Πῶς μου 'χει λείψει τοῦ παιδιοῦ ‘ετοὺτ 'η ἡλικία

Θὰ ‘θελα νὰ 'χα νοῦς παιδιοῦ τ' ἄδολο ξενινιάτο,
νὰ παιγνιδίζω ἀνέμελα μεροὺ νυχτοὺ σαφῆ,

νὰ μὴ γατεχω δυστυχιὰ καθόλου τί σημαίνει,
μοῦδε καὶ πόνος τσὴ ψυχῆς ἴντα κοντὸ θὰ πεῖ...

Νὰ κάνω χίλιες ζαβολιὲς κι' ὄντε μου λὲν δὲν πρέπει,
ὅ,τι δὲν πρέπει εὐτὺς ἐγὼ νὰ κάνω στὰ χωστὰ ,

νὰ τρέχ΄ἡ ἔρμη μάνα μου ξυλιὲς γιὰ νὰ μοῦ δώσει,
νὰ μὲ φωνιάζει γαΐδαρο μὲ τὰ μεγάλα αὐτιά.

Πῶς μου 'χει λείψει τοῦ παιδιοῦ ‘ετοὺτ 'η ἡλικία,
κεῖ ποὺ εὐτύνες σπάνια βἀραίνουν τὴν ψυχὴ

κι' ὅλα σου φαίνονται γλυκὰ καὶ μόνο παιγνιδάτο,
‘ρίζει τὴν πάσα διάθεση στσ' ἀγάπης τὴν δοχή.

Κι' ἐδὰ δὲν κάνει ἀπόφαση ὁ πόνος νὰ λαργάρει,
νὰ ξαλαφρώσει ὁ λογισμὸς καὶ γέλιο νὰ φανεῖ,

στὰ δυό μου χείλη ποὺ 'κάνε ἡ πρίκα τὴν φωλιὰ τζὴ,
ἄχι καὶ ποὺ 'ναι ὁ καιρὸς ποὺ ἤμουνα παιδί!

Ποίηση : Τζανής Σταύρος