Το Tραγούδι Tης Λίμνης

 Το 1991 κυκλοφόρησε μία έκδοση που συγκέντρωνε ένα μεγάλο μέρος από τη μουσική της Ελένης Καραϊνδρου για το θέατρο αλλά και για την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τον κινηματογράφο, κάτω από τον γενικό τίτλο «Ανέκδοτες ηχογραφήσεις». Ο δίσκος περιελάμβανε μουσικές εργασίες της Καραϊνδρου από το 1976 έως το 1990, με ιδιαίτερη έμφαση στη μουσική για το θέατρο και τις συνεργασίες της με το Εθνικό θέατρο, το Απλό Θέατρο και τη Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή. Η έκδοση περιείχε 32 μουσικά κομμάτια και 2 τραγούδια, τα οποία αποδίδονται μοναδικά από μια πλειάδα εξαιρετικών μουσικών, ανάμεσά τους ο Τάσος Διακογιώργης, ο Ανδρέας Ροδουσάκης, ο Σωκράτης Άνθης, ο Γιάννης Σπάθας και ο Τάκης Φαραζής. Ανάμεσα στα κομμάτια, υπάρχει κι ένα τραγούδι που ακουγόταν στον «Γλάρο» του Άντον Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο. Στην παράσταση που έκανε πρεμιέρα στις 23 Ιανουαρίου 1988, πρωταγωνιστούσαν η Μιράντα Ζαφειροπούλου, ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο Δημήτρης Λιγνάδης και πολλοί άλλοι κορυφαίοι ηθοποιοί του Εθνικού. Το τραγούδι ακουγόταν ανάμεσα στην Γ' και Δ' πράξη, και στον δίσκο περιλαμβάνεται στην ίδια εκτέλεση που ακουγόταν και στην παράσταση. Ο τίτλος του είναι «Το τραγούδι της λίμνης», και είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχει συνθέσει η Ελένη Καραϊνδρου, ενώ παράλληλα, αποτελεί και ένα σημείο συνάντησης ανθρώπων της τέχνης (όχι μόνο της μουσικής) που όμοιό του σπάνια συναντάμε στο τραγούδι.

Μες στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς και γω ψαράς
 με δίχτυ αδειανό, θάλασσα εσύ και γω ο ναυαγός σου στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω.

 Είσαι νοτιάς και γω πουλί χαμένο εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς είσαι βοριάς παγώνεις τα φτερά μου κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας.

 Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά και γω παιδί χαμένο, μοναχό μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω.

Τα περιοδικά και οι ήρωες που αξίζουν μια δεύτερη χάρτινη ζωή...

Εντυπωσιακό γεγονός στα εγχώρια εκδοτικά δρώμενα αποτελεί πλέον η επιστροφή πασίγνωστων χάρτινων ηρώων που μεσουράνησαν για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες (’60-’90) μέσω δεκάδων περιοδικών που συνωστίζονταν σε εκατοντάδες περίπτερα και χιλιάδες παιδικά δωμάτια! Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και με την έκρηξη της τεχνολογίας, οι εικονογραφημένοι τίτλοι ακολούθησαν αναπόφευκτα μια φθίνουσα πορεία. Τα χρόνια κύλησαν και το 2012 τα κυριακάτικα φύλλα γνωστών εφημερίδων πρόσθεσαν στις προσφορές τους πολυτελείς εκδόσεις κλασικών τίτλων κόμικς (Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, βιβλιοθήκη Disney) συναντώντας άμεσα, θερμότατη αγοραστική ανταπόκριση. Η αρχή είχε γίνει.

Τη σκυτάλη πήρε η "C&C Publications" του εκδότη Λεωκράτη Ανεμοδουρά. Κάπως έτσι, ο θρυλικός Μπλεκ, ο Ζαγκόρ, ο Μικρός Ήρως και πρόσφατα ο συναρπαστικός Μίστερ Νο κυκλοφορούν ξανά σε καλαίσθητα τεύχη και σε μηνιαία ή διμηνιαία βάση. Τα περιοδικά της Disney (Μίκυ Μάους, Κόμιξ, Μεγάλο Μίκυ), επανήλθαν ανανεωμένα μέσω του οίκου «Καθημερινές Εκδόσεις» μετά από μια σύντομη διακοπή ενός έτους. Επίσης, ιδιαίτερα σημαντική πρέπει να θεωρείται και η επιστροφή του ιστορικού αναγνώσματος Μικρός Κάου-μπόυ σε περιορισμένα και προσεγμένα, συλλεκτικά αντίτυπα. Το εμβληματικό περιοδικό “Μάσκα” ξαναγεννήθηκε σε ηλεκτρονική μορφή και μετρά ήδη 6 χορταστικά τεύχη! Ταυτόχρονα, ολοένα και περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι προσθέτουν κόμικ αναγνώσματα στη κυκλοφοριακή φαρέτρα τους. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης και βιβλία τα οποία αναφέρονται στη μακρά ιστορία των αναγνωσμάτων αυτών. Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί η πρόσφατη κυκλοφορία του εξαιρετικού “Ήρωες του Στέλιου Ανεμοδουρά” (C&C Publications), το οποίο αποτελεί απαραίτητο εγχειρίδιο για κάθε ιστορικό-ερευνητή του χώρου.

Οι παραπάνω ήρωες δεν είχαν πάψει να γοητεύουν, παρά την απουσία τους. Είχαν σιγήσει προσωρινά, μα δεν είχαν ξεχαστεί. Αντίθετα, παλιότερα τεύχη ιστορικών τίτλων μετατράπηκαν σε συλλεκτικά αντικείμενα ιδιαίτερης αξίας. Η κρίση δημιούργησε σταδιακά την επιθυμία μερίδας του αναγνωστικού κοινού να στραφεί σε απλούστερες, πιο αγνές και με βιωματικό κριτήριο, μορφές ψυχαγωγίας. Και τα κόμικς ήταν εκεί. Η επανεμφάνισή τους μέσω προσεγμένων περιοδικών με άρωμα από τα παλιά και με προσιτή τιμή, βρήκαν πρόσφορο έδαφος στα σπίτια, μα ιδίως στις καρδιές αναγνωστών και συλλεκτών κάθε ηλικίας. Και αυτό είναι το πλέον σημαντικό. Οι χάρτινοι ήρωες δείχνουν να κερδίζουν το στοίχημα, γοητεύοντας αρκετούς, μικρούς ηλικιακά αναγνώστες, αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα τη διαχρονική αξία τους.

Τα πανέμορφα εξώφυλλα, και οι συναρπαστικές περιπέτειες που κρύβονται εντός τους, αποτελούν σίγουρα μία ελκυστική, όσο και εύκολα προσβάσιμη γέφυρα (ασφαλούς) διαφυγής από τη προβληματική πραγματικότητα, για αναγνώστες παντός μορφωτικού επιπέδου. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελούν για πολλούς (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα), μια πρώτης τάξεως συλλεκτική και δημιουργική ενασχόληση. Αυτά τα περιοδικά, αυτοί οι ήρωες άξιζαν μια δεύτερη χάρτινη ζωή. Και όλοι εμείς που μεγαλώσαμε, ονειρευτήκαμε, ενθουσιαστήκαμε μαζί τους, βρήκαμε ξανά αρκετούς λόγους να τρέχουμε τα πρωινά στο περίπτερο της γειτονιάς μας. Με περισσή ανυπομονησία και χαμόγελο!...

Χρήστος Νάστος

Κείμενο που δημοσιεύθηκε στο ένθετο "Πολιτιστικές Διαδρομές" #10, της εφημερίδας "Νέοι Αγώνες", τον Δεκέμβριο του 2015.
Το έντυπο επιμελείται ο Υποψήφιος Διδάκτορας του Πάντειου Πανεπιστημίου, Παναγιώτης Κάπος.
http://selidesnostalgias.blogspot.gr/2016/05/blog-post_20.html 

Στα ένδοξα βήματα της Μαρίας Κάλλας

Η διεθνώς αναγνωρισμένη υψίφωνος Ντινάρα Αλίεβα, που φημίζεται για τη βαθιά εκφραστικότητά της και τη σπάνια λυρικοδραματική χροιά της φωνής της, θεωρείται σήμερα μία από τις σπουδαιότερες φωνές της εποχής μας, με λαμπρή καριέρα σε κορυφαία λυρικά θέατρα του κόσμου.
 Είναι σολίστ του Θεάτρου Μπολσόι και έχει τραγουδήσει πρωταγωνιστικούς ρόλους στο θέατρο της Βιέννης, του Βερολίνου, της Αγίας Πετρούπολης, του Μονάχου κ.ά. Σημαντική στιγμή στην καριέρα της υπήρξε η βράβευσή της στον Διεθνή Διαγωνισμό Maria Callas-Όπερα.
Στην πρόσφατη  εμφάνισή της στο Μέγαρο τραγούδησε άριες που σφράγισε με την ερμηνεία της η θρυλική Ελληνίδα ντίβα  από εμβληματικές όπερες του ιταλικού ρεπερτορίου, όπως ο «Τροβατόρε», η «Αΐντα» και «Η δύναμη του πεπρωμένου» του Βέρντι, η «Τόσκα» και η «Μανόν Λεσκώ» του Πουτσίνι κ.ά.

TΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΚΤΙΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ

Για περισσότερα από 100 χρόνια η Αθήνα ήταν μια γοητευτική πόλη γεμάτη αρχιτεκτονικά κοσμήματα. Τα περισσότερα και τα ωραιότερα από αυτά χάθηκαν για πάντα. Θυμόμαστε κάποια από τα πιο ξεχωριστά, έργα αρχιτεκτόνων όπως ο Τσίλερ και ο Τρουμ, εξέχοντα παραδείγματα, ως επί το πλείστον του νεοκλασικού ρυθμού που χαρακτήριζε την πόλη.

Το ξενοδοχείο "Ακταίον" ανεγέρθηκε το 1903 σε σχέδιο του Ερνέστου Τσίλερ κατά τα πρότυπα των Palace των ευρωπαϊκών λουτροπόλεων και συνδέεται με την περίοδο της ακμής του Νέου Φαλήρου. Από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια της εποχής, με 160 υπνοδωμάτια και μεγάλες πολυτελέστατες αίθουσες υποδοχής και δεξιώσεων, που γνώρισαν τις μεγαλύτερες κοσμικές συγκεντρώσεις της τότε Αθήνας.

 Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση προσφύγων και υπέστη μεγάλες υλικές ζημιές. Κατεδαφίστηκε από τον διαβόητο για τις κατεδαφίσεις δήμαρχο Πειραιά, Αριστείδη Στ. Σκυλίτση.

Στή Κρήτη, φωτογραφίες Αλεξία Γιαννακάκη.

Άγριος τόπος !
 Με τα τραγούδια του συμφιλιώνει την θάλασσα με το βουνό, τον έρωτα με τον καημό, τον πόνο με την θλίψη, την αγάπη με την προσμονή, την ιστορία της με τον πολιτισμό.
Το διάβα συνοδεύει η λύρα και το λαούτο .
Όμορφος τόπος!
 

ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ: “Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΤΑΝΗΣ”

Για μένα και το πιο απλό λουλούδι μπορεί να μου γεννήσει σκέψεις, που να μου φέρουν δάκρυα στα μάτια  

ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ

Το άγιο χώμα που πατάς, τα δάση που διαβαίνεις
τα μαύρα μάτια που κοιτάς, τ'αγέρι π'ανασαίνεις
τους ποταμούς, τα κρύα νερά, τα πλάγια τ'ανθισμένα
και τα βουνά μας τα ισκερά χαιρέτα κι' απο μένα.
Κώστας Κρυστάλλης

Τα παραμύθια που έθρεψαν τα παιδικά μας χρόνια

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: Το μολυβένιο στρατιωτάκι

Είχαν όλα τους τις λόγχες τους στον ώμο, σε στάση προσοχής και κοίταζαν εμπρός. Οι στολές τους ήταν πολύ κομψές - κόκκινο και μπλε - και ήταν υπέροχες.
Το πρώτο πράγμα που άκουσαν στον κόσμο, όταν το καπάκι από το κουτί που βρίσκονταν απομακρύνθηκε, ήταν οι λέξεις «Μολυβένια στρατιωτάκια!»
Αυτές οι λέξεις είχαν ειπωθεί από ένα μικρό αγόρι, που χτύπησε τα χέρια του από χαρά. Τα στρατιωτάκια του είχαν δοθεί γιατί ήταν τα γενέθλιά του, και τώρα τα τοποθετούσε πάνω στο τραπέζι.

Ο φωτογράφος Γιώργος Σεφέρης: οι φωτογραφίες του Γιώργου Σεφέρη

   "Δε θέλω τίποτα άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί

      ετούτη η χάρη.

      Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές

      που σιγά- σιγά βουλιάζει

      και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε

      από τα μαλάματα το πρόσωπό της

     κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η 

     ψυχή μας αύριο κάνει πανιά..."

 (από το ποίημα του Γ. Σεφέρη, Ένας γέροντας στην ακροποταμιά, Ημερολόγιο Καταστρώματος Β').

   Θυμάμαι τους παραπάνω στίχους καθώς ξαναβλέπω ένα αγαπημένο φωτογραφικό λεύκωμα το οποίο περιέχει φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από έναν αγαπημένο ποιητή, έναν ερασιτέχνη φωτογράφο, τον Γιώργο Σεφέρη. Ξεφυλλίζω τις σελίδες του και βλέπω τις εικόνες μέσα από το φωτογραφικό φακό του ποιητή. Οι φωτογραφίες του είναι καθαρές,  οι λήψεις τους είναι ανεπιτήδευτες, εύστοχες και σωστά καδραρισμένες. Διακρίνονται από την καθαρότητα, την απλότητα των θεμάτων και τη δωρικότητά τους. Μοιάζουν να έχουν βγει μέσα από τον κόσμο της ποίησής του.

Οι πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες της Ελλάδας, 1913

«Thessaloniki in Colour (1913)» Την άνοιξη του 1913, οι φωτογράφοι του Άλμπερτ Καν κατέφτασαν σε μια πολυπολιτισμική πόλη σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της.
Η Θεσσαλονίκη δεν αποτελούσε πλέον τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία κατέρρεε στα Βαλκάνια. Το ντοκιμαντέρ του BBC παρουσιάζει τις πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν ποτέ στη Νύμφη του Θερμαϊκού. Πρώιμες έγχρωμες φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης κατά την αυγή του 20ου αιώνα. Πηγή του αποσπάσματος είναι το ντοκιμαντέρ του BBC: "Edwardians in Colour: The Wonderful World of Albert Kahn - Episode 3: Europe on the Brink"

Μια γλυκιά ιστορία παλιά όσο το πρώτο ελληνικό τυποποιημένο γλυκό "Καζινό"

Η δεκαετία του 30 είναι η μπέλ επόκ για το Λουτράκι. Μόλις έχει αρχίσει να συνέρχεται από έναν καταστρεπτικό σεισμό και σε όλα τα επίπεδα πνέει ένας δημιουργικός άνεμος.

Το 1931 ιδρύεται το πρώτο Ελληνικό καζίνο στο λουτράκι. Το 1933 ο ζαχαροπλάστης Δημήτρης Ταμπόσης αρχίζει να δημιουργεί τα γλυκά καζινό με αγνά ντόπια υλικά.

Την δεκαετία του 50 τυποποιεί αρκετές από τις γλυκιές δημιουργίες του με το χαρακτηριστικό λογότυπο. Είναι αδύνατον όποιος έχει σταματήσει σε κάποιο κατάστημα του Ισθμού της Κορίνθου τις επόμενες δεκαετίες, να μην έχει φάει ή να μην θυμάται τα γλυκά με το κόκκινο λογότυπο.

Κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 50 δημιουργείται και το κατάστημα με γλυκά και παγωτά της εταιρίας Καζινό στο Άργος, όπου γενιές και γενιές τα γεύτηκαν!!! και που τόσος λόγος γίνεται αυτές τις μέρες με την κατεδάφιση του για τις ανάγκες ανάπλασης του κέντρου της πόλης.

Η Κazino εντάχθηκε στην οικογένεια της Μέλισσα- Κίκιζας, το 2001, με σκοπό να επιτύχει την διείσδυσή της και στην λιανική αγορά.

http://www.argolikeseidhseis.gr/2015/03/blog-post_579.html

Αξέχαστα χρόνια της γενιάς του 1950, 1960 και 1970

Τα αξέχαστα αθώα χρόνια που πίναμε νερό από το λάστιχο και συναντούσαμε τους φίλους μας στην πλατεία


Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 60, 70 και 80 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει. Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο.
Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαριές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφώνονταν στις ξυπόλητες πατούσες μας.

Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκίτη μαγουλάδες, ανεμοβλογιά. Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.

Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ήρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέττα, το Πρώτο, το Εμπρός.

 

 Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.

Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλυφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν , τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον ,το πεστίλι πέτσα βερίκοκο , το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι. 

Τα 10+1 καλύτερα κρητικά τραγούδια της τελευταίας 15ετίας

Η λέξη μπάντα στην κρητική διάλεκτο έχει την έννοια της πλευράς, της όχθης. Η μουσική εν γένει, λοιπόν, έχει δύο μπάντες
Στη μία στριμώχνονται όλες οι απόπειρες για δημιουργία στις οποίες είναι φανερή η ανειλικρίνεια του δημιουργού προς τον εαυτό του και κατά συνέπεια προς το κοινό. Στην άλλη μπάντα –που μας ενδιαφέρει– βρίσκουμε το μεράκι, τον καημό και τη χαρά του καθενός που, μην αντέχοντας να βαστά αυτό το βάρος για τον εαυτό του, το κάνει μουσική και το μοιράζεται.
Η παραδοσιακή μουσική όλων των τόπων εντάσσεται χωρίς πολύ συζήτηση στη δεύτερη κατηγορία. Το συλλογικό κριτήριο που λειτουργεί ταυτόχρονα ως πομπός και δέκτης δεν αφήνει περιθώρια για εκφυλισμούς, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό.

Στην Ελλάδα έχουμε στ’ αλήθεια πολύ όμορφη παραδοσιακή μουσική. Και αντικειμενικά να το πάρεις, δύσκολα βρίσκεις σε πολλές χώρες τέτοια ποικιλομορφία σκοπών και τρόπων, σε τόσο περιορισμένο γεωγραφικό εύρος. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον για τη ντόπια μουσική μειώθηκε αισθητά –για διάφορους λόγους– και κυριάρχησαν οι κακώς εννοούμενοι νεωτερισμοί. Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό, ώστε εκφράσεις της παράδοσης να νοούνται καλδαροειδή τσιφτετέλια που παίζονται με κλαρίνο έτσι για την ιδέα, σε πανηγύρια τα οποία επιβεβαιώνουν την αρνητική έννοια του όρου.

Υπάρχει όμως ένα μέρος που αντιστέκεται, σαν μουσικό γαλατικό χωριό. Στην Κρήτη, η ντόπια μουσική παραμένει η κυρίαρχη μορφή έκφρασης των ανθρώπων και ύστερα ακολουθούν τα υπόλοιπα. Ο καλός μουσικός, ο καλός χορευτής, ο καλός μαντιναδολόγος και ο καλός γλεντζές χαίρουν τεράστιου σεβασμού και εκτίμησης από τον περίγυρο και αυτό έχει δημιουργήσει μια αλυσίδα παράδοσης που, όσο και να ψάξεις, δεν θα της λείπει κρίκος μέχρι και τις μέρες μας.
 Γι’ αυτό λοιπόν εφοδιαστείτε με ρακί παγωμένη και γροικήσετε παέ τα καλύτερα 10+1 κρητικά τραγούδια της τελευταίας 15ετίας, σύμφωνα με το avopolis.gr,  (η σειρά είναι τυχαία και η επιλογή υποκειμενική):
1. Χαρά Μου (Συρτός)
Μουσική: Νεκτάριος Κλωστράκης
Στίχοι: Κατερίνα Αεράκη & Κωστής Κοντογιάννης
Ερμηνεία: Γιώργης Ξυλούρης (Ψαρογιώργης)
Το συγκεκριμένο κομμάτι βρίσκεται στον δίσκο του Νεκτάριου ΚλωστράκηΠροσευχές, που κυκλοφόρησε τον Γενάρη του 2008. Γεννημένος το 1970 και με καταγωγή από τον Κάμπο Κισσάμου, ο Χανιώτης λυράρης υπήρξε μαθητής του τεράστιου Κώστα Μουντάκη, ο οποίος τον είχε ξεχωρίσει για τη δεξιοτεχνία του από πολύ μικρή ηλικία. Συνεπής στους τρόπους της παράδοσης, αλλά και με βαθειά μουσική παιδεία –όντας καθηγητής μουσικής και ο ίδιος στο μουσικό γυμνάσιο Ηρακλείου– ο Κλωστράκης αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα σύγχρονης κρητικής μελοποιίας. Δεν θα ήμασταν υπερβολικοί αν λέγαμε πως το «Χαρά Μου» είναι ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα «hits» των κρητικών γλέντιών. Αποκλείεται δηλαδή να βρεθείς σε γλέντι, από την Κίσσαμο έως τη Σητεία, και να μην το ακούσεις, όποιος και να παίζει εκείνη τη βραδιά. Οι μαντινάδες της Κατερίνας Αεράκη και του Κωστή Κοντογιάννη καθώς και η μοναδική ερμηνεία του Ψαρογιώργη μάλλον έχουν παίξει τον ρόλο τους.
«Ήθελα να ‘χα μια αγκαλιά σα θάλασσα μεγάλη
Να χάνεσαι μα όπου κι αν πας κοντά μου να ‘σαι πάλι
Ήθελα να ‘σουν ποταμός και ‘γω στημ κάτω μπάντα
Η θάλασσα που σε ποθεί και σ’ αγκαλιάζει πάντα» 2. Ο Καύκος (Ριζίτικο)
Μουσική: παραδοσιακό
Στίχοι: παραδοσιακοί
Ερμηνεία: Γιώργης Μανωλάκης
Τα ριζίτικα είναι τραγούδια με ορεινή καταγωγή, γεγονός που προδίδεται απ’το όνομά τους –σημαίνει τα τραγούδια που τραγουδιούνται στις ρίζες των βουνών. Στιχουργικά καλύπτουν μεγάλο φάσμα θεματολογίας: τη βουκολική ζωή, τον πόλεμο, τον έρωτα και τον θάνατο. Ο «Καύκος» όμως αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση, διότι περιγράφει την τραγικότητα της γυναικείας φύσης που ασφυκτιά στα στενά κοινωνικά πλαίσια τα οποία την περιβάλουν. Η γυναίκα ονειρεύεται πως ο Καύκος (αυτός για τον οποίον καυχιέται, ο εραστής) μεταμορφώνεται σε κυνηγό που σκοτώνει τ’αγρίμι (τον σύζυγο) και παρακαλεί ώστε το όνειρο «να ξεδιλιάνει», να πραγματοποιηθεί. Ο Μανωλάκης ερμηνεύει για πρώτη φορά αυτήν την ίσως μελωδικότερη παραλλαγή του τραγουδιού στον δίσκο του Διττό/Ο Καύκος Και Η Μέδουσα (2013). Γεννημένος το 1980 στο Ηράκλειο, ο Μανωλάκης είναι ένας από τους αξιότερους εκπροσώπους της νέας γενιάς Κρητικών μουσικών. Τρομερός δεξιοτέχνης στο λαούτο και με πολύ αξιόλογες ερμηνευτικές δυνατότητες, έχει συνεργαστεί με όλους τους κορυφαίους μουσικούς του νησιού. Ξεχωριστή θέση στη διαδρομή του έχει και η συνεργασία του με τον Σωκράτη Μάλαμα. Έχει κυκλοφορήσει δύο προσωπικές δισκογραφικές δουλειές και η εργατικότητα που τον διακρίνει μουσικά σίγουρα μας επιφυλάσσει ευχάριστα αποτελέσματα στο μέλλον.

"Ne me quitte pas". Από την Εντίθ Πιάφ στόν Γουάικλεφ Ζαν

.

Εντίτ Πιάφ, Παρίσι, 19 Δεκεμβρίου 1915 – Γκρας, 10 Οκτωβρίου 1963 ήταν Γαλλίδα τραγουδίστρια, η πιο σημαντική παρουσία στη γαλλική σκηνή των βαριετέ. Το πραγματικό της όνομα ήταν Εντίθ Τζοβάνα Γκασιόν (Édith Giovanna Gassion). Τραγούδια όπως το La vie en rose (1946) και το Non, je ne regrette rien (1960), εκτόξευσαν τη φήμη της και την κατέστησαν την πιο δημοφιλή τραγουδίστρια της Γαλλίας
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B8_%CE%A0%CE%B9%CE%AC%CF%86 

Γουάικλεφ Ζαν  (γεννημένος στις 17 Οκτωβρίου 1969), γνωστός με το επαγγελματικό του όνομα Wyclef Jean, είναι αϊτινός ράπερ, μουσικός και ηθοποιός.  Στην ηλικία των 9 ετών, ο Jean μετανάστευσε ως παιδί στις Ηνωμένες Πολιτείες με την οικογένειά του και εγκαταστάθηκε εκεί. Πρώτα πήρε τη φήμη ως μέλος του συγκροτήματος hip hop του New Jersey των Fugees. Ο Jean έχει κερδίσει τρία βραβεία Grammy για το μουσικό του έργο.
https://en.wikipedia.org/wiki/Wyclef_Jean 

Μουσείο Μπενάκη: Η Αθήνα του 1900, Τουλούζ Λοτρέκ & τα περίφημα κεραμικά της Ρόδου

Το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει αυτό το φθινόπωρο 4 μοναδικές εκθέσεις. Σπάνια φωτογραφικά ντοκουμέντα της Αθήνας του 1917, αφιέρωμα στον Τουλούζ Λοτρεκ, τα περιζήτητα κεραμικά της Ρόδου και τις γλυπτικές συνθέσεις της Μαρίτσας Τραυλού. 
Η Γαλλική Σχολή Αθηνών διοργανώνει στο Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο της οδού Πειραιώς) έκθεση αφιερωμένη στην Αθήνα του 1917 με σπάνιο οπτικό υλικό που προέρχεται από τη φωτογραφική υπηρεσία του συμμαχικού εκστρατευτικού σώματος, το οποίο έδρασε στα Βαλκάνια στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και είναι γνωστό ως «Στρατιά της Ανατολής».

Αντώνης Βαρδής, (7 Αυγούστου του 1948 - 2 Σεπτεμβρίου 2014)

Ο Αντώνης Βαρδής γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1948, στο Μοσχάτο στην οδό Κανάρη. Σε ηλικία έξι ετών φέρεται να γνώρισε τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Παπαιωάνου, το Ζαμπέτα και τη Ρένα Ντάλια στο νυχτερινό μαγαζί "Φαληρικό" όπου και τραγούδησε για πρώτη φορά. Για βιοποριστικούς λόγους το 1954 δούλεψε δίπλα στο συνθέτη και δεξιοτέχνη στο μπουζούκι Μανώλη Χιώτη, στη "Γωνιά της Αθήνας" στην Πλάκα. Λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης της οικογένειας του δεν πήγε στο γυμνάσιο αλλά ξεκίνησε να εργάζεται από μικρός, εργαζόμενος κατά περιόδους σε ψιλικατζίδικο, χρωματοπωλείο, βενζινάδικο, σε οικοδομή σαν βοηθός υδραυλικού και ως ναυτικός.
Στο τέλος του 1965 σε ηλικία 17 ετών γνώρισε τους Γιάννη Πανταζή, Γιώργο Μυλωνά οι οποίοι είχαν σχηματίσει συγκρότημα και έκαναν πρόβες δίπλα από το βενζινάδικο όπου εργαζόταν. Ξεκίνησε να παίζει ερασιτεχνικά μαζί τους κιθάρα και δημιούργησαν το ροκ συγκρότημα Vikings. Το συγκρότημα είχε πολλές αλλαγές μελών στην σύνθεση του με τον Βαρδή και τον Μυλωνά να είναι τα μόνα σταθερά μέλη. Σταδιακά η δραστηριότητα τους έγινε επαγγελματική με τακτικές εμφανίσεις, ενώ κυκλοφόρησαν και τέσσερα 45ρια. Ο Βαρδής έγραψε και κυκλοφόρησε τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία τους, την αγγλόφωνη μπαλάντα Catherine, την οποία υπέγραψε ως Toni Vardis. Οι Vikings διαλύθηκαν το 1970.

ΦΕΡΜΑΣ, ΝΙΚΟΣ (1905 ΜΥΤΙΛΗΝΗ - 1972 ΑΘΗΝΑ)

Τον έχετε δει πολλές φορές. Τον ξέρετε σαν να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.

Μαζί του έχετε πολλές φορές γελάσει. Έχετε δανειστεί τρόπους ομιλίας του. Αλλά δεν αποκλείεται να μη θυμάστε το όνομά του, όπως άλλωστε συμβαίνει με τόσες και τόσες μορφές από το παλιό σινεμά, οι οποίες έχουν καταγραφεί έτσι ανωνύμως στο ασυνείδητό μας. Αντί άλλης συστάσεως ας εμπιστευτούμε τη γνωριμία μαζί του στον Ντίνο Δημόπουλο, όπως την έχει καταγράψει στο βιβλίο του «Ένας σκηνοθέτης θυμάται».

« Ένας μάγκας βαρύς με πλησιάζει με το αργό, λικνιστικό του περπάτημα, εκείνο το πρωινό στο γύρισμα.

»Αυθεντικός μάγκας. Γνήσιος. Από τους τελευταίους του είδους.

»Είναι ο Νίκος Φέρμας. Συρτή φωνή, νωθρή κίνηση, ματιά θαμπή.

—Είσαι για μια τζούρα, αφεντικό;

—Τι τζούρα; ρωτάω παραξενεμένος.

—Μια ρουφηξιά, για.

—Δεν καπνίζω.

—Δεν είναι καπνός. Χόρτο είναι.

—Τα χόρτα με πειράζουν στο στομάχι.

—Τα λάχανα σε πειράζουν. Κι ετούτο δεν είναι λάχανο. Είναι ανθός. Τράβα μια και θ’ αρχίσεις να πετάς. Και τα πλάνα σου θα ’ρχονται το ’να μετά το άλλο, σαν σύννεφα που τα κυνηγάει ο νοτιάς. Πλάνα δεν τα λέτε εσείς οι γραμματιζούμενοι; Ή συννεφάκια;

»Και το μάτι του, έτοιμο για το πλάνο, παρέμενε απλανές.

»Ο Νίκος Φέρμας ήταν ο δάσκαλος...»