ΑΝΘΗ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Orange Blossom is a French band ( Nantes) formed in 1995

 Habibi Live à FIP, October 16, 2014

Orange Blossom - Wikipedia, the free encyclopedia

 

"Η Αθήνα Σήμερα"... του Νίκου Τσιφόρου

Το αποψινό μας κείμενο – το τελευταίο λογοτεχνικό αφιέρωμα για το καλοκαίρι – θα μας ταξιδέψει μερικές δεκαετίες πίσω: στα χρόνια μεταξύ της δεκαετίας του 50 και του 60, καταμεσής της Αθήνας των καιρών. Μιας πόλης σε διαδικασία μεταμόρφωσης, ανάμεσα στο Παλαιό και το Μοντέρνο. Αφηγητής είναι ο Νίκος Τσιφόρος. Μέσα από τη δική του ματιά θα ζήσουμε μια τυπική μέρα της καθημερινότητας ενός «μέσου αστού», όπως τον χαρακτηρίζει – από την ώρα που ξυπνάει για να πάει στη δουλειά, ως τη βραδινή του έξοδο με το κορίτσι του... Το διήγημα είναι χωρισμένο σε τέσσερις ενότητες: Πρωί, Μεσημέρι, Απόγευμα, Βράδυ – κάθε ενότητα αντανακλά και μια διαφορετική φάση της καθημερινότητας της εποχής. Διαβάζοντας την ιστορία έπιασα τον εαυτό μου αφενός να απολαμβάνει το μοναδικό χιούμορ και τις πανέξυπνες περιγραφές του Τσιφόρου, αφετέρου να προβληματίζεται. Πόσο έχουμε αλλάξει από τότε; Πόσο έχουμε μείνει ίδιοι; Ποιος είναι άραγε ο συνδετικός κρίκος του τότε με το τώρα; Άραγε η «Αθήνα» που περιγράφει ο Νίκος Τσιφόρος και η σημερινή «Αθήνα» είναι οι ίδιες πόλεις; Στο βιβλίο του «Οι Αόρατες Πόλεις» ο Ιτάλο Καλβίνο είχε γράψει πως «μερικές φορές διαφορετικές πόλεις διαδέχονται η μία την άλλη στον ίδιο χώρο με το ίδιο όνομα, γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να γνωρίσει η μία την άλλη, χωρίς να επικοινωνήσουν μεταξύ τους». Υπάρχουν πόλεις που δεν έχουν άλλα κοινά μέσα στο χρόνο, παρά μόνο το όνομα και τη γεωγραφική τους θέση. Γιατί οι άνθρωποι που ζουν εκεί – οι άνθρωποι εκείνοι έχουν αλλάξει εντελώς. Τί είναι εξάλλου η πόλη, κάθε πόλη, αν όχι η ζωή όσων κατοικούν εκεί – οι επιθυμίες, τα όνειρά τους, οι φιλοδοξίες, τα τρεχάματα, οι απογοητεύσεις... Μέσα από το πανέμορφο αυτό διήγημα του Νίκου Τσιφόρου – το οποίο έχω συμπεριλάβει κατά το μεγαλύτερό του μέρος, πλην μερικών αποσπασμάτων – θα αναπνεύσουμε τον αέρα μιας εποχής που πέρασε – μα χνάρια της οποίας πιθανό να μπορούμε να εντοπίσουμε και σήμερα. Αυτό εξάλλου συνιστά και το πλέον ενδιαφέρον μέρος της σημερινής ανάρτησης, κατά τη γνώμη μου: σκοπός δεν είναι να «αναπολήσουμε τα περασμένα που δεν έρχονται ξανά» (γιατί αυτά πέρασαν, πάνε), μα να δούμε τί από αυτά κουβαλάμε ακόμα μέσα μας και τί όχι. Σε τί γίναμε καλύτεροι... σε τί χειρότεροι... και σε τί μένουμε ίδιοι όπως τότε. Γιατί γνωρίζουμε καλύτερα το Τώρα μόνο όταν το αντιπαραβάλλουμε με το Άλλοτε. Διαβάστε, λοιπόν, το κείμενο μαζί μου – στο τέλος κάθε ενότητας θα επανέρχομαι με κάποια σύντομα σχόλια. Και αναλογιστείτε κατά πόσο «τίποτα δεν έχει αλλάξει – και τίποτα δεν είναι όπως παλιά»...

AΠΟ ΤΟΝ ΠΑΟΛΟ ΣΤΗΝ ΚΙΑΡΑ

Ό,τι και να πείτε ο παλιός είναι...αλλιώς. Όχι απλώς επειδή υπήρξε  ο πρώτος διδάξας , αλλά επειδή εξακολουθεί να είναι είναι ασυναγώνιστος σε ύφος και ερμηνεία...

http://gerontakos.blogspot.gr/

Στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας τραγουδούν οι καλύτεροι....

Καί η παράδοση συνεχίζεται...με τoν Στάθη Βασιλειάδη από την Ξάνθη και την παρέα του.
Θωμά Αποστολίδη (κιθάρα, φωνή ) Μηνά Νικολαΐδη (βιολί, φωνή). Το μουσικό σχήμα  Χάσμα Γενεών

Νοσταλγία για την παιδική ηλικία

         Η παιδική ηλικία έχει κάτι μαγικό, κάτι που δεν μπορούμε πια να το ξαναζήσουμε. Ακόμα και όσοι δεν είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, όταν τα θυμούνται, νιώθουν μια αναπόφευκτη νοσταλγία.

Η παραλία του Αγίου Παύλου,από τα πιο εντυπωσιακά τοπία της νότιας Κρήτης.

Ως ένα από τα κρυμμένα διαμάντια της Κρήτης και κατάλληλο μέρος για να χάσεις την αίσθηση του χρόνου, χαρακτηρίζει το travelstyle, την παραλία του Αγίου Παύλου, νότια του Ρεθύμνου.

Η παραλία με τους αμμόλοφους είναι μια από τις πιο ξεχωριστές παραλίες στην Κρήτη με ιδιαίτερη ομορφιά και ρομαντισμό, ειδικά τις απογευματινές ώρες που δύει ο ήλιος.

Εικόνες απο την Πελοπόννησο της δεκαετίας του 1960

Το 1963, ο νεαρός Ματ Μπάρετ ταξίδεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα λόγω της δουλειάς του πατέρα του, Νίκου Οικονομόπουλου, καθηγητή στο επάγγελμα, που έπρεπε να διδάξει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μπορεί να έμειναν για ένα χρόνο, αλλά ξαναγύρισαν το 1968. Όλον αυτόν τον καιρό, ο πατέρας του Μπάρετ τραβούσε φωτογραφίες και αποτύπωσε τη ζωή στην πρωτεύουσα, την Πελοπόννησο αλλά και τα νησιά της χώρας μας. Φτάνοντας στο 2005, ο υιός αποφάσισε να “καθαρίσει” τις φωτογραφίες του πατέρα του από το βάρος της ηλικίας τους και της διαμονής τους για καιρό στο υπόγειο, θέλοντας να τον τιμήσει μ’αυτόν τον τρόπο και να τις παρουσιάσει οργανωμένες σε άλμπουμ.  Ο ίδιος ο Μπάρετ, διατηρεί ένα site που προωθεί την Ελλάδα γενικότερα στο www.greecetravel.com. Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν της χώρας μας μέσα από τις αναμνήσεις μιας απλής, φυσιολογικής οικογένειας.

Κίμωλος, ένα νησί σαν ζωγραφιά!

.
Εδώ θα γνωρίσετε τι σημαίνει τιρκουάζ! Τα τιρκουάζ νερά κερδίζουν συνέχεια στις καρδιές των επισκεπτών, που έρχονται και ξανάρχονται και ανακαλύπτουν διαφορετικά νερά κάθε φορά!
Ακόμα, θα μάθετε τι σημαίνει λευκό! Λευκό σαν την κιμωλία, ένα νησί που «ζωγραφίζει»!
Καλώς ήρθατε στην Κίμωλο!


Η Κίμωλος οφείλει το όνομά της στον πρώτο οικιστή, τον Κίμωλο, σύζυγο της Σίδης, κόρης του Ταύρου! Με τη σειρά της, έδωσε το όνομά της στο λευκό πέτρωμα, τη γνωστή από τους μαυροπίνακες κιμωλία. Οι κάτοικοι ασχολούνται με εξόρυξη της κιμωλίας, αλλά και με τη ναυτιλία, τη γεωργία, την αλιεία και τη λατομία πωρόλιθου.
Μικρότεροι οικισμοί που κατοικούνται κυρίως το καλοκαίρι είναι η Ψάθη, η Γούπα, του Καρά, τα Πράσα, η Αλυκή, η Μπονάτσα και της Δέκας. Απέναντι από το ναό της Οδηγήτριας υπάρχει το Αρχαιολογικό Μουσείο και μέσα στο Κάστρο το Λαογραφικό Μουσείο.

Το Κιμώλιο νησί!
Τα κατάλευκα εκκλησάκια που στολίζουν κάθε γωνιά, κάθε λόφο και κάθε βράχο αυτής της ασημένιας πινελιάς του Αιγαίου, είναι πραγματικά αμέτρητα! Και από βράχους δεν έχει λίγους:  η ηφαιστειακή δραστηριότητα στο νησί βρίσκεται πίσω από τους ασυνήθιστους γεωλογικούς σχηματισμούς, τις θερμές πηγές καθώς και τα βιομηχανικά ορυκτά! Από τα τελευταία, η κιμωλία γη, ένα μοναδικό για τις λευκαντικές και φαρμακευτικές του ιδιότητες είδος αργίλου, έδωσε το όνομά της στη γνωστή μας κιμωλία χάρη στη μεταξύ τους ομοιότητα.

Ένα νησί χωρίς Χώρα! Από τα αρχαία χρόνια ήταν «μονόπολις», είχε δηλαδή ένα μόνο χωριό!
Η Κίμωλος, δεν έχει Χώρα, ούτε χωριά, αλλά ένα Χωριό -κι αυτό ψηλά στο λόφο. Λευκό, περιποιημένο, καθαρό, με το μεσαιωνικό του Κάστρο του, δεσπόζει στην κορυφή. Έχει επίσης ένα κεντρικό πλακόστρωτο δρομάκι, την Αγορά, για να βολτάρεις, να χαζέψεις, να διασκεδάσεις και να γνωρίσεις όλο τον κόσμο. Με καταπληκτικά μαγαζάκια, αρκετό κόσμο και όμορφη ατμόσφαιρα. Σήμερα ζουν στην Κίμωλο, περίπου 600 μόνιμοι κάτοικοι, oι περισσότεροι από τους οποίους μένουν στο Χωριό.
Ο παλιότερος οικιστικός πυρήνας του, είναι το μεσαιωνικό Κάστρο του 14ου-16ου αι.

Όμορφες δαντελένιες παραλίες!
Με άμμο ή με βότσαλο, με βαθιά ή ρηχά νερά, το σίγουρο είναι ότι μια από αυτές θα γίνει η δική σας αγαπημένη.
- Πράσα, σούπερ εξωτική παραλία, όπου λειτουργούσαν ιαματικά λουτρά. Σήμερα ωστόσο, δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένα.
- Αλυκή, Καλαμίτσι, Μπονάτσα Μοναστήρια και Σούφι! Παραλίες που πρέπει να επισκεφτείτε, άλλες ήρεμες και γαλάζιες, με χαλίκι ή αμμο, άλλες με άγρια ομορφιά! Όλες μοναδικές!
-Εμπειρία αποτελεί και το μπάνιο στους κολπίσκους Ρέμα και Καρρά, δίπλα στις λαξεμένες σε μαλακό βράχο σπηλιές, όπου φυλάσσουν οι ψαράδες τις βάρκες τους το χειμώνα. Για να έχεις πάντως μια πλήρη εικόνα της πλούσιας ακτογραμμής του νησιού, αξίζει να κάνεις το γύρο με το καραβάκι.

Κίμωλος, ένα Παραδείσιο νησί!
Είναι παιχνιδιάρα και αυτό διακρίνεται στα περίεργα γλυπτά πετρώματα που η φύση δημιούργησε μαζί της. Κι αν πριν κάποια χρόνια δεν είχε τις κατάλληλες υποδομές για να σε φιλοξενήσει, η Κίμωλος ως παράδεισος για κατοίκους και επισκέπτες είναι υπόθεση της τελευταίας πενταετίας!

Σκιάδι: Το μανιτάρι της Κιμώλου!
Σήμα κατατεθέν της Κιμώλου, αυτό το σπάνιο μνημείο της φύσης θα το συναντήσεις στα δυτικά του υψώματος Σκλάβου, στο ΒΔ τμήμα της Κιμώλου. Πρόκειται για ένα τεράστιο πέτρινο «μανιτάρι», που οφείλει τη δημιουργία του στα διαφορετικά πετρώματα που το αποτελούν. Είναι ενταγμένο στον Άτλαντα των Γεωλογικών Μνημείων του Αιγαίου!

Τα κοντινά νησάκια!
-Η Πολύαιγος, το νησί που βρίσκεται απέναντι, είναι ακατοίκητο. Eκεί ζουν μόνο κατσίκες (αίγες), έχει χαρακτηριστεί τόπος με ιδιαίτερη γεωλογική και οικολογική αξία και έχει ενταχθεί στο Natura 2000.
-Εκτός από την Πολύαιγο, στην Κίμωλο ανήκουν και άλλα μικρότερα νησάκια, όπως οι Άγιος Ευστάθιος, Άγιος Γεώργιος, Πρασονήσι, Πυργονήσι.
-Στο Πρασονήσι υπάρχουν τα ερείπια ενός αρχοντικού; Μάλιστα λένε ότι εδώ ερχόταν η Φρειδερίκη για τα ιαματικά της λουτρά!

Αναμνηστικά από την Κίμωλο!
Μπορείτε να αγοράσετε το παραδοσιακό παιδικό παιχνίδι της Κιμώλου, που φτιαχνόταν από άδειους τενεκέδες και αντιπροσώπευε τη μαστοριά του εκάστοτε λιλιπούτειου τεχνίτη. Δεν υπάρχει καλύτερο αναμνηστικό για να φέρεις μαζί σου από το όμορφο νησί...

Τι μεζεδάκια να δοκιμάσω;
Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται η Λαδένια, μια συνταγή που φτιάχνεται με ζυμάρι, φρέσκια ντομάτα, κρεμμύδι και ελαιόλαδο (θυμίζει πίτσα), ενώ δεύτερες (με μικρή διαφορά) έρχονται η Τυρένια και η Μανούρα. Για επιδόρπιο μπορείς να δοκιμάσεις γιαούρτι με κιμωλιάτικο μέλι, σοκολατόπιτα  και καρπουζόπιτα.
 πηγή. http://www.infokids.gr/taksidi-kimolos-opos-kimolia-mia-grafi/

Ιερά Μονή Παναγίας Χοζοβιώτισσας, και φωτογραφίες απο την Αμοργό του χθές.

Ιερά Μονή Παναγίας Χοζοβιώτισσας στην Αμοργό. Ένα ορθόδοξο αφιέρωμα, Παρουσιάζει το ιστορικό της Ιεράς Μονής της Παναγίας της Χοζοβιώτησσας στην Αμοργό

ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ "ΘΗΣΑΥΡΟΙ" ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

ΤΟ "ΠΕΤΡΙΝΟ" ΟΡΡΑΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ  "ΘΗΣΑΥΡΟΙ"  ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ ΜΙΑΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
 
Η αρχαία ακρόπολη Όρραον βρίσκεται στο λόφο Καστρί (ύψωμα 345m), στα όρια των νομών Άρτας και Πρέβεζας,^[1] ανάμεσα από τα χωριά Γυμνότοπος Πρέβεζας και Αμμότοπος Άρτας.^[2][3] Η οδική προσπέλαση του αρχαιολογικού χώρου γίνεται μέσω του συνοικισμού Καστρί.

Τα παραδοσιακά κουτούκια...

 Γράφει:  Αργύρης Κωστάκης  

Θεωρώ τα κουτούκια, τα παλιά παραδοσιακά ταβερνάκια, πολιτιστικά μνημεία αυτής της χώρας, αυτής της πόλης που η Πολιτεία πρέπει να προστατεύσει μα κάθε τρόπο.

Το καλοκαιρινό σχολειό ενός «αντάρτη» παπά

Του Μανώλη Δημελλά

Που ακούστηκε, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού ένα τσούρμο παιδιά να αφήνουν στην άκρη τον ύπνο, τη θάλασσα, τις βόλτες, το χασομέρι και όλα τα παιγνίδια τους, για να τρέξουν στο σχολείο;
«Κι όμως δεν είναι ψέμα, διανύουμε ήδη την τρίτη εβδομάδα, υπάρχει σφιχτό πρόγραμμα και στην αίθουσα δεν πέφτει καρφίτσα, δεν χωράνε άλλοι μαθητές»!

-Είναι παλαβοί, δεν υπάρχει εξήγηση. Παρατάνε τη διασκέδαση και την...

καλοκαιρινή τεμπελιά για να πάνε στο... σχολείο.

ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ: ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ-ΘΡΥΛΟΣ

Πλήρες κείμενο: 001:PDF File / 002:PDF File / 003:PDF File

 *************************************
Όταν τέθηκε για πρώτη φορά σε κυκλοφορία, το 1918, το έργο του Ζαχαρία Παπαντωνίου «Τα Ψηλά Βουνά» ήταν το πρώτο διδακτικό βιβλίο στη δημοτική, στην ελληνική εκπαίδευση. Γραμμένο κατόπιν παραγγελίας του υπουργείου Παιδείας επί κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου, εμπνεόταν από τα οράματα της πατριδογνωσίας, της φυσιολατρίας και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που καθιστούσε για πρώτη φορά υποχρεωτική την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το αποτέλεσμα ήταν τα επόμενα χρόνια το βιβλίο να καταργηθεί από τα δημοτικά σχολεία, για να επιστρέψει μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το... 1974.

Η λυπημένη Ιθάκη του Νικηφόρου Βρεττάκου

Τα «πιστεύω» του παρέμειναν αναλλοίωτα από τα μαθητικά χρόνια ως τις τελευταίες ημέρες του

 

 Ο Νικηφόρος Βρεττάκος θεωρούσε υπέρτατο καθήκον του να υπηρετεί τον άνθρωπο και όλα όσα βρίσκονται δίπλα του και τον καθορίζουν

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος υπήρξε ένας ποιητής που το δημιουργικό έργο του ταυτίστηκε με την προσωπική του στάση. Τα «πιστεύω» του από τότε που, ως μαθητής, έγραψε τους πρώτους του στίχους

Alvaro Mounera: Ένιωσα, σαν το χειρότερο πλάσμα πάνω στη Γη.

 Αυτή η εκπληκτική φωτογραφία σήμανε το τέλος της καριέρας του ταυρομάχου Αλβάρο Μουνέρα.
Ο Μουνέρα, ξέσπασε σε κλάματα στη μέση της ταυρομαχίας, όταν συνειδητοποίησε, πως...
 εξανάγκαζε ένα κατά τα άλλα ευγενικό ζώο, να πολεμήσει για τη ζωή του.
Ο ίδιος, πλέον τάσσεται δημόσια ενάντια στις ταυρομαχίες.
Ο Μουνέρα, αργότερα δήλωσε για τη στιγμή εκείνη:
"Και ξαφνικά, έστρεψα το βλέμμα μου προς τον ταύρο.

Είχε στα μάτια του μια αθωότητα, που βλέπεις σε κάθε ζώο, και... με κοίταξε με αυτή, σα να με ικέτευε να σταματήσουμε.

Ήταν, μια κραυγή απόγνωσης για δικαιοσύνη που διαπέρασε όλο μου το είναι.
Το περιγράφω σα μια ανθρώπινη προσευχή, καθώς όταν κάποιος εξομολογείται, ελπίζει ότι θα συγχωρεθεί.
Ένιωσα, σαν το χειρότερο πλάσμα πάνω στη Γη.

Ένα παιδί θυμάται...

Καίτης Βασιλάκου.
Χανιά Δεκαετία του ’50.
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου είναι το κλουβί. Έτσι το λέγαμε εμείς το φανάρι. Σ’ αυτό φυλάγαμε τα τρόφιμα και τα προστατεύαμε από τις μύγες και τα άλλα ζούδια.

Αργότερα η μητέρα μου εφηύρε ένα περίεργο ψυγείο πάγου, ένα ξύλινο κιβώτιο, όπου έβαζε ένα κομμάτι πάγου που αγόραζε από τον περιφερόμενο παγοπώλη, το τύλιγε με κάτι λινάτσες και δίπλα τοποθετούσε τα φαγητά. Ο πάγος έλιωνε σιγά-σιγά και τα νερά χύνονταν από κάτω σε ένα ταψί. Το πρωτόγονο αυτό εφεύρημα το είχαμε στο υπόγειο του σπιτιού. Μετά αγοράσαμε ένα κανονικό ψυγείο πάγου.
Θυμάμαι επίσης την γκαζιέρα. Η σχέση της μητέρας μου μαζί της ήταν από τις χειρότερες. Δεν ξέρω γιατί μάς προέκυψε μια τόσο δύστροπη γκαζιέρα που αρνιόταν μερικές φορές να δουλέψει. Μια μέρα που πάλι δεν έπαιρνε μπροστά, η μητέρα μου την άρπαξε και σε έξαλλη κατάσταση την πέταξε στον κήπο. Μετά από λίγο βέβαια πήγε και την ξαναμάζεψε, αλλιώς θα μέναμε νηστικοί εκείνο το μεσημέρι.
Είχαμε και μια φουφού που άναβε με κάρβουνα και η μητέρα μαγείρευε συχνά εκεί το φαγητό. Σε τι διέφερε από την γκαζιέρα δεν αναρωτήθηκα ποτέ και ακόμα δεν το ξέρω.
Σιγά-σιγά όλη η γειτονιά απέχτησε πετρογκάζ και πήραμε κι εμείς. Επιτέλους, πολιτισμός. Άναβες ένα σπίρτο, γύριζες το κουμπί και τσαφ! Άναβε η φωτιά.....
Συνέχεια. http://ketivasilakou.blogspot.gr/2016/07/blog-post_27.html

ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΚΑΡΕ-ΚΑΡΕ (...το σίκουελ)

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση και το Ελληνικό σινεμά, παρουσίαζε και τα δυο με τρόπο μοναδικό ! 

Όπου φτώχεια σκέτη, ετοιμαστείτε για μελόδραμα. Κεντρικός άξονας, η επιπόλαιη και επιφανειακή λογική της πόλης, που εισχωρεί και διαβρώνει την υποτιθέμενη αθωότητα της επαρχίας. 

Πρωταγωνιστής είναι συνήθως κάποιος πλούσιος, που πηγαίνει διακοπές σ' ένα νησί και εκεί ξελογιάζει φτωχό άβγαλτο κορίτσι, για να το εγκαταλείψει στη συνέχεια. Όπου, τώρα, η φτώχεια συνοδεύεται από καλοπέραση, αναμείνατε κωμωδία ή μιούζικαλ, με πολύ χορό και τραγούδι ! Εδώ, τα φτωχά πλην τίμια κορίτσια, διατηρούν μεν την αθωότητά τους, αλλά για να 'χει κάποιο ενδιαφέρον η κωμωδία, τη διανθίζουν με μπόλικη τρέλα ! Κλασικό εύρημα της περιόδου, οι φτωχοί που προσποιούνται τους πλούσιους (...και τούμπλαλιν) για να πετύχουν το σκοπό τους και βέβαια, οι εξελίξεις ανατρέπουν τη ζωή τους...

Βόλτα στoυς δρόμους της Αθήνας του χτες

Eικόνες από την Αθήνα του παρελθόντος και τους ανθρώπους της.

Περίπτερο στη πλατεία Συντάγματος στα τέλη της δεκαετίας του '50.