Δεν μπορώ να καταλάβω πως ακριβώς λειτουργεί ο χρόνος, αλλά μεγαλώνοντας νιώθω ότι περνάει πολύ πιο γρήγορα. Δυστυχώς -κατά την άποψη- μου βρισκόμαστε σε μια εποχή που όλα κινούνται τόσο γρήγορα. Οι εικόνες, η πληροφορίες, εμείς. Είχα την τύχη να ταξιδέψω μόνος για αρκετά χρόνια και γυρνώντας ένιωσα ότι ζούσα σε ένα παράλληλο κόσμο. Όπου ο χρόνος είχε άλλη σημασία. Όταν γύρισα «σπίτι» κατάλαβα ότι η κοινωνία σε «τρέχει» και εσύ την ακολουθείς χωρίς να δίνεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου να σκεφτεί. Μπήκα στους κανονικούς ρυθμούς και έπιασα τον εαυτό μου να μην σκέφτεται τίποτα. Δεν προλαβαίνω! Γιατί; Δεν με αφήνω να προλάβω, θέλω να ακολουθώ τις εξελίξεις, μοιάζει συναρπαστικό. Είναι όμως;
Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα γύρω μας και πολλές φορές δεν
τα παρατηρούμε. Ακολουθούμε μια συγκεκριμένη ρουτίνα σχεδόν καθημερινά
και οι αναμνήσεις μας καταλήγουν να γίνουν όλες ίδιες. Όμως ακόμα και σε
αυτή την καταπιεστική κατάσταση υπάρχουν κάποια πράγματα που μας κάνουν
να σταματάμε. Να δείχνουμε σεβασμό και να θαυμάζουμε κάτι που είναι πιο
μεγάλο από μας, πιο μεγάλο και πιο όμορφο.
Για καιρό προσπαθούσα να καταλάβω για ποιο λόγο όλοι σταματάνε να δουν το ηλιοβασίλεμα ή την πανσέληνο ενώ τα έχουν ξαναδεί τόσες χιλιάδες φορές στην ζωή τους; Το κάνω και εγώ και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Είναι τα χρώματα; Είναι η αλλαγή φρουράς της μέρας με την νύχτα; Τι;
Ένα πρωί λοιπόν σηκώθηκα νωρίς γιατί δούλευα για ένα οινοποιείο στα Πεζά. Ήταν έξι, έβαλα μπροστά το αυτοκίνητο, πήρα ένα καφέ στο χέρι, έστριψα ένα τσιγάρο και άρχισα να απομακρύνομαι από το Ηράκλειο την αυγή. Ένα δροσερό πρωινό αεράκι μου χτυπούσε το πρόσωπο και με ξυπνούσε σιγά σιγά ενώ ο ήλιος άρχιζε σταδιακά να κάνει την εμφάνιση του. Ήμουν λίγο αγχωμένος και σκεφτόμουν αρκετά πράγματα για το πώς θα έκανα την δουλειά μου εκείνη την μέρα. Πέρασε ο χρόνος μέσα από σκέψεις και ο ήλιος είχε ξεπεταχτεί από τα πέρα βουνά. Είναι τόσο όμορφη η αίσθηση όταν επιτέλους σε ακουμπά ο πρωινός ήλιος και νιώθεις μια ζεστασιά ανακουφιστική…
Όταν η φύση ζωγραφίζει για σένα ένα υπέροχο πρωινό σε ένα αμπέλι δεν μπορείς παρά να το απολαύσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς βιασύνη
Λίγο πριν τα Πεζά κοίταξα τυχαία στα δεξιά μου. Πάγωσα. Ήταν μια εικόνα τόσο όμορφη που με έκανε να σταματήσω το αυτοκίνητο και να κατέβω να την θαυμάσω. Το ζεστό φώς της αυγής ξεπηδούσε από τα βουνά και βουτούσε πάνω στην απαλή πάχνη που είχε ξαπλώσει πάνω στα αμπέλια. Το θέαμα ήταν πανέμορφο. Έμεινα εκεί να το κοιτάω για ώρα χωρίς να θυμάμαι ότι έπρεπε να ήμουν ήδη στην δουλειά.
Πολύ συχνά μπλέκομαι σε συζητήσεις για το τι είναι η ζωή, πόσο μας επηρεάζει ο θάνατος και αναρωτιέμαι για όλα εκείνα τα πράγματα που μας ξεπερνάνε και μας κάνουν να δείχνουμε τόσο μικροί μπροστά τους. Όλα αυτά τα ερωτήματα πάντα κάνουν κύκλο στο μυαλό μου. Δεν έχουν τέλος, ούτε απάντηση. Η πιο απλή λύση που έχω δώσει μέσα μου είναι να εκτιμώ. Το καθετί. Να παίρνω το χρόνο και να μην προσπερνώ πράγματα που με συγκινούν, να τα θαυμάζω από την θέση μου και να τα αποδέχομαι όπως είναι, απολαμβάνοντας τα.
Όταν η φύση ζωγραφίζει για σένα ένα υπέροχο πρωινό σε ένα αμπέλι δεν μπορείς παρά να το απολαύσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς βιασύνη. Εκείνο το πρωί ήμουν τυχερός να δω ένα ζωντανό πίνακα ζωγραφικής και νομίζω ότι κάθε φορά που κοιτώ την φωτογραφία με κάνει να θυμάμαι εκείνη την στιγμή, να μυρίζω την δροσιά του πρωινού και να νιώθω την ζεστασιά της αυγής.
[κείμενο: Στυλιανός Παπαρδέλας www.stylianospapardelas.com/]
Για καιρό προσπαθούσα να καταλάβω για ποιο λόγο όλοι σταματάνε να δουν το ηλιοβασίλεμα ή την πανσέληνο ενώ τα έχουν ξαναδεί τόσες χιλιάδες φορές στην ζωή τους; Το κάνω και εγώ και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Είναι τα χρώματα; Είναι η αλλαγή φρουράς της μέρας με την νύχτα; Τι;
Ένα πρωί λοιπόν σηκώθηκα νωρίς γιατί δούλευα για ένα οινοποιείο στα Πεζά. Ήταν έξι, έβαλα μπροστά το αυτοκίνητο, πήρα ένα καφέ στο χέρι, έστριψα ένα τσιγάρο και άρχισα να απομακρύνομαι από το Ηράκλειο την αυγή. Ένα δροσερό πρωινό αεράκι μου χτυπούσε το πρόσωπο και με ξυπνούσε σιγά σιγά ενώ ο ήλιος άρχιζε σταδιακά να κάνει την εμφάνιση του. Ήμουν λίγο αγχωμένος και σκεφτόμουν αρκετά πράγματα για το πώς θα έκανα την δουλειά μου εκείνη την μέρα. Πέρασε ο χρόνος μέσα από σκέψεις και ο ήλιος είχε ξεπεταχτεί από τα πέρα βουνά. Είναι τόσο όμορφη η αίσθηση όταν επιτέλους σε ακουμπά ο πρωινός ήλιος και νιώθεις μια ζεστασιά ανακουφιστική…
Όταν η φύση ζωγραφίζει για σένα ένα υπέροχο πρωινό σε ένα αμπέλι δεν μπορείς παρά να το απολαύσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς βιασύνη
Λίγο πριν τα Πεζά κοίταξα τυχαία στα δεξιά μου. Πάγωσα. Ήταν μια εικόνα τόσο όμορφη που με έκανε να σταματήσω το αυτοκίνητο και να κατέβω να την θαυμάσω. Το ζεστό φώς της αυγής ξεπηδούσε από τα βουνά και βουτούσε πάνω στην απαλή πάχνη που είχε ξαπλώσει πάνω στα αμπέλια. Το θέαμα ήταν πανέμορφο. Έμεινα εκεί να το κοιτάω για ώρα χωρίς να θυμάμαι ότι έπρεπε να ήμουν ήδη στην δουλειά.
Πολύ συχνά μπλέκομαι σε συζητήσεις για το τι είναι η ζωή, πόσο μας επηρεάζει ο θάνατος και αναρωτιέμαι για όλα εκείνα τα πράγματα που μας ξεπερνάνε και μας κάνουν να δείχνουμε τόσο μικροί μπροστά τους. Όλα αυτά τα ερωτήματα πάντα κάνουν κύκλο στο μυαλό μου. Δεν έχουν τέλος, ούτε απάντηση. Η πιο απλή λύση που έχω δώσει μέσα μου είναι να εκτιμώ. Το καθετί. Να παίρνω το χρόνο και να μην προσπερνώ πράγματα που με συγκινούν, να τα θαυμάζω από την θέση μου και να τα αποδέχομαι όπως είναι, απολαμβάνοντας τα.
Όταν η φύση ζωγραφίζει για σένα ένα υπέροχο πρωινό σε ένα αμπέλι δεν μπορείς παρά να το απολαύσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς βιασύνη. Εκείνο το πρωί ήμουν τυχερός να δω ένα ζωντανό πίνακα ζωγραφικής και νομίζω ότι κάθε φορά που κοιτώ την φωτογραφία με κάνει να θυμάμαι εκείνη την στιγμή, να μυρίζω την δροσιά του πρωινού και να νιώθω την ζεστασιά της αυγής.
[κείμενο: Στυλιανός Παπαρδέλας www.stylianospapardelas.com/]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου