Σύντομα ο Μπάστερ θα γίνει σταθερή αναφορά στα κωμικά σκετς των γονιών του, με την τριάδα των ηθοποιών να μετονομάζεται πλέον σε «Τρεις Κίτον». Ο μικρός θα αποκτήσει άνεση στη σκηνή και θα μάθει πώς να πέφτει και να κάνει τον κόσμο να γελά, πλάι στους ιδιαιτέρως έμπειρους γονείς του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μάλιστα είναι που θα αναπτύξει ο ηθοποιός το σήμα-κατατεθέν που θα τον κάνει αργότερα πασίγνωστο, το μονίμως ανέκφραστο πρόσωπό του.
Οι ανάγκες του περιπλανώμενου θιάσου και οι καθημερινές του εμφανίσεις δεν του επέτρεψαν όμως να πάει στο σχολείο. Ο ίδιος, ως ανέκδοτο, ισχυριζόταν ότι φοίτησε μόλις μία μέρα στο σχολείο, αν και θα μάθαινε τελικά γραφή και ανάγνωση σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, κι αυτό από τις κοπιώδεις προσπάθειες της μητέρας του!
Το μέλλον των «Three Keatons» απειλούταν ωστόσο από τον αλκοολισμό του πατέρα και όταν ο Μπάστερ έφτασε σε ηλικία 21 ετών, πήρε παραμάσχαλα τη μητέρα του και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη, ψάχνοντας να κάνει το πέρασμα στο νέο μέσο της κινηματογραφίας.
Κι έτσι το 1917 γνωρίζει τον ξακουστό κωμικό του βωβού Ρόσκο «Φάτι» Άρμπακλ, ο οποίος μαγεύεται από το κωμικό ταλέντο του μικρού και τον βάζει να παίξει στο νέο του ταινιάκι «The Butcher Boy»! Η σλάπστικ εμφάνιση του Κίτον, με τον νεαρό ηθοποιό να υποβάλεται σε όλων των λογιών τις ασύλληπτες δοκιμασίες κακοποίησης, φέρνει γέλια στα πρόσωπα του κοινού...
Ο Άρμπακλ προσέλαβε τον Μπάστερ ως συμπρωταγωνιστή του αλλά και βοηθό σκηνοθέτη, με τους δύο άντρες να συνδέονται σύντομα με βαθιά φιλία: στα επόμενα δύο χρόνια, ο Μπάστερ θα συνεχίσει να εμφανίζεται στο πλευρό (αλλά και τη σκιά!) του «Φάτι» Άρμπακλ, μαθαίνοντας ωστόσο όλα τα μυστικά της παραγωγής ταινιών. Οι απολαβές του ήταν 40 δολάρια την εβδομάδα, την ώρα που ο ίδιος αρχίζει να συγγράφει πια τα δικά του σενάρια.
Ο παραγωγός του Άρμπακλ, Τζόζεφ Σενκ, θα εμπιστευτεί τελικά τον Κίτον και το 1920 θα του δώσει τη δυνατότητα να ιδρύσει τη δική του μονάδα παραγωγής, την Buster Keaton Comedies, ξεκινώντας να παράγει μια σειρά από ταινιάκια που θα μείνουν στην Ιστορία του κινηματογράφου για την πρωτοτυπία και το σπαρταριστό τους γέλιο. Ο ίδιος ο Κίτον γράφει τα σενάρια και ξεχωρίζει: «Το Θέατρο» (The Playhouse - 1921) και το «The Electric House» του 1922 παραμένουν αξεπέραστα...
Η επιτυχία των κωμικών αυτών σκετς σύντομα θα έδινε την ευκαιρία στον Μπάστερ να μεταπηδήσει στις ταινίες μεγάλου μήκους, αρχίζοντας πια να γράφει κινηματογραφική Ιστορία: «Η Φιλοξενία Μας» (Our Hospitality - 1923), «Ο Θαλασσοπόρος» (The Navigator - 1924), «Σέρλοκ ο Νεότερος» (Sherlock Jr. - 1924), «Επτά Ευκαιρίες» (Seven Chances - 1925), «Ο Στρατηγός» (The General - 1927), «Ο Κινηματογραφιστής» (The Cameraman - 1928), «Το ατμόπλοιο Μπιλ Τζούνιορ» (Steamboat Bill, Jr - 1928) για να αναφέρουμε μερικά από τα κλασικά αριστουργήματά του!
Στον «Στρατηγό», το κορυφαίο αριστούργημα της εποχής, ο Κίτον έκανε κυριολεκτικά τα πάντα: την έγραψε, τη σκηνοθέτησε και εκτέλεσε μόνος του όλα τα επικίνδυνα stunts, καταλήγοντας φυσικά σε αναρίθμητους τραυματισμούς και ατυχήματα. Και παρά το γεγονός ότι αναγνωρίστηκε κατόπιν ως ένα από τα καινοτόμα επιτεύγματα και πρώιμα αριστουργήματα του κινηματογράφου, στην εποχή του η υποδοχή του κοινού δεν ήταν η αναμενόμενη.
Ο ίδιος ήταν πλέον θρύλος του βωβού κινηματογράφου, ιδιαίτερα λατρεμένος και από το γεγονός ότι λειτουργούσε ως κασκαντέρ για τα επικίνδυνα ακροβατικά που αναγκαζόταν να κάνει στις ταινίες του. Το ασύλληπτο σλάπστικ ρεπερτόριό του, ο ακριβής συγχρονισμός και το μονίμως ανέκφραστο πρόσωπό του έγιναν άξονες αναφορές για την κωμωδία στα χρόνια του βωβού σινεμά.
Πηγή συνέχεια ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου