Κι είναι, ξέρεις, το πιο μεγάλο μάθημα που πήρα στη ζωή μου
το “να δημιουργείς” και όχι “να παράγεις”, “να σκέφτεσαι”
και όχι απλώς να “μαθαίνεις”.
Ήταν τότε, που μου ‘λεγες ότι τα λόγια θέλουνε πνοή για να μιλήσουν
κι η σκέψη πως συντρίβεται σαν την αιχμαλωτίσουν.
Και δεν ξεχνώ, “με πνέυμα ελεύθερο πρέπει να προχωρήσεις,
με στόχο αυτό που αγαπάς ορίζοντες ν’ ανοίξεις”.
Γιατί είπες “μην υποταχθείς στην εποχής το κλίμα”
κι είναι που με συμβούλεψες “να ζεις εσύ το ποίημα”.
Κι είναι τα όνειρα η αυγή, το πρώτο φως της μέρας.
Μα είναι η προσπάθεια το κάθετο λιοπύρι.
Υπάρχουν και τα σύννεφα και σκοτεινιάζει που και που.
Νωπή συχνά η γη από τις μπόρες. Μα ο σπόρος ανθίζει…
Δάσκαλε, για τις μικρές ανατολές μου,
το πιο μεγάλο δίδαγμά σου, ευχαριστώ! Θα το θυμάμαι πάντα…”
με μάτια ανοιχτά, έτσι ονειρεύεσαι, κι έτσι πορεύεσαι…”
Σοφία Μπουγά
ημερολόγιο ΧΦΕ 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου