Αργοκυλάει της ερημιάς η πίκρα στη χλωμή καρδιά,
και των καιρών οι θύμησες ξανάρχονται ασημένιες:
Στην Αητοράχη μια φορά που παίζαμε, μικρά παιδιά
δίχως φαρμάκια κι έννοιες…
Μια τέτοιαν ώρα μυστική που κάθε μέρα μου άγιασε,
πόθοι, παλμοί, μιλήστε !
Κι ελάτε πάλε στοχασμοί κάποιου χαμένου όνειρου
γιά να μέ νανουρίστε...
ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, ΕΤΟΣ 1932 τεύχος 126, ΑΘΗΝΑΙ, 15 ΜΑΡΤΙΟΥ, σελίδα 312
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου