Θυμάστε τότε που η Αθήνα δεν ήταν από μπετόν και οι γειτονιές ευωδίαζαν από τη μαντζουράνα και πρασίνιζαν από τον κισσό.
Που στις αλάνες και στα χωμάτινα γηπεδάκια αφήνιαζε χτυπημένη από το κάμα η πιτσιρικάδα, παριστάνοντας τον Γιούτσο, τον Νεστορίδη ή τον Δομάζο, παίζοντας σκοινάκι, αμπάριζα, στάκαμαν, βόλους, μακριά γαϊδούρα, τσέρκι, σκλαβάκια και κουτσό.
Μάταιος κόπος ίσως πουν κάποιοι, οι πιο ρεαλιστές και προσγειωμένοι. Η ζωή φεύγει και δεν ωφελεί να κοιτάμε πίσω μας. Άλλωστε ελάχιστα μας συνδέουν με την εποχή εκείνη. Και όμως. Ακόμη και αυτοί θα αισθανθούν μέσα τους ένα σκίρτημα στη θέα της παιδικής τους ηλικίας να παίρνει σάρκα και οστά: των αγαθών εκείνων - αλλά και σκληροτράχηλων όταν το απαιτούσαν οι νόμοι του δρόμου - παρεών από παιδιά, που διάβαζαν «Διάπλασι των Παίδων» και φύλαγαν μέσα στη σιφονιέρα τους ως κόρη οφθαλμού τα τεύχη του «Μικρού Ηρωα», του «Καραγκιόζη», των «Διαπλανητικών», του «Γκαούρ-Ταρζάν» και της «Μασκούλας»•
που κατανάλωσαν τεράστιες ποσότητες «Θρεψίνης» από τον φόβο της αδενοπάθειας και της φυματίωσης•
που έμαθαν τα πρώτα γράμματα διαβάζοντας στο ταλαιπωρημένο αλφαβητάρι με τις εικόνες του Κώστα Γραμματόπουλου εκείνο το αλησμόνητο «-Μήλα, Μίμη. Ελα, Μίμη, έλα. Ελα, μήλα μέλι»•
που άκουσαν για τη σάρκωση του Θεανθρώπου στο κατηχητικό της ενορίας τους•
που καταβρόχθισαν «μαλλί της γριάς» στα πανηγύρια και κλεμμένες από το οικογενειακό ψυγείο νουγκατίνες•
που μάζεψαν «χαρτάκια» με τη μορφή της Αλίκης και του Παπαμιχαήλ•
που έριξαν κλεφτές ματιές όλο ενοχή και έξαψη στο«Χτυποκάρδι», στον «Ζέφυρο» και στην «Καρδιά».
Κάποιος σπουδαίος είπε ότι δεν μπορεί κανείς να ωριμάσει σαν ενήλικος αν δεν έχει μέσα του συμφιλιωθεί με το παιδί που ήταν κάποτε. Εμείς θα προσθέταμε: και αν δεν αναπολεί συχνά-πυκνά την ανέμελη και απονήρευτη εκείνη εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου