Φώτης Πολυμέρης 1920 – 2013 «Το βεσπάκι, το κορίτσι μου κι εγώ»

Στίχοι - Μουσική : Φώτης Πολυμέρης
 Το βεσπάκι το κορίτσι μου και εγώ Ένα τρίο μια παρέα αγαπημένη επερνούσαμε ζωή ευτυχισμένη τη χαρά έχοντας πάντα οδηγό, το βεσπάκι το κορίτσι μου κι εγώ. 
Έτσι αχώριστοι κι τρεις μας βρε παιδιά επεράσαμε ένα φίνο καλοκαίρι πριν το χωρισμό ο χειμώνας να μας φέρει εγλεντήσαμε τρελλά τ΄ ομολογώ, το βεσπάκι το κορίτσι μου κι εγώ. 
Μα στο πρώτο του χειμώνα το βοριά το βεσπάκι μου χαλάει το καημένο το κορίτσι μ’ απαρνιέται θυμωμένο μες τη θλίψη και το κρύο να ριγώ, κι απ το τρίο μόνος έμεινα εγώ. 
Μα το θάρρος μου δεν χάνω στη ζωή το βεσπάκι μου θα το επισκευάσω και κορίτσι άλλο πιο όμορφο θα πιάσω να γλεντάμε όπως πρώτα εξηγώ, το βεσπάκι το κορίτσι μου κι εγώ.
Φώτης Πολυμέρης 1920 – 2013 ένας από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές του ελαφρού τραγουδιού. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους δημιουργούς και τραγουδιστές της εποχής του, [...]
Ερμήνευσε δικά του τραγούδια και άλλων δημιουργών σε πλήθος ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ένας χαρούμενος αλήτης (Έλα στο θείο, 1950), Άστα τα μαλλάκια σου (Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν, 1951) και Θα γυρίσει κι ο τροχός (Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν, 1951). Το 2004 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του από τις Εκδόσεις Άγκυρα, με τίτλο Των Αναμνήσεων η Λιτανεία.
Ο Φώτης Πολυμέρης πέθανε στην Αθήνα στις 28 Μαΐου 2013, σε ηλικία 93 ετών. https://www.sansimera.gr/biographies/659
Εικόνα:  (Τό… κορίτσι με τη βέσπα, που φωτογραφίζεται στο λιμάνι της Ερμιόνης) τού φωτογράφου Στέφου Αλεξανδρίδη.
 http://www.saronicmagazine.com/?p=21533

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΣΤΟΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Μια φορά και έναν καιρό

Του ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ

Στη συντροφιά των τριών αειθαλών γερόντιων που συναντιόνταν στο καφενεδάκι του κυρ Χρήστου ήρθε και προστέθηκε ένας ακόμη δραπέτης από το ΚΑΠΗ, πράγμα που εξόργισε ιδιαιτέρως την κυρία διευθύντρια, που έβλεπε τους… υπηκόους της να λιγοστεύουν. Έτσι η παρέα αυξήθηκε σε τέσσερις και ο Τεό, εκφράζοντας τη χαρά του, είπε: «Κύριοι, με την προσθήκη του Βασίλη στην ομάδα μας, πάψαμε να είμαστε οι “τρεις καμπαλέρος”, που κάποιος κακοήθης μπορεί να μας έκανε… μαντινάδα που θα ομοιοκαταληκτούσε σε “γέρος”. Με υπερηφάνεια σας αναγγέλλω πως αυτόν τον διασυρμό τον αποφύγαμε, πως εξευγενιστήκαμε και, σαν εκ γενετής ιππότες, είμαστε πια οι “τρεις σωματοφύλακες” που κι αυτοί μαζί με τον Ντ' Αρτανιάν ήσαν τέσσερις». Και άρχισε να απαγγέλει ένα σχετικό τετράστιχο του Δημήτρη Γιαννουκάκη, που είχε διαβάσει το πάλαι ποτέ σε κάποιο περιοδικό:

« Αρτανιάν ήτο ο εις - θύμα της ειμαρμένης / Γασκώνος ενομίζετο - αλλ' ήτανε Αρμένης…»

Η άφιξη του κυρ Βασίλη τους βρήκε τη στιγμή που λογομαχούσαν για το πόσο μπορεί να θυμόντουσαν τις λιγοστές στοές της Αθήνας και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, πριν επιπέσει στα επιβλητικά κτίριά της η βάρβαρη μπουλντόζα και η πιο βάρβαρη ανοικοδόμηση. Η καθεμιά τους, όπως τόνιζε ο Τεό, είχε κάτι ξεχωριστό. Πότε τής έδινε αίγλη ένα κατάστημα-φίρμα συνυφασμένο με την πόλη, άλλοτε στέγαζε ομοειδείς επαγγελματίες και γινόταν θαρρείς η έδρα της συντεχνίας τους και πολύ συχνά ένα στέκι, πες το εστιατόριο, μπαρ ή ζαχαροπλαστείο, που συγκέντρωνε όσους ήθελαν να είναι κάπως πιο απομονωμένοι από τα παμφάγα μάτια των διερχομένων που αδιάκοπα πηγαινοερχόντανε σουλατσάροντας στα κεντρικά… βουλεβάρτα. Γεράσαμε και ξεχάσαμε την Αθήνα που περπατήσαμε στα νιάτα μας. Ο Ανέστης τον διέκοψε με κάποια δόση ειρωνείας στη φωνή του:

«Εδώ ξεχάσαμε την Μπουμπού και τις στοές της» είπε κάπως αλληγορικά, εννοώντας τα μέρη που δούλευε η πανέμορφη τότε κοπελιά, «και θέλεις να θυμόμαστε τη Στοά των Δημοσίων Υπαλλήλων;»

ΣΤΟΑ ΝΙΚΟΛΟΥΔΗ

Ο κυρ Βασίλης, που παράτησε το ΚΑΠΗ και τους συνομήλικους του επειδή βαρέθηκε, όπως είπε, την ακράτεια των λόγων και των… έργων τους, προσπαθούσε να πιάσει το νήμα της κουβέντας. Ακούγοντας όμως τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις τους, παρενέβη λέγοντας «εγώ να σας πω…» και άρχισε να τους περιγράφει την επίμαχη στοά, που βρισκόταν στη Σταδίου κολλητά με τη Στοά Ορφανίδου, με την οποία επικοινωνούσε μ' έναν στενό διάδρομο. Δεν ήταν πέρασμα που προσήλκυε περαστικούς. Στέγαζε μερικούς σαράφηδες, κάποια δικηγορικά γραφεία στους πάνω ορόφους και μια αντιπροσωπεία επιτραπέζιων ρολογιών. Είναι η μοναδική στοά της Αθήνας που δεν υπάρχει πια, καθώς τής έκλεισαν την έξοδο και τη μεταμόρφωσαν σε κατάστημα ενώνοντάς τη με το πλαϊνό της μαγαζί. Η πιο μεγάλη και διάσημη -και μεγάλο πέρασμα- ήταν και είναι η σχεδόν αντικρινή της Στοά Αρσακείου, απομίμηση σε μικρογραφία της… Galleria Vittorio Emmanuelle του Μιλάνου, με καταστήματα που έγραψαν ιστορία. Στην είσοδό της από την Πανεπιστημίου ήταν ο Εξαρχόπουλος με τα κουφέτα του, πιο κει ένα κατάστημα με φίνα βιεννέζικα έπιπλα και τα μουσικά καταστήματα Γαϊτάνου και Κωνσταντινίδη, που οι φρεσκοτυπωμένες παρτιτούρες που πουλούσαν ανέδιδαν τη χαρακτηριστική μυρωδιά του τυπογραφικού μελανιού στο πάντρεμά του με το χαρτί. Στην είσοδό πάλιν της στοάς από τη Σταδίου, κυριαρχούσε ο Σπ. Παλάσκας, ο «βασιλεύς των καμπαρντινών». Ανάμεσα στις φίρμες που όλοι θυμόμαστε, κυρίαρχη θέση κατέχει το γωνιαίο καφενείο Σιγάλα, που συγκέντρωνε όλες τις ώρες της ημέρας τον περισσότερο κόσμο. Καθώς στο μέγαρο Αρσακείου και στο γειτονικό του μονώροφο κτίριο της οδού Σανταρόζα στεγάζονταν τότε τα περισσότερα δικαστήρια της Αθήνας, σ' αυτό το καφενείο της στοάς, με τα μπόλικα τραπεζοκαθίσματα που απλώνονταν γύρω του, μαζεύονταν από λίαν πρωίας οι δικηγόροι, οι διάδικοι και οι μάρτυρες για τις δίκες που επρόκειτο να διεξαχθούν. Στέκι είχαν τον Σιγάλα και οι… επαγγελματίες ψευδομάρτυρες, που την άραζαν εκεί και περίμεναν τον πελάτη, πάντα διαθέσιμοι να καταθέσουν ενόρκως επί παντός θέματος. Ο Σάκης τον διόρθωσε: «Αν υπήρξε μια πραγματικά ιστορική στοά που χάθηκε και έπαψε να είναι αυτό που ήταν με την ανοικοδόμησή της, ήταν η Στοά Πάππου στην οδό Σοφοκλέους, απέναντι από το χρηματιστήριο. Και ήταν ο Ναός του Τύπου. Εκεί στεγάζονταν τσιγκογραφεία και τυπογραφεία, όπου τυπώνονταν πολλές εφημερίδες, ημερήσιες και μη, καθώς και περιοδικά. Εκεί ο «Άργος του Τύπου» με αποκόμματα από δημοσιεύματα που έστελνε κάθε πρωί στους συνδρομητές του, εκεί το «Αρχείο Παλαιών Εφημερίδων» και διάφορα άλλα που είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με τον Τύπο. Αν δεν με γελά η μνήμη μου, η Στοά Πάππου επικοινωνούσε με τη στοά Δημητρακοπούλου στην οδό Αιόλου, όπου ευρίσκετο το Πρακτορείο Εφημερίδων «Σπύρος Τσαγγάρης», απ' όπου διακινούνταν καθημερινά εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία προς όλη την Ελλάδα. Από τη μικρή της είσοδο, που δεν σου γέμιζε το μάτι, πάνω από τρία τέταρτα του αιώνα έφευγαν οι εφημερίδες με τα γεγονότα της ημέρας γράφοντας την ιστορία της χώρας μας. 

Τη κουβέντα τους τη διέκοψε ο Χρήστος ο καφετζής, που ήρθε να πάρει παραγγελία:

«Η κυρά Μαρία έφτιαξε μεζέ χταπόδι κρασάτο. Να φέρω;»

«Και το ρωτάς;» αποκρίθηκαν μ' ένα στόμα. Ο κυρ Βασίλης, σαν καινούργιος, πρόσθεσε δειλά:

«Μονάχα να μην το μάθει η γυναίκα μου, γιατί θα με σφάξει…»

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=78061&colid=64&dt=2012-07-08%200:0:0

http://boraeinai.blogspot.gr/2012/07/blog-post_3788.html

http://pisostapalia.blogspot.com/2018/05/blog-post_92.html 

Ο Θανάσης Βέγγος Και Η Παλιά Αθήνα Μέσα Από Τις Ταινίες Του

Θανάσης Βέγγος

Σε όλη του την ζωή έτρεχε κάτι παραπάνω από πολύ. Πότε ως βιοπαλαιστής, πότε ως πολυτεχνίτης, πότε ως μυστικός πράκτωρ περπάτησε και περιηγήθηκε μέσα από τις ταινίες του σχεδόν σε όλη την Αθήνα.

Μπορείς να πεις σε ένα τέτοιο άνθρωπο οτι δεν έχει ταυτιστεί με την πόλη όταν την έχει «τρεξει με το κουτάλι;»

Οι ναοί της λατρείας του οίνου / Τίμος Μωραϊτίνης (1875 - 22 Σεπτεμβρίου 1952)

Η Πλάκα είναι φανερά γεμάτη από ναούς μικρούς και μεγάλους, με μεγάλη ή μικρότερη ιστορία, που προδίδουν πάντα την πνευματικότητα και τη θρησκευτικότητα των κατοίκων της περιοχής. 

Έκτος όμως από τους ναούς της λατρείας του Θεού, βρίσκουμε και πολλούς ναούς της λατρείας του Οίνου. 

Της Πλάκας οι ανηφοριές είναι γεμάτες από ταβερνάκια. 

Εκεί οι Πλακιώτες απολάμβαναν το αγαπημένο του ποτό, το κρασάκι, και τραγουδούσαν, με τις κιθάρες τους και τα ακορντεόν τους, τους αγαπημένους τους σκοπούς. 

Όλοι υμνούσαν τον όμορφο τόπο καταγωγή τους, την Πλάκα, και βέβαια το λυτρωτικό κρασί, που ,σαν γνήσιοι απόγονοι του Διονύσου, τους συντρόφευε και στις χαρές και στις λύπες τους, στους έρωτες τους άλλα και στις απογοητεύσεις τους. 

Είναι απίστευτος ο αριθμός των πλακιώτικων τραγουδιών που έχουν για βασικό τους θέμα το κρασί σε συνδυασμό με κάποια προσωπική κατάσταση. 

Μέσα από τα τραγούδια αυτά περιγράφεται αυθεντικά η καθημερινή ζωή, οι κοινωνικές τάξεις, η μορφολογία της περιοχής της παλιάς Αθήνας, και κυρίως της Πλάκας, από τα τέλη του 19ου αι. μέχρι τις αρχές του 20ου αι. Αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων της εποχής αυτής είναι οι απλοί άνθρωποι, κάτοικοι της περιοχής με κύριο χαρακτηριστικό τους την Αθηναιολατρεία. 

Οι ποιητές, οι μουσικοί, οι ερμηνευτές των τραγουδιών αυτών αγαπούν την Αθήνα με πάθος, την τραγουδούν και την περιγράφουν με  ενθουσιασμό και έμπνευση. Καταθέτουν  όλο τους τον έρωτα και το λυρισμό τους γι’ αυτήν, αποκαλύπτοντας και εξιστορώντας άγνωστες πτυχές της. 

Η Αθηναιογραφία και η Αθηναιολατρεία, λοιπόν, εκδηλώνεται μέσα από τη στοργή και την ομορφιά της πένας τους.  (Μωραϊτίνης, 1952)

Ο Τίμος Μωραϊτίνης θεωρείται ο τραγουδιστής της Πλάκας, που έγραψε εκτός από στίχους και μουσική, χωρίς να ξέρει νότες! «Στης Πλάκας τις ανηφοριές …» είναι κάτι σαν ο ύμνος της Πλάκας που εκθειάζει τις ομορφιές της περιοχής και των κατοίκων της. Φαίνεται μάλιστα πόσο περήφανοι αισθάνονται οι Πλακιώτες για την καταγωγή τους στο στίχο που λέει πως «ο Θεός είναι Πλακιώτης».

Φύσα Αγέρι - Eκμέκ

Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως. Leonard Cohen

Στίχοι - Μουσική: Άλκης Κανίδης
Κάθε μια ψυχή, κάθε μόνος ένα ράγισμα κρύβει βαθιά, σαν αμπάρι που μπάζει νερά και το γέμισε πάλι ο πόνος.
Πως η άνοιξη να μας αντέξει δυο κλόουν εγώ κι εσύ που όμως φτάσαμε φάλτσοι, λειψοί και λυπάται να μας επιστρέψει.
Φύσα αγέρι, φύσα αγέρι εκεί έξω ν’ ανοιχτούμε, να μας κυνηγάει το κύμα και η τύχη αν το θέλει ας σωθούμε.
  Χθες στο βράδυ στ’ όνειρο μου μέρη άγνωστα είδα πάλι, φύσα, δώσε ότι έχεις, φύσα αγέρι εκεί να με βγάλεις.
Κάθε μια ψυχή όταν φτάσει κάνει μια ραγισμένη αρχή και σκορπάει την ίδια ευχή να αντέξει, ποτέ να μη σπάσει.
 Κάποιοι λένε κυλάει το δάκρυ απ’ τα μάτια και πέφτει στη γη μα όσοι έχουνε δει την πληγή απ’ το ράγισμα ξέρουν πως θα `ρθει.
Φύσα αγέρι, φύσα αγέρι εκεί έξω ν’ ανοιχτούμε, να μας κυνηγάει το κύμα και η τύχη αν το θέλει ας σωθούμε.
Χθες στο βράδυ στ’ όνειρο μου μέρη άγνωστα είδα πάλι, φύσα, δώσε ότι έχεις, φύσα αγέρι εκεί να με βγάλεις.
Κάποιο βράδυ που η αγάπη θα λείπει θα ρωτάς μα πως γίνεται αυτό μες στο σπίτι αυτό το κλειστό τόσο εύκολα μπαίνει η λύπη.

Το Δέντρο που Πληγώναμε / The Tree We Hurt

Το δέντρο που πληγώναμε είναι ο τίτλος μιας ελληνικής κινηματογραφικής ταινίας παραγωγής 1986. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Δήμο Αβδελιώδη, ο οποίος έγραψε και το σενάριο, ενώ ανέλαβε και την παραγωγή της ταινίας μαζί με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Ο τίτλος αναφέρεται στην επεξεργασία της μαστίχας, όπου για να ληφθεί το δάκρυ τα μαστιχόδεντρα «κεντιούνται» (πληγώνονται).

Η παλιά η γειτονιά

Πάμε μιά βόλτα φίλε
Εκεί στήν γειτονιά μου τήν παλιά...
 Σύνθεση καί στίχοι: Κώστας Ραυτογιάννης
 Ακορντεόν: Χαρούλα Τσαλπαρά
Κιθάρα: Νίκος Σαρηγιάννης

Συνταγές των προγιαγιάδων μας!

 

Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα σπίτια δεν είχαν ούτε ηλεκτρικό, για τα σημερινά, βολικά μαγειρικά σκεύη (π.χ. χύτρες ταχύτητος) ούτε λόγος....Επομένως, οι προγιαγιάδες μας (προσθέστε κάνα δυο-τρία "προ-" καλύτερα) μαγείρευαν υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες τα ίδια περίπου φαγητά, που απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα, αυτό που αποκαλούμε ελληνική κουζίνα. Στην επαναστατική για την εποχή της "Εφημερίδα των Κυριών", η Καλλιρρόη Παρρέν δημοσίευε τακτικά και συνταγές, που μας δίνουν μια εικόνα για τον τρόπο, τον όχι και τόσο υγιεινό, που μαγείρευαν οι νοικοκυρές εκείνης της εποχής. Πάρτε μερικές ιδέες.

Δρόσος Κουτσοκώστας. "ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΓΕΥΣΙΓΝΩΣΙΕΣ"

Ο Δρόσος Κουτσοκώστας γεννημένος στην Θεσσαλονίκη και με καταγωγή από το Κιλκίς έχει ταξιδέψει σε Ανατολή και Δύση με πλούσιες αποσκευές αυτές της Βυζαντινής και Ευρωπαϊκής μουσικής υπηρετώντας τη φωνητική τέχνη. Με βάση τα προσωπικά του ακούσματα, την επιστημονική του έρευνα αλλά και την επί χρόνων ερμηνευτική εμπειρία του, δίδαξε στο ΤΛΠΜ του ΤΕΙ Ηπείρου, στην σχολή «Εν Χορδαίς», στην οποία διετέλεσε και Διευθυντής Σπουδών επί πενταετία, και συνεχίζει έως σήμερα να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του σε σπουδαστές και χορωδίες.
Μέλος του μουσικών σχημάτων «Άτταρης» και «Παραδοσιακοί Δρόμοι» και μόνιμο μέλος του «Εν Χορδαίς» από το…. συνεργάζεται με σημαντικές προσωπικότητες της φωνητικής τέχνης από την Ελλάδα και την παγκόσμια μουσική σκηνή, ενώ παράλληλα ακολουθεί την πορεία μιας προσωπικής διαδρομής ως σολίστας ερμηνευτής.

Tο "Παιχνίδι του Γκέρι"

 Όταν η Pixar κάνει ταινίες μικρού μήκους...
Το Geri's Game είναι μια κινούμενη ταινία μικρού μήκους του 1997, σε σκηνοθεσία του Jan Pinkava. Ήταν το πρώτο Pixar που δημιουργήθηκε μετά το Knick Knack του 1989. 
Η ταινία κέρδισε βραβείο Οσκαρ® για την καλύτερη κινούμενη ταινία μικρού μήκους.
 https://www.pixar.com/geris-game#geris-game-1

>

Οι «Άιντε Ψιλά Ψιλά» live στό Καφέ Αμάν Σέρρες

Οι “Άιντε Ψιλά Ψιλά” είναι ένα σχήμα μουσικών από την Θεσσαλονίκη που ασχολούνται και τους απασχολεί ένα ευρύ φάσμα ακουσμάτων με βασικό άξονα το παλαιό και νέο εναλλακτικό - "έντεχνο" ελληνικό τραγούδι. λαϊκές αναφορές αλλά και τραγούδια φρέσκα, της γεννιάς που έρχεται.

H ποιοτική προσέγγιση και ο σεβασμός στους δημιουργούς και το έργο τους συνδυάζονται με την νεανική ματιά, το χιούμορ και τον φρέσκο αέρα των μουσικών, δίνοντας σύγχρονο ήχο σε αγαπημένα τραγούδια του χτες και του σήμερα.

Ταυτόχρονα παρουσιάζεται από το σχήμα και η προσωπική Δισκογραφική δουλειά του Νίκου Χρηστίδη με δικά του τραγούδια και τίτλο : “Ο τρελός του χωριού”, αλλά και τα νέα τραγούδια του.

Τους Άιντε Ψιλά Ψιλά στελεχώνουν οι : Νίκος Χρηστίδης , Ιωάννα Κουρκούδιαλου και Πλάτωνας Τσιπίδης από το 2010 όπου και δημιουργήθηκαν ενώ συνεχώς πλαισιώνουν και συμπράττουν φίλοι μουσικοί όπως : Δημήτρης Γουμπερίτσης, Γιάννης Ριζόπουλος, Κώστας Βρώτσος, Γιάννης Βελισσαρόπουλος, Γιάννης Δανίτσας, Λουκάς Κουρλής, Bruno Semanjaku, Αντρέας Καπετανάκης, κ.α  https://www.facebook.com/events/373276303190616/

• Τήν Κυριακή, 20 Μαΐου στό  8Ball Club Thessaloniki 

  Οι "ΑΙΝΤΕ ΨΙΛΑ ΨΙΛΑ"  Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ μαζί με τους ΓΚΑΪΛΕ καί Οι "ΡΕΒΑΝΣ"
3 σχήματα της πόλης, σας καλούν στην πιο μεγάλη γιορτή που θα γίνει λίγο πριν το καλοκαίρι! Στόχος μας είναι η Θεσσαλονίκη να γιορτάσει, μαζί με νέες μουσικές, την αρχή μιας περιόδου όπου θα συμπράττουμε όλο και συχνότερα στο πάλκο! https://www.facebook.com/events/103608143841039/

Ζωή Κουρούκλη. Τα πρώτα δισκογραφικά βήματα Μίμης Πλέσσας - 1952

Μόλις έχει γυρίσει από την Αμερική και η Ζωϊτσα είναι 15 ετών!!!Οι στίχοι και στα δυο τραγούδια είναι του Νίκου Φατσέα.Ο 78 ρης δίσκος στην Κολουμπια τη χρονιά του 1952 ,λογικά είναι η Κουρουκλη το πρωτο του Πλεσσόπουλο!!! αφού σε αυτήν πρώτη είδε τα στοιχεία της τζαζ που τόσο αγαπούσε στη φωνή της...

"Πώς να ξεχάσω" το πρωτο και "Συγχώρεσέ με αγάπη μου" το δεύτερο... Ένα "ευχαριστώ" και πάλι στον παπα- Αρτεμιο εξαιτίας του οποιου χαιρόμαστε αυτά τα άγνωστα κομμάτια που δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος τρόπος να τα ακούσουμε πια...

«ΖΩΗ ΚΟΥΡΟΥΚΛΗ (1937-2018) Έφυγε από τη ζωή, στα 81 της, η Ζωή Κουρούκλη, μία από τις κορυφαίες τραγουδίστριες της δεκαετίας του ’60, που σημάδεψε με την παρουσία της και το χώρο του ελληνικού ροκ, καθώς τραγούδησε αρχικώς με τους Stormies, τους Minis, το συγκρότημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου, τους Ariones και προς το τέλος της επαγγελματικής δισκογραφικής καριέρας της (στις αρχές των seventies πια) με τους Music Machine. https://diskoryxeion.blogspot.gr/2018/05/1937-2018.html

.

.

Θεόδωρος Ιακώβου Ράλλης (1852-1909)

Ήταν Έλληνας ζωγράφος της «γαλλικής ακαδημαϊκής σχολής» του ύστερου 19ου αιώνα. Σήμερα θεωρείται ο πιο χαρακτηριστικός Έλληνας οριενταλιστής ζωγράφος.

Γόνος πλούσιας οικογένειας μεγαλεμπόρων από την Κωνσταντινούπολη και με ρίζες χιώτικες, ο Ράλλης άρχισε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Χάλκη και τις συνέχισε στο Λονδίνο, όπου για ένα διάστημα εργάστηκε ως υπάλληλος στις επιχειρήσεις Ράλλη-Μαυρογιάνννη. Το 1875 πήγε στο Παρίσι και άρχισε σπουδές ζωγραφικής στη Σχολή Καλὠν Τεχνών, στο εργαστήριο του Ζαν-Λεόν Ζερόμ (Jean-Léon Gérôme), ζωγράφου και γλύπτη ηθογραφικών και ιστορικών θεμάτων κι ακαδημαϊκών τύπων.