Χρόνια η φουντωτή πορτοκαλιά έστεκε,
ζώντας τον παλμό της μέρας.
Των παιδικών μου χρόνων θησαυρός,
έντυνε την άνοιξη μελιτοφόρα νύμφη.
Ανεξίτηλες μνήμες.
Με τ’ αστέρια μιλούσε.
Χρόνια αλησμόνητα.
Ανοιγόκλεινε η πόρτα του χαμόσπιτου.
Κάθε πορτοκάλι τους έστελνε μήνυμα.
Μάνα αγαπημένη.
Σοφία Αγραπίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου