Τατιάνα Ζωγράφου. Μια συναυλία για παιδιά.

Πάντα στα πλαίσια του εξαιρετικού ΒΟΒΟS ARTS FESTIVAL, που με αγάπη στο παιδί προσφέρει για 4η συνεχή χρονιά μια υπέροχη μέρα στους/στις μικρούς/ες μας φίλους και φίλες.
Τo πρόγραμμα του 4o Bobos Arts Festival κλείνει με μια μοναδική συναυλία για μικρούς και μεγάλους! Η αγαπημένη τραγουδοποιός των παιδιών Τατιάνα Ζωγράφου συνοδευόμενη από τη μουσική της παρέα και 30μελή παιδική χορωδία, τραγουδά "Για έναν κόσμο που αλλάζει… κι αγκαλιάζει!".
Σάββατο 1η Ιουνίου στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής.
www.bobosartsfestival.com/copy-of-parastaseis-draseis
https://www.facebook.com/tatianazografou

Νεφέλη Φασούλη - Φόραγε Κίτρινο Σκουφί Μουσική: Τατιάνα Ζωγράφου Στίχοι: Μάκης Τσίτας Μοντάζ: Ροσίο Σαρρή Από το άλμπουμ ‘Τατιάνα Ζωγράφου - Φόραγε Κίτρινο Σκουφί’

"Στην χώρα που δεν έχει χρόνο,

ούτε φεγγάρι , ούτε πρωί,

ένα σπιτάκι στέκει μόνο,

αυτό που ήμουνα παιδί".

Σχολικές αναμνήσεις σε ξεθωριασμένες σχολικές τάξεις...

   

  

...Το δάκρυ κυλάει, γιατί είναι μνήμες, σκέψεις, εικόνες και παραστάσεις ανάκατα, από τα χρόνια της παιδικής σου αθωότητας. Από τα χρόνια εκείνα που τα βιώματά σου σου έκαναν να πρωτογευθείς αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή.
Αγγελική Συρρή-Στεφανίδου

Παίρνοντας απόσταση απ’ το χτες, οι σχολικές μνήμες, καίτοι σκληρές, προερχόμενες από τη δεκαετία του -60 και του -70, δημιουργούν μια συγκινησιακή φόρτιση, μια γλυκιά μελαγχολία.

Τα μάτια δακρύζουν όταν σκέφτεσαι με γλυκύτητα εκείνες τις εποχές.
   Δεν είναι οι  τιμωρίες, αρκετές φορές σκληρές, όπου ο σεβασμός και ο φόβος  ήταν ανάμικτοι. 
  Δεν είναι η μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία, οι «σωφρονιστικές» τιμωρίες, η αποβολή, η επανάληψη της τάξης. 
  Ποιος δεν έγραψε 10 φορές το μάθημα, δεν ένιωσε το τράβηγμα του αυτιού και του μαλλιού, δεν ένιωσε τον πόνο από το ανεβοκατέβασμα της βέργας στην παλάμη του; 

  Άλλωστε όλες αυτές οι μέθοδοι θεωρούνταν παιδαγωγικές προς «παραδειγματισμόν και συμμόρφωσην».  
  Δεν είναι  το κούρεμα με την ψιλή, όπου μόνο ένα τσουλούφι  εδικαιούτο να ζήσει για να υπενθυμίζει και να τιμά την φούντα από το τσαρούχι του τσολιά, ούτε ο έλεγχος της διαγωγής της εξωσχολικής ζωής.

  Δεν είναι η φτώχια, η ίδια σάκα και γομολάστιχα και του χρόνου! Ούτε η τάξη σου που θερμαινόταν με ξυλόσομπα και ξύλα που κουβαλούσες από το σπίτι!

  Δεν είναι η διδασκαλία της καθαρεύουσας, ο ρίψασπις του ριψάσπιδος και η παραλήγουσα που ποτέ δεν περισπάται, όταν η λήγουσα είναι μακρά.

  Ούτε η ιεραρχική εποπτεία των επιθεωρητών « δια την αξιολόγησην εκπαιδευτικού προσωπικού και ελληνοπαίδων ως προς την πίστην και την αφοσίωσην εις τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη». 
  Άλλωστε, οι οδηγίες/εντολές του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων για τη διαμόρφωση εσωσχολικής και ενδοσχολικής ζωής ήταν σαφείς: 

    «τακτικός εκκλησιασμός διδασκό-ντων και διδασκομένων, ως και η εκτέλεσις  των θρησκευτικών καθηκόντων, όπως της εξομολογήσεως και της θείας μετάνοιας», {…}, 

  ευπρεπής εμφάνισις των μαθητών ως προς την ενδυμασίαν  και κόμην, ως και η κόσμια συμπεριφορά αυτών εντός και εκτός σχολείου {…}, ευπρεπής εμφάνισις και συμπεριφορά των διδασκόντων»{…}», 
  δραστηριότητα εκπαιδευτικών που να « εκτείνηται και εις εξωσχολικάς απασχολήσεις  συντελούσας  εις την προαγωγήντης κοινότητας εντός της οποίας ζώσι».

  Όχι, δεν είναι τίποτε απ’ όλα αυτά.
  Το δάκρυ κυλάει, γιατί είναι μνήμες, σκέψεις, εικόνες και παραστάσεις ανάκατα, από τα χρόνια της παιδικής σου αθωότητας.

 Από τα χρόνια εκείνα που τα βιώματά σου σου έκαναν να πρωτογευθείς αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή.
   Είναι τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ένιωσες, που σε καθόρισαν, που σου χάραξαν πορεία.

  Είναι οι συμμαθητές σου, οι παιδικοί σου φίλοι, που έμειναν για πάντα φίλοι. Τα πρώτα σου ερωτικά, πλατωνικά σκιρτήματα.
  Είναι ένας δικός σου κόσμος που κουβαλάς μέσα σου, ένα κομμάτι του εαυτού σου. Η ιστορική σου συνέχεια…
  …Γλυκό της νιότης μου πουλί…

Εξετάσεις και διαγωνισμούς στα δικά μας τα χρόνια, είχαμε από τη Πέμπτη τάξη του Δημοτικού και μέχρι το τέλος του εξατάξιου Γυμνασίου και τον Φλεβάρη και τον Ιούνη. 

   Του  Φεβρουαρίου οι διαγωνισμοί μάς ήθελαν διαβασμένους στα κεφάλαια που είχαμε διδαχθεί το πρώτο εξάμηνο, αλλά τον Ιούνιο, μας εξέταζαν εφ' όλης της ύλης κι αυτό ήταν βάρος ασήκωτο και μαρτύριο σαδιστικό. 

 Να λάμπει ο ήλιος προκλητικά, διασχίζοντας αργά τον καταγάλανο θόλο, ν' αστράφτει η θάλασσα παραδομένη στο χάδι του μελτεμιού, 
  να τιτιβίζουν τα πουλιά πολυάσχολα έξω απ' το παραθύρι τσιμπολογώντας τις άγουρες ρόγες στην κληματαριά, να τσιρίζει το παιδομάνι και να χαλά ο κόσμος κι η γειτονιά απ'τα τρεχαλητά κι εσύ ...;;  Εσύ, εκεί ... 

  Με τα μάτια γουρλωμένα από χαύνωση ενοχλητική, καρφωμένα σ'; αράδες ακαταλαβίστικες και τα μυαλά ασυμμάζευτα, παραδομένα σε φαντασιώσεις κι όνειρα εκτός τόπου και χρόνου, 
  να πρέπει, λέει, να μάθεις και ν' αποστηθίσεις με τι ισούται το τετράγωνο της υποτεινούσης, πότε γεννήθηκε ο Νικηταράς και πόσο πληθυσμό έχει το κράτος της Ακτής του Ελεφαντοστού! 

Κι όμως ...;  Επειδή η ανάγκη γίνεται φιλότιμο κι επειδή ο έλεγχος διαγωγής και προόδου και το ενδεικτικό θα μαρτυρούσαν αδιάσειστα τις προσπάθειες και τους κόπους, θέλοντας και μη διάβαζες. 
  Διαβάζαμε, ξενυχτούσαμε και ξημερωνόμαστε μελετώντας. 
Μα ...το καλοκαίρι ήταν μπροστά, οι διακοπές μάς έκλειναν το μάτι, οι αγωνίες απ' τις ψυχές μας περνούσαν ξώφαλτσα και προσωρινά και τα άγχη τα ξέπλεναν εύκολα τα πρώτα μακροβούτια! 

  Άλλωστε, στις αρχές του Ιούνη κάθε χρόνο, ανυπομονούσαμε για ένα άλλο γεγονός, πολύ σημαντικό, που για τη διοργάνωση και τη διεκπεραίωσή του, έπρεπε να αφιερώνουμε πολύ χρόνο και πολλές προσπάθειες. 
  Έτσι, το δυσάρεστο πρόβλημα των διαγωνισμών το απωθούσαμε και το αφήναμε για το τέλος.  

  Ξέρει, βλέπεις το παιδικό μυαλό να κρατά ισορροπίες,  δεν σκαμπάζει από προβλέψεις και πρόνοιες, αφήνει τις αγωνίες και τα άγχη να κοιμούνται στην ησυχία τους και κάθε πράγμα το αντιμετωπίζει στην ώρα του κι  έτσι είναι καλώς καμωμένο. 
  Στις πρώτες τάξεις μάλιστα του Δημοτικού, όλες τις ελεύθερες ώρες μας, μα και τις πιότερες από τις ώρες των μαθημάτων, τις ξοδεύαμε στις πρόβες και στις προετοιμασίες για τις «επιδείξεις» των οποίων η διοργάνωση κάθε χρόνο οριοθετούσε και το τέλος της σχολικής περιόδου και τις  περιμέναμε πώς και πώς. 

   Γιατί, σ' αυτή την ηλικία, η ώρα είναι αιώνας,  μ' αποτέλεσμα  η χρονιά να  μοιάζει ατελείωτη! 
  Κι όπως η ζέστη ανέβαζε τον υδράργυρο στο θερμόμετρο, έτσι οι αντοχές μας έπεφταν ―αντιστρόφως ανάλογα― στο ελάχιστο κι οι αποδόσεις μας ...στο μηδέν. 
  Ευτυχώς, τότε ήταν που άρχιζε η φούρια για τις επιδείξεις και με το πήγαιν' έλα στα γήπεδα, με το βάλε-βγάλε στολές και κοστούμια και με το πες και ξαναπές στιχάκια, ποιήματα και τραγούδια, έφευγαν οι τελευταίες μέρες χαρούμενες και γεμάτες ενδιαφέρουσες δραστηριότητες. 

  Ασκήσεις, αθλοπαιδιές, χορευτικά, ταμπλό-βιβάν, σκετς, απαγγελίες, απορροφούσαν όλη μας την προσοχή κι εξασκούσαν τις επιδεξιότητές μας, εξαντλούσαν όμως τους δασκάλους μας και τους έφερναν μέχρι τα όρια των αντοχών τους κι ακόμη παρά πέρα.
Το σχολείο έχει δύο κύριες εισόδους, μια από κάθε δρόμο, για το κάθε σχολείο αντίστοιχα. 
  Άσπρα μαρμάρινα πλατιά σκαλοπάτια ανεβαίνουν μέχρι τα περιστύλια των εισόδων που κι αυτά είναι στρωμένα με μάρμαρα αστραφτερά κι οι κολώνες τους στηρίζουν τις βεράντες του δευτέρου ορόφου όπου σε ιστούς χοντρούς κυματίζει η Ελληνική σημαία.

  Εκεί, στα πρώτα σκαλοπάτια, στέκονταν οι δάσκαλοί μας τα πρωινά κι ο μαθητής που θα 'λεγε τη προσευχή, σαν ο καιρός ήταν καλός κι εμείς όλοι από κάτω στοιχημένοι ανά τάξη, ψάλαμε τον Εθνικό Ύμνο και το «Συ που κόσμους κυβερνάς και ζωή παντού σκορπάς, άκου τούτη τη στιγμή, των παιδιών σου τη φωνή». 
   Αν όμως ο καιρός ήταν κρύος και βροχερός, μαζευόμασταν ―λίγο στριμωγμένα βέβαια― μέσα στο μεγάλο χολ, στο οποίο έμπαινε κανείς μόλις δρασκέλιζε την είσοδο. 

  Εκείνες τις ώρες ―η αλήθεια― επικρατούσε ένα πανδαιμόνιο κι ο αντίλαλος ήταν εκκωφαντικός αλλά …και στις χελιδονοφωλιές την άνοιξη πανδαιμόνιο επικρατεί. Ψέματα;  
  Στο βάθος τούτης της μεγάλης αίθουσας υποδοχής, ξεκινούσε μια πλατιά καλλιμάρμαρη σκάλα, που οδηγούσε στις τάξεις του πρώτου ορόφου.  Ένας μακρύς διάδρομος στο πλάι της οδηγούσε επίσης στις τάξεις του ισογείου. 
  Μια πόρτα βορινή έβγαζε στην πίσω αυλή, που το έδαφος της ήταν αργιλώδες κι όταν έβρεχε μαζεύαμε το πηλό και τον κάναμε γλυπτά και χειροτεχνήματα, μα πιο πολύ πασαλείβαμε τα παπούτσια μας, τα χέρια, τα μούτρα μας και τα θρανία! 
     Στο τέρμα του οικοπέδου, στην πίσω αυλή, ήταν τ' αποχωρητήρια, κάποιες αποθήκες κι οι βρύσες του νερού.  Εκεί παλιά, τα πρώτα χρόνια που πήγα στο σχολείο, ετοίμαζαν «το συσσίτιο» .
  Μπαίνοντας στο χολ, δεξιά ήταν το γραφείο του διευθυντού, το άλλο των δασκάλων, το γραφειάκι του επιστάτη κι η καμαρούλα της σαρώτριας, απ' όπου πουλούσε και τα κουλουράκια της για να συμπληρώσει το μικρό εισόδημά της από τις δραχμούλες που της δίναμε. 

   Γιατί τότε η παιδεία δεν ήταν δωρεάν και πλήρωναν οι γονείς μας κάθε χρονιά την εγγραφή μας ,τα δίδακτρα, για τον επιστάτη και για τη σαρώτρια επίσης, χώρια τα λεφτά που ήθελαν για τα βιβλία μας και τα τετράδιά μας.  
  Σ'  αυτήν λοιπόν την αίθουσα  μετά την είσοδο, μαζευόμασταν για την πρωινή προσευχή το χειμώνα και σ' όλες τις εορτές και τις συγκεντρώσεις που δεν ήταν τόσο σημαντικές όσο οι Εθνικές Εορτές στις οποίες οι εκδηλώσεις και οι ομιλίες γίνονταν στη μεγάλη αίθουσα του θεάτρου στο δεύτερο όροφο, 
  όπου υπήρχε μια κανονική σκηνή με παρασκήνια και υποβολείο, αυλαία από πορφυρό βελούδο και πλατεία με πολλές σειρές καθισμάτων!

  Ας πούμε, για την γιορτή των Τριών Ιεραρχών, για τη φιέστα της Απόκριας ή για την εκδήλωση για την Αποταμίευση, μέναμε στο χολ, όπου οι εκάστοτε ομιλητές και οι μαθητές, ανέβαιναν στο πάνω πλατύσκαλο κι από κει εκφωνούσαν, τραγουδούσαν ή απάγγελλαν τα ανάλογα για την περίσταση. 
  Και είναι σαν να τη βλέπω τούτη τη στιγμή την επιγραφή πάνω από το κεφάλι τους «όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος», καθώς και τα πορτρέτα των ηρώων του '21 γύρω-γύρω στους τοίχους αραδιασμένα να παρακολουθούν βλοσυρά. 
  Σ' αυτά κάρφωνα τα μάτια μου, για να υπνωτιστώ και ν' αποδράσω, μην έχοντας υπομονή ν' ακούω βαρετούς λόγους και μονότονα στιχάκια παράφωνα και χιλιοειπωμένα ή προσπαθώντας ν' ανακουφιστώ από τη δυσάρεστη και καμιά φορά επώδυνη ορθοστασία. 
  Όμως τους εορτασμούς της 28ης Οκτωβρίου ή της 25ης Μαρτίου και των Χριστουγέννων, τους κάναμε με μεγάλη επισημότητα και πολλές προετοιμασίες στην αίθουσα του Θεάτρου.

  Στην πρόσοψη του σχολείου μας ήταν ο χώρος της τεράστιας αυλής. Στην ανατολική πλευρά της, ήταν σχεδιασμένοι οι κήποι των λουλουδιών και των λαχανικών. Τα παρτέρια τους  τα σκάβαμε και τα καλλιεργούσαμε στο μάθημα της Φυσικής Ιστορίας.  
  Παραδίπλα ήταν και το σκάμμα με μπόλικη άμμο για τις αθλοπαιδιές και στο πιο νότιο άκρο ο δεντρόκηπος που στη σκιά του καταφεύγαμε στα διαλείμματα σαν ζέσταινε ο καιρός. 
  Εκεί, καθισμένα δύο-δύο, ψιθυρίζαμε τα μυστικά μας τα ανομολόγητα και τα σκαμπρόζικα νέα μας, για το ποιος «έχει» ποια και ποια αρέσει σε ποιον κι άλλα τέτοια σκανδαλώδη! 
  Στη μέση της αυλής, ήταν όλος ο χώρος δικός μας για τη γυμναστική, τους χορούς και τα παιχνίδια του διαλείμματος. 
  Τότε που οι κραυγές μας ήταν ουρανομήκεις  σαν πολεμικές ιαχές, τα γέλια μας και  τα ξαφνικά μας χάχανα  αδικαιολόγητα σαν υστερικά ξεσπάσματα, 
  οι καυγάδες  μας, που άναβαν χωρίς αιτία κι έσβηναν μετά από φτυσιές, μπουνιές και ξεμαλλιάσματα μόλις άνοιγε μια μύτη, αιμοχαρείς και τα τρεχάματά μας τα αδιάκοπα, 
  πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά και πίσω-μπρος σαν ποδοβολητό από ορδές βαρβάρων εκκωφαντικό, ξεσήκωναν σύννεφα σκόνης, αγανακτούσαν τους περίοικους και χαλούσαν τη μακαριότητα της ήσυχης γειτονιάς. 
  Η δυτική πλευρά της αυλής, κατά τον ίδιο τρόπο διαρρυθμισμένη, ανήκε στο άλλο σχολείο, μα στα διαλείμματα παίζαμε ή μαλώναμε όλα τα παιδιά κι από τα δύο σχολεία ανακατεμένα κι οι περαστικοί χαμογελούσαν με κατανόηση ακούγοντας τον ορυμαγδό!
   Γιατί, εκείνα τα χρόνια, η μάστιγα του θορύβου ήταν άγνωστη κι άγνωστη ―βέβαια― ήταν κι η ανυπόφορα ασταμάτητη ροή των οχημάτων πάσης φύσεως που υπάρχει τώρα στους δρόμους της πόλης κι όλου του νησιού και κάνει τη διάβαση, την οίκηση και τη διαβίωση ανυπόφορη! 
    Τότε, άντε να περνούσε πού και πού αγκομαχώντας και καπνίζοντας κάποιο αργοκίνητο λεωφορείο, ίσως κανένα ταξί, από τα μετρημένα στα δάχτυλα που υπήρχαν κι ακόμα πιο σπάνια κάποιο ιδιωτικό αυτοκίνητο. 
  Αυτά κι αν ήταν λιγοστά κι αχρείαστα, όπως αχρείαστα θα ήταν και σήμερα, αν το συνορισιό κι ο νεοπλουτίστικος τρόπος ζωής δεν επέβαλλε να 'χει δυο-τρία από δαύτα  το κάθε σπιτικό, 
 για να δυσκολεύουν τη ζωή μας και να φρακάρουν στους στενούς δρόμους όπου κινούνται σαν χελώνες με μεγαλοαστικό ρυθμό!   Αγγελική Συρρή-Στεφανίδου

http://lolanaenaallo.blogspot.com/2013/03/blog-post_3577.html

"ΜΝΗΜΕΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ"

Ταξίδι στην Βυζαντινή Βενετία. Συμμετέχουν ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ Κυριάκος Καλαϊτζίδης, Σταύρος Καραγκιόζης, Δρόσος Κουτσοκώστας, ο Ιταλός Ηθοποιός Movi Ovadia ,ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΝΗΜΕΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ,Ελένη Τζομπανάκη, ο καθηγητής Αθανάσιος Αγγέλου, ο Νικητας Αλιφέρης, η Λιβανέζα ερμηνεύτρια Rhada Spair Δημήτρης Κούστας αφήγηση Βάσσω Καλαιτζίδου, παρουσίαση Φωτεινή Χαραλαμπίδου Σκηνοθεσία Γιώργος Λογοθέτης

NO blues

είναι το σταυροδρόμι όπου συναντιούνται η λαϊκή μπλουζ και η αραβική μουσική. Το 2004, οι Ad van Meurs, Haytham Safia (U'd, αραβικά λαούτο / φωνητικά φωνητικά) και Anne-Maarten van Heuvelen (διπλό μπάσο / φωνητικά) συγκέντρωσαν μαζί τα αμερικανικά λαϊκά μπλουζ και την παραδοσιακή αραβική μουσική. Τόσο τα λαϊκά μπλουζ όσο και τα αραβικά taqsim (η αυτοσχεδιασμένη αλληλεπίδραση χωρίς σταθερό ρυθμό) είναι εξαιρετικά κατάλληλα για την αφήγηση. οι πρώτοι κατά κάποιο τρόπο, οι τελευταίοι κυρίως λυρικές και μελωδικές.

Mystic - "Χρώματα ζωής"

Του Αργεντινού βίντεο-άρτιστ Carlos Lascano από το άλμπουμ "Mutation" (2011)
Η ιστορία στο βίντεο ξεκινάει όταν ένα ζευγάρι πουλιών δραπετεύουν από το σχέδιο ενός μικρού κοριτσιού, οδηγώντας μας μέσα από τη ζωή που ονειρεύεται.

Ραντεβού στο "Νέον"

Το Καφενείο "ΝΕΟΝ" βρίσκεται στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα, στεγαζόμενο κάτω από το τέως ξενοδοχείο «Κάρλτον». Ιδρύθηκε το 1920 από τον Περικλή Γκόσιο και τον Γιάννη Δούκα και η αρχική του ονομασία ήταν «Νέον Βυζάντιον», αλλά τελικά επικράτησε το όνομα «ΝΕΟΝ».
Ο Δημήτριος Στεφάνου, γράφοντας για τα «καφενεία της μαστοριάς» στην περιοχή της πλατείας Ομονοίας, δίνει μια θαυμάσια περιγραφή για το καφενείο «ΝΕΟΝ»: «Ο εσωτερικός διάκοσμος και η επίπλωσή του θύμιζαν αντίκα της εποχής εκείνης.

"Ίαν" Η ταινία μικρού μήκους που αγγίζει τις καρδιές όλων μας ...

Μια πολυβραβευμένη συναισθηματική ταινία μικρού μήκους που σε αγγίζει .... Μια ταινία που αξίζει όλοι να δούμε.  Η αληθινή ιστορία του Ίαν που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση, όπως και όλα τα άλλα παιδιά θέλει να έχει φίλους. Ο Ίαν όμως πρέπει να εργαστεί σκληρά για να το κερδίσει.

Οι διακρίσεις, ο εκφοβισμός και η αδιαφορία τον κρατούν μακριά από την αγαπημένη του παιδική χαρά. Αλλά ο Ίαν δεν θα εγκαταλείψει εύκολα, και θα επιτύχει κάτι καταπληκτικό.

Ο Ίαν δεν είναι μόνος. Στην Αργεντινή υπάρχουν πέντε εκατομμύρια άτομα με αναπηρία. Στον κόσμο, πάνω από ένα δισεκατομμύριο. Η ενσωμάτωση αυτών των παιδιών είναι ζωτικής σημασίας για την κοινωνία μας, μας κάνει πλουσιότερους, πιο ποικίλους πιο δίκαιους και ποιο ανθρώπινους.
Website: http://fundacionian.org.ar

Άγγελος Γιαλλινάς ( 1857 - 1939)

Ο Άγγελος Γιαλλινάς ήταν Επτανήσιος ζωγράφος, που έγινε γνωστός κυρίως για τις υδατογραφίες του.

Από το 1872 έως το 1875 παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στην Καλλιτεχνική Σχολή της Κέρκυρας με δάσκαλο τον Χαράλαμπο Παχή. Συνέχισε κατόπιν τις σπουδές του στην Βενετία, την Νεάπολη και την Ρώμη. Στην Ιταλία έλαβε την απόφαση να στραφεί προς την υδατογραφία. Επέστρεψε στην Κέρκυρα το 1878.
Η εκθεσιακή του δραστηριότητα εγκαινιάστηκε το 1875 με τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό των Ολυμπίων ενώ το 1886 οργάνωσε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθηναϊκή Λέσχη.

Αναμνήσεις από την παλιά Αθήνα - Μαρίκα Νέζερ και Τάκης Μηλιάδης

περίπατος στο παρελθόν

.

Βίλα Θων

Από τα "Νυχτοπερπατήματα" - Συμμετέχουν: Δημήτρης Νικολαΐδης, Γιώργος Πλούτης - Παρουσιάζει η Ρένα Γαλάνη ηχογράφηση: 16/7/1960 κείμενα: Κώστας Πρετεντέρης

εικόνα 1: Αθηναίοι της εποχής και συγκεκριμένα το 1912 απολαμβάνουν στιγμές γαλήνης και ηρεμίας στο πάρκο της βίλας Θων. >>  MEMORIALIZE

Η οδός Σταδίου σημαιοστολισμένη το 1934. 

Η φωτογραφία είναι από την ομάδα του fb Παλιά Αθήνα.

Αθήνα -Βασιλίσσης Σοφίας, 1925. Φωτογραφία από: athens19thcentury.blogspot.com

.ΣΗΜΑΝΤΡΟΝ: Η Παλιά Αθήνα -1900 και 1910

Χριστίνα Αργύρη. "Εφτάχρονη καρδιά"

Η Κύπρια τραγουδίστρια και συνθέτις Χριστίνα Αργύρη σπούδασε πιάνο και θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο Κύπρου. Στα 18 της φεύγει για τις Η.Π.Α., όπου συνεχίζει τις σπουδές της στο Berklee College Of Music της Βοστώνης.

 Εκεί, κατόπιν ακροάσεων είναι η μόνη μη Αμερικανίδα που συμμετέχει στο a capella vocal group της διακεκριμένης jazz vocal coach April Arabian, ενώ παράλληλα εμφανίζεται σε ελληνικές μουσικές σκηνές και jazz clubs της Βοστώνης. Ειδικεύεται στο Performance και το Voice Arranging και αποφοιτεί από το Berklee με τιμές Magna Cum Laude. Επιστρέφοντας στην Κύπρο και παράλληλα με live εμφανίσεις, ασχολείται και με τη διδασκαλία, ενώ η φωνή της γίνεται πλέον ευρέως αναγνωρίσιμη από τη συμμετοχή της σε αμέτρητα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ. Απο το 1996 ζεί στην Ελλάδα. Έχει συνεργαστεί δισκογραφικά με όλους σχεδόν τους Έλληνες τραγουδιστές και δημιουργούς. Είναι μόνιμος συνεργάτης της Walt Disney Animation Pictures, της Dreamworks και της Mattel στην Ελλάδα και έχει ντύσει με τη φωνή της πολλούς ρόλους σε κλασσικές ταινίες κινουμένων σχεδίων.Έχει εκπροσωπήσει την Κύπρο στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision το 2000 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας (ντουέτο με τον Άλεξ Παναγή).

Ο Ερειπωμένος Ναός του Αγίου Κωνσταντίνου στην Επισκοπή Καλάμου Λευκάδας

Φωτογραφίες της Joanna Barka στο fb με την επισήμανση:

«Ο Άγιος Κωνσταντίνος Επισκοπής ή πιο σωστά τα ερείπιά του…».

Η μικρή Ελένη

Η μικρή Ελένη γελάει πίσω από το τζάμι κοιτάει...

Βασίλης Λέκκας

Μουσική - Στίχοι: Κώστας Τηλαβερίδης

Ενορχήστρωση : Ματί Παλαιολόγος

.

Στην παλιά μας γειτονιά...

Στην παλιά μας γειτονιά...

   Τα βιώματα της παιδικής και νεανικής ηλικίας είναι τόσο σημαδιακά, που δεν ξεχνιούνται.
Η γειτονιά των παιδικών χρόνων παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη.
Είναι τα παιχνίδια με τους φίλους και συνομηλίκους, τα οποία δεν παίζονται πια, αλλά ζουν στη μνήμη ως παλιές αναμνήσεις.
Όταν τελειώναμε το διάβασμά μας, βγαίναμε στη γειτονιά για το καθιερωμένο παιχνίδι.
Το φροντιστήριο ήταν λέξη άγνωστη για τη δεκαετία του 1950.
Παίζαμε αχόρταγα μέχρι να βραδιάσει και ν’ ακούσουμε τη φωνή της μάνας μας, η οποία μας καλούσε για να μπούμε στο σπίτι.
 Το πάνινο τόπι, το κρυφτούλι, το κυνηγητό, οι γυαλένιες, ο καραγκιόζης, τα αινίγματα ήταν τα καθημερινά παιχνίδια μας.

Να έμνε έναν πετούμενον

...Μοιρολογούνε τα ραχία κλαίγνε πουλί μ' τ' ορμία ο κόσμος όλον έφυγεν εγέντον ερημία...

Ένας δίσκος-αφιέρωμα στη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου - Τίτλος Δίσκου: "Αυτή η γη έχει φωνή"
ΝΑ ΕΜΝΕ ΕΝΑ ΠΕΤΟΥΜΕΝΟΝ Παραδοσιακό Διασκευή/Ενορχήστρωση: Χρήστος Παπαδόπουλος / Κώστας Αγέρης (Remix/Instrumentation: Christos Papadopoulos/Kostas Ageris) Ερμηνευτές: Στάθης Νικολαϊδης, Δημήτρης Καρασαββίδης, Αλέξης Παρχαρίδης, Κώστας Αγέρης (Singers: Stathis Nikolaidis, Dimitris Karasavidis, Alexis Parharidis, Kostas Ageris)

Στη Σαλονίκη

...Νύφη σε είπαν του Βορρά αιώνια γιορτή, έχεις παντρέψει τελικά Δύση κι Ανατολή. Θεσσαλονίκη μου εσύ...

Μουσική-στίχοι: Στέφανος Λιόλιος Τραγούδι: Πέτρος Κουλουμής Φωνητικά: Φένια Πεκτεσίδου

Ατζέμης Δημήτρης: μπουζούκι, τζουράς, μπαγλαμάς Κοντονικόλας Σάκης: πιάνο Κουμαρτζής Δάνης: μπάσο Λάππας Δημήτρης: κιθάρα Λιόλιος Στέφανος: πλήκτρα Σπυριδόπουλος Μίλτος: κιθάρα Σταυρίδης Θάνος: ακορντεόν Τάσιος Χρήστος: ντραμς

Το Τσιτάνειο "Καράβι" αρμενίζει καλοτάξιδο επί 60 χρόνια!

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ

Πασίγνωστο και ιδιαίτερα αγαπητό του Βασίλη Τσιτσάνη, σε στίχους Κώστα Βίρβου, με την Λάουρα και τον Τσιτσάνη από τα 1959.
Στα χρόνια του '80 γνώρισε μια ακόμη ιδιαίτερη εκτέλεση από την Αλεξάνδρα και τον ίδιο τον συνθετη.
Μία ακόμα εκτέλεση , πολύ καλή κι αυτή, κυκλοφορεί και στις μέρες μας. Την ερμηνεύει με τη δωρική χροιά της φωνής του ο Σωκράτης Μάλαμας , συνοδευόμενος από την Ιουλία Καραπατάκη.

 Πρωτοακούστηκε στο φιλμ "Για το ψωμί και τον Έρωτα" (άλλος τίτλος της ταινίας "Συννεφιασμένη Κυριακή").

« Ο καθένας άνθρωπος μοιάζει με καράβι
που θαλασσοδέρνεται βράδυ και πρωί,
κι ο βαρύς ο πόνος του το κορμί του σκάβει
ώσπου το λιμάνι του κάποτε θα βρει...»

. .

Το κύμα...

Θάλασσά μου, θάλασσα στα γαλάζια σου νερά ταξιδεύουν τα όνειρά μου θάλασσά μου, θάλασσα άλλα ο νους μου αγαπάει και άλλα η καρδιά μου...

Στίχοι - Μουσική: Φορτούνας Πάνος

Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Λεονάρδου

Λιβίσσι το χωριό "Φάντασμα"

Το Λιβίσσι, ή επίσης Λειβίσσι και Λεβίσσι,(τουρκικά: Kayaköy, Καγιάκιοϊ) είναι χωριό 8 χιλιόμετρα νότια της Μάκρης (Φετίγιε) στη νοτιοδυτική Τουρκία, όπου ζούσαν Έλληνες της Ανατολίας μέχρι περίπου το 1923. Το χωριό-φάντασμα, που διατηρείται πλέον ως μουσείο, αποτελείται από εκατοντάδες κατοικίες και δύο εκκλησίες, οι οποίες καλύπτουν ένα μικρό μέρος βουνοπλαγιάς και χρησιμεύουν ως τόπο στάθμευσης για τους τουρίστες που επισκέπτονται τη Φετίγιε και το Ολουντενίζ.
Η ανάπτυξη του Λιβισίου σε έναν από τους σημαντικότερους ελληνικούς οικισμούς της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας φαίνεται και στις πολλές μαρτυρίες του 19ου αιώνα από ξένους, κυρίως Άγγλους, περιηγητές. Παρότι οι περιηγητές αυτοί κινήθηκαν στην περιοχή κυρίως ή αποκλειστικά από αρχαιολογικό ενδιαφέρον, μπορούμε εντούτοις μέσα στα βιβλία τους να βρούμε ενδιαφέροντα στοιχεία για το Λιβίσι.

50 σπάνιες παλιές Φωτογραφίες από τη δεκαετία του 1910.(βίντεο)

Οι φωτογραφίες καταγράφουν την ιστορία.

ΜΑΝΑ Σ' ΑΓΑΠΩ

Όπως και τότε, που κρατώντας με απ’ το χέρι βήμα-βήμα μου ΄δειχνες να περπατώ Όπως και τότε που συλλάβιζες τις λέξεις μία-μία ώσπου να μάθω να λέω το σ’ αγαπώ Μάνα, Μάνα όσο κι αν φύγανε τα χρόνια όσο κι αν θέλω να γίνω αυτόφωτος στην κάθε μνήμη, στην κάθε πράξη, στην κάθε απόφαση θα’ σαι οδηγός...

Η συγκλονιστική επιστροφή μιας γυναίκας στη ματωμένη πατρίδα της!

Η Κυριακή Δήμου κατάγεται από την Ανατολική Ρωμυλία της Βόρειας Θράκης, περιγράφει πως η οικογένειά της βίωσε την προσφυγιά, αλλά και το ταξίδι στον τόπο των προγόνων της το 2005. Όπως λέει, «ένοιωσα πως το σπίτι μας περίμενε»

Ανατολική Ρωμυλία και πρόσφυγες μητέρες, μακρινές μα αγαπημένες

Ο καθένας από εμάς γράφει πάνω στη γη τη δική του ιστορία. Συχνά σ΄ αυτή τη γραφή την πένα τη δίνουν στο χέρι μας οι γονείς μας, οι περιστάσεις και συνήθως η ιστορία της εποχής. Αν οι συνθήκες που ζούμε είναι δύσκολες και σκληρές, φτιαγμένες από πολέμους, διωγμούς, προσφυγιά και ξενιτεμό, τότε η ιστορία που γράφεται είναι πικρό δάκρυ στα μάτια της ανθρωπότητας.

Σκύρος , 1935 (φωτογραφία Max Elher)

 «Οι γυναίκες είναι ικανές απ’ το μηδέν να κάμουν το παν.»
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Παρέα στου Λεωνίδα Σπανού με Φραγκιαδουλάκη, Δερμιτζάκη

O Γιάννης Φραγκιαδουλάκης λύρα, και ο Ανδρέας Δερμιτζάκης ούτι, στο εργαστήρι του κατασκευαστή παραδοσιακών οργάνων Λεωνίδα Σπανού στο Δάλι της Κύπρου.

https://www.facebook.com/leonidas.spanos


.