περιχαρής ο δικτάτορας.

http://anemourion.blogspot.gr/

  Πίσω στα παλιά