Μιά φωτογραφία με τούς αγαπημένους μας ηθοποιούς του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου, σε όμορφες ξέγνοιαστες στιγμές. Από δεξιά ο Νίκος Σταυρίδης, ο Μίμης Φωτόπουλος, η... Σπεράντζα Βρανά, ο Χρήστος Ευθυμίου και ο Γιάννης Γκιωνάκης
Σπουδαίος
κωμικός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε το 1910 στο Βαθύ
της Σάμου. Από μικρός έδειξε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του και
ασχολήθηκε νωρίς με την υποκριτική. Για πρώτη φορά ανέβηκε στο σανίδι το
1929 στην παράσταση Λοβιτούρα.
Ο δρόμος προς την
επιτυχία δεν ήταν από την αρχή στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο άγνωστος ακόμη
ηθοποιός έψαχνε δουλειά στο θέατρο κι έλεγε τραγούδια. Τον έβαλαν να
κάνει νούμερο με την Κούλα Γκιουζέπε στο θέατρο Έντεν του
Θησείου, αλλά είχε αποτυχία. Απογοητευμένος παίρνει ένα μπουκάλι ούζο
και ανεβαίνει στην Ακρόπολη για να αυτοκτονήσει. Όμως, το ποτό έχει και
τις ευεργετικές του ιδιότητες. Μεθά και ξεχνά το «απονενοημένο διάβημα».
Το
1939 ασχολήθηκε με την οπερέτα και στη συνέχεια με την επιθεώρηση.
Αγαπούσε τα ταξίδια και έκανε τακτικά περιοδείες στο εξωτερικό. Για πάνω
από μια δεκαπενταετία, στα χρόνια 1942 - 1958 σχημάτισε θιάσους σε
συνεργασία με γνωστούς ηθοποιούς, όπως οι αδερφές Καλουτά, η Μαρίκα
Νέζερ, ο Τάκης Μηλιάδης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και η Ρένα Βλαχοπούλου. Συμμετείχε σε πάνω από 100 θεατρικές παραστάσεις με πιο επιτυχημένες επιτυχημένες τις Η Αυτού Εξοχότης... Εγώ, Εκατό Χιλιάδες Δολάρια, Δέκα Μέρες στο Παρίσι και Ο Ηλίας του 16ου.
Περισσότερο
θεατρικός ηθοποιός, καταπιάστηκε με τον κινηματογράφο σε σχετικά μεγάλη
ηλικία. Ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη έκανε με την κωμωδία του Νίκου
Τσιφόρου Έλα στο Θείο (1950), σε παραγωγή Φίνος Φιλμ. Έως το 1972 συμμετείχε σε περισσότερες από 120 ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: Η Ωραία των Αθηνών (1954), Οι παπατζήδες (1954), Γραφείο συνοικεσίων (1956), Μπαρμπαγιάννης ο Κανατάς (1957), Η Φτώχεια Θέλει Καλοπέραση (1958), Τα κίτρινα γάντια (1960), Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα (1960), Σταμάτης και Γρηγόρης (1962), Η Αθήνα την νύχτα (1962), Κορόιδο Γαμπρέ (1962), Ζητείται τίμιος (1963), Ο αδελφός μου ο τροχονόμος (1963), Ψυχραιμία Ναπολέων (1968), Ξύπνα καημένε Περικλή (1969), Ο άνθρωπος ρολόι (1972).
Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν απλός, προσιτός και φανατικός Ολυμπιακός.
Προτιμούσε να βλέπει τις ταινίες του σε θερινά σινεμά ανάμεσα στο
κοινό, παρά να παρευρίσκεται στις επίσημες πρεμιέρες. Πέθανε σε ηλικία
77 ετών, στη γενέτειρά του τη Σάμο, στις 12 Δεκεμβρίου του 1987 και κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα στην Κηφισιά.
Βιβλιογραφία
Μάκη Μωραίτη: «Ακόμη σου χρωστάμε, Νίκο: Η ζωή και το έργο του Νίκου Σταυρίδη» (Καθρέφτης)
Ο μεγάλος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος γεννήθηκε στις 20 Απριλίου
του 1913 στη Ζάτουνα της Γορτυνίας. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα,
καθώς έμεινε νωρίς ορφανός από πατέρα. Ξεκίνησε να σπουδάζει στη
Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά την παράτησε στο δεύτερο έτος. Η
καλλιτεχνική του φύση τον οδήγησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού
Θεάτρου (τότε Βασιλικού Θεάτρου).
Πρεμιέρα στη θεατρική του καριέρα έκανε στο 1932, σε ηλικία 19 ετών, στην παράσταση Λοκαντιέρα, με το θίασο Κουνελάκη. Δύο χρόνια αργότερα αναχώρησε για την πρώτη του περιοδεία, με το θίασο Δράματος, κωμωδίας, κωμειδυλλίου και επιθεωρήσεως του
Θεμιστοκλή Νέζερ. Λίγο πριν από τον πόλεμο του '40 έκανε ένα σύντομο
πέρασμα απ' το χώρο του βαριετέ και το θέατρο της Κατερίνας,
συμμετέχοντας σε πολεμικές επιθεωρήσεις και μουσικές ηθογραφίες.
Στη διάρκεια της κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στις τάξεις του ΕΑΜ. Συμμετείχε στα Δεκεμβριανά, συνελήφθη από τις βρετανικές μονάδες και εκτοπίστηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα, από όπου επέστρεψε τον Μάρτη του 1945.
Κατά
τη διάρκεια της λαμπρής καριέρας του, συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους
και γνωστούς συναδέλφους του. Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ με τον πρωτοεμφανιζόμενο θίασο του Κάρολου Κουν, στις Αγριόπαπιες του Ίψεν στο θέατρο Τέχνης, στο Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας του
Σαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου. Το 1952 δημιούργησε τον δικό
του θίασο, με τον οποίο περιόδευσε στην Κύπρο, στην Τουρκία, στην
Αίγυπτο, στη Γερμανία, ακόμα και στην Αμερική.
Από το 1960
ασχολήθηκε με επιτυχία και με τη σκηνοθεσία. Για τελευταία φορά
εμφανίστηκε στο θέατρο το 1984, μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο, στην
επιθεώρηση Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο. Ξεχώρισε για το εντελώς προσωπικό λαϊκό ύφος και τους έξυπνους και πάντα εύστοχους αυτοσχεδιασμούς του.
Όπως
όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί της γενιάς του, ο Μίμης Φωτόπουλος έκανε
λαμπρή καριέρα και στον ελληνικό κινηματογράφο. Πρώτη του ταινία ήταν η Μαντάμ Σουσού το 1948. Συνολικά έλαβε μέρος σε 101 ταινίες, σε δύο από τις οποίες είχε γράψει και το σενάριο: Προπαντός ψυχραιμία (1951) και Μια νταντά και τέζα όλοι (1971). Μεγάλος επιτυχίες θεωρούνται οι ταινίες Ο γρουσούζης (1952), Το Σωφεράκι (1953), Η Ωραία των Αθηνών (1954) Κάλπικη λίρα (1955), Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955), Ο Πατούχας (1972) κ.ά. Εκτός από τη μεγάλη οθόνη, εμφανίστηκε και στη μικρή, στην τηλεοπτική σειρά Ο θείος μας ο Μίμης, που προβλήθηκε από την ΕΡΤ2 το 1984.
Εκτός από σπουδαίος ηθοποιός, ο Μίμη Φωτόπουλος ήταν και λογοτέχνης. Έγραψε τέσσερις ποιητικές συλλογές [ Μπουλούκια (1940), Ημιτόνια (1960), Σκληρά τριολέτα (1961) και Ο θάνατος των ημερών (1976) ], τρία αυτοβιογραφικά [ 25 χρόνια θέατρο (1958), Το ποτάμι της ζωής μου και Ελ Ντάμπα - Όμηρος των Εγγλέζων (1965) ] και δύο θεατρικά έργα [ Ένα κορίτσι στο παράθυρο (1966) και Πελοπίδας ο καλός πολίτης (1976) ].
Την περίοδο της Δικτατορίας
ασχολήθηκε, επίσης με τη ζωγραφική. Είχε μείνει μόνος με τις δυο κόρες
του, αφού η γυναίκα του, Μαργαρίτα Τσάλα, είχε εξοριστεί στη Γυάρο. Τότε
ήταν που άρχισε με γραμματόσημα να φτιάχνει πίνακες, χρησιμοποιώντας
την τεχνική του κολλάζ. Συνολικά έκανε δέκα εκθέσεις των έργων του και
πούλησε πάνω από εκατό πίνακες.
Ο Μίμης Φωτόπουλος υπήρξε πρόεδρος
του διοικητικού συμβουλίου του κινητού θεάτρου «Άρμα Θέσπιδος», μέλος
του διοικητικού συμβουλίου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και μέλος της
Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου, ενώ παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό
Σταυρό του Γεωργίου Α' και το Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου από το
Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας.
Πέθανε ξαφνικά, από ανακοπή καρδιάς, στις 29 Οκτωβρίου του 1986.
Η γυναικάρα -με γάμα κεφαλαίο- του
ελληνικού σινεμά, η σέξι σουμπρετοκαρατερίστα μάγκισσα και πόρνη της
μεγάλης οθόνης και του σανιδιού, το «αντράκι» που δεν μάσησε ποτέ τα
λόγια του, το πληθωρικό κορίτσι με το τσαγανό και τους χρυσούς κρίκους
στα αφτιά, με άλλα λόγια η Σπεράντζα Βρανά (Ελπίδα Χωματιανού το
πραγματικό της όνομα), έσβησε «όρθια» χθες το πρωί.
Την πρόδωσε η καρδιά της. Ηταν 81 ετών.
Μέχρι τέλους υπήρξε η χαρά της ζωής. Ανθρωπος, όπως έλεγε, με
«άρρωστη αισιοδοξία». Με το ίδιο νάζι και σκέρτσο που τη μάθαμε στο
σινεμά και την επιθεώρηση. Με το ίδιο χαμόγελο. Πληθωρική,
αυτοσαρκαστική.
«Αντράκι ήμουνα και είμαι και θα είμαι όσο ζω», συνήθιζε να
λέει. «Στον χαρακτήρα, στην ντομπροσύνη, στο να λέω τα σύκα σύκα και τη
σκάφη σκάφη και να μην αλλάζω γνώμη». Οσοι τη γνώρισαν το επιβεβαιώνουν.
Οπως και το ότι η Σπεράντζα -όνομα και πράγμα- υπήρξε ο ορισμός της
ανεξάρτητης γυναίκας, έτη φωτός μπροστά από την εποχή της, που
διεκδίκησε ενεργό ρόλο μέσα από την απελευθερωμένη σεξουαλικότητά της.
«Ημουν ατίθασο πλάσμα», παραδεχόταν, «γι' αυτό και έφαγα πάρα
πολύ ξύλο από τη μαμά μου. Κανένας δεν μπόρεσε να με τιθασεύσει έως
σήμερα».
Τότε που, όπως η ίδια έλεγε: «Οταν ανέβαινα στη σκηνή, παίρνανε τα σανίδια φωτιά»
Εως το τέλος της ζωής της υπήρξε πνευματικά ακμαία. Παρότι ένα
τροχαίο, αρχές του 2000, την είχε καθηλώσει, συνέχιζε να είναι
δραστήρια. Πέρσι σηκώθηκε και ξαναβγήκε, έστω με μπαστούνια, στο Ηρώδειο
για το αφιέρωμα στην παλιά επιθεώρηση του Σταμάτη Κραουνάκη «Χ ΣΚΗΝΗΣ.
Αυτά που κάψαν το σανίδι». Ξανατραγούδησε μια παλιά επιτυχία της, «Το
τραμ το τελευταίο», έστω και από τη θέση της στις κερκίδες.
Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1928. «Παιδί» των μπουλουκιών,
δοκιμάστηκε στο πλευρό όλων των μυθικών τεράτων του ελληνικού
κινηματογράφου και της επιθεώρησης, στην πρόζα, τη μουσική κωμωδία και
την οπερέτα. Σαράντα χρόνια υπηρέτησε με πάθος την επιθέωρηση, είδος με
το οποίο κάνει και την πρώτη επαγγελματική της εμφάνιση το 1948.
Τότε ο Σακελλάριος και ο Γιαννακόπουλος ετοίμαζαν μια επιθεώρηση
με νέα ταλέντα στο «Μετροπόλιταν». Ο Γκιωνάκης τούς μίλησε για τη
Σπεράντζα. «Το μεγάλο σου προσόν είναι η φοβερή ζωντάνια», της είπε ο
Σακελλάριος. «Αλλά πρέπει να βρεις έναν τύπο». Και της έδωσε στην
περίφημη επιθεώρηση «Ανθρωποι άνθρωποι» τη μάγκισσα. «Τέτοιοι ρόλοι δεν
μου πήγαιναν ούτε στο σώμα, που ήταν πάρα πολύ θηλυκό, ούτε στην
ψυχοσύνθεση. Γιατί οι μάγκισσες τότε ήτανε πάρα πολύ βαριές. Αλλά εγώ
την έκανα σπεραντζέικη», καμάρωνε.
Υπήρξε για δεκαετίες πρωταγωνίστρια στην επιθεώρηση,
ερμηνεύοντας μερικές από τις μεγαλύτερες μουσικές επιτυχίες της («Αυτό
το μάμπο το μπραζιλέιρο», «Η βαλίτσα», το «Τραμ το τελευταίο»), από το
Αλσος Παγκρατίου ώς το θέατρο «Μπουρνέλη». Υπήρξε επίσης συνθιασάρχης με
τους Βασ. Αυλωνίτη, Ν. Σταυρίδη, Ρένα Βλαχοπούλου, Θανάση Βέγγο, Στάθη
Ψάλτη.
Πόπη Αλβα, Βασίλης Αυλωνίτης, Σπεράντζα
Βρανά, Ορέστης Μακρής, Γεωργία Βασιλειάδου, (κάτω) Ρένα Στρατηγού, Νίκος
Ρίζος, Στέλλα Στρατηγού, Κυριάκος Μαυρέας. Σε απαρτία ο θίασος του
«Ακροπόλ», το 1957, όταν μεσουρανούσε η επιθεώρηση
«Πρωταγωνίστρια στην επιθεώρηση έγινα χωρίς να ξέρω -όχι
κλακέτες και σπαγκάτ- ούτε τάνγκο! Πώς να γίνω πρωταγωνίστρια; Με μια
σκατοφωνούλα που είχα; Εκανα όμως επιτυχία για το ταμπεραμέντο μου»,
ήταν η εξήγηση που έδινε. «Οταν ανέβαινα στη σκηνή, παίρνανε τα σανίδια
φωτιά. Αυτή είμαι και τώρα ακόμα. Μιλάω, και μου λένε "τσακώνεσαι"».
Αποσύρθηκε από τη σκηνή το 1985 και άρχισε να συγγράφει το ένα
βιβλίο μετά το άλλο. Την αυτοβιογραφία της «Τολμώ» («γιατί λέω θα γεράσω
και θα τα ξεχάσω»), βιβλία για την επιθεώρηση, για τα μπουλούκια, αλλά
και μυθιστορήματα: «Ο οργασμός του Μπράβο», «Επιθεώρηση καψούρα μου», «Η
ζωή μου στα μπουλούκια», «Η γοητεία της πόρνης», «Τρούμπα», «Τίμιο
Μπορντέλο», «Απορίες», «Πιπεράτα αυθεντικά», «Πώς πάχυνα κάνοντας
δίαιτα», «Ο επιβήτορας».
Εφυγε έχοντας χορτάσει τη ζωή με το... κουτάλι. Μετά τον πρώτο
βραχύ γάμο της στα 16 της, σχέσεις ζωής γι' αυτήν ήταν ο δεσμός της με
τον Κώστα Βουτσά, αλλά και ο 40χρονος γάμος της με τον Παύλο Πατάκα, με
τον οποίο περιόδευσε ως τραγουδίστρια σε κέντρα του εξωτερικού. Είχε
έναν υιοθετημένο γιο.
πηγή
Χρήστος Ευθυμίου 1900-1971
Κωμικός
ηθοποιός του θεάτρου, που διακρίθηκε σε κλασικούς και νεώτερους ρόλους.
Έπαιξε στον κινηματογράφο και συνεργάστηκε με το ραδιόφωνο.
Γεννήθηκε στο Κωσταλέξι Φθιώτιδας στις 3 Αυγούστου
1900 και ήταν γιος θεατρίνου. Τέλειωσε το γυμνάσιο στη Λαμία και η
στρατιωτική του θητεία συνέπεσε με τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Η μονάδα
του Ευθυμίου ήταν από τις πρώτες που αποβιβάστηκε στη Σμύρνη τον Μάιο
του 1919. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πληροφορίες από εκείνη την περίοδο.
Αργότερα, πάντως, του απονεμήθηκε μετάλλιο ανδρείας.
Ο Χρήστος
Ευθυμίου σπούδασε νομικά, αλλά τον κέρδισε η υποκριτική. Γράφτηκε χωρίς
εξετάσεις στη νεοϊδρυθείσα Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου το 1925, ως
εξαιρετικό ταλέντο, πείθοντας τους αρμόδιους της σχολής μόνο με την
εμφάνισή του, τις γκριμάτσες και τον τρόπο που τόνιζε τις λέξεις. Μετά
από τετραετείς θεατρικές σπουδές, με δασκάλους τον Φώτο Πολίτη, τον
Σπύρο Μελά και τον Αιμίλιο Βεάκη, αποφοίτησε με άριστα το 1929 και
αμέσως προσελήφθη στον θίασο της Κυβέλης.
Το 1931 εντάχθηκε στο
δυναμικό του Βασιλικού Θεάτρου (νυν Εθνικό Θέατρο), στο οποίο παρέμεινε
έως το 1955 και αναδείχθηκε ως ένας εκ των πρωταγωνιστών του. Ηθοποιός
με κωμική κατασκευή, κατόρθωνε να επιβάλλεται με την τέχνη του και τις
εξαίσιες διακυμάνσεις του κωμικού τόνου. Διέπρεψε σε έργα του Μολιέρου
και το 1952 παρασημοφορήθηκε από τη Γαλλική Κυβέρνηση για την εξαίρετη
ερμηνεία του των έργων του σπουδαίου γάλλου θεατρικού συγγραφέα.
Έπαιξε με άνεση Σαίξπηρ, Γκολντόνι, Αριστοφάνη, αλλά και Μελά, Σακελλάριο ακόμη και επιθεώρηση. Μετά τον θάνατο του Βασίλη Λογοθετίδη,
το 1960, τέθηκε επικεφαλής του θιάσου του εκλιπόντος δημοφιλούς
κωμικού. Δύο χρόνια αργότερα παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλιά Παύλο για
την προσφορά του στο ελληνικό θέατρο.
Αξιόλογη ήταν η παρουσία του
στον ελληνικό κινηματογράφο. Τυποποιήθηκε σε ρόλους αφελούς και
μπούφου, πράγμα που τον έκανε δημοφιλή στο λαϊκό κοινό. Οι ρόλοι του
στις ταινίες Ο γυναικάς (1957) και Ένας βλάκας και μισός (1959)
έμειναν αξέχαστοι. Επίσης, χαρακτηριστική υπήρξε η επί μακρόν συμμετοχή
του σε καθημερινές απογευματινές ραδιοφωνικές πεντάλεπτες παρλάτες με
την ατάκα «Αχ τι τραβάω!».
Ο Χρήστος Ευθυμίου πέθανε στην Αθήνα στις 4 Μαΐου 1971.
Φιλμογραφία
Δεσποινίς δικηγόρος του Πέλου Κατσέλη (1933)
Το δρομάκι του Παραδείσου του Αλμπέρτο Πιεραλίζι (1943)
Η άγνωστος του Ορέστη Λάσκου (1954)
Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας του Ντίμη Δαδήρα (1955)
Ο γυναικάς του Νίκου Τσιφόρου (1957)
Ένας βλάκας και μισός του Γιάννη Δαλιανίδη (1959)
Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1960)
Βιβλιογραφία
Μάκη Μωραΐτη: Ο Χρήστος Ευθυμίου από τα βάθη του ουρανού (εκδόσεις Οδός Πανός - Σιγαρέτα)
Ο
μεγάλος έλληνας κωμικός Γιάννης Γκιωνάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922.
Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, θέλοντας να ακολουθήσει το
επάγγελμα του πατέρα του, που ήταν γιατρός. Πολύ γρήγορα, όμως,
εγκατέλειψε την Ιατρική για να γίνει ηθοποιός και τελείωσε τη Δραματική
Σχολή του Κάρολου Κουν.
Στο
θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1944, στην παράσταση «Τελευταίος
Ασπροκόρακας». Ακολούθησαν ο «Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ, ο «Βυθός» και «Η
Ζωή ξαναρχίζει», ενώ μεγάλες θεατρικές επιτυχίες του ήταν η «Σπασμένη
Στάμνα» του Κλάιστ, ο «Κοριός» του Μαγιακόφσκι, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού και ο «Αρχοντοχωριάτης» του Μολιέρου. Επίσης, υπήρξε κλασσικός ερμηνευτής του Ψαθά, του Σακελάριου και του Γιαννακόπουλου.
Στην
επιθεώρηση εμφανίστηκε στον «Έγκμοντ», τον «Πειρασμό», το «Βίρα τις
άγκυρες», «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται», «Καινούργια Αθήνα», «Άνθρωποι του
'60», «Ζητείται τεμπέλης» και άλλα.
Στον κινηματογράφο έκανε το
ντεμπούτο του το 1946, στο «Παπούτσι από τον τόπο σου». Ως τα μέσα της
δεκαετία του '80 ακολούθησαν άλλες 100 ταινίες, από τις οποίες
ξεχωρίζουν: «Το κορίτσι με τα παραμύθια» (1957), «Παιδί του δρόμου»
(1957), «Τα κίτρινα γάντια» (1960), «Η ωραία του κουρέα» (1969), «Ένα
αγόρι αλλιώτικο από τα άλλα» (1971), «Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα»
(1972).
Πέθανε στις 25 Αυγούστου του 2002.
Στιγμιότυπο από την ταινία «Τα Κίτρινα Γάντια»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου