Γρηγόριος Ξενόπουλος: Φθινόπωρο.

Ο ουρανός σήμερα είναι ασυννέφιαστος, ολογάλανος και ο ήλιος λάμπει και θερμαίνει σαν καλοκαιριάτικος. Κοιτάζοντας έξω από το ανοιχτό παράθυρο, θα μπορούσα να γελαστώ και να νομίσω, πως ο ημεροδείκτης τρελάθηκε. Μα οι φωνές, που ακούω από το δρόμο, με πείθουν πάλι, πως είναι Οκτώβρης.

Σου επρόσφερα…

της Ιωάννας Δενδραμή

Από την παιδική μου ηλικία παρατηρούσα τα χέρια των παππούδων της γειτονιάς του χωριού που μεγάλωσα. Τους δικούς μου δεν γνώρισα. Έφυγαν πολλοί νέοι.

Κι έτσι είχα τους παππούδες της γειτονιάς δικούς μου. Μεταξύ τους πρώτος ήταν ο παπά – Μιχάλης. Ο καλός και γλυκός παππούλης που με βάφτισε και δεν μας ξεχώριζε όλα τα παιδάκια από τα ίδια του τα εγγονάκια.

Αξέχαστες ατάκες του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου (τα κίτρινα γάντια).

Να πας Ρένα, να πας.
Να ξεριζώσεις την μουστάκα του, να την κάνεις σφουγγάρι, να την βουτήξεις στην αλυσίβα, και να σβήσεις θυσίες, να σβήσεις όνειρα, να σβήσεις τα πάντα
Μα τι λες πάλι Ορέστη;
Αλλά ένα πράγμα σου λέω, Ρένα: Η ευτυχία, Ρένα, είναι σαν την σκιά μας, που όσο την κυνηγάμε, τόσο μας ξεφεύγει

"Ανακαλύπτοντας τον Αντώνη Μόλλα"

Το Θέατρο Σκιών του Αντώνη Μόλλα κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός.
Διακρίνονται οι Στύλοι, το Παναθηναϊκό Στάδιο και ο Αρδηττός.

Μόλλα-Γιοβάνου Αρετή, Ο Καραγκιοζοπαίχτης Αντώνης Μόλλας: η κόρη του θυμάται, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, Αθήνα 1981. Διαθέτει εικονογραφικό υλικό που ζωγράφισε η ίδια, από τη φιγούρα του Καραγκιόζη, το Βατραχονήσι, το πορτραίτο του Πατέρα της, όπως και το εξώφυλλο.

Αυτό το βιβλίο γράφτηκε με σκοπό να πραγματοποιήσει μια επιθυμία του Αντώνη Μόλλα, της οποίας δεν κατάφερε ποτέ ο ίδιος να δώσει μορφή. Σε μεγάλη ηλικία ο Μόλλας ήθελε να γράψει τα απομνημονεύματα του, τα λίγα του γράμμα τα όμως δεν τον άφησαν και η κόρη του, η Αρετή, όταν ήταν πιο νέα δεν είχε όρεξη γι’ αυτά. 20 χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα της , αποφασίζει να μας μιλήσει.

Λάμπης Δ. Αποστολίδης (1910 - 1978 ).

 ( Λάμπης Δ. Αποστολίδης 1910 - 1978 ).

Γεννήθηκε στό Λουτράκι της Κορινθίας. ( Εγγονός του Δημάρχου Περαχωριτών και από τους πρώτους οικιστές της Λουτρόπολης του Λουτρακίου Χαράλ. Αναγν. Αποστολίδη, πού καταγόταν από γνωστή Αρκαδική οικογένεια Αποστολόπουλου, Αγωνιστών του 1821 ).

Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Σκιών, ο Καραγκιόζης

Ο Καραγκιόζης είναι μορφή πανάρχαια που η σκούφια του κρατά από πολύ μακριά, Ίσως από τα Ελευσίνια μυστήρια, τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, το Βυζαντινό μιμικό θέατρο, είναι η ενσάρκωση της καταπιεσμένης μερίδας του ελληνικού λαού. Δε φοβήθηκε ποτέ, δεν άλλαξε στρατόπεδο και δεν υποτάχτηκε. Έμεινε πιστός στα ήθη και τα έθιμά του και πολέμησε κάθε μορφή ξενόφερτης επίθεσης, κρατώντας ψηλά τη σημαία της παράδοσης. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος που σήμερα αργοπεθαίνει. Γιατί δεν μπορεί ν’ αλλάξει στρατόπεδο και να προσαρμοστεί σε μια εποχή φθοράς. Προτίμησε ν’ αποτραβηχτεί στην καλύβα του, να ονειρεύεται το καρβέλι του, μακριά από έναν κόσμο που έχει πάψει να ονειρεύεται.

Από την άμαξα έως το σημερινό ταξί…!

 

Επιμέλεια: Νίκος Πολιουδάκης, Μανόλης Σκαρσουλής

 

Άμαξα, αμάξι, ταξί. Η ελληνική λαογραφία, πλούσια από στοιχεία της τεχνολογικής

εξέλιξης και της προσπάθειας βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων στο πέρασμα του χρόνου, δε θα μπορούσε να μην ασχοληθεί και με τα μέσα μεταφοράς. Ένα ταξίδι στο χρόνο επιχειρεί η Ζωή Ε. Ρωπαΐτου, Ερευνήτρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, στο βιβλίο της «Από την άμαξα στο ταξί», στο οποίο γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο ταξί και στην εξέλιξή του μέσα στο χρόνο, από την άμαξα ως το ταξί και από το Ρωμαϊκό  τύποις «ταξίμετρο» μέχρι τη σημερινή «ταρίφα» κα. Το ενδιαφέρον βιβλίο πέρα από την ιστορική του διαδρομή πάνω στο ζήτημα μας αποτυπώνει εμπειρίες οδηγών και ιδιοκτητών ταξί πάνω στο τιμόνι, στους οποίους συγκαταλέγεται και ένας Σταύρος από το Ρέθυμνο.

Μπορεί να μην πρόκειται για ένα ρεθεμνιώτικο-τοπικό αφιέρωμα, καθώς η ιστορική αναδρομή κοιτά πίσω στους αιώνες, ενώ καταλήγει στην ιστορική εξέλιξη του ταξί στην πρωτεύουσα από όπου και προέρχονται οι μικρές αφηγήσεις, ωστόσο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί ένα κομμάτι της κοινωνίας μας και της λαογραφικής μας κληρονομιάς. Τα αποσπάσματα από το βιβλίο της Ζωής Ρωπαΐτου συνοδευτικά με τις φωτογραφίες που που ακολουθούν, θα σας βοηθήσουν σε αυτό «ταξίδι»…

Τα ομορφότερα φαράγγια της Ελλάδας!

Πρόσφατα, η Telegraph συμπεριέλαβε σε άρθρο της 2 διάσημα φαράγγια της Ελλάδας, του Βίκου και της Σαμαριάς, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες, αλλά κυρίως τις ομορφιές τους. Πράγματι, όσοι τα έχουν επισκεφτεί, καταλαβαίνουν με την πρώτη ματιά ότι πρόκειται για μεγαλείο της φύσης, που αξίζει τον κόπο να γνωρίσει κάποιος. Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, λίγο καλύτερα τα δημοφιλή και τα λιγότερα διάσημα φαράγγια της χώρας μας, έτσι ώστε να βρεθούμε σύντομα στα μονοπάτια τους, ζώντας μια αξέχαστη εμπειρία.
Φαράγγι του Βίκου

Οι άνθρωποί μας !

  Μιά φωτογραφία με τούς αγαπημένους μας ηθοποιούς του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου, σε όμορφες ξέγνοιαστες στιγμές.
Από δεξιά ο Νίκος Σταυρίδης, ο Μίμης Φωτόπουλος, η...
Σπεράντζα Βρανά, ο Χρήστος Ευθυμίου και ο Γιάννης Γκιωνάκης

Η ΑΘΗΝΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1930

Είχε γίνει συνήθεια στον παππού Νικολή από τα χρόνια που ήταν νέος να ξυπνά μέσα στην άγρια νύχτα και να καπνίζει απανωτά δυo τρία σέρτικα τσιγάρα, ντουμανιάζοντας την κρεβατοκάμαρα και καψαλίζοντας πότε πότε τα στρωσίδια.

Ύστερα ξανακοιμότανε σαν το πουλάκι, με τη συνείδησή του ήσυχη πως είχε συμβάλει στη βιωσιμότητα της ελληνικής καπνοβιομηχανίας και στην εξασφάλιση μεροκάματου στον πτωχό καπνεργάτη. Τα χρόνια πέρασαν, μια ξεγυρισμένη βρογχίτιδα κι ένας στρυφνός πνευμονολόγος έβαλαν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» το τσιγαράκι, μαζί με διάφορα άλλα τινά που είχαν ήδη έρθει μόνα τους, χωρίς τη συνδρομή του ταμπάκου, και το μόνο που του απόμεινε από τότε είναι το «χούι» να βρικολακιάζει και να στριφογυρνά με τα μάτια ορθάνοιχτα, σαν καταραμένος, στο στρώμα. Αυτοεξόριστος στο τέλος, «σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, όπου κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει», ξαγρυπνά πάλιν μέσα στα παγερά σκοτάδια, αλλά τώρα οι αναμνήσεις είναι εκείνες που δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί… Η σκέψη του ταξιδεύει στην πόλη όπου γεννήθηκε, στην πόλη όπου πέρασε τις πιο ωραίες μέρες της ζωής του, και καθώς αυτό απόψε δεν του αρκεί, ανασηκώνεται σαν τον υπνοβάτη και πάει να βρει παρηγοριά σε μερικές καταχωνιασμένες καρτ-ποστάλ που φύλαγε ευλαβικά, σαν ανεκτίμητο θησαυρό του.

Κάποιες κιτρινισμένες και ξεφτισμένες φωτογραφίες της Αθήνας, όπως ήταν μια φορά κι έναν καιρό το «ιοστεφές άστυ» των ποιητών, χωρίς τα σημερινά απρόσωπα κτίρια, τους πολυθόρυβους δρόμους με τις ξένες λαλιές και τους απρόσιτους, εχθρικούς ανθρώπους.

Με φορτωμένη την ψυχή από θλίψη και με βοήθεια το χλωμό φως ενός πορτατίφ, ξεκινά ο παππούς Νικολής μια νοερή περαντζάδα στα παλιά, αγαπημένα του λημέρια…

Είναι μια πολύ παλιά φωτογραφία, τραβηγμένη στη γωνία Σταδίου - Βουκουρεστίου στις αρχές της δεκαετίας του '30. Δεξιά μας, στο νεόκτιστο κτίριο του «Μετοχικού» (γνωστού σήμερα ως… City Link) είχε την έδρα της η Ηλεκτρική Εταιρεία, η ΗΕΑΠ,

Παναγιώτης Θανόπουλος. Ο παντοπώλης που έγραψε παγκόσμια ιστορία…

Ανέκδοτες ιστορίες


Ξενίζει τον ερευνητή της Παλιάς Αθήνας η ποικιλία των προσφερόμενων τροφίμων, ακόμη και την περίοδο του Όθωνα (1834-1862). Μια περίοδο, όπου η καταταλαιπωρημένη από την οθωμανική κατοχή πόλη μας προσπαθούσε να ορθοποδήσει. Η επιτυχία αυτή πιστώνεται αποκλειστικά στους εμπόρους της Αθήνας. Όπως και οι ναυτικοί μας, οι «παζαρίτες» όπως τους αποκαλούσαν τότε, ήταν μια κοινωνική τάξη που ξεχώριζε διαχρονικά. Κατόρθωναν παρά την έλλειψη υποδομών και μέσων (φανταστείτε ότι μόλις το 1891 άρχισε να χρησιμοποιείται ο πάγος), να τροφοδοτούν τους Λουκούλλους της πόλης ακόμη και με χαβιάρι!

Ο τρόπος ζωής σας δεν μου ταιριάζει

«Συνειδητοποίησα ότι ο τρόπος που μας έχουν μεγαλώσει είναι να υπηρετούμε ένα σύστημα που στην ουσία μας μετατρέπει σε δούλους»

Η επιγραφή στην άκρη του δρόμου έγραφε «Petrera» και οδηγούσε σε ένα ανηφορικό χωματόδρομο. «Ακολούθησε την ταμπέλα» μου είχε πει στο τηλέφωνο, αυτό έκανα και σε πολύ λίγο ξεπρόβαλε ένα μικρό σπιτάκι όπου πίσω του βρισκόταν ένα εξίσου μικρό θερμοκήπιο. Ήμασταν λίγο έξω από την Κλήρου, η μέρα ήταν ζεστή, η Σοφία μας υποδέχτηκε με γλυκά που έφερε ο πατέρας της από τις αραβικές χώρες. «Είναι υπέροχα εδώ» της είπα μόλις καθίσαμε στην αυλή και πραγματικά το εννοούσα. Όπου κι αν κοιτούσε το μάτι σου ακουμπούσε στη φύση.

Φτωχογειτονιές

 

Καρεκλίτσες, σκαμνάκια και κάθε βράδυ να αναπνέει ένας ολόκληρος λαός…

"Οι αγαπώντες την "αγίαν απλότητα" και τον αγροτισμόν πολλάς θα εύρωσιν αφορμάς να ευχαριστηθώσι διερχόμενοι την οδόν Αδριανού και τας παρακειμένας στενωπούς. Πάσα αυτής αυλή είνε, ως ήδη είπομεν, μικροσκοπικόν τεμάχιον εξοχής. Πλην των δένδρων, της αμπέλου, της βρύσεως, του όνου, της αιγός, των ορνίθων, των χηνών και των παιδαρίων, κοσμούσι αυτήν περί το εσπέρας φαιδροί όμιλοι γυναικών πάσης ηλικίας, καθημένων εις τα σκαλοπάτια της εσωτερικής κλίμακος ή επί χαμηλών σκαμνίων, υπό την σκιάν της πλατάνου ή της μορέας".

Ταβέρνες, ταβέρνες, ταβέρνες

  Πίνε πίνε ως τον πάτο

                                Το ξανθό το ρετσινάτο
                                Έξω έξω το μαράζι
                                Όποιος πίνει δεν στενάζει
Οκτώβριος, μήνας αφιερωμένος στο κρασί και την παραδοσιακή ταβέρνα. Ένα μικρό αφιέρωμα-ύμνος, δανεισμένο από την «Βραδυνή» (1940).

Ηρώ Κωνσταντοπούλου: «πεθαίνω τώρα που χαράζει η λευτεριά…» (5 Σεπτεμβρίου 1944)

Βρίσκεται στη πλατεία Παλαιών Πατρών Γερμανού στην Ηλιούπολη, τιμώντας την δεκαεπτάχρονη Ηρώ, που εκτελέστηκε για την αντιστασιακή της δράση, ...

 

 

.

Η Ηρώ, έπεσε στα 17 της, με 17 σφαίρες,  για μια Πατρίδα ελεύθερη, για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς πολέμους, χωρίς νεκρούς.

...να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή Στίχοι, 2 - Tίτος Πατρίκιος

Στίχοι που κραυγάζουν

στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες

στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη

και μέσα στους λίγους πόδες τους

κάνουν η ανατρέπουν την επανάσταση,

Ακρόπολη - Πλάκα.

Κάτω από την Ακρόπολη.....

Η παλαιότερη γειτονιά της Αθήνας....η Πλάκα με τα ανηφόρια της...

Νονοί της οι Αρβανίτες " πλακ Αθήνα" στην γλώσσα τους "Παλιά Αθήνα"....

Πάμε μια βόλτα...

Το μνημείο του Λυσικράτη χορηγικό βραβείο για παράσταση στο θέατρο

του Διονύσου.

Εκεί ήταν και η Μονή των Καπουτσίνων που το έσωσαν από τον Έλγιν

και δεν το φόρτωσε στο πλοίο μαζί με τα μάρμαρα του Παρθενώνα.

Ήταν στην αυλή τους...

Αργότερα κάηκε η Μονή και ευτυχώς όχι το μνημείο...