Στον δρόμο με κατεύθυνση προς τους όμορφους Καλαρρύτες, ένα
από τα πολλά γραφικά χωριά της Ηπείρου, οι ταξιδιώτες δεν παραλείπουν
να κάνουν μία στάση στην περίφημη Μονή Κηπίνας, το εντυπωσιακό μοναστήρι
που είναι χτισμένο μέσα σε βράχο.
Κοιτώντας το από το δρόμο, στέκεται κανείς με δέος μπροστά στη μονή που, πλήρως εναρμονισμένη με το περιβάλλον της, μοιάζει ο βράχος να είναι ο φυσικός της χώρος. Χωρίς κανένα στοιχείο επίδειξης ή μεγαλοπρέπειας, το μοναστήρι καθηλώνει με την απλότητά του, τη θέση του, φυσικά, και τη μεγάλη ιστορία του.
Η Μονή Κηπίνας είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια σε όλη την Ήπειρο, λαξευμένη λες μέσα στον βράχο κοντά στους Καλαρρύτες. Εκτιμάται πως χρίστηκε στις αρχές του 13ου αιώνα και το όνομά της αποδίδεται στους κήπους που καλλιεργούσαν οι μοναχοί κοντά στη μονή. Ο μικρός ναός της είναι γεμάτος αγιογραφίες του 17ου αιώνα ενώ η μεγάλη σπηλιά στον πρόναο ήταν καταφύγιο για κατοίκους γειτονικών χωριών την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Από τη βάση του βράχου ο επισκέπτης ανεβαίνει ένα μονοπάτι σκαλισμένο στον βράχο και στη συνέχεια περνά μια ξύλινη γέφυρα για να φτάσει στο μοναστήρι. Την εποχή της Τουρκοκρατίας η γέφυρα ανέβαινε με μοχλό, προσφέροντας απομόνωση και προστασία στη μονή.
Φεύγοντας παίρνει κανείς μαζί του αισθήματα γαλήνης και κατάνυξης αλλά και την ανυπέρβλητη εικόνα του μοναστηριού.
Κοιτώντας το από το δρόμο, στέκεται κανείς με δέος μπροστά στη μονή που, πλήρως εναρμονισμένη με το περιβάλλον της, μοιάζει ο βράχος να είναι ο φυσικός της χώρος. Χωρίς κανένα στοιχείο επίδειξης ή μεγαλοπρέπειας, το μοναστήρι καθηλώνει με την απλότητά του, τη θέση του, φυσικά, και τη μεγάλη ιστορία του.
Η Μονή Κηπίνας είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια σε όλη την Ήπειρο, λαξευμένη λες μέσα στον βράχο κοντά στους Καλαρρύτες. Εκτιμάται πως χρίστηκε στις αρχές του 13ου αιώνα και το όνομά της αποδίδεται στους κήπους που καλλιεργούσαν οι μοναχοί κοντά στη μονή. Ο μικρός ναός της είναι γεμάτος αγιογραφίες του 17ου αιώνα ενώ η μεγάλη σπηλιά στον πρόναο ήταν καταφύγιο για κατοίκους γειτονικών χωριών την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Από τη βάση του βράχου ο επισκέπτης ανεβαίνει ένα μονοπάτι σκαλισμένο στον βράχο και στη συνέχεια περνά μια ξύλινη γέφυρα για να φτάσει στο μοναστήρι. Την εποχή της Τουρκοκρατίας η γέφυρα ανέβαινε με μοχλό, προσφέροντας απομόνωση και προστασία στη μονή.
Φεύγοντας παίρνει κανείς μαζί του αισθήματα γαλήνης και κατάνυξης αλλά και την ανυπέρβλητη εικόνα του μοναστηριού.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου