Ο καβγάς μ' ένα συμμαθητή του, η προφητεία της Μαρίκας Κοτοπούλη και η ομολογία: "Τον βλέπω πάντα σαν μικρό παιδί".
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος υπήρξε όχι μόνο πολύ ταλαντούχος, αλλά κι ένας από
τους πιο ευγενείς ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.
Δύσκολα θα τον φανταζόμασταν να μπλέκει σε καβγά. Κι όμως αυτό συνέβη,
κάποια στιγμή της παιδικής του ηλικίας, όταν ένιωσε να θίγεται η
αξιοπρέπειά του, ακούγοντας το ρατσιστικό σχόλιο ενός συμμαθητή του.
Ήταν μια "αποκάλυψη" της μητέρας του, σε μια σπάνια συνέντευξή της στο
δημοσιογράφο Σταμάτη Φιλιππούλη, που δημοσιεύτηκε στο "Εμπρός" στις 9
Δεκεμβρίου 1961.
Η μητέρα του αξέχαστου ηθοποιού, που μας κρατάει
συντροφιά και τον θυμόμαστε μέσα από τις ταινίες του, αναφέρθηκε και
στην ιδιαίτερη, σχεδόν μητρική αγάπη που του έτρεφε η άλλη σπουδαία
ηθοποιός του θεάτρου, Μαρίκα Κοτοπούλη, ενώ εξέφραζε και την προτίμησή
της: πού προτιμούσε να βλέπει το γιο της, στη σκηνή του θεάτρου ή στο
πανί του κινηματογράφου;
"Όλα μου τα παιδιά έχουν γεννηθεί στην Αίγυπτο. Από την Αλεξάνδρεια όμως
που κατοικούσαμε, χρειάσθηκε κάποτε να μεταφερθούμε στη Γαλλία, όπου οι
δουλειές του πατέρα τους το καλούσαν. Μείναμε δεκάξι χρόνια στη
Μασσαλία. Εκεί πέρασε και τα περισσότερα χρόνια της παιδικής του ζωής ο
Ντίνος.
Εύθικτος χαρακτήρας, δεν συγχωρούσε τις προσβολές. Έτσι, κάποτε που ένας
συμμαθητής του τον πρόσβαλε λέγοντάς του ότι "οι Έλληνες είναι
βρώμικοι", ο γιος μου, χωρίς πολλές κουβέντες, άρπαξε το συνομήλικο του,
τον κατέβασε στο υπόγειο και εκεί ξεκαθάρισαν τους λογαριασμούς των.
Όχι, δεν ήθελα να γίνει ηθοποιός ο Ντίνος. Φοβόμουν μήπως δεν τα
κατάφερνε, μήπως μείνει μια μετριότης. Εκείνος όμως επέμενε. Έδειχνε
αποφασισμένος να βγει στη σκηνή. Από μικρό παιδί, ο πατέρας του τον
έπαιρνε και τον πήγαινε στο θέατρο. Σιγά-σιγά του έγινε πάθος. Ένα πάθος
ευγενικό βέβαια,αλλά και με τόσες οδυνηρές εκπλήξεις.
Στο τέλος έγινε. Θυμάμαι πόσο τον αγαπούσε η Μαρίκα Κοτοπούλη. Θυμάμαι
ακόμη μια φορά, που είχα πάει μαζί τους στην Αίγυπτο, κουβεντιάζαμε με
τη Μαρίκα, όταν σε μια στιγμή γυρίζει και μου λέει:
- Ο γιος σου είναι και γιος μου. Τον αγαπώ πάρα πολύ. Θα δεις που μια μέρα θα είσαι υπερήφανη γι' αυτόν.
Ποτέ δεν με πίκρανε ο Ντίνος. Στάθηκε πάντα ευγενικός και αγαπητός προς
όλους. Εγώ, σαν μητέρα, τον βλέπω πάντα σαν ένα μικρό παιδί, που έχει
ανάγκη από την τρυφερότητα και τη στοργή μου. Του προσφέρω και τα δυο,
όπως εκείνος μου προσφέρει την αγάπη του.
Μου αρέσει περισσότερο να τον βλέπω στο θέατρο παρά στον κινηματογράφο.
Ακόμα θα ήθελα να τον έβλεπα να παίζει σε μια γαλλική κωμωδία. Νομίζω
ότι πάει στο στυλ του". Εμπρός, 09.12.1961
http://ola-ta-kala.blogspot.com/2014/09/blog-post_29.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου