Το έχουμε γούρι κάθε χρόνο να αρχίζουμε τις αναφορές στα Χριστούγεννα, από νωρίς.
Δεν θα αλλάξουμε φέτος την καλή μας συνήθεια.
Το κέντρο, η Ομόνοια και τα
Χαυτεία – συνοικία στη διασταύρωση Αιόλου και Σταδίου – είχαν μία αίγλη
που σε τίποτα δε θυμίζουν την πλατεία του σήμερα.
Η φωτογραφία που βλέπετε επάνω, τραβήχτηκε από τον Έλληνα φωτογράφο Κώστα Μπαλάφα, τότε ακριβώς.
Την εποχή της ακμής της πλατείας, ημέρες γιορτών. Γιορτές σαν αυτές που περιμένουμε να έρθουν.
Τότε που ακόμα περνούσε το τραμ το τελευταίο. Από τον Πειραιά στην Ομόνοια και πάλι πίσω.
Το
έθιμο των δώρων στους άνδρες της τροχαίας. Από Φυτίνη ΕΛΑΪΣ, μέχρι
απορρυπαντικά, ηλεκτρικές συσκευές, λιπαντικά...ό,τι χωράει ο νους.
Κουραμπιέδες με την οκά!
Όλος ο καλός κόσμος της εποχής
συναντιόταν στο κέντρο για να κάνει τα ψώνια του, να πιει τον καφέ του,
να ανταλλάξει δυο κουβέντες.
Ζευγάρια καλοντυμένα, φίλοι κα ιγνωστοί, οικογένειες, έκαναν τον περίπατό τους στο βορειότερο άκρο της πόλης, την Ομόνοια.
Ο Άι Βασίλης του Μινιόν.
Η απίστευτη για την εποχή κι όμως αληθινή, κίνηση στους βρεγμένους δρόμους.
Οι γιορτές όπως ήταν στην
Αθήνα του 20ου αιώνα, αποπνέουν κάτι από την αθωότητα των παιδικών μας
χρόνων, τότε που ο Άι Βασίλης ήταν υπαρκτό πρόσωπο και οι βόλτες στην
πόλη –απαραιτήτως με το χέρι της μαμάς να μας κρατάει σφιχτά– μύριζαν
μαλλί της γριάς.
Το ετήσιο (και μοναδικό, ίσως) χαρτζιλίκι των παιδιών: τα κάλαντα!
,+by+Costas+Balafas.jpg)
Αυτές οι μέρες δεν θα
ξανάρθουν. Δεν θα ξανάρθουν κυρίως γιατί δεν θα έχουν την αίσθηση του
πρωτόγνωρου, της ξενοιασιάς, της ελπίδας.
Κι αυτές που ζούμε όμως, έχουν τη δικιά τους γλύκα, τις δικές τους προσμονές, τη δική τους αισθητική, τη δική τους αγάπη.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου