Ο Ταΰγετος στήν ποίηση

  Και ένα βουνό
Είναι ένα ποίημα
που σου γυρεύει να τ’ ακούσεις

  Νικηφόρος Βρεττάκος

       

Ο ΤΑΥΓΕΤΟΣ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ

Νικηφόρος Βρεττάκος

Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος: όπως η κόρφος της μητέρας μου.
Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα, ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του
ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθιές χαράδρες του
να σχηματίσει μες στη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο.
Δίψα βαθιά σαν ωκεανό,
ψηλότερη κι απ’ το φεγγάρι.
Δίψα που να την λυπηθεί ο Θεός!

Γύρω τριγύρω στην καρδιά μου τα γεράνια στέφανα των γκρεμνών του
ρωγμές για ζώα, νεροσυρμές ελάτια κι αγριοπερίστερα.
Κ’ ένας αητός απάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα.
Κ’ ένας αητός απάνω μου να σκάφτει τις βροντές
Ζητώντας να ‘βρει μέσα τους ένα σπινθήρα!
Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος όσο να γεννηθούνε
Τα δυο παιδιά του Θεού μέσα μου: η Ποίηση και η Αγάπη! 

 ...

Ταΰγετος

Από τη ποιητική συλλογή «ΤΑ ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ» του Βασίλη Μοσκόβη.

Γίγαντα δυσθεώρητε, παιδί τιτάνιας πλάσης,
σφραγίδα πενταδάκτυλη σφαγίζεις το Μωριά,
Ταΰγετε, Ταϋγέτη, Ταΰγετον... ονόματα αν αλλάσσεις
Αμέτρητων γενιών θαμπώνεις και γητεύεις τη θωριά.

Ταϋγέτη η θυγατέρα σου έσμιξε με τον Δία
γεννιέται ο Λακεδαίμονας στην πιο ψηλή κορφή,
μ’ αυτόν αρχίζει η μεγαλώνυμη της Σπάρτης ιστορία
που θα της δώσει ο Λυκούργος τέλεια μoρφή.

Μέγας ο μύθος χάνεται στα βάθη των αιώνων,
σημάδι, αν είσαι ατράνταχτο της θεϊκής βροχής,
γέννημα κοσμογονικό σεισμών, άγριων κυκλώνων,
καθρέφτης είσαι της πολύμορφης μανιάτικης ψυχής.

Έλατα πεύκα, πρίνοι, δρυς, μυστήρια ελαιώνων,
πάγοι, φαράγγια, χείμαρροι , πέτρα στεγνή,
ειρηνικοί κρυψώνες, πλάϊ σε επάλξεις προμαχώνων…
να η αντιφατική ψυχή, η μανιάτικη γυμνή.

Σαν πεντακάταρτο, ακατάλυτο άσειστο καράβι
στο ταραγμένο πέλαγος, αρμενίζεις των καιρών
πόθους γι’ ανέβασμα το μεγαλείο σου ανάβει
στην αρμονία φτάνεις των ουράνιων σφαιρών.

Κάθε προσκυνητής μπροστά σου γονατίζει
την προσευχή του εμπνέεις, τη μακάρια σιωπή,
τη φθαρτή μοίρα των θνητών αθανατίζεις
δίκαια κάποιος Όλυμπο της Μάνης σ’ έχει πει. 

...

  Θούριος προς το Ταΰγετο της Μάνης

Απ’ το Γιαλό κι ως τον Ταΰγετο,
Από τη Βέργα κι ως το Ταίναρο,
Εκείνη η γρανιτένια γης
Η κασμοξακουμένη!

Αλλά και μέσα στους Αιώνες
Τόσο μοιριολογημένη
Και πολυπαθιασμένη!!!
Πάνω στ’ Απάτητα,

Στα άγρια αυτά
Και αγιασμένα καταράχια.
Σε κείνες τις περήφανες
Ψηλές βουνοπλαγιές.

Μεσ’ τα Ευωδιαστά
Μαγευτικά χορτάργια
Ξέθρεψ’ Αετίσιες Λεβεντογενιές!!!

Κ’ έθαψες τιμημένα
Κι’ αντρειωμένα παλικάρια!!!

Ανέβηκα Ταΰγετε, στην πιο ψηλή κορφή σου
Κι είδα τ’ απέραντο της Γης, της θάλασσας τα πλάτια
σαν τον αϊτό εκούρνιασα στον Αη Λιά μαζί σου,
κι αγνάντεψα από κοντά τ' αστέρινα παλάτια.

Είδα της Νύχτας τις σκιές και της Αυγής τα μάγια,
σαν αστραπή την έκλεισε την πλάση η ματιά μου,
ήπια το μύρο των δασών, που σάλευαν στα πλάγια,
κι' ένας Θεός πως ήμουνα εθάρεψε η καρδιά μου.

Γ.Δ. Βασιλάκος
...

[...]"Εδώ πάνω είναι ο θάνατος άγνωστος
έλεγα κ᾿ έγραφα κάποτε
κ᾿ ήταν αλήθεια. Γινόταν συχνά
Τα περάσματα έκλειναν.
Ο κρύος αέρας κ᾿ οι σκιές της νυχτός
δεν έβρισκαν δίοδο.
… Συναντιόνταν το έξω και το μέσα μου φως
κι απλωνόταν δίχως όρια γύρω μου" ![...]
Νικηφόρος Βρεττάκος