Στην παλιά μας γειτονιά...
Τα βιώματα της παιδικής και νεανικής ηλικίας είναι τόσο σημαδιακά, που δεν ξεχνιούνται.
Η γειτονιά των παιδικών χρόνων παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη.
Είναι τα παιχνίδια με τους φίλους και συνομηλίκους, τα οποία δεν παίζονται πια, αλλά ζουν στη μνήμη ως παλιές αναμνήσεις.
Όταν τελειώναμε το διάβασμά μας, βγαίναμε στη γειτονιά για το καθιερωμένο παιχνίδι.
Το φροντιστήριο ήταν λέξη άγνωστη για τη δεκαετία του 1950.
Παίζαμε αχόρταγα μέχρι να βραδιάσει και ν’ ακούσουμε τη φωνή της μάνας μας, η οποία μας καλούσε για να μπούμε στο σπίτι.
Το πάνινο τόπι, το κρυφτούλι, το κυνηγητό, οι γυαλένιες, ο καραγκιόζης, τα αινίγματα ήταν τα καθημερινά παιχνίδια μας.
Μία παιδική ζωή χαρούμενη, αν και η εποχή ήταν πολύ δύσκολη για τους γονείς, από οικονομικής άποψης. Οι κυράδες του σπιτιού περίμεναν πρωί-πρωί να περάσει από τη γειτονιά ο πλανόδιος μανάβης με το γαϊδουράκι του και ο ψαράς με τα φρέσκα ψάρια στο πανέρι του, για να ψωνίσουν.
Είχαν, όμως, και τον μπακάλη της γειτονιάς για τα εδώδιμα, τα είδη διατροφής που λέμε.
Εμείς, τα παιδιά, περιμέναμε το απογευματάκι, για να περάσει ο παγωτατζής και ν’ αγοράσουμε το παγωτό στο χωνάκι.
Οι βεγγέρες, δηλαδή τα καλέσματα στα σπίτια φίλων και γνωστών, ήταν συχνές με όλη την οικογένεια «εν παρατάξει».
Όταν βράδιαζε, οι γειτόνισσες με το πλεκτό στο χέρι κάθονταν έξω από την πόρτα του σπιτιού,
στις πεζούλες με την καρπέτα, στα σκαμνάκια ή στις καρέκλες και αθλογούσαν μέχρι αργά τη νύχτα.
Αυτή ήταν η βραδινή διασκέδασή τους.
Σήμερα, τέτοιες σκηνές είναι ανύπαρκτες, γιατί δεν υπάρχει η γειτονιά της παλιάς εποχής.
Οι μονοκατοικίες είναι περιορισμένες και η πολυκατοικία «ζει και βασιλεύει».
Ούτε καν τα παραδοσιακά έθιμα δεν υφίστανται. Είναι, πλέον, άγνωστα για τις νέες γενιές,
όπως π.χ. τα κάψαλα και ο κλήδονας, που εμείς τα θυμόμαστε με αγάπη.
Είχε την αξία και τη σημασία της η παλιά γειτονιά, γι’ αυτό και τραγουδήθηκε:
«Παλιά γειτονιά, το δρομάκι το στενό σου, μ’ ανθούς και κλωνιά για μια αγάπη παλιά».
Δυστυχώς, σήμερα η γειτονιά αυτή δεν υπάρχει, αλλά ζει στις θύμησες, που διαρκώς αναμοχλεύουν τη μνήμη μας.
Το παλιατζίδικο των αναμνήσεων /
Απόστολος Σαλαβόπουλος
Βισβάρδης Πάνος (Παληά γειτονιά)1937
Συνθέτης: Bianco Eduardo
Στιχουργός: Σακελλάριος Αλέκος.
Πάμε μιά βόλτα φίλε
Εκεί στήν γειτονιά μου τήν παλιά...
Σύνθεση καί στίχοι: Κώστας Ραυτογιάννης
Ακορντεόν: Χαρούλα Τσαλπαρά
Κιθάρα: Νίκος Σαρηγιάννης
Τα βιώματα της παιδικής και νεανικής ηλικίας είναι τόσο σημαδιακά, που δεν ξεχνιούνται.
Η γειτονιά των παιδικών χρόνων παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη.
Είναι τα παιχνίδια με τους φίλους και συνομηλίκους, τα οποία δεν παίζονται πια, αλλά ζουν στη μνήμη ως παλιές αναμνήσεις.
Όταν τελειώναμε το διάβασμά μας, βγαίναμε στη γειτονιά για το καθιερωμένο παιχνίδι.
Το φροντιστήριο ήταν λέξη άγνωστη για τη δεκαετία του 1950.
Παίζαμε αχόρταγα μέχρι να βραδιάσει και ν’ ακούσουμε τη φωνή της μάνας μας, η οποία μας καλούσε για να μπούμε στο σπίτι.
Το πάνινο τόπι, το κρυφτούλι, το κυνηγητό, οι γυαλένιες, ο καραγκιόζης, τα αινίγματα ήταν τα καθημερινά παιχνίδια μας.
Μία παιδική ζωή χαρούμενη, αν και η εποχή ήταν πολύ δύσκολη για τους γονείς, από οικονομικής άποψης. Οι κυράδες του σπιτιού περίμεναν πρωί-πρωί να περάσει από τη γειτονιά ο πλανόδιος μανάβης με το γαϊδουράκι του και ο ψαράς με τα φρέσκα ψάρια στο πανέρι του, για να ψωνίσουν.
Είχαν, όμως, και τον μπακάλη της γειτονιάς για τα εδώδιμα, τα είδη διατροφής που λέμε.
Εμείς, τα παιδιά, περιμέναμε το απογευματάκι, για να περάσει ο παγωτατζής και ν’ αγοράσουμε το παγωτό στο χωνάκι.
Οι βεγγέρες, δηλαδή τα καλέσματα στα σπίτια φίλων και γνωστών, ήταν συχνές με όλη την οικογένεια «εν παρατάξει».
Όταν βράδιαζε, οι γειτόνισσες με το πλεκτό στο χέρι κάθονταν έξω από την πόρτα του σπιτιού,
στις πεζούλες με την καρπέτα, στα σκαμνάκια ή στις καρέκλες και αθλογούσαν μέχρι αργά τη νύχτα.
Αυτή ήταν η βραδινή διασκέδασή τους.
Σήμερα, τέτοιες σκηνές είναι ανύπαρκτες, γιατί δεν υπάρχει η γειτονιά της παλιάς εποχής.
Οι μονοκατοικίες είναι περιορισμένες και η πολυκατοικία «ζει και βασιλεύει».
Ούτε καν τα παραδοσιακά έθιμα δεν υφίστανται. Είναι, πλέον, άγνωστα για τις νέες γενιές,
όπως π.χ. τα κάψαλα και ο κλήδονας, που εμείς τα θυμόμαστε με αγάπη.
Είχε την αξία και τη σημασία της η παλιά γειτονιά, γι’ αυτό και τραγουδήθηκε:
«Παλιά γειτονιά, το δρομάκι το στενό σου, μ’ ανθούς και κλωνιά για μια αγάπη παλιά».
Δυστυχώς, σήμερα η γειτονιά αυτή δεν υπάρχει, αλλά ζει στις θύμησες, που διαρκώς αναμοχλεύουν τη μνήμη μας.
Το παλιατζίδικο των αναμνήσεων /
Απόστολος Σαλαβόπουλος
Πάμε μιά βόλτα φίλε
Εκεί στήν γειτονιά μου τήν παλιά...
Σύνθεση καί στίχοι: Κώστας Ραυτογιάννης
Ακορντεόν: Χαρούλα Τσαλπαρά
Κιθάρα: Νίκος Σαρηγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου