Χριστούγεννα στην Παλιά Αθήνα!

Χριστούγεννα 1932 στην Παλιά Αθήνα!

 Ένα απολαυστικό ρεπορτάζ της εφημερίδας των «Αθηναϊκών Νέων»

“Σας δίδω μίαν συμβουλήν: Του χρόνου, την παραμονήν των Χριστουγέννων, εάν δεν έχετε πού να πάτε, εάν δεν ξεύρετε πώς να περάση λίγο η ώρα σας, σας συνιστώ να κάμετε μια βόλτα στην αγορά.

Παραξενεύεσθε; Έχετε άδικον. Διότι είνε αναμφισβήτητον ότι η παραμονή εις την αγοράν των Αθηνών κατά την παραμονήν των Χριστουγέννων είνε τόσον προβληματική όσον και… διασκεδαστική!

Κύματα ανθρώπων, συνανθρώπων, συμπολιτών, ωκεανός αληθινός από χριστιανούς πάσης τάξεως και προελεύσεως. 

.

  Εκεί έχουν δώσει ραντεβού ο φτωχός άνθρωπος του λαού, που ψωνίζει κάθε μέρα μόνος του, με τον πλούσιον κύριον, που επήγε να ψωνίση μόνος του για το επίσημον της ημέρας. Η γρηούλα που προεξώφλησε την σύνταξι και η σαχλή κοκόττα με το πεκινουά υπό μάλλης. Υπάλληλοι, μοδιστρόνια, φοιτηταί, φαντάροι, νέοι, γέροι, άνθρωποι κάθε ράτσας, τύποι περίεργοι, πορτοφολάδες, πολισμάνοι… 

Κόσμος και κοσμάκης... Συνέχεια...

Χριστουγεννιάτικα Χαυτεία δεκαετία του ΄50...

...κάπως έτσι.
Κόσμος πάει και έρχεται και ο τροχονόμος στην μέση στο βαρέλι με το κράνος που φορούσαν τότε Κυριακάς και Εορτάς. Συνέχεια...

 Το κέντρο, η Ομόνοια και τα Χαυτεία – συνοικία στη διασταύρωση Αιόλου και Σταδίου

 – είχαν μία αίγλη που σε τίποτα δε θυμίζουν την πλατεία του σήμερα.

Η φωτογραφία που βλέπετε  επάνω, τραβήχτηκε από τον Έλληνα φωτογράφο Κώστα Μπαλάφα, τότε ακριβώς.

Την εποχή της ακμής της πλατείας, ημέρες γιορτών. Γιορτές σαν αυτές που περιμένουμε να έρθουν.

Τότε που ακόμα περνούσε το τραμ το τελευταίο. Από τον Πειραιά στην Ομόνοια και πάλι πίσω. 

Το έθιμο των δώρων στους άνδρες της τροχαίας. Από Φυτίνη ΕΛΑΪΣ, μέχρι απορρυπαντικά, ηλεκτρικές συσκευές, λιπαντικά...ό,τι χωράει ο νους.  

 

Κουραμπιέδες με την οκά!

Όλος ο καλός κόσμος της εποχής συναντιόταν στο κέντρο για να κάνει τα ψώνια του, να πιει τον καφέ του, να ανταλλάξει δυο κουβέντες. 

Ζευγάρια καλοντυμένα, φίλοι κα ιγνωστοί, οικογένειες, έκαναν τον περίπατό τους στο βορειότερο άκρο της πόλης, την Ομόνοια.

Ο Άι Βασίλης του Μινιόν.

Η απίστευτη για την εποχή κι όμως αληθινή, κίνηση στους βρεγμένους δρόμους. 

Οι γιορτές όπως ήταν στην Αθήνα του 20ου αιώνα, αποπνέουν κάτι από την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων, τότε που ο Άι Βασίλης ήταν υπαρκτό πρόσωπο και οι βόλτες στην πόλη –απαραιτήτως με το χέρι της μαμάς να μας κρατάει σφιχτά– μύριζαν μαλλί της γριάς.

Το ετήσιο (και μοναδικό, ίσως) χαρτζιλίκι των παιδιών: τα κάλαντα!

Αυτές οι μέρες δεν θα ξανάρθουν. Δεν θα ξανάρθουν κυρίως γιατί δεν θα έχουν την αίσθηση του πρωτόγνωρου, της ξενοιασιάς, της ελπίδας.

Κι αυτές που ζούμε όμως, έχουν τη δικιά τους γλύκα, τις δικές τους προσμονές, τη δική τους αισθητική, τη δική τους αγάπη.

 Πηγή:  www.eyedoll.gr