«Δε λέω ψόματα είμαι γεννημένη του ’19…»

Από τις ηρωικές μορφές της ζωής η Αικατερίνη Γρυντάκη με το συγχωριανό της στην Καλή Συκιά Πέτρο Βαρδάκη

Η Αικατερίνη Γρυντάκη σε πέντε χρόνια πιάνει τον αιώνα ζωής στην Καλή Συκιά στα νότια του Ρεθύμνου. Ήλθε νύφη στο χωριό από το ηρωικό Ροδάκινο το 1945, μόλις που είχε τελειώσει η κατοχή, και έμελε να ζήσει τα όσα δύσκολα ακολούθησαν.

Στο κτηνοτροφικό χωριό του «Τσιλίβδικα» μοιρολογούνταν ακόμη την πυρπόληση των δώδεκα γυναικών και του ενός ηλικιωμένου, λίγους μήνες πριν, και η καινούργια νύφη στο χωριό έκλαιγε τις τέσσερις γυναίκες του χωριού της που με τις άλλες οκτώ της Καλής Συκιάς έκαψαν ζωντανές οι ναζί και οι Σουμπερίτες σε μια πρωτοφανή θηριωδία, μοναδική έως τότε, στα χρονικά των πολέμων.
«Δε λέω ψόματα, είμαι γραμμένη στη-ν- ταυτότητα του ’17 μα εγώ είμαι γεννημένη του ’19 στο Ροδάκινο. Δε γατέχω γιάντα μας γράφανε ετσιδά, οπωσδήποτε υπήρχανε  χαρτιά και γραμματικοί, μα δε γατέχω πώς τα κάνανε! Παντρεύτηκα τον άντρα μου το ’45 και ήρθα σε τούτο το χωριό και κάτσαμε. Εγώ ‘μαι από την οικογένεια Παπαδογιάννη και ο Μανέλης ήτανε ξάδερφός μου…», λέει η ίδια και κάθεται σε μια γωνιά της πλατείας, ήρεμη και σιωπηλή, αναμένοντας τον ψαρά για να ψωνίσει.
Όταν, πλέον, έφτασε, τον αντιλήφθηκε άμεσα, του φώναξε «ψαρά, ψαρά», την άκουσε και σταμάτησε. Ψώνισε το ψάρι της ημέρας και κατηφόρισε για το σπίτι της… «Εδά μπήκα 96 χρονών», λέει.Πηγή.