Κάλαντα από το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο

Το υλικό του αρχείου στο βίντεο είναι από τις συλλογές του HeNAA.
Η καταγραφή "Χριστουγεννιάτικα κάλαντα" καταγράφηκε στην Αθήνα στις 7/7/1927.
Με την ευγενική άδεια του Ελληνικού Μουσικού Αρχείου AEPI.
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το Εθνικό Αρχείο Οπτικοακουστικών Μέσων
http://www.avarchive.gr

.

Μουσικό σχήμα Μπλε "μια φορά κι έναν καιρό"

Εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενοι οι Μπλε και τα μέλη του συγκροτήματος αποτελούν ο Γιώργος Παπαποστόλου (manager, σύνθεση, φωνή, φωνητικά), ο Γιώργος Παρώδης (στίχοι), η Νατάσα Αλεξίου (βιολί) και η Τζώρτζια Κεφαλά (φωνή).

Οι Μπλε ουσιαστικά γεννήθηκαν μετά την γνωριμία των Γιώργου Παπαποστόλου και του Γιώργου Παρώδη με τη Θεοδοσία Τσάτσου στην Θεσσαλονίκη. Η Θεοδοσία Τσάτσου ήταν η πρώτη ερμηνεύτρια του συγκροτήματος και σε αυτήν ανήκουν τα φωνητικά του παρθενικού δίσκου Ενοχές του 1996. Μετά την απόφασή της να αποχωρήσει και να ακολουθήσει σόλο καριέρα, οι Μπλε συνεργάστηκαν με επιτυχία με τη Τζώρτζια Κεφαλά και τη Melody για τα φωνητικά (δίσκος Μπλε, 1998), με την πρώτη να αποτελεί πλέον την κύρια ερμηνεύτρια του γκρουπ. https://el.wikipedia.org/wiki/Μπλε_(συγκρότημα)
http://www.mple.com.gr/index.php/video-youtube.html

Ξενάγηση σε μόλις τρία λεπτά στην καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς.

Δημήτρης Χόρν για την Αθήνα

Η Αθήνα όπως είναι, βρίσκω πως έχει γίνει απάνθρωπη, η Αθήνα ήταν μια μικρή πόλις, συμπαθείς, που ο ένας γνώριζε τον άλλον.

Υπήρχε η γειτονιά, που δεν υπάρχει πιά, υπάρχει γειτονιά; εκείνα τα σπιτάκια με τα περιβόλια, οι γυναίκες που καθόντουσαν έξω από τα περιβόλια, υπήρχε μια συγγένια μεταξύ των ανθρώπων.

Εδώ βλέπετε σε πολυκατοικίες μένουν άνθρωποι χρόνια και δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, και νομίζω  πώς οι ανθρώπινες σχέσεις ειναι ένα πολύτιμο πράγμα ανεκτίμητο ! 

Δημήτρης Χόρν. (συνέντευξη στην εκπομπή "Άνθρωποι" 1993 με την Σεμίνα Διγενή).  https://www.youtube.com/watch?v=xYF1gZ7nrFo


.Η Αθήνα το 1930

Η Παλιά Αθήνα -1900 και 1910

Οδός Βασιλίσσης Σοφίας (στο ύψος της Βουλής) 1905

Η Αθήνα του 1900, μια επαρχιακή πόλη με 100.000 ψυχές.

Πώς ήταν η  μεταολυμπιακή Αθήνα το 1900; Τι όψη είχε; Πώς ζούσαν οι 128.000 (μαζί με τα περίχωρα) κάτοικοί της; Ταξιδεύοντας στο χρόνο, στην τότε εποχή, βρίσκουμε μια μικρή αναπτυσσόμενη πόλη. Το εμπόριο είναι σε άνθιση όπως και οι βιοτεχνίες, μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα που δίνει δουλειά σε αρκετά από τα πάρα πολλά διαθέσιμα εργατικά χέρια. Σε ανάπτυξη βρίσκεται και η βιομηχανία που χρησιμοποιεί ως κινητήρια δύναμη τον ατμό.

Του Νότου Τα Πουλιά

Μουσική: Γιάννης Νικολάου | Στίχοι: Μαρία Παπαδάκη

1.Από την Παρουσίαση του άλμπουμ 'Του Νότου Τα Πουλιά' @'Χυτήριο Theatre & Art Cafe' 16/06/2015 . Μιχάλης Κουνάλης - Οι Κλώνοι Της Καρδιάς Μουσική: Γιάννης Νικολάου | Στίχοι: Μαρία Παπαδάκη

2.Μιχάλης Κουνάλης - Χάρτινη Βαρκούλα (Live @ 'Χυτήριο') Μουσική: Γιάννης Νικολάου | Στίχοι: Μαρία Παπαδάκη

3.Μιχάλης Κουνάλης - Μαλαματένιο Υφάδι

4.Μιχάλης Κουνάλης / Εμμανουέλα Χιωτάκη - Τσ' Αγάπης Και Του Έρωτα 5. Μιχάλης Κουνάλης - Ψηλορείτης

ΗΛΙΑΣ ΑΡΙΩΤΗΣ Ο "ΞΕΜΠΑΡΚΟΣ"

Ο Ηλίας Αριώτης πρόκειται να κυκλοφορήσει ένα νέο δίσκο σε ποίηση Μυρτιώτισσας, Νίκου Καββαδία, Μιχάλη Γκανά, Γιάννη Τσατσόπουλου και Ανδρέα Τσιάκου, σε σύνθεση, ενορχήστρωση, τραγούδι και φωνητικά δικά του.

Ηλίας Αριώτης - "οι Ξέμπαρκοι"

Νοσταλγικό. Ελένη Καραΐνδρου

Ελένη Καραΐνδρου- Το 10: Νοσταλγικό σε 5/8
Από την τηλεοπτική σειρά του Alpha: «Το 10» που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση και σκηνοθέτησε η Πηγή Δημητρακοπούλου.
εικόνα: Antonio Guzmán Capel

Ο ζωγράφος του δάσους, του Φρεντερίκ Μονσό*

Ανέζα Κολόμβου

 Πηγή: elniplex.com

-

Τίτλος: Ο ζωγράφος του δάσους
Συγγραφέας: Frederick Mansot
Απόδοση: Θεόφιλος Μπαχτσεβάνης
Εκδόσεις: Νεφέλη

Ο κύριος Φρανσίς κάθε μέρα ακολουθεί μια συγκεκριμένη πορεία, μια καθημερινή ρουτίνα που ξεκινάει με την επίσκεψή του στο τροπικό δάσος και καταλήγει στο φούρνο. Κάθε πρωί εφοδιάζεται με μολύβια, γόμα, λευκό χαρτί. Ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του και παίρνει το δρόμο της απόλαυσης για το μεγάλο γερμένο μαονί. Εκεί κάνει την πρώτη του στάση. Σκαρφαλώνει στις ρίζες του κι αρχίζει να ζωγραφίζει. Αποτυπώνει κάθε λεπτομέρεια. Το χαρτί του όμως έχει αρκετό χώρο ακόμη… Τότε, χωρίς ενδοιασμό, επιστρέφει σπίτι του, παίρνει το ποδήλατό του και φτάνει στην κόκκινη συκιά. Τη ζωγραφίζει. Όχι μόνη της όμως. Μαζί με τον κοκοφοίνικα, αυτό το ψηλόλιγνο δέντρο που της προσφέρει τη φιλοξενία του. «Δεν είναι λίγα αυτά τα δέντρα, που σαν αυτή τη συκιά, στην αρχή κρύβουν τις προθέσεις τους, μα στο τέλος σκοτώνουν στ’ αλήθεια τα δέντρα που τα φιλοξενούν!»Συνήθως, αυτά τα δέντρα πνίγουν τους οικοδεσπότες τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, τα δύο δέντρα έχουν βρει τις ισορροπίες τους. Αναπτύσσονται με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο μαζί έχοντας το καθένα βρει το προσωπικό του χώρο να αναπνέει.
Πόσο συχνά οι άνθρωποι χάνουν τις ισορροπίες τους σε μια συγκατοίκηση αμοιβαίας αγάπης; Πόσο χώρο αφήνουν ο ένας στον άλλο και πόσο πνίγονται μέσα σ’ αυτόν; Μια αλληγορία με έντονα τα σημάδια της στη ζωή των ανθρώπων και στις μεταξύ τους σχέσεις. Πόσοι τα καταφέρνουν σαν την κόκκινη συκιά και τον κοκοφοίνικα; Να είναι συνοδοιπόροι στη ζωή διατηρώντας τη ακεραιότητά τους, τον κοινό αλλά και τον προσωπικό χώρο ανάπτυξής τους; Αυτό ήταν που θαύμαζε τόσο σ’ αυτά τα δύο δέντρα και ήθελε τόσο να τα ζωγραφίσει… Έχοντας όμως ακόμα χώρο στο χαρτί του ξεκινάει για το μεγάλο μοαμπί. Αυτή τη φορά παίρνει ένα αερόστατο για να δει όλο το δάσος από ψηλά και να φτάσει στην άλλη του πλευρά, εκεί που δεσπόζει το πανύψηλο αυτό δέντρο. Όλη αυτή την ομορφιά και την αγαλλίαση θα έρθει να διαλύσει σε μια στιγμή η φωτιά. «Μέσα στη φριχτή μυρωδιά του απανθρακωμένου δάσους…. ο κύριος Φρανσίς δεν μπορεί πια  ν’ αναπνεύσει, δεν ακούει πια τίποτα. Και ξαφνικά δε βλέπει πια τίποτα…. Ο κύριος Φρανσίς χάνει τις αισθήσεις του». Όταν συνέρχεται «τα πάντα είναι μαύρα»….Όλα γύρω του είναι νεκρά». Σε όλη την περιοχή μόνο το μαομπί έχει μείνει….Αύριο θα είναι η δική σου σειρά, μεγάλο δέντρο… Πώς θα μπορέσεις ν’ αντισταθείς». Όλα χάθηκαν. Η θλίψη τον κατακλύζει. Τα δάκρυά του τρέχουν ασταμάτητα «ζωγραφίζοντας εδώ κι εκεί δέντρα φαντάσματα». Ο κύριος Φρανσίς κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του το χαρτί. Ήταν ό,τι του είχε απομείνει από αυτήν την οπτασία. Μέσα από τα δάκρυα του Φρανσίς και του μοαμπί οι σελίδες ανθίζουν. Μαγικά ο τόπος γεμίζει λουλούδια και νεαρά δέντρα. Το δάσος με τη ζωοδόχο δύναμή του αναγεννήθηκε…
Διαβάζοντάς το βιβλίο του Frederick Mansot βιώνεις τα αντίθετα συναισθήματα της ευφορίας και της θλίψης. Μέσα από την ιστορία του Φρανσίς, την ομορφιά, την αρμονία της φύσης και την ασχήμια που προκαλείται με την καταστροφή της γεννώνται ποικίλοι  προβληματισμοί. Το πολύτιμο αγαθό της φύσης και της ζωής, η προστασία της, η αξία της, ο σεβασμός των ανθρώπων, η καθημερινότητα, η ζωή στην πόλη και η απομάκρυνση μας από τη φύση, η ανιδιοτελής αγάπη, η προσφορά…
Ο Frederick Mansot ζωγραφίζει με τα πινέλα του αλλά και με τις λέξεις του. Οι εναλλαγές ανάμεσα στο 1ο και 3ο πρόσωπο ζωντανεύουν την αφήγηση.
Ιδιαίτερο, ελκυστικό βιβλίο που ξεφυλλίζοντάς το αντλείς απόλαυση από τις ζωντανές, υπέροχές του εικόνες. Μια εικονογράφηση που απλά δεν την χορταίνεις όσο και να την κοιτάς. Οι ποικίλες αποχρώσεις όσο και οι σχολαστικές, σχεδόν αθέατες, λεπτομέρειες των σχεδίων δημιουργούν μια απερίγραπτη, μοναδική εικονογράφηση.
Από μέσα του ξεπηδά ένα ολόκληρο δάσος που σε γεμίζει με το πλούσιο άρωμα του …. θυμίζοντάς σου την αξία αυτών που τόσο συχνά ξεχνάς…
* Το Βιβλίο εμπνεύστηκε ο Frederick Mansot από την ταινία του Luck Jacket «Il était  une  Forêt » (Ήταν κάποτε ένα δάσος). Ο ίδιος παραβρέθηκε στα γυρίσματα της ταινίας μαζί με τον βοτανολόγο μελετητή του τροπικού δάσους FrancisHalle.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας εδώ
Δείτε άλλα αποσπάσματα από την ταινία εδώ
Δείτε μικρά επεισόδια και ανακαλύψτε το σύμπαν του τροπικού δάσους εδώ κι  εδώ
Δείτε φωτογραφίες τροπικού δάσους εδώ
_______________________

*Frédérick Mansot, illustrateur

Το μοναχό δεντρί

Γιάντα το μοναχό δεντρί
ποτέ καρπό δεν κάνει
Γιατί το δέρνει η μοναξά
παράπονο το πιάνει.


Σαν είναι δυό δεντρά μαζί
ως κι'αν τα δέρνει η μπόρα
φιλιούνται κι αγκαλιάζονται
χίλιες φορές την ώρα...
(Ψαραντώνης.)

Όταν ο Μίμης Πλέσσας συνάντησε τον Χρήστο Ραφαηλίδη. "WE TWO"

Ο Χρήστος, γεννημένος στην Κοζάνη, έφυγε πριν από κάποια χρόνια για σπουδές στην Αμερική (Berklee, Manhattan School of Music) και εκεί έφτιαξε το τριο των Manhattan Vibes (Χ. Ραφαηλίδης βιμπράφωνο, Steve Hass drums και John Benitez μπάσο).
[Από τότε που μετακόμισε στην πόλη της Νέας Υόρκης , ο Ραφαλίδης έπαιξε με τον Ronnie Cuber , τον Randy Brecker , τον Victor Lewis , τον Chaka Khan , τον Joe Locke , τον Antonio Sánchez , τον Steve Hass , τον Donny McCaslin , τον Scott Colley , Ravi Coltrane , Christian McBride , Wynton Marsalis , Mike Stern , και Ron Afif].   

  https://en.wikipedia.org/wiki/Christos_Rafalides
 https://www.youtube.com/user/manhattanvibes/featured
Rafalides-Christos-Fan-Page

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ 1941-44.

 Με την αποχώρησή τους από την Ελλάδα, τα συμμαχικά στρατεύματα κατέστρεψαν τις φωτογραφικές εγκαταστάσεις της Kodak, για να μην πέσουν στα χέρια των Γερμανών. Η Kodak παρέμεινε κλειστή σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής, με συνέπεια να είναι δυσχερής η ανεύρεση φιλμ και φωτογραφικού εξοπλισμού. Μετά την κατάληψη της Αθήνας, οι Γερμανοί κατέσχεσαν όλο το κινηματογραφικό καί φωτογραφικό υλικό του Αλβανικού πολέμου, πού βρισκόταν στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, για το οποίο δεν είχε ληφθεί μέριμνα προφύλαξης. Παράλληλα, απαγόρευσαν, με την ποινή του θανάτου, να φωτογραφίζονται οι δράσεις τους. Το 1943 τραυμάτισαν, στήν προσπάθειά του νά φωτογραφίσει, τον φωτορεπόρτερ Πέτρο Πουλίδη (Αρχειο ΕΡΤ) και αργότερα, για τον ίδιο λόγο, εκτέλεσαν τον γιο του Γεώργιο. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί επαγγελματίες φωτογράφοι αναγκάστηκαν νά κάνουν άλλα επαγγέλματα, για νά ζήσουν. Οι πρώτες φωτογραφίες της Κατοχής που στάλθηκαν στο εξωτερικό για δημοσίευση αποδίδονται στον Μανώλη Μεγαλοοικονόμου. Φωτορεπόρτερ - φωτογράφοι που φωτογράφισαν την Κατοχή ήταν επίσης: ο Κυριάκος Κουρμπέτης, , Θωμάς Ιωνάς, οι Ηνωμένοι Φωτορεπόρτερ, ο Κώστας Μεγαλοοικονόμου, ο Δήμος Πατρίδης, που συνεργάστηκε με τον Ερυθρό Σταυρό και φωτογράφισε στα νοσοκομεία, όπως και η Βούλα Παπαϊωάννου, ο Δημήτρης Παπαδήμος, ο Δημήτρης Χαρισιάδης, η Λιλή Αλιβιζάτου. Επίσης, η ομάδα αστυνομικών της εγκληματολογικής υπηρεσίας υπό τον Αριστοτέλη Κουτσουμάρη φωτογράφισε τις συνθήκες της Κατοχής. Στά δύσκολα αυτά χρόνια πέθαναν οι φωτορεπόρτερ-φωτογράφοι Δημήτρης Γιάγκογλου και Νίκος Σούτσος. Ενδεικτικά, φωτογραφίες ή/και πληροφορίες σχετικές περιλαμβάνονται στα βιβλία ΑΙ ΑΘΗΝΑΙ του Κωνσταντίνου Μπίρη, ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΤΟΧΗΣ του Βάσου Μαθιόπουλου, στη μελέτη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, ΜΟΝΑΔΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ του Άλκη Ξανθάκη, σε μονογραφίες φωτογράφων κ.ά. Φωτογραφικό υλικό βρίσκεται σε αρχεία μουσείων και ιδρυμάτων, στο αρχείο της Αργίνης Γούτου, καθώς και στα αρχεία που έχουν συγκεντρώσει οι συλλέκτες Νίκος Τόλης, Μιχάλης Τσάγκαρης, Νίκος Πολίτης κ.ά. συλλογη στοιχειων ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ www.eteriafotografizontas.blogspot.gr

Είπαν, από αύριο έρχεται χειμώνας

Χαμογέλασε. Έκλεισε το ραδιόφωνο.Να ακουστεί σιωπή.Το απορριμματοφόρο μπήκε στο στενό με φόρα .Φορτώνει για τη χωματερή τα "θα" και αυτής της εβδομάδας, απλήρωτους λογαριασμούς και κάτι γλάστρες κακοφορμισμένες που άλλο δεν άντεξαν . Ψύχρανε ήδη ο καιρός. Φορά ζακέτα.
Φορά και εκείνη μια ζεστή. Πλεγμένη απ τη γιαγιά της με του Αϊβαλιού τα χρώματα. Οι πλάτες δέχονται τη ζεστασιά και νιώθουν την αγάπη που έγινε ζακέτα. Άψυχα σου λέει μετά τα αντικείμενα.
Έχει αδειάσει ο ουρανός από τα περιττά και μόνον άστρα αεικίνητα , ψυχές με άσβηστο φως κάνουν παρέα της σελήνης.
Εκείνη, με ευλάβεια ταπεινή, τοποθετεί λάφυρα στο συρτάρι. Είναι κάτι βότσαλα
παιδιά της θάλασσας, ακόμα αλμυρά.
Έχουνε πάρει με τα χρόνια το σχήμα της συνύπαρξης. Η χούφτα της το νιώθει.
Τις νύχτες μουρμουράνε λέξεις βυθού, τη νανουρίζουν.
Στο όνειρό της μέσα τα αφουγκράζεται .Φυτρώνουν φύκια στα μαλλιά της και αλογάκια της θάλασσας σκαρφαλώνουνε στα πόδια της.
Κύματα παφλάζουνε στο στέρνο της.
Οι τοίχοι σπάζουν και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο υγρή μορφή μια νύμφη του νερού .Γελούν οι δυο τους μουσικά.
Χορεύουνε του Ποσειδώνα. Το πρωί άμμος φυτρώνει στα σεντόνια και μαρτυρά το μυστικό.
Έξω από το σπίτι ο χειμώνας περιμένει νευρικός. Φαίνεται τουρτουρίζει. Χτυπά επίμονα την πόρτα. Δακρύζουν τα ματάκια του και ένα κυκλάμινο το στόμα ανοίγει και ποτίζεται.

Δώρα Μαργέλη

φιλόλογος , εκπαιδεύτρια ρητορικής

1946. Σπύρος Π. Σκούρας κατά την περιοδεία του στην Ελλάδα. (Σπάνιο βίντεο ντοκουμέντο)

 Πειραιάς 1946, προμήθειες φορτωμένα σε καΐκι για αποστολή σε νησιά. Το σουηδικό σκάφος εκφορτώνει σιτηρά από τα αμπάρια του με αναρρόφηση (σκάφος GV "Tamara"). Καταστράμένη αμαξοστοιχία σε ανάχωμα. Τμήμα οδού που ανατινάχτηκε μεταξύ των Αθηνών και της Κορίνθου. Κατεστραμμένη γέφυρα πάνω από το κανάλι της Κορίνθου. Η μεταφορά διασχίζει το κανάλι από τη γέφυρα Bailey Bridge. Σταυροειδής γέφυρα UNNRA. Το όχημα GWRA περνά πάνω από τους λόφους καθ 'οδόν προς την Τρίπολη. Ο κ. Σκουράς με αγόρια βοσκών στους λόφους. Σκηνές σε διάφορα χωριά. Ο κ. Σκούρας στην πατρίδα του - Πύργο Ηλείας, λέγοντας αντίο σε συγγενείς. Διάφορα γυρίσματα ο κ. Σκουράς κατά την περιοδεία του στην Ελλάδα.
Βίντεο Από την ιστορική συλλογή. British Movietone
http://www.aparchive.com/metadata/youtube/9e7e12144430480eb282f8ebd62a142e

Ο Σπύρος Π. Σκούρας (28 Μαρτίου, 1893 – 16 Αυγούστου, 1971) ήταν Ελληνικής καταγωγής Αμερικανός, διευθυντικό στέλεχος σε κινηματογραφικές εταιρείες και πρόεδρος της 20th Century Fox από το 1942 έως και το 1962.

Όταν η φύση ζωγραφίζει για σένα ένα υπέροχο πρωινό

...

Δεν μπορώ να καταλάβω πως ακριβώς λειτουργεί ο χρόνος, αλλά μεγαλώνοντας νιώθω ότι περνάει πολύ πιο γρήγορα. Δυστυχώς -κατά την άποψη- μου βρισκόμαστε σε μια εποχή που όλα κινούνται τόσο γρήγορα. Οι εικόνες, η πληροφορίες, εμείς. Είχα την τύχη να ταξιδέψω μόνος για αρκετά χρόνια και γυρνώντας ένιωσα ότι ζούσα σε ένα παράλληλο κόσμο. Όπου ο χρόνος είχε άλλη σημασία. Όταν γύρισα «σπίτι» κατάλαβα ότι η κοινωνία σε «τρέχει» και εσύ την ακολουθείς χωρίς να δίνεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου να σκεφτεί. Μπήκα στους κανονικούς ρυθμούς και έπιασα τον εαυτό μου να μην σκέφτεται τίποτα. Δεν προλαβαίνω! Γιατί; Δεν με αφήνω να προλάβω, θέλω να ακολουθώ τις εξελίξεις, μοιάζει συναρπαστικό. Είναι όμως;

Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα γύρω μας και πολλές φορές δεν τα παρατηρούμε. Ακολουθούμε μια συγκεκριμένη ρουτίνα σχεδόν καθημερινά και οι αναμνήσεις μας καταλήγουν να γίνουν όλες ίδιες. Όμως ακόμα και σε αυτή την καταπιεστική κατάσταση υπάρχουν κάποια πράγματα που μας κάνουν να σταματάμε. Να δείχνουμε σεβασμό και να θαυμάζουμε κάτι που είναι πιο μεγάλο από μας, πιο μεγάλο και πιο όμορφο.

“Μαστρομιχάλη, πάρε εσύ το κλειδί”.

 ( Ξέρεις ποιο είναι το μυστικό; Προτού κάμω ένα σκαρί, το φτιάνω στο μυαλό μου. Το σχεδιάζω, το ταξιδεύω και μετά αρχίζω να δουλεύω.)

Άρθρο της Μαργαρίτας Πουρνάρα στην Καθημερινή της Κυριακής

«Μόνο που θα μου μιλάς λίγο πιο δυνατά. Τα αυτιά μου είναι κομμάτι περήφανα», λέει ο Μιχάλης Χατζηνικολάου, πιο γνωστός ως Μαστρομιχάλης. Και η γυναίκα του, που κάθεται δίπλα του πάνω από 60 χρόνια, συμπληρώνει: «Να μου τα λες εμένα, παιδί μου, και θα τον ρωτάω εγώ που με καταλαβαίνει». Στην πορεία της συνέντευξης, η βοήθειά της θα αποδειχθεί όντως τεράστια. Με την ίδια λεπτότητα που θα έβαζε βελονιά σε ένα εργόχειρο, θα συμπληρώνει την αφήγηση του άνδρα της, όπως όλα τα αιώνια ζευγάρια στη ζωή, που στο τέλος γίνονται ένα και ακούς από δύο στόματα την ίδια ιστορία.

Μοναδική παράσταση από πιτσιρικά με γιουκαλίλ

Ο Νεαρός αυτοδίδακτος  μουσικός Feng Xiaoxiao, από την Ταϊπέι της Ταϊβάν, μαγεύει τους περαστικούς σε ένα πάρκο στην Tapei.
Παίζει υπέροχα με το ukulele του την επιτυχία Classical Gas του 1968 από τον Mason Williams 

ΟΙΝΟΠΩΛΕΙΟΝ: η παλιότερη ταβέρνα του Ψυρρή (1928)

«Φέρε μου απ’το καλό!»

Είναι δύσκολο για κάποιον που κάνει βόλτες σήμερα στα στενάκια του Ψυρρή να ξεχωρίσει τις αυθεντικές παλιές ταβέρνες από τις σύγχρονες. Εδώ που τα λέμε, δε μείνανε και πολλές. Όλες οι νεόκοπες ταβέρνες ή ψησταριές, προσπαθούν με το κατάλληλο ντεκόρ να μιμηθούν παλιές καλές εποχές. Είναι αυτό, βλέπετε, που προσελκύει τους τουρίστες οι οποίοι κατακλύζουν την περιοχή.

Δίπλα στη πλατεία του Ψυρρή, ξεκινά η οδός Αισχύλου. Εκεί, στον αριθμό 12 μην κάνετε το λάθος να προσπεράσετε το μαγειρείο ΟΙΝΟΠΩΛΕΙΟΝ. Είναι η πιο παλιά ταβέρνα όλης της συνοικίας. Από το 1928!

Όταν στην Αθήνα κυκλοφορούσαν με άμαξες: Παλιές ιστορίες από την πρωτεύουσα που δεν έχετε ξαναδιαβάσει

Από την πρώτη καρότσα, επί εποχής Όθωνα, με τον φουστανελοφόρο καροτσέρη της μέχρι τα τελευταία απομεινάρια, τέλεια σαράβαλα, που επέμεναν πεισματικά ακόμη και τη δεκαετία του 1930 εναντίον των αυτοκινήτων, όλα αποτελούν μια μεγάλη ιστορία της καθημερινής ζωής των Αθηναίων. Πόσων και πόσων ειδών αμάξια, ιδιωτικά κι αγοραία, δεν περιφέρονταν στους δρόμους της Παλιάς Αθήνας!

Καραγκιόζης ο... «ευσεβής»!

Είναι πάμπολλες οι θρησκευτικού περιεχομένου παραστάσεις

Από τον Τάσο Κούζαρο*

Ὀσο και να φαίνεται παράξενο, το θέατρο σκιών στη μετεξέλιξή του στον ελλαδικό χώρο, μετά την απελευθέρωση, από πολύ νωρίς εκφράζει τον σεβασμό του στην ορθόδοξη πίστη και παράδοση και σταδιακά καθίσταται και θεματοφύλακάς της.

Ηδη από τη μέχρι πρότινος θεωρούμενη πρώτη εμφάνιση του Καραγκιόζη στην Αθήνα την 9η Φεβρουαρίου 1852, το Σάββατο της Απόκρεω (Εφημερίδα «Ταχύπτερος Φήμη»), τελούνται «Οι Γάμοι του Καραγκιόζη». «Ωστόσο, δεν είναι τούρκικος ο γάμος ούτε Τούρκος ο Καραγκιόζης... γιατί στη σύναψη του γάμου, υπάρχει και κουμπάρος... Είναι γνωστό δε ότι κουμπάρος δεν υπάρχει στους γάμους των μωαμεθανών. Αλλά γιατί είναι μωαμεθανικό το ιερατείο που θα ευλογούσε τον γάμο του Καραγκιόζη; Η εξήγηση δεν είναι δύσκολη, ο σεβασμός προς την Εκκλησία και προς τους θρησκευτικούς τύπους...» εξηγεί ο Κ. Μπίρης στο έργο του «Ο Καραγκιόζης» (Αθήνα 1952). Και συνεχίζοντας, υπογραμμίζει: «... Την εποχή εκείνη η προσήλωση στη θρησκεία ήταν πολύ εντονότερη, δεν επέτρεπε όχι μόνο τη διακωμώδηση μιας χριστιανικής ιεροτελεστίας, αλλά ούτε και την απλή εμφάνιση ιερωμένου στις κωμωδίες του Καραγκιόζη».

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και ο ιεροψάλτης της Μητροπόλεως Πατρών και αναμορφωτής του ελληνικού θεάτρου σκιών Δημήτριος Σαρδούνης, ο περιβόητος «Μίμαρος», γνώστης προφανώς του «Νέου Μαρτυρολογίου» του Στεφάνου Κ. Σκαθάρου, που κυκλοφορεί από το έτος 1856, εμπνέεται τη σπουδαιότατη παράσταση «Ο Χριστιανομάχος Μπέης» από το μαρτύριο του αγίου Γεωργίου των Ιωαννίνων του Φουστανελά, στις 17/1/1838, προικίζοντάς την, μάλιστα, με πλήθος στοιχείων από τον Συναξαριστή.

Ο ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ

 ΣΤΟ ΕΞΩΧΩΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
(κειμενο : Νωντας Σκοπετεας)
Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι πως σχεδόν όλα τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια …το σκαγα απ το σπίτι στο χωριό και συναντιόμουν με όλα τα άλλα τα παιδιά στην …καμάρα που χε δροσιά ,και καταστρώναμε το σχέδιο …οι άλλοι οι μεγάλοι από νωρίς μέσα στη λάβα του μεσημεριού ήταν ήδη σε ένα απ τα αναρίθμητα μικρά μανιάτικα ξωκκλήσια και ξεχορτάριαζαν τις μικρές αυλές και ασβέστωναν με την ψυχή τους να μοσχοβολήσει η γειτονιά γιορτή …Εμείς με τα κοφίνια για τους άρτους έπρεπε να τραβήξουμε για τις απάνω ρούγες εκεί που τα βασιλικά σταυρολούλουδα και οι καλοκαιρινοί κατηφέδες περίμεναν καρτερικά την δική τους σειρά να γίνουν αγιασμένοι , πλέκοντας ευωδιαστό στεφάνι στον Άγιο της ημέρας …Είχαμε και ένα εκκλησάκι στο χωριό που οι μεγάλοι το λέγανε :Αη Χαραλάμπη μα εγώ πάντα το έλεγα Άγιο Φανούριο …και οι μεγάλοι με διόρθωναν …μα εγώ πάντα έτσι θα το λέω και ας με συγχωρέσει του Φλεβάρη ο αγαπημένος Άγιος …γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν πάντα θα θυμάμαι αυτό το πανηγύρι των ψυχών που στήνονταν εκεί κάθε χρόνο στα τέλη του Αυγούστου …και μείς τα παιδιά που ήδη είχαμε κάπως αδιόρατα αρχίσει να μελαγχολούμε με το φευγιό της καλοκαιρινής ξεγνοιασιάς ευχαριστούσαμε ενδόμυχα τον Άη Φανούρη που έκανε το θαύμα του μαζεύοντας στη χάρη του ένα χωριό ολάκερο και τόσα μοσχομύριστα ταψιά σκεπασμένα με τα πιο λευκά δαντελωτά …κι ας μην είχε… δικό του εκκλησάκι και ας τον …φιλοξενούσε χρόνια τώρα κάποιος άλλος … Τώρα στα 40 μου έχω ένα όνειρο που κάθε χρόνο στις 27του μήνα της Παναγιάς ,θερμαίνεται όλο και πιότερο αντικρύζοντας τα βλέμματα των θυγατέρων μου όταν καμαρώνουν μπρος την πίττα που φτιάξανε στον Άγιο ,όταν ξαναατενίζω τις δώδεκα παραστάσεις του μαρτυρίου του μια-μια με τον Άγιο να αναδύει πίστη ακλόνητη φρόνημα μαρτυρικό και Αγάπη για τον Χριστό και όλα τα παιδιά Του .Να φτιάξουμε ένα μικρό εκκλησάκι στην χάρη του Αγίου , με αυλή που να χωρά όλα τα γλυκά τάματα των πιστών και υπέροχα απλοϊκών ανθρώπων που του ζητούν να τους φανερώσει απο το πιο μικρό και ασήμαντο αντικείμενο μέχρι το πιό πολύτιμο αγαθό της ζωής μας , την ελπίδα της σωτηρίας ,την σιγουριά της αιωνιότητας ...
Νώντας Σκοπετέας .Απόσπασμα απο ραδιοφωνική εκπομπή του εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως με τίτλο: Ο Φιλοξενούμενος Άγιος Φανούριος )   ΝΑΟΙ ΣΤΗ ΜΑΝΗ

Απολυτίκιον: Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν^. ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε.

Yasmin Levy είναι πολύ περισσότερο από απλώς μια τραγουδίστρια Ladino / Flamenco

   ...Είμαι περήφανη που συνδυάζω τις δύο κουλτούρες του Λαδίνο και του φλαμένκο, ενώ αναμιγνύομαι στις επιρροές της Μέσης Ανατολής. Ξεκινάω ένα μουσικό ταξίδι 500 χρόνων, παίρνω τον Λαδίνο στην Ανδαλουσία και το ανακατεύω με το φλαμένκο, το στυλ που εξακολουθεί να φέρει τις μουσικές μνήμες του παλιού μαυριτανικού και ισραηλινού κόσμου με τον ήχο του αραβικού κόσμου. Με έναν τρόπο είναι μια «μουσική συμφιλίωση» της ιστορίας  https://en.wikipedia.org/wiki/Yasmin_Levy

.

.

.

ΚΥΜΗ , ΠΡΑΣΙΝΟ ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ

...Οκτώ χωριά έχει γύρωθεν και δύο οικισμούς
Παραγωγή έχει σύκων της Κύμης ξακουστούς
παράδεισος του πράσινου, στη θάλασσα κοντά
έτσι πιστεύω να 'δωσα εικόνα στα γραπτά... 
Πύργος Κύμης Ευβοίας  

 Nikos D. Stoforos

Τσ' Αγάπης Και Του Έρωτα. Μιχάλης Κουνάλης / Εμμανουέλα Χιωτάκη

Μουσική: Γιάννης Νικολάου | Στίχοι: Μαρία Παπαδάκη Από το άλμπουμ 'Του Νότου Τα Πουλιά'
Σα νάμ' ο Ερωτόκριτος, θα καρτερώ για σένα και στα ουράνια θα κρατώ, τ’ αστέρια αναμμένα.
Πριν να χαράξει η αυγή, στον κόσμο Αρετούσα για το δοξάρι της καρδιάς, έλα και γίνε μούσα.
 Μ’ αγάπη φαίνω τις νυχτιές, μεταξωτό υφάδι να σε τυλίξω μάτια μου, σαν πέσει το σκοτάδι.
Με χίλιους όρκους μπιστικούς, κοντά σου είμαι δεμένη για σένα Ερωτόκριτε, μονάχα είμαι πλασμένη.
Ο Ερωτόκριτος εγώ, κι’ εσύ η Αρετούσα αχ, τόσα χρόνια δίχως σου, γι’ αγάπη πως μιλούσα.
Ο Ερωτόκριτος εσύ, κι’ εγώ η Αρετούσα αχ, τόσα χρόνια δίχως σου, γι' αγάπη πως μιλούσα.
Ο Ερωτόκριτος δεντρί, κι’ η Αρετούσα κλώνος αχ, ν’ ανασαίνουμε μαζί, μέχρι να ζει ο κόσμος.
Πριν το φεγγάρι να χαθεί, πριν φύγει σ' άλλους τόπους και με ασημοτύλιγμα, πλανέψει τους ανθρώπους... μάγεψε Αρετούσα μου το φως του με τα μάτια να φέγγει στα κρυμμένα μας , του πόθου μονοπάτια..
Θα το μαγέψω με γητειές, και με αγάπης ξόρκι και μ’ όσα λόγια μυστικά, μας ένωσαν οι όρκοι Αχ, το φεγγάρι έκανα, στο πάθος ξομολόγο και τούπα ότι χώρια σου, να ζω δε βρίσκω λόγο.

Μια άλλη εκτέλεση του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας!
Απολαύστε την μικρή Κρητικοπούλα!
"Τσ' Αγάπης Και Του Έρωτα"

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΜΑΡΙΟΥ - ΚΡΗΤΗ.

Δύο εκπληκτικά βίντεο - αφιέρωμα στα παραδοσιακά χωριά του Αμαρίου. Όμορφες εικόνες από τα χωριά, την λίμνη των Ποταμών και φυσικά το μαγευτικό φαράγγι του Αγίου Αντωνίου και την Ταβέρνα Δρυμός στη Πατσό.

.

.Zarpanews Η ψυχή της Κρήτης είναι στα χωριά!

40 έγχρωμες φωτογραφίες από μια άλλη χαρούμενη,Ελλάδα.

Μια φωτογραφική συλλογή από από την σελίδα Konserva – vintage culture που επίσης λειτουργεί και ως εκθεσιακός χώρος.

Χαλκίδα 1970

Ζάκυνθος 1960

Πλατεία Συντάγματος 1950

Omonia hotel 1960 (Σήμερα Hondos Center)

Παλιά καλοκαίρια.

Εικόνες από ελληνικά καλοκαίρια του παρελθόντος. Ενθύμια μέσα από τον φακό ανθρώπων, που απόλαυσαν τις διακοπές τους στη χώρα μας, σε εποχές περισσότερο ή λιγότερο μακρινές. 

Χαλάρωση δίπλα στο κύμα. Μύκονος, καλοκαίρι 1975. (photo by Jonathan Charles)

ΕΛΛΑΔΑ - ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Ο Φρειδερίκος Νίτσε. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο "Η Γέννηση της Τραγωδίας" (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15,ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η Κρασοπαναγιά στα Μέθανα

   Στην  δυτική άκρη της χερσονήσου των Μεθάνων είναι χτισμένο αυτό το πανέμορφο εκκλησάκι. Άγνωστο σε πολλούς λόγω της δυσκολίας πρόσβασης σε αυτό. Μπορεί κάποιος να φτάσει ως εκεί ακολουθώντας το μονοπάτι από τον οικισμό της Καμμένης Χώρας ή να προσεγγίσει με κάποιο καΐκι.
 Τα βράχια είναι απότομα και η ατμόσφαιρα του ηφαιστείου των Μεθάνων θα αποζημιώσουν κάθε επίδοξο περιπατητή.

Όταν ο Antonio Vargas Heredia έγινε ο «Αντώνης ο βαρκάρης». Η δικαστική περιπέτεια του τραγουδιού που είπαν ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Στέλιος Καζαντζίδης...

Προς το τέλος της δεκαετίας του ΄30 κυκλοφόρησε το «ρεμπέτικο» τραγούδι «..ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης….» Πιτσιρικάδες εμείς τότε και μαθητές του Κατηχητικού, ήτανε ένα από τα λίγα «ρεμπέτικα» που τραγουδούσαμε γιατί δεν μιλούσε για ντεκέδες, ντουμάνια, λουλάδες, χασίσι, μαύρη και μαστούρα, όπως τα άλλα τα «χασικλίδικα».
Βέβαια το τραγούδι δεν γράφτηκε για κάποιο Πειραιώτη, ζόρικο βαρκάρη, αλλά είναι μια παράφραση μουσική και στιχουργική ενός σπανιόλικου τραγουδιού, που τότε (1938) είχε μεγάλο «σουξέ» του «Antonio Vargas Heredia, el Gitano».
Η δίκη για την πατρότητα του τραγουδιού Ο Μίνωας Μάτσας επινόησε κι έγραψε τους ελληνικούς στίχους (δεν το μετέφρασε) κι ο Περιστέρης το μελοποίησε, έτσι ώστε να μη μοιάζει καθόλου με το ισπανικό τραγούδι. Στον δίσκο, ως στιχουργός αναφέρεται η Πιπίτσα Οικονόμου, που ήταν υπάλληλος του Μ. Μάτσα.
Το όνομα της το χρησιμοποίησε ως ψευδώνυμο ο Μάτσας για να υπογράψει τους στίχους του. Η επιτυχία ήταν αναπάντεχη τόσο που ο Juan Mostozo, ο Ισπανός συνθέτης, προσέφυγε στην ελληνική Δικαιοσύνη για να προστατεύσει τα δήθεν πνευματικά του δικαιώματα.
Οι Έλληνες κατηγορούμενοι πρότειναν ένα μάρτυρα υπεράσπισης, ο οποίος δήλωσε ότι λέγεται Αντώνης, είναι εξ επαγγέλματος βαρκάρης και ότι γι΄αυτόν είχε γραφτεί το ελληνικό τραγούδι! Το Δικαστήριο κήρυξε τους κατηγορουμένους αθώους!...

Οι πρώτες πλαζ του Φαλήρου

    Το τίτλο  των πρώτων πλαζ  του Φαλήρου  διεκδικούν  η περιοχή  ΟΥΛΕΝ, του Ξηροτάγαρου, όπου πρώτη   έκανε τα μπάνια της  η   βασίλισσα Αμαλία, κατεβαίνοντας έφιππη.    

   Βέβαια δεν υπήρχαν καμπίνες   κι έτσι για αποδυτήριο χρησιμοποιήθηκε  ένα παλιό κτίριο.

   Την εποχή εκείνη, ολόκληρη η ακτή από την Πειραϊκή  ως  τη Βάρκιζα ήταν έρημη. Χωράφια, ελιές  και  μερικά αμπέλια  ήταν τα μόνα στολίδια της σημερινής  πολυθόρυβης ακτής.

Η Αρχόντισσα της ποίησης Ελένη Πλαγιωτάκη.

Αρχόντισσα της ποίησης και ζωντανέ μας μύθε, Μάλαμα,  Ασήμι μας,  Χρυσό, και Διαμαντένιε λίθε.
Ξύπνησα τα κοπέλια μου απου'χανε πλαγιάση, τη σκέψη τους ο Άγιος Λόγος σου να τα μπολιάσει. 
Με τη βαθιά αληθινή μου αγάπη, και την ευγνωμοσύνη μου για τις αξίες που κρατά, ο ομορφός σου λόγος ζωντανές.
Όποιος δεν ακούση τα Άγια χείλη σου, να μιλούνε, δίχως να δεί την άνοιξη τα χρόνια του περνούνε.
(Για την εκπομπή του Γιώργου Βιτώρου στο  CRETA TV )

Στέλλα Αλεξάκη.

Θυμάμαι τα χρόνια που περάσανε...

Τα ψάθινα καπέλα, Λυμπεράκη Μαργαρίτα

{...} Θυμάμαι τα χρόνια που περάσανε σαν να 'τανε μια μέρα, μια στιγμή. Στη βεράντα, τα ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά απογεύματα, στρώναμε κερασί τραπεζομάντιλο στο μικρό τραπεζάκι. Κι όταν ερχόταν η ώρα να κατέβει ο ήλιος, να δροσίσει, άκουγες τη θεία Τερέζα να κάνει λίγο θόρυβο απάνω στην κάμαρα της, σαν να μετέφερε κανένα έπιπλο, και να κατεβαίνει με το ακανόνιστο εκείνο βήμα της που νόμιζες ακούγοντας το πως ζαλίζεται, πως θα πέσει κάτω από στιγμή σε στιγμή. 

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ (Θεσσαλονίκη 20 Μαρτίου 1948 - 17 Απριλίου 2011)

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 περνώντας από τους Olympians και τους Zealot. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τους Διονύση Σαββόπουλο, Μανώλη Ρασούλη και Νίκο Ξυδάκη. Έγινε ευρέως γνωστός με το δίσκο του Μανώλη Ρασούλη, Η εκδίκηση της γυφτιάς. Από την παραγωγή αυτή του Σαββόπουλου, μαθαίνουμε ότι το παρατσούκλι του ήταν «push-pull», λόγω των τεχνικών του γνώσεων. Χαρακτηριστικό του Παπάζογλου ήταν το κόκκινο φουλάρι που φορούσε στο λαιμό σε όλες του τις εμφανίσεις.
Τραγούδια του τραγούδησαν πολλοί μεγάλοι Έλληνες τραγουδιστές και επίσης στήριξε αρκετούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα στα πρώτα τους βήματα μέσα από το στούντιό του, το Αγροτικόν, στη Θεσσαλονίκη. wikipedia.

KEIMENO/ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Με το Νικόλα πίνουμε στο ίδιο μαγαζί στη Σαλονίκη.
Το «πιόμα» με το Νικόλα είναι αλλιώτικο.
Ο Νικόλας εμφανίζεται σαν απ' το πουθενά.
Ο Νικόλας έχει το όνομα του πατέρα μου.
Ο Νικόλας έχει βουνίσιο αέρα, αντάμα με θαλασσινό.

Μαγική (και) από ψηλά η Σαντορίνη

Δια χειρός του σκηνοθέτη και φωτογράφου Θωμά Χρυσοχοΐδη

 Ένα μικρό φιλμ για τους παράγοντες του τουρισμού και τα guided tours που αναλαμβάνουν με πρωταγωνιστές τα υπέροχα τοπία αυτού του ευλογημένου τόπου να αναδείξουν το μεγαλείο της Σαντορινης δημιούργησε ο γνωστός σκηνοθέτης και φωτογράφος Θωμας Χρυσοχοΐδης

Έχοντας μεγάλη θητεια στην φωτογραφια δρασης για πανω απο 25 χρονια, ο Θωμάς Χρυσοχοΐδης γοητευμένος απο την κινουμενη εικονα αρχισε την τελευταια πενταετία να σκηνοθετει short films προσθετοντας και τη μεγαλη του αγαπη για τα drones, τα οποια χειριζεται ο ιδιος με πολυ ιδιαίτερο αποτελεσμα οπως φαινεται και στα πλανα!

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο και μέσα από το φιλμ προβάλονται και λιγότερο γνωστά τοπία και προορισμοί του νησιού.

http://santo-rinios.blogspot.com/ 

http://protothema./ 

 Απολαύστε το ταξίδι...

"ΡΙΖΕΣ" ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ - ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ

Μουσική : Αντώνης Ζαχαράκης Στίχοι : Ηλιάννα Λυκούδη

 Γκρινιάζεις γέρο-Πλάτανε Τ αέρα.. μη σ αγγίξει...
 Θα πέσουνε τα φύλλα σου.. Φυσήξει δε φυσήξει...
Ρίζες που έχουνε βαθιά Μέσα στη γη περάσει
Μη το φοβάσαι το δεντρό Όσο χρονώ κι αν φτάσει.... 

 Λύρα : Μιχάλης Νικηφόρος Λαούτο : Βασίλης Παπαδάκης Μαντολίνο: Νίκος Νικηφόρος Κιθάρα : Μιχάλης Σαπουνάκης Μπάσο : Αντώνης Ντακάκης Κρουστά-ενορχήστρωση : Αντώνης Ζαχαράκης

Τα κρασοτράγουδα της Πλάκας.

Πολλά είναι ακόμα τα Πλακιώτικα τραγούδια που αναφέρονται σε ανεκπλήρωτους έρωτες και ερωτικές απογοητεύσεις που βρήκαν λίγη παρηγοριά στο κρασί, όπως «το στυμμένο σταφύλι» σε στίχους και μουσική του Αττίκ.

Το στυμμένο το σταφύλι, το κρασάκι το γλυκό

Εναντίον της αγάπης είναι το μόνο γιατρικό.

Ταβερνιάρη, μην αφήνεις το ποτήρι μου αδειανό

Γιατί μόνο σαν μεθύσω τον καημό μου λησμονώ …  

( Τραγούδι του 1919 σε στίχους και μουσική Αττίκ)

Η φωνή του παλιού σπιτιού.

Φορτισμένο με αναμνήσεις,
στο μεταλλικό φεγγαρόφωτο
στέκει μέσα στα χρόνια,
ως υφαντό, με του ανέμου τ’ αδράχτι.

Άφησε μια βαθιά ουλή
στης μνήμης το καθάριο πρόσωπο.
Η σιωπή του ανάμεσα
στη μέρα και τη νύχτα.

Από την αίσθηση του τοίχου,
που η φθορά έχει νοτίσει,
η μυρωδιά της πρώτης δόξας
πλέκει ρόδινο στεφάνι.

Στα μπαλκόνια του
τα αηδόνια καλούν την άνοιξη
και ο έρωτας από μπρούτζινο υλικό,
στέκει ακλόνητος να περιμένει αιώνια.

 Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπξκος του Σ.Ξ.Αποφοίτησε από ΙΔ.ΙΕΚ ως Β.Λογιστή και Πρ. Η/Υ.Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της. Ποιήματά της συμπεριλαμβάνονται σε ανθολογίες καθώς επίσης δοκίμια και άρθρα της δημοσιεύονται κατά καιρούς στον έντυπο και διαδικτυακό τύπο.
.