Το στυμμένο το
σταφύλι, το κρασάκι το γλυκό
Εναντίον της αγάπης
είναι το μόνο γιατρικό.
Ταβερνιάρη, μην αφήνεις
το ποτήρι μου αδειανό
Γιατί μόνο σαν
μεθύσω τον καημό μου λησμονώ …
( Τραγούδι του 1919
σε στίχους και μουσική Αττίκ)
Άλλο ένα κρασοτράγουδο με τεράστια απήχηση γράφτηκε για
τη οπερέτα «Όνειρο ήταν και πάει» και αναφέρεται στη δύναμη της πρώτης αγάπης
και τη δύναμη της ρετσίνας.
Μ’ αρέσει να φιλώ γυναίκας χείλη, δεν ντρέπομαι το λέω παστρικά
Κι άφιλη και η
ρετσίνα είναι θήλυ φιλώ καμιά φορά και την οκά …
Αν τύχει να με
πνίξουν τα φαρμάκια ή κι αν πονώ,
Ρουφώ πεντ’ έξι
ποτηράκια κι αμέσως λησμονώ …
Η πρώτη αγάπη δεν
λησμονιέται δεν ξεριζώνεται απ’ την καρδιά
Η πρώτη αγάπη αχ!
Δεν ξεχνιέται, λάμπει στο νου μας σαν κόκκινη βραδιά.
(εκτέλεση Κορώνης - Φίλανδρος - Όνειρο ήταν και πάει)
'
Στην οπερέτα «Μποέμ της Αθήνας» που γράφτηκε από τον Χρ.
Χαιρόπουλο και τον Αλέκο Σακελάριο υπάρχει ένα ακόμα κρασοτράγουδο που τραγουδήθηκε
με τεράστια επιτυχία από τον αλησμόνητο Πλακιώτη Ορέστη Μακρή. (Τα τραγούδια
της παλιάς Αθήνας , 2000)
Κάθε αγάπη την τουμπάρει
το ρετσινάτο κεχριμπάρι …
Με δυο ανέρωτα καθέναν
έρωτα πνίγει και κάθε σεβντά …
Παρ’τη ρετσίνα για
παρέα κι όλα θα φανούν ωραία
γιατί μονάχη θα σε
γλεντά, φτάνει να βρίσκεται κοντά …
είναι η ρετσίνα ξανθό
θηλυκό, το πίνεις στο ποτήρι!
Όλα αυτά και άλλα πολλά τα κρασοτράγουδα που έκαναν τις παρέες
στις πλακιώτικες ταβέρνες χαρούμενες. Κι όσο η ρετσίνα έκανε το γύρο της και γέμιζε
τα ποτήρια, ακούγονταν και τα τσουγκρίσματα και τα «άντε στην υγειά μας». Το
κρασί, το τραγούδι και η καλή παρέα ήταν μια μυσταγωγία, μια απόλαυση, ένα
διάλειμμα της καθημερινότητας για τους Πλακιώτες.
Οι ταβέρνες κι
αυτές πολλές, ιστορικές θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κανείς. Η ταβέρνα του Ξυνού, ο γραφικός «Πλάτανος», η
ταβέρνα του «Κρητικού», του «Μοστρού», του «Ψαρά», ο Βάκχος, ο Ερωτόκριτος και
πολλές άλλες. Ενδεικτικά , λοιπόν, να πούμε
πως ο «Πλάτανος» υπάρχει και λειτουργεί από το 1932 στην οδό Διογένους 4, με καλό
φαγητό και καλό κρασί. Στο πατάρι της ταβέρνας έχουν τοποθετηθεί ξύλινες επιγραφές
με τα ονόματα παλιών θαμώνων και ακολουθούν τα ονόματα με τη σειρά. Μερικά από
αυτά: Ζ. Παπαντωνίου, Κ. Βάρναλης, Τ. Μωραϊτίνης, Κ. Παλαμάς, Κ. Ουράνης, Μ. Καλομοίρης,
Γ. Σεφέρης, Αγγ. Σικελιανός, Γρ. Ξενόπουλος, E. Παπανούτσος, Ηλ.
Βενέζης,
Ορ. Μακρής. Ακόμα αξίζει να πούμε ότι το κτήριο αυτό είχε
στεγάσει τα ατελιέ των Π. Βυζαντίου, ζωγράφου, Π.
Καλλιγά,
επίσης ζωγράφου και Φωκίωνα Ρόκ, γλύπτη, από το 1922 ως
το 1928. (Καιροφύλας, 1983, Καμπούρογλου,1922, Καψάλης,
2016, Κόκουβας,2012, Μιχελή,1992, Μωραϊτίνης,1952).
'Σε μια παλιά οκά''Μουσική: Πηγή Λυκούδη. Ποίηση: Τίμος Μωραϊτίνης, Ερμηνεία: Δημήτρης Κάσσαρης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου