"Αλμπατρος" Σαρλ Μπωντλαίρ

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Η Αθήνα της Κατοχής: ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Τα Κατοχικά απογεύματα και βράδια, ο κινηματογράφος είναι για τους Αθηναίους η κυριότερη εκτός σπιτιού ψυχαγωγία, μαζί με το θέατρο, το βαριετέ και κάποιες ταβέρνες ή εστιατόρια με μουσική. Αν το θέατρο προσελκύει θεατές χάρη στους ιδιαίτερα δημοφιλείς ηθοποιούς και το δραματολόγιο του, που δεν είναι τόσο ασφυκτικά ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές των κατακτητών, ο κινηματογράφος το ανταγωνίζεται με το κατά 4-5 φορές φθηνότερο εισιτήριο. Στο θέατρο φαίνεται να διατηρείται μια επιφανειακή συνέχεια και σταθερότητα, αλλά στον κινηματογράφο τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Η εγκατάσταση των Γερμανών στην Ελλάδα επιβάλλει αλλαγές στην προέλευση των εισαγόμενων ταινιών. Ως τότε η χολιγουντιανή και, σε αισθητά μικρότερο βαθμό, η αγγλική παραγωγή κάλυπταν σημαντικό μερίδιο των κινηματογραφικών προγραμμάτων - τώρα η εισαγωγή τους απαγορεύεται. Οι ταινίες δεν έχουν πια την προκατοχική ελκυστικότητα, αφού έρχονται αποκλειστικά από τις χώρες του Άξονα. Οι δύο μεγάλες γερμανικές εταιρείες, η Ούφα και η Τόμπις, καθώς και οι ιταλικές, είναι πλέον οι βασικοί προμηθευτές ταινιών στην Ελλάδα. Λίγες τσεχικές παραγωγές φθάνουν στις οθόνες, καθώς και γαλλικές, της «Κοντινεντάλ», μετά την επαναλειτουργία των στούντιο του Παρισιού. Ηθοποιοί γνωστοί και δημοφιλείς ήδη πριν από τον πόλεμο, όπως ο Εμιλ Γιάνινγκς, ο Βίλι Φριτς και η Ζάρα Λεάντερ προσπαθούν να πείσουν το κοινό να μπει στους κινηματογράφους.

Ο Αιμίλιος Βεάκης και η Καίτη Πάνου, πρωταγωνιστές στη «Φωνή της καρδιάς» (1943). (Αρχείο Δημήτρη Ιωαννόπουλου)

Aπόκοσμα ναυάγια σε διάφορα σημεία του κόσμου!

Πλοία που χάθηκαν στη θάλασσα, σκάφη που καταστράφηκαν σε μια τρικυμία και καράβια που δεν γύρισαν ποτέ πίσω… Άνθρωποι πνίγηκαν στα νερά και μνήμες παραμένουν να θυμίζουν την ύπαρξή τους, όπως τα κουφάρια τους… Ναυάγια σε διάφορα σημεία του κόσμου ενσωματώνονται στο φυσικό περιβάλλον και αποτελούν πλέον αξιοθέατα αλλά και υγρούς τάφους για τους επιβάτες τους…
1. Γύθειο, Ελλάδα

Τα Χανιά τη δεκαετία του 1960!

Φωτογραφίες από τα Χανιά στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όπως τα αποτύπωσε με τον φωτογραφικό του φακό, ο διάσημος φωτογράφος Γουόλτερ Λάσαλι.

Δημοτική Αγορά, Χατζημιχάλη Γιάνναρη, Σκαλίδη και άλλες περιοχές, στο κέντρο της πόλης, πριν από πενήντα -και πλέον- χρόνια.

Εν Αθήναις....κάπελα πιάσε μια μισή

Όταν κόντευε το φθινόπωρο στα ταβερνάκια της Αθήνας άρχιζαν οι προετοιμασίες
για την νέα σοδειά....μούστος από τα Μεσόγεια φυσικά.
Το κρασάκι ή καλύτερα η ρετσίνα όπως την έλεγαν οι πιστοί του είδους ήταν
το φάρμακο η παρηγοριά.

Ρωγμές του χρόνου

πηγή.

Τον παλιό εκείνο τον καιρό,ένα νοσταλγικό ταξίδι στο παλιό Λουτράκι.

Επιμέλεια: ΔΗΜΗΤΡΗ Λ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ.
Στο παλιό Λουτράκι τέλη του 19ου αιώνος ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο με φωτογραφικό υλικό απο το αρχείο του συγγραφέα Λάμπη Δ. Αποστολίδη.

Η πρώτη εικόνα είναι του 1880 περίπου ανάμεσα στα πρόσωπα διακρίνεται στο μέσον (όρθιος στο κέντρο με τη φουστανέλα) ο Χαράλαμπος. Αναγν. Αποστολίδης - Δήμαρχος Περαχωριτων,

Στις Κορφές των Βράχων (Τα Μετέωρα του Κώστα Μπαλάφα)

.

Ο Κώστα Μπαλάφας μάς ξεναγεί στα Μετέωρα την ώρα που αναδύονται από τις ομίχλες του χειμώνα με τα βρεγμένα πλακόστρωτα των μοναστηριών και τις σκιαγμένες ψυχές των ρασοφόρων από τη μεγάλη παραμονή στο μεσοδιάστημα γης και ουρανού.

Εν Αθήναις.... θυμάσαι ;

Παλιά Πατήσια....

Tην Χαρούλα το βιβλιοπωλείο....το ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ...που περνούσαμε από εκεί

όταν σχολάγαμε από το Η΄στην Νικοπόλεως....

Έλα μωρέ τι μου θύμισες...

Ένας εγκαταλελειμμένος για δεκαετίες οικισμός του Ψηλορείτη ,σε ένα εντυπωσιακό βίντεο!

Στις νότιες πλαγιές του Ψηλορείτη ανάμεσα στα χωριά Ζαρός και Βορίζια, βρίσκεται
το χωριό «φάντασμα». Ένας εγκαταλελειμμένος, για δεκαετίες, οικισμός, που μοιάζει να έχει σταματήσει το ρολοϊ του χρόνου, σε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία.
Η αρχιτεκτονική, η συμμετρία των κτισμάτων, η ομοιογένεια, η μαζική εγκατάλειψη με τις σφραγισμένες πόρτες και παράθυρα με πέτρες, δείχνουν ότι αυτός ο τόπος έχει μια ιστορία να μας πει…

Εν Αθήναις...στο καπνεργοστάσιο μια ζωή

Στα σκαλιά έξω στο πεζοδρόμιο τα απογεύματα καθόντουσαν οι παππούδες 

(μπορεί να ήταν και 60ρηδες αλλά τότε η ηλικία αυτή συνήθως τερμάτιζε και περνούσε στην αιωνιότητα)  μαζί με τον γυναικείο πληθυσμό που κένταγε έπλεκε και κουτσομπόλευε...

Κίτρινα από τον καπνό τα μουστάκια τους και τα δάχτυλα των χεριών που κρατούσαν το άφιλτρο τύπου ΕΘΝΟΣ...ΣΕΡΤΙΚΑ και άλλα στούκας σιγαρέττα όπως έγραφαν στα κουτιά

Η ομορφιά της πεζοπορίας!

Η πεζοπορία είναι ένας μοναδικός τρόπος άθλησης και ψυχαγωγίας που μας φέρνει κοντά στη φύση. μακριά από το τσιμέντο των μεγαλουπόλεων τα πάντα είναι διαφορετικά. Το National Grographic μα προσφέρει μερικές μαγευτικές εικόνες από πεζοπόρους στις ομορφότερες γωνιές του πλανήτη.

.

Πώς ο καραγκιόζης επηρεάζει τον Γιάννη Τσαρούχη

Μεγάλη είναι η συμβολή του θεάτρου σκιών στο έργο του ζωγράφου Γιάννη Τσαρούχη. Ο ίδιος αναφέρει σε σημείωμά του στον πατέρα του Ευγένιου, Σωτήρη Σπαθάρη – το οποίο περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Γιάννη Σκαρίμπα Καραγκιόζης ο πρόσφυγας – τα εξής :
«Στου Σωτήρη Σπαθάρη τον Καραγκιόζη ήμουν τακτικός θεατής, όχι πια μόνο για να γελάσω, όπως μικρό παιδί, αλλά για να μάθω με άλλο τρόπο, όχι τον ‘φιλολογικό’, τι ήταν τα από σκηνής άσματα της τραγωδίας.