Σαν τα "Έρημα Χωριά"

 "Έρημα χωριά" Πέτρος Κουλουμής

(Dasho Kurti-Ηλίας Κατσούλης) Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας  

 

Βυζαντινά Κάλαντα από τον 17ο αι. / Byzantine Carols from 17th century /

 A voice from Byzantium

Αλφάβητος στη γέννηση του Ιησού Χριστού Ἄναρχος Θεὸς καταβέβηκεν, ήχος α΄ & πλ. α΄. Χειρόγραφο Βιβλιοθήκης Παναγιώτου Γριτσάνη Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου και Στροφάδων αριθμ. 8, 324. Έτος 1698. Γραφέας ὁ Κυπριανὸς ἱερομόναχος Ἰβηρίτης. Εξήγηση στη Νέα Μέθοδο: καθ. Θωμάς Αποστολόπουλος .

 Alphabetic acrostic Christmas song Ἄναρχος Θεὸς καταβέβηκεν (Beginningless God got down), echos I & plagal I. Codex Gritsanis 8, 324, dated 1698. Scribe Kyprianos Hieromonk of Iviron. Codex Holly Metropolitan of Zakynthos and Strofades, Panagiotis Gritsanis collection 8, 324. Transcription into staff notation: prof. Thomas Apostolopoulos. Stella Kampouridou: kaval Thanasis Koulentianos: qanun Emanuela Mandrila: voice Kyriakos Kalaitzidis: oud, voice Στέλλα Καμπουρίδου: καβάλ Θανάσης Κουλεντιανός: κανονάκι Emanuela Mandrila: φωνή

Άλλαξαν Πολλά - Λαυρέντη Μαχαιρίτσα

 

Στην πλατεία που έχει αδειάσει
στο τραγούδι που έχει σωπάσει
στην πηγή που ‘χει στεγνώσει
στη γιορτή που ‘χει τελειώσει.

Σαν εικόνα παλιά ξεθωριάζει
ένας κόσμος που γύρω αλλάζει
όπως κι εσύ μαζί κι εγώ
έχουμε αλλάξει με τον καιρό.

Άλλαξαν πολλά μαζί κι εσύ κι εγώ.

Γειτονιές παιχνίδια παρέες
εποχές και μόδες και ιδέες
οι αγκαλιές και τα φιλιά
δε θα είναι τα ίδια ξανά.

Μοιάζουν όλα στου χρόνου τη δίνη
σαν φωνές που ο άνεμος σβήνει
ό,τι ωραίο μας φαίνεται λίγο
είναι αργά πρέπει να φύγω.

Μα όσο κι αν μας πληγώνει
ο δρόμος που τελειώνει
μας φέρνει σ’ άλλη διαδρομή.

Άσε τα είδωλα μας
να σβήνουν μακριά μας
γιατί άλλαξαν οι καιροί.

Νίκου Καββαδία, Του πολέμου και το Άλογό μου

 

Δ. Χαρισιάδη, Έφιππος στρατιώτης. Αλβανικό Μέτωπο. 1940. Μουσείο Μπενάκη

ο Του Πολέμου, που φέρει ημερομηνία 3 Ιανουαρίου 1969, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τη συνάντηση με έναν αρβανίτη Τόσκο που έδωσε καταφύγιο στον αφηγητή, στα βουνά της Αλβανίας, στον πόλεμο: "[…] Δώσαμε τα χέρια. Γύρισε τις πλάτες κατώντας το κόνισμα και χάθηκε πίσω από τα δέντρα. Έσυρα τα χαλινάρια και ξεκινήσαμε. Μπροστά, στο ένα τσιγκέλι του σαμαριού, κρεμόταν ένα ταγάρι κριθαρίσια παξιμάδια. Πήρα δύο κι άρχισα να τραγανίζω… Πού αρχνάει ο μύθος, πού φτάνει την αλήθεια, πού η αλήθεια κόβει το μύθο… πού τελειώνει… πού ξεπερνάει… Με τέτοιο τροπάρι, στις δύο είχα φτάσει στο Δέλβινο.". 

Το Στο άλογό μου, που γράφτηκε στο Κούδεσι, τον Μάρτιο 1941, είναι μια σύντομη τρυφερή αποστροφή, ένας μελαγχολικός κουβεντιαστός μονόλογος, στο άλογο που τον συνόδευε στον πόλεμο στην Αλβανία : 

 Το να γράψει κανείς σ' έναν άνθρωπο, είναι ίσως εύκολο στους πολλούς. Το να γράψει σ' ένα ζώο, είναι αφάνταστα δύσκολο. Για τούτο φοβάμαι. Δε θα τα καταφέρω.

Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου, κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη. Γι' αυτό θα σου γράψω.

Στην αρχή δεν με ήθελες. Καταλάβαινες σε μένα τον άπραγο με το αδύνατο χέρι. Είχες δίκιο. Ίσως για πρώτη φορά έβλεπα άλογο από τόσο κοντά. Τ' άλογα που είχα δει στη ζωή μου ήτανε στα τσίρκα, που τα δουλεύανε κοζάκοι, και στις κούρσες, που τα παίζαν οι άνθρωποι. Αυτό με είχε πειράξει. Δεν είστε προορισμένα για τόσο χαμηλές πράξεις. Ας είναι... Αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία, καθώς λέει ο Κίπλινγκ, αυτός που τόσο σας είχε αγαπήσει και ιστορήσει.

Το ξέρω πόσο σε κούρασα. Στραβά φορτωμένο ακολούθησες υποταχτικά στις πορείες της νύχτας. Γρήγορα γίναμε φίλοι. Με συνήθισες. Έπαψα πια να σε χάνω μέσα στ' άλλα τα ζώα της Μονάδας μας. Έπαψα να μη σε γνωρίζω.

Αν αρχίσω τα «θυμάσαι» δε θα τελειώσω ποτέ. Λατρεύω τη συντομία! Θα σου θυμίσω μονάχα τρεις νύχτες μας. (Απορώ με τον εαυτό μου απόψε. Τόσο στοργικά δε μίλησα ποτέ σε κανένα).

Θυμάσαι τη νύχτα με τη βροχή; Ανελέητα κι οι δυο μουσκεμένοι, προχωρούσαμε μέσα στη νύχτα. Μόνοι. Σε οδηγούσα ή με οδηγούσες; Κάρφωνα τα νυσταγμένα μου μάτια στο νυχτερινό παραπέτασμα, όπως δεν τα κάρφωσα τότε που αναζητούσα φανάρια στη Βόρειο θάλασσα. Η όσφρησή σου μας έσωσε. Ένας στάβλος μάς έγινε άσυλο. Παραμερίσαμε το σανό κι ανάψαμε μεγάλη φωτιά. Λέω, ανάψαμε. Εσύ μου 'δινες θάρρος. Ξαπλωμένος σ' άκουα να μασάς. Κατόπι σου μίλησα. Ποτέ δε συμφώνησα με τους ανθρώπους όπως τότε με σένα. Κοιμηθήκαμε συζητώντας. Εγώ ξαπλωμένος στο χόρτο. Εσύ όρθιο. Πόσοι άνθρωποι δεν κοιμούνται όρθιοι περπατώντας δίχως να 'χουν τη δική σου νόηση; Ας είναι...

Η δεύτερη νύχτα: Τότε που μπήκαμε μ' άλλους πολλούς μες στη μάχη. Μπορούσε κοντά από 'κεί να κουβαλήσουμε τραυματίες. Ακούσαμε μαζί τον θόρυβο του πολέμου και τον συνηθίσαμε. Πήραμε το παλικάρι με το πληγωμένο πόδι και φύγαμε. Ποτέ μου δε σε είδα πιο προσεχτικό και τόσο αλαφροπάτητο. Είχες ξεχάσει κείνο το νευρικό σου συνήθειο να πηδάς σηκώνοντας το σαμάρι. Τα 'χες όλα νιώσει ίσως πριν από μένα.

Και τώρα, η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη: βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε. Είν' αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις σαν αισθάνεσαι να 'σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.

Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο. Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω. Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες. Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα. Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο. Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα. Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος. Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το Βόρειο Στέμμα, ο Αστερισμός του Ωρίωνα ψιχάλιζαν φως.

Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...

Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.

Φυλάω ακόμη το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου.

Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μου είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες. Θα σου ξαναγράψω!...

Κούδεσι, Μάρτης 1941

[πηγή: Νίκος Καββαδίας, Του πολέμου. Στο άλογό μου, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1987, σ. 35-39]

 

Έμεινε το διάφραγμα ανοιχτό στις αναμνήσεις...

 

 Δίφορη μνήμη  – Γιώργος Θεοχάρης

Έμεινε το διάφραγμα ανοιχτό στις αναμνήσεις.
Υπέρ των ανωνύμων που έγιναν επώνυμοι
μέσα από τα χημικά υγρά στο εμφανιστήριο.

Εδώ με τον πατέρα. Μπροστά στην κομπανία με τα κλαρίνα
Στο κέντρο «Εξοχικόν». Με τα μάτια ορθάνοιχτα
αντίκρυ στη μαγεία του μεγάλου πιάτου με τη λάμπα
και τις αστραπές. Λίγο μετά τον πόλεμο, σ᾽ένα χωριό
πούμαθε τον ηλεκτρισμό μέσ᾽ απ᾽ τα flash του φωτογράφου.
Εκεί στη μονοήμερη εκδρομή. Με μπλε ποδιές. Με τις λευκές
κορδέλες στα μαλλιά. Μαθήτριες που
ανέβαζαν στα μάτια την ψυχή τους και γίνονταν ωραίες
κάθε φορά που αναμέτριοντουσαν στο κλικ της μηχανής.

Έμεινε το διάφραγμα ανοιχτό στη θύμηση.
Χαράσσοντας το negative της ύπαρξης,
το άσπρο και το μαύρο της ζωής μας.
Εκεί λοιπόν επιβιώνει η αλήθεια της ζωής.
Στου άσπρου και του μαύρου τις διαβαθμίσεις.
Σ᾽ εκείνες τις μικρές ασπρόμαυρες φωτογραφίες
θα υπάρξουμε.

~Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Foto lux.

 

. Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης μιλάει για το βιβλίο του «Δίφορη μνήμη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

Φθινόπωρο στην Αθήνα. (βίντεο)

-«Πρωί, και λιοπερίχυτη και λιόκαλ’ είναι η μέρα, κ’ η Aθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι.»...

(Κ. Παλαμάς)

 

.

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΛΑΜΠΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ

 

Η ηρεμία η απονιά
 Στήσανε τρελό χορό
Πιασμένες χέρι -χέρι
 Καυτό απομεσήμερο
   Κι ο Τζίτζικας
  Ανέμυαλος μαέστρος
 Το ταμπουρά του έπαιζε
 Σε πράσινο πανηγύρι
( Οχ, όξω φτώχεια,
  Κι ας καεί το πελεκούδι
 κι ας πάει,
Ας πάει και το παλιάμπελο!)
 ........................... .............
                   
 Ξάφνου, μία στιγμή,
Το δάσος
 Αλαφιάστηκε
 Αγρίεψε και άστραψε
  Φωτοβολίδες πορφυρές
 Στον Ήλιο
  Έδιωξε τα πουλιά
Απ' τις ανέξοδες φωλιές
 Τραγάνισε το οξυγόνο, καθώς
Δέχτηκε ύπουλα πυρά
Απ' το ανθρακικό οξύ _
 Τ' αντίπαλο δέος.
Παράλληλα,
Σε μια δεύτερη σκέψη
 Διαβίβασε, σε κάθε κατεύθυνση
Επείγον σήμα:
Το S.O.S της απόγνωσης
Να συγκίνηση τον άνεμο
που ούρλιαζε σε ξέφρενο Σιμούν.
 (Για τους ανθρώπους δε λέω
 Αυτοί κοιμούνται μακάρια
Για λόγους ευνοητούς !)
.........................................

Αχ, τα πεύκα μας κλαίω,
Τα πεύκα όλου του κόσμου
Τα καλοσυνάτα τα πεύκα
Τα ολοπράσινα, που χωρίς
Ανταποδοτικό τέλος
Μας χάρισαν απλόχερα:
Το καλοκαίρι
Τη δροσόλουστη σκιά
Ραντισμένη με ζείδωρο
Άρωμα οξυγόνου.
Το χινόπωρο
Το νοτισμένο πράσινο
Το ασίγαστο τραγούδι
Των νεκρών.
Το χειμώνα
Τα ξύλα - προσάναμμα
Στο παραμύθι της Βάβως
Στο ζεστό παραγώνι.
Οχ και την Άνοιξη,
Τη θεά των ταπεινών
Αγριολούλουδων
Με της πολύχρωμες φορεσιές
Τη Φαιδρή συναυλία των πουλιών
Στο Φεστιβάλ της Υπαίθρου
...........................................
Τώρα μαυρίσανε
Δακρίσαν τα μάτια.
Στον ορίζοντα <<ουδέν
λευκόν σημείον>>
Κιτρινήσαν τα σύγνεφα.
Ο Ήλιος - μάρτυς αυτόπτης
Φυγαδευτηκεν  έγκαιρα:
Έγινε καπνός
(Για ν' αποφύγη ίσως,
Τραβήγματα και λιπομαρτυρίες)
Η στάχτη έπνιξε την ανάσα
Απλώθηκε μακρία οδός
Και σπονδός
Σ' ολόμαυρο Κοιμητήριο.
Το έγκλημα τέλειο.
Οι δολοφόνοι άγνωστοι
Οι γερανοί του Ιβύκου
Έλαμψαν με την απουσίας τους!
.................................................
<<Τη δε επαύριον >>  Στο τόπο του εγκλήματος
Υψώθηκε τρόπαιο
Αποτρόπαιο μια
Τεράστια στήλη
Επιτάφια:
ΠΩΛΕΙΤΑΙ.
(Και, για τραγική ειρωνεία
Διασώθηκε άθικτη.
Στη μαύρη τη ράχη
Του Δασαρχείου η
Ρομαντική πινακίδα:
<<Αγαπάτε τα πράσινο >>
Απο την ποιητική συλογή:
 ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΑ ΠΝΙΧΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ.  1967-1974

Αντίο Κωνσταντινούπολη

«Μας τρομοκράτησαν, μας επιτέθηκαν, μας απέλασαν – ζούμε μ’ έναν αδιάκοπο, ψυχρό φόβο!» λέει ο Λάκης Βασιλειάδης. Είναι ο ένας από τους δύο Έλληνες της Κωνσταντινούπολης που έχουν ακόμη κατάστημα στην οδό Ιστικλάλ, το ευρωπαϊκό κέντρο της πόλης. Πριν το 1950, οι μισοί μαγαζάτορες της Ιστικλάλ ήταν Έλληνες. Όλα ξεκίνησαν την 6η Σεπτεμβρίου του 1955, μ’ ένα πογκρόμ μες στη νύχτα. Τριάντα χρόνια αργότερα, έχουν απομείνει μόλις 2.000 από τους 150.000 Έλληνες της Πόλης. Πώς ήταν η ζωή εκεί –για ένα μέλος μειονότητας– και πώς είναι σήμερα; «Το χειρότερο πράγμα είναι να κρύβεις την ταυτότητά σου», λέει ένας απ’ αυτούς που έχουν παραμείνει, και συμπληρώνει: «Κανείς δεν νοιάστηκε, ούτε η Ελλάδα ούτε η Ευρώπη». Πολλοί Έλληνες της Πόλης ζουν τώρα στην Ελλάδα. Αλλά δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι εκεί. «Η Κωνσταντινούπολη δεν είναι πόλη, είναι η ίδια η ζωή!», λέει μία απ’ αυτούς. Κάποιοι Κωνσταντινουπολίτες της Διασποράς θέλουν ακόμη να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

GENOCIDE - A True Story

«Η δημιουργία της ταινίας «Genocide – A true story» ήταν μια εσωτερική ανάγκη για να φέρω στο προσκήνιο τις ιστορίες της γιαγιάς μου, της Αρχόντισσας Τόγκου, που απεβίωσε σε ηλικία 100 ετών. Οι ιστορίες της και οι συνομιλίες μαζί της έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και ήθελα να τις μοιραστώ με το ευρύτερο κοινό.

Να δώσω τη δυνατότητα σε όσους ασχολούνται με τη μελέτη και την αναγνώριση της Γενοκτονίας να μάθουν τα συναισθήματα των θυμάτων. Να κατανοήσουν καλύτερα πως οι πληγές δεν έχουν επουλωθεί και δεν πρόκειται να επουλωθούν. Εάν η διεθνής κοινότητα και η ίδια η Τουρκία δεν αναγνωρίσουν τη Γενοκτονία.

Κάθε φορά που πέθαινε κάποιος η γιαγιά μου έφτιαχνε μελένια κεριά και πηγαίναμε μαζί και τα ανάβαμε και έλεγε πάντα ότι αυτό είναι για τα κορίτσια. Όταν μεγάλωσα τη ρώτησα ποια είναι αυτά τα κορίτσια. Ήταν τα κορίτσια που πέθαιναν στους δρόμους του θανάτου και σε εκείνα που δεν τους επέτρεπαν να θάψουν τα παιδιά τους.

Αυτή η ταινία είναι το δικό μου κεράκι στην μνήμη εκείνων των ξεχασμένων νεκρών στους δρόμους της Ανατολής. Είναι ένα κεράκι στην μνήμη τους και μια υπόσχεση ότι δεν θα σιωπήσω.
100 χρόνια σιωπής είναι πολλά».
~ Βασιλική Τσανακτσίδου

Στη μνήμη των κοριτσιών που πέθαναν στις πορείες θανάτου και στα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού γενικότερα είναι αφιερωμένη η ταινία μικρού μήκους «Genocide – A true story» της Βασιλικής Τσανακτσίδου.

Από σήμερα διαθέσιμη στο YouTube.www.RECPRO.gr

Ο Ν Ε Ι Ρ Α - Ο Ν Ε Ι Ρ Α

 

 Τώνης Μαρούδας

Στίχοι- Νίκος Καρύδης & Θάνος Σοφός

Μουσική- Λυκούργος Μαρκέας

Όνειρα, όνειρα, παιδικά μου χρόνια, 

σβήσατε, φύγατε σαν τα χελιδόνια.

Δίπλα στης πόρτας το πεζούλι, 

μόλις θα πέσει η βραδιά, 

παίζουνε, ξένοιαστα, κρυφτούλι, 

της γειτονιάς μου τα παιδιά, 

κι αργοσταλλάζει μέσα μου

μια θλίψη από τα παλιά.

Όνειρα, όνειρα, παιδικά μου χρόνια, 

σβήσατε, φύγατε σαν τα χελιδόνια, 

σβήσατε, φύγατε σαν τα χελιδόνια.

Ανδρέας Κρυστάλλης ή Κρυσταλλίδης (Μικρά Ασία, 1911 – Πειραιάς, 1951)

 

Ο Ανδρέας Κρυστάλλης γεννήθηκε πρωτοχρονιά του 1911 στις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας σε εύπορη οικογένεια που έχασε τα πάντα με τον ξεριζωμό του ’22. Η οικογένεια θα εγκατασταθεί πρώτα στη Λέσβο και μετά στον Πειραιά. Άσχημες οικονομικές συνθήκες, ο νεαρός Ανδρέας θα καταταγεί στο Βασιλικό Ναυτικό όπου υπηρετούσε ο μεγαλύτερος αδελφός του αλλά κατόπιν τα παρατάει για να ασχοληθεί με το μεγάλο του πάθος την ζωγραφική. Θα σπουδάσει στο Παρίσι ζωγραφική 3 χρόνια και με την επιστροφή του εγκαταστάσθηκε και πάλι στον Πειραιά. Όπως αναφέρει ο γνωστός κριτικός τέχνης από την Λέσβο, ο Μίλτης Παρασκευαΐδης ο Α.Κ., έκανε πολλές εκθέσεις έργων του στην Αθήνα αλλά και στην Λέσβο. Παρόλα αυτά τα έργα του που έχουν διασωθεί είναι ελάχιστα.

Προσωπογραφίες και θαλασσογραφίες τα κύρια θέματα των δημιουργιών του σε ελαιογραφίες και ακουαρέλες. Ζωγράφος λυρικός και προσωπικός.

Τύπος μοναχικός ο ιμπρεσιονιστής δημιουργός , και δυστυχώς με την ασθένεια των καλλιτεχνών του μεσοπολέμου, ουσίες και ποτό θα νοσηλευτεί για λίγο κι αμέσως μετά τον πόλεμο -το 1945- στο Δρομοκαΐτειο Ίδρυμα. Εκεί θα ξαναπάει το 1948 από όπου και θα εξέλθει το 1949 ‘εν τη αυτή κατάσταση’ όπως αναφέρει ο σχολιασμός στο ειδικό φάκελλο του Ιδρύματος. Απεβίωσε λίγο αργότερα και πάλι Πρωτοχρονιά -όπως κι όταν γεννήθηκε- , Πρωτοχρονιά του 1951 σε ηλικία μόλις 40 χρόνων σε απόλυτη μοναξιά στον Πειραιά.

.

“Εύχομαι ο χώρος που στεγάζει έργα ανθρώπων με ψυχικά νοσήματα να αποτελέσει μια πηγή πνευματικής ικμάδας”

~Alfred Kubin (1922)

.

Το ψυχικό αποτέλεσμα, που έχει η Τέχνη και στον ίδιο τον καλλιτέχνη που δημιουργεί και στους αποδέκτες της επίδρασης του έργου του, είναι πλουτισμός και εξαγνισμός, επίταση και ανάταση της συγκινησιακής ζωής.

Είναι επιστημονικώς βεβαιωμένο ότι η ενασχόληση και η επαφή των ψυχικώς ασθενών με την Τέχνη έχει ιδιαίτερα ευεργετική επίδραση στην υγεία τους. Γι’ αυτό πρέπει να τους παρέχεται τακτικά η δυνατότητα γι’ αυτή την ενασχόληση και την επαφή.

~Πρόεδρος του 

Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ»

.

Οι ζωγράφοι Βαλεντίνο Ίλβες και Ανδρέας Κρυστάλλης ζωγραφίζουν ως ασθενείς πλέον του Δρομοκαΐτειου. Ο φωτογραφικός φακός έχει απαθανατίσει τον Ανδρέα Κρυστάλλη (δεξιά) την ώρα που φιλοτεχνεί την "Πειραϊκή του Γκουέρνικα", τον βομβαρδισμό του Πειραιά.

https://el.wikipedia.org/wiki/Ανδρέας_Κρυστάλλης

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ - ΖΗΣΑΜΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ

.Λευτέρης Μυτιληναίος (Αθήνα, 24 Απριλίου 1946 - Κόρινθος 5 Απριλίου 2021)

 

Ο Ρόλος των γυναικών κατά την επανάσταση του 1821

-«Ψυχή μεγάλη και γλυκειά, μετά χαράς σ’ το λέω:

Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομά τους μνέω.».

Διονύσιος Σολωμός

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ 1821 ΖΩΝΤΑΝΕΥΟΥΝ

 

Τα τανγκό της αγάπης

Θα σε λατρεύω - Σώτος Παναγόπουλος Tango του 1950 σε μουσική Τάκη Μωράκη και στίχους Κώστα Κοφινιώτη

 

Φώτης Πολυμέρης (Αγαπούλα,αγαπούλα)Tango1946 ΦΩΤΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ - Αγάπες και λουλούδια ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΠΙΩ 1935 Είν' Η Αγάπη Χίμαιρα

Ένα μουσικό ταξίδι στα παλιά...

 

Τραγουδάμε τον Χειμώνα...

 

Χειμώνας - Σοφία Βέμπο (1939) Νινή Ζαχά Κοντά στο τζάκι (1951) Διονύσης Σαββόπουλος - Το τραγούδι του χειμώνα (2014) Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Ο χειμώνας (1997)