Εν Αθήναις...πριν από τα Χριστούγεννα

Και φυσικά η βόλτα στην συνοικία των Θεών με συννεφιά ....
Πόσες φορές έχω περάσει αυτά τα δρομάκια ούτε ξέρω αλλά πάντα όταν έρχονται
γιορτινές ημέρες είναι διαφορετικά.

Μια στάση έξω από μια παλιά μονοκατοικία ερμητικά κλειστή και αφημένη
στην τύχη της....ορατά τα σημάδια.
Πάλι θα θυμηθώ την ηλικιωμένη που ζούσε εκεί και στόλιζε το μικρό Χριστουγεννιάτικο
δεντράκι της με τα παλιά στολίδια και άνοιγε την κουρτίνα για να φαίνεται
απ΄έξω.
Δίπλα και η γάτα της συμπληρώνοντας την υπέροχη εικόνα...
Είχα μιλήσει μαζί της τότε....γένημμα θρέμα Πλακιώτισα χωρίς παιδιά και μόνη της
είχε χάσει τον άντρα της.
Κάποιοι μακρινοί συγγενείς....
Μου είχε πεί ότι αν κάποια Χριστούγεννα περάσεις και δεν δείς το Χριστουγεννιάτικο
δεντράκι ...θα έχω φύγει.
Και περνούσα και το έβλεπα και χαιρόμουνα μέχρι που κάποια χρονιά είδα τα πατζούρια
κλειστά και αλυσίδα με λουκέτο στην σιδερένια πόρτα της αυλής.
Στο σήμερα τώρα....η γειτονιά των Θεών εξακολουθεί να θυμίζει την παλιά Αθήνα
με το βασικό προνόμιο το υπέροχο κάδρο πάνω από αυτήν με τον Παρθενώνα.
Είχα φτάσει στα Αναφιώτικα ....τα μικρά σπιτάκια τα δρομάκια οι γλάστρες
οι καλοσυνάτοι κάτοικοι.
Κατηφόρισα περνώντας από τα ταβερνάκια ...
Δεν είναι όπως παλιά....το κυριότερο δεν μυρίζει το ξύλινο βαρέλι με την ρετσίνα
που κάποτε ψηνότανε εκεί ο μούστος.
Δεν "άκουγες" την μυρουδιά του φρεσκοψημμένου κεφτέ αν εξαιρέσεις το κλασσικό
υπόγειο με τα μπακαλιαράκια.
Είχα φτάσει στα σύνορα με την σημερινή Αθήνα μπαίνοντας στην πραγματικότητα
και πώς να μη θυμηθείς το τραγούδι....

"Φεύγουν τα χρόνια
κι όλα αλλάζουν όλα
Μόνο η αγάπη
μένει μες στην καρδιά..."

πηγή.