"ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ"

μουσική ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ στίχοι ΠΑΜΠΟΣ ΚΟΥΖΑΛΗΣ ερμηνεία ΜΑΡΙΑΜ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ & ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ Ήρθε ένας άγγελος δίχως μιλιά Έχει στα χέρια του κάτι απ’ τα παλιά Βάζει στην αγκαλιά μου ένα χαρταετό Όνειρα παιδικά μου φύγατε και πού να σας βρω Τον πρωτοπέταξα δέκα χρονώ Κι ονειρευόμουν να πέταγα κι εγώ Πιάστηκε σαν πουλάκι σε σύρμα ηλεκτρικό Πιάστηκα σ’ ένα δίχτυ Πόνεσα, γέρασα Έχω στην αγκαλιά μου ένα χαρταετό Όνειρα παιδικά μου φύγατε και πού να σας βρω


Ακολουθεί το σημείωμα του Κώστα Κακογιάννη για το τραγούδι στο Facebook: Το ταξίδι του Χαρταετού ξεκίνησε πριν 17 χρόνια με το κάλεσμα του θείου Μιχάλη Κακογιάννη να γράψω τη μουσική για την παράσταση “Φωνές πέρα απ’ το σκοτάδι” ή “Voices Beyond the Dark” που ανέβηκε το 2002 στο Μέγαρο Μουσικής με κορυφαίους ηθοποιούς όπως η Θέμις Μπαζάκα, ο Γιάννης Βόγλης, η Κάτια Δανδουλάκη, ο Θοδωρής. Αθερίδης, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης κ.α. Η παράσταση που ήταν διανθισμένη με καμιά δεκαριά… “Κουζαλο-Κακογιαννέικα” τραγούδια και ορχηστρικά, εκτελεσμένα από ζωντανή ορχήστρα που διεύθυνα, ξεκινούσε ταπεινά με ένα vocalize από την Καλλιόπη Βέττα, το “Beyond the Dark” το οποίο σαν κύριο θέμα της παράστασης συνόδευε και τα διαφημιστικά σποτ στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Λίγους μήνες μετά, ένας διάσημος Γάλλος παραγωγός που λάτρεψε την φωνή της Καλλιόπης και ήθελε να την προωθήσει διεθνώς, ακούγοντας το “Beyond the Dark” αποφάσισε να το συμπεριλάβει ως εναρκτήριο κομμάτι στον δίσκο της Horizon. Πέρασαν λίγα χρόνια και φτάσαμε στο 2008, όταν θα είχαμε τα εγκαίνια του Παράκεντρου στη Λεμύθου με την Καλλιόπη Βέττα να δίνει δύο συναυλίες. Τότε με τον Πάμπο σκεφτήκαμε παράλληλα με τα άλλα τραγούδια μας που θα ερμήνευε, να έλεγε και το “Βeyond the Dark” αλλά αυτή τη φορά με στίχους που θα γράφαμε ειδικά. Και έτσι γεννήθηκε ο “Χαρταετός”. Το κομμάτι συγκίνησε τόσο πολύ το κοινό, που ακόμα και μήνες μετά, άτομα που παρευρέθηκαν στη συναυλία μου έλεγαν για το πόσο πολύ τους ταρακούνησε αυτό το τραγούδι. To Φθινόπωρο που ακολούθησε, η Καλλιόπη ήρθε για καμιά βδομάδα στη Λεμύθου και μαζί με τον Χαρταετό ηχογραφήσαμε άλλα 10 τραγούδια για να τα κυκλοφορήσουμε σε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Ήμασταν πολύ περήφανοι για το αποτέλεσμα, έμεινε όμως η ενορχήστρωση που εμένα προσωπικά μου τρώει πολλή χρόνο. Με τις υποχρεώσεις να με κυνηγούν (ταινίες, σειρές, θεατρικά) παγιδεύτηκα από αναβολή σε αναβολή και έτσι εδώ και 10 χρόνια ο δίσκος αναμένει υπομονετικά στο συρτάρι. Το προπερασμένο Σάββατο, η Μάριαμ, το λατρεμένο μου αστεράκι που ως παιδί θαύμα είχε ερμηνεύσει μαγικά τα τραγούδια μας “Hand in Hand” και “Παραμύθι”, μου τηλεφώνησε ότι με πεθύμησε (είχα να την δω 10 ολόκληρα χρόνια) και ότι θα ερχόταν να με επισκεφθεί μαζί με τη μαμά και την αδελφή της. Για να μοιράσουμε την απόσταση (αφού είναι και αυτή από την Λάρνακα) εισηγήθηκα αντί να έρθει στη Λεμύθου να συναντηθούμε στο σπίτι μου στη Λεμεσό. Αχ πόσο όμορφα ενηλικιώθηκε και πόσο μαγικά ωρίμασε η νεραϊδένια φωνή και η ερμηνεία της! Αφού ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες της είπα: “Άτε να μεν χασομερούμε, πάμε να ηχογραφήσουμε κάτι”. “Να ηχογραφήσουμε τι;” μου λέει. Και τότε αστραπιαία μου ήρθε στο νου ο “Χαρταετός”. Κάτσαμε στο πιάνο, και άρχισε η εκμάθηση. Καλού κακού έβαλα όμως και τις κάμερες να γράφουν και έτσι η όλη διαδικασία αποτυπώθηκε στο βίντεο που βλέπετε. Η μαμά και η αδελφή της Μάριαμ έμειναν στο διπλανό δωμάτιο και μας άκουγαν διακριτικά. Ήμασταν κατενθουσιασμένοι που ό Χαρταετός ταίριαζε τόσο όμορφα στη φωνή της! Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο τραγούδι με τεράστια έκταση που όμως απ' το στόμα της Μάριαμ φαίνεται να βγαίνει αβίαστα, αναδεικνύοντας τις ικανότητές της τόσο κλασικό όσο και στο ελληνικό ιδίωμα. Και ενώ τραγουδούσαμε, ακούστηκε ξαφνικά κάποιος να κλαίει. Παύση…. Πάω στο διπλανό δωμάτιο τζαι αντικρίζω μάνα τζαι κόρη κατασυγκινημένες! Ο Χαρταετός ξύπνησε τέτοιες μνήμες και συναισθήματα, λες και γράφτηκε ειδικά για να λυτρώσει την οικογένεια από ένα δράμα που περνά και που μου αποκάλυψαν εκείνη τη στιγμή. Αχ Πλάστη μου, είπα μέσα μου, πάλε είσιες σχέδια τζαι δεν μου τα εφανέρωσες ως την τελευταία στιγμή! Τζαι αφού εκαταλύσαμεν το κουτί με τα Kleenex, είπα στη Μάριαμ: “Πάμε, ο πόνος μας να γίνει τραγούδι”! Αυτή ήταν η εκδοχή του τραγουδιού που κρατήσαμε.