Η Μασσαλία με την αιώρα, ο Παρθενών με τους ναργιλέδες, ο Απόλλων, το Εξέλσιορ και άλλα

Ψάχνοντας ανάμεσα σε διάφορα χαρτιά για κάτι άσχετο, βρήκα αυτή την καρτ ποστάλ που είχα αγοράσει σε ανύποπτο χρόνο και με ακαθόριστους σκοπούς.
Όπως γράφει απεικονίζει την οδό Πατησίων. Ποιο τμήμα της όμως; Προσπάθησα να θυμηθώ ποιο κτίριο βρίσκεται σε λοξό κάθετο δρόμο κι αφού δεν είναι η οδός Μάρνη ποιος δρόμος είναι; Έβγαλα το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι πρόκειται για την αρχή της Πατησίων.
Δεδομένου ότι παλιότερα η Πατησίων έφτανε μέχρι τα Χαφτεία, το συμπερασμα ήταν σωστό. Σήμερα το τμήμα από Σταδίου μέχρι Πανεπιστημίου λέγεται Αιόλου. Η Πατησίων αρχίζει από τη γωνία με την Πανεπιστημίου.
Δεν αναγνώρισα κανένα κτίριο. Εκείνο με την επιγραφή «Ξενοδοχείον ο Απόλλων» κάτι μου θύμιζε. Είναι το μόνο από τα εικονιζόμενα κτίρια που έχει απομείνει όρθιο.Σήμερα όποιος περνάει από αυτό το σημείο βλέπει την παρακάτω εικόνα.

Βρισκόμαστε στα Χαφτεία. Το κτίριο στη συμβολή των οδών Σταδίου και Αιόλου, ιδιοκτησίας Λύσανδρου Καυταντζόγλου, ανεγέρθηκε το 1880. Εκατό χρόνια αργότερα, το 1980, χαρακτηρίστηκε διατηρητέο. Στέγασε το ξενοδοχείο Μασσαλία και αργότερα το ξενοδοχείο Απόλλων.

Φωτογραφία του 1896, όταν στο κτίριο στεγαζόταν το ξενοδοχείο Μασσαλία.

Διαφημιστική καταχώριση του ξενοδοχείου Μασσαλία στις 30 Μαρτίου 1893. Το ασανσέρ δεν έχει βρει ακόμα το ελληνικό όνομά του και αποκαλείται αιώρα.

Φωτογραφία του Μπουασονά. Ο φωτογράφος στέκεται στην οδό Αιόλου δίπλα στα καταστήματα Αδελφοί Λαμπρόπουλοι. Στη λευκή τέντα αριστερά διακρίνεται η επωνυμία τους. Αριστερά είναι το ξενοδοχείο Απόλλων και δεξιά το ξενοδοχείο Αττικόν πάνω από το φαρμακείο Β. Βασιλειάδου.

Δίπλα στο ξενοδοχείο Απόλλων επί της Αιόλου βρισκόταν ένα νεοκλασικό κτίριο, έργο του Τσίλερ, που έφτανε μέχρι την Πανεπιστημίου. Εκεί στεγάστηκε το καφενείο Παρθενών. Το νεοκλασικό δεν υπάρχει πια. Κατεδαφίστηκε το 1976. Διασώζεται στον πίνακα του Γιάννη Τσαρούχη.

Το καφενείο Παρθενών μέχρι το 1969 βρισκόταν στην πλευρά που είναι σήμερα το Ταχυδρομείο. Επειδή το κτίριο θα κατεδαφιζόταν μεταφέρθηκε απέναντι, στην πλευρά που το απαθανάτισε ο Γιάννης Τσαρούχης. Ο Παρθενών μέχρι το 1960 διέθετε ναργιλέδες παρόλο που τα περισσότερα καφενεία τους είχαν καταργήσει. Ήταν σημείο συνάντησης οικοδόμων και εργολάβων.

Την Κατοχή στο ισόγειο του νεοκλασικού κτιρίου στη γωνία Αιόλου και Πανεπιστημίου ήταν το καφεζαχαροπλαστείο Αστόρια, όπου είχαν καθίσει τα μέλη της ΠΕΑΝ περιμένοντας την έκβαση του μεγάλου σαμποτάζ της 20ης Σεπτεμβρίου 1942 και την ανατίναξη των γραφείων της ΕΣΠΟ.
Στη γωνία της Πανεπιστημίου με την πλατεία Ομονοίας βρισκόταν το μέγαρο Πούλου, έργο του Τσίλερ κι αυτό. Στέγασε το ξενοδοχείο Μυκήναι και κατόπιν το ξενοδοχείο Πλάζα. Στο ισόγειό του ήταν το καφεζυθοπωλείο Ήβη, που έγινε στέκι λογίων και καλλιτεχνών. Κατεδαφίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’50.

Το ίδιο σημείο σήμερα.

Το κτίριο δεξιά ήταν το ξενοδοχείο Εξέλσιορ. Έχει αναπαλαιωθεί και σήμερα στεγάζει την Εθνική Τράπεζα. Χτίστηκε στη θέση που βρισκόταν η έπαυλη Καυταντζόγλου, η οποία είχε χτιστεί σε τμήμα του οικοπέδου του Χάφτα. Αυτός ο Χάφτας είναι που έδωσε το όνομά του στην περιοχή. Ο δε Καυταντζόγλου είχε τουλάχιστον τρεις ιδιοκτησίες στην περιοχή: στη συμβολή Σταδίου με Αιόλου,  στη γωνία Αγίου Κωνσταντίνου με πλατεία Ομονοίας και στη γωνία Πανεπιστημίου με Πατησίων.
Στο ισόγειό του παλιότερου κτίσματος στεγαζόταν το γαλακτοζαχαροπλαστείο του Μπερνίτσα και το καφενείο των Γερόντων. Ο Μπερνίτσας είχε δικό του βουστάσιο, έφτιαχνε εκλεκτά γλυκά και γνώρισε στους Αθηναίους την κρέμα σαντιγί. Στο καφενείο των Γερόντων μαζεύονταν διάφοροι συνταξιούχοι. Αργότερα μετανομάστηκε σε καφενείο των Εύ φρονούντων.
Καφενείον Ευ Φρονούντων
νύχτα μέρα συζητούντων
έγραψε ο Μπάμπης Άννινος το 1850.
Το καφενείο των Ευ Φρονούντων έκλεισε το 1886. Ο Μπερνίτσας έφυγε από κει στις αρχές του 20ου αιώνα που άρχισε να χτίζεται το ξενοδοχείο. Το καινούργιο κτίριο στέγασε το ξενοδοχείο Βικτώρια που το 1929 μετονομάστηκε σε Εξέλσιορ.

Στο ισόγειο του Εξέλσιορ, Πατησίων 1, στεγάζονταν διάφορα καταστήματα. Ανάμεσά τους και τα καφεκοπτεία Bravo (που επέμεναν να τον  λέμε ελληνικό).

https://tetysolou.wordpress.com