20 έγχρωμες φωτογραφίες από την παλιά Αθήνα...

Ένα όμορφο φωτογραφικό αφιέρωμα της Αθήνας απο το 1960 εως το 1968. Δείτε τις και κάντε ένα όμορφο ταξίδι στο χρόνο! Ο Ρενάτο Καροζόνε μας μεταφέρει σε αυτήν ακριβώς την εποχή με το τραγούδι του Atene,..che nostalgia,

Ακρόπολη, 1961

Στην οδό Αθηνάς το 1966

Εκδρομή εις το Φάληρον με...ποδήλατα

Τριάντα περίπου ποδήλατα θα κινηθούν σήμερον το πρωί επί του ωραίου τάπητος τον οποίον μεταξύ Αθηνών και Φαλήρου έστρωσεν ο Ανδρέας Συγγρός.

Το δε περιεργότερον και απίστευτον είνε ότι θα ίδωμεν και την Ποδηλατικήν Εταιρίαν ποδηλατούσαν. Φυσικώτερον θα ήτο να την ίδωμεν αστρονομούσαν, φιλολογούσαν, παίζουσαν μανδολίνο ή διοργανώσουσαν έκθεσιν γαρυφάλλων, παρά κινουμένην επί ρόδας ποδηλάτου.

Βινίτσιο Καποσέλα: ο Ευρωπαίος Τομ Γουέιτς

Από το άλμπουμ "Rebetiko Gymnastas" είναι εμπνευσμένο από το ελληνικό μουσικό είδος: το ρεμπέτικο. (μια μουσική που γεννήθηκε ανάμεσα σε πλατείες και ταβέρνες, παρόμοια με την πορτογαλική Fado και πολύ δημοφιλής ειδικά στη Θεσσαλονίκη στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα).  Με τη συνεργασία μερικών από τους καλύτερους Έλληνες μουσικούς του ρεμπέτικου: ο Ντίνος Χατζηιωδάνου στο ακορντεόν, ο Βασίλης Μασσαλάς αλ Μπαγλαμάς, ο Σωκράτης Γανιάρης στα κρουστά και ο Μανώλης Παππούς.

Vinicio Capossela: «…Η Ελλάδα μιλάει εξ’ ονόματος όλης της Ευρώπης…» 

Αυθόρμητο Τζαμάρισμα στη Διονυσίου Αρεοπαγήτου...

παίζουν οι μουσικοί  Κιθάρα: Αλέξης Παγωνίδης  Κλαρίνο: Κυριάκος Σουρλαντζής  Πιάνο: Σπύρος Σιμεγιάτος.

Ελληνικά τραγούδια που ταξίδεψαν στον κόσμο

Τραγούδια που αγαπήσαμε καί κάνανε τον γύρο του κόσμου, ένα νοσταγικό μουσικό ταξίδι των δεκαετιών '60 και '70

.

Αγαπημένες Ελληνικές μπαλάντες.

 Φίλιππος Πλιάτσικας, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Νίκος Παπάζογλου, Χαρούλα Αλεξίου,  Αργύρης Μπακιρτζής, Παντελής Θαλασινός, Φωτινή Βελετσιώτου, Λιζέτα Καλημέρη.

. . .

Υπάρχει ένα παιδί μέσα μου που ξέμεινε.., Μάρως Βαμβουνάκη

«Τα μικρά παιδιά δεν φτιάχνουν μύθους γιατί τα παιδιά ζουν απ’ ευθείας χωρίς διερμηνείς και μεσάζοντες. Η πραγματικότητα των παιδιών είναι τα παραμύθια μας και η παραμυθία μας για το χαμένο παράδεισο στην εξορία μας. Τα παιδιά από μόνα τους ξέρουν. Μπορούν ν’ αποκρυπτογραφούν τα μαγικά σημάδια του κόσμου γιατί την έχουν την καθαρή όραση που συλλαμβάνει τα άφαντα, ενώ εμείς τη χάσαμε με τα χρόνια και με τις γνώσεις. Τα παιδιά είναι σοβαρότερα και συνεπέστερα απ’ τους μεγάλους γι’ αυτό κι εγώ στο παλιό ζαρωμένο παιδί που απέμεινε μέσα μου προστρέχω όταν είναι να αισθανθώ τα πιο σπουδαία. 

Ένα παιδί από παλιά κι από βαθιά βγαίνει κι αποφασίζει στις εσχατιές της ζωής μας. Υπάρχει ένα παιδί μέσα μου που ξέμεινε, δεν την ξεχνά την ποίηση των πραγμάτων που χρόνια πριν αντίκρυσε και ζει με την αόριστη νοσταλγία της ανικανοποίητο πια και λυπημένο. 

Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με την ποίηση των πράγματων στην παιδική ματιά, όλα είναι κατώτερά της από δω κι ύστερα.»
Από το βιβλίο "Η μοναξιά είναι από χώμα" της Μάρως Βαμβουνάκη

Ηλιοδρόμιο - Μεταρσίωση - Νικηφόρος Βρεττάκος

Τὸ πνεῦμα μου, σὰν οὐρανός, σὰν ὠκεανός, σὰν θάλασσα,
λύνεται ἀπόψε στὸ ἄπειρο χωρὶς νὰ βρίσκει ἀναπαμό.
Τὶς ζῶνες γύρω του ἔσπασε καὶ ἀνατινάζεται θερμὸ
τὸ πνεῦμα μου σὰν οὐρανός, σὰν ὠκεανός, σὰν θάλασσα.

Σὰν γαλαξίας ἀπέραντος τὸ σύμπαν σέρνω στὸ χορό.

Ἥλιο τὸν ἥλιο γκρέμισα, θόλο τὸ θόλο χάλασα,
κι εἶμαι σὰν μίαν ἀπέραντη, πλατιὰ γαλάζια θάλασσα,
ποὺ οἱ στενοὶ πάνω μου οὐρανοὶ δὲ μοῦ σκεπάζουν τὸ νερό.
Νικηφόρος Βρετάκος

 Γεννήθηκε τὸ 1913 στὶς Κροκεὲς τῆς Λακωνίας. Ἐγκατέλειψε τὴν Νομικὴ σχολὴ γιὰ νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά στὴν λογοτεχνία. Ἐξέδωσε περισσότερες ἀπὸ 15 ποιητικὲς συλλογὲς καὶ ἀρκετὰ πεζὰ ἔργα. Στὰ ἔργα του ἐξυμνεῖ ὅσο λίγοι τὴν ἀγάπη, τὴν εἰρήνη, τὸν ἀνθρωπισμὸ καὶ τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα. Τιμήθηκε μεταξύ ἄλλων, τρεῖς φορὲς μὲ τὸ Πρῶτο Κρατικὸ Βραβεῖο Ποίησης, καθώς καὶ μὲ τὸ Ἀριστεῖο Γραμμάτων ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν (1982), τῆς ὁποίας ἔγινε μέλος τὸ 1989. Πέθανε στὴν Ἀθήνα τὸ 1991.

Κύρια ἔργα: Κατεβαίνονταs στὴ σιγὴ τῶν αἰώνων (1933), Εἰκόνες ἀπὸ τὸ ἡλιοβασίλεμα (1939), Ἡ ἡρωϊκή συμφωνία (1944), Ἡ παραμυθένια πολιτεία (1947), Τὸ βιβλίο τῆς Μαργαρίτας (1949), Ὁ Ταῢγετος καὶ ἡ σιωπή (1949), Δύο ἄνθρωποι μιλοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου (1949), Στὸν Ρόμπερτ Ὀπενχάϊμερ (1954), Ἡ μητέρα μου στὴν ἐκκλησία (1957), Βασιλική Δρῦς (1958), Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο κόσμους (1958), Τὸ βάθος τοῦ κόσμου (1961), Ἐκλογὴ (1966), Ὀδύνη (1969), Ὁδοιπορία (1972), Διαμαρτυρία (1974), Τὸ Ἀπογευματινό Ἡλιοτρόπιο (1976), Ὁ Προμηθέας ἢ τὸ παιχνίδι μιᾶς μέρας (1979), Λειτουργία κάτω ἀπ᾿ τὴν Ἀκρόπολη (1981), Τὰ ποιήματα (1981), Ὁ διακεκριμένος πλανήτης (1983), Συνάντηση μὲ τὴ θάλασσα (1991).

Ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991), γράφει ὁ Μιχαὴλ Περάνθης, εἶναι «Ποιητὴς τῆς ἐλεύθερης φαντασίας, ἀφήνεται σὲ λυρικὲς ὀνειροπολήσεις, ἄλλοτε στοὺς κανόνες τῆς μετρικῆς καί, συχνότερα, σὲ ρυθμικὴ διαδοχὴ στίχων. Ἰδιοσυγκρασία εὐαίσθητη, φύση συναισθηματικὴ καὶ γνησίως λυρική, τυλίγει τὰ γραπτά του μὲ μιὰ διάχυση τρυφερότητας, δινοντὰς τοὺς τὸ ἅπλωμα, τὸ γύρισμα καὶ τὴν ἐλαστικότητα τῆς φαντασίας του».
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/nikhforos_brettakos_poems.htm

Το «Ηλιοδρόμιο» συνθέτουν οι: Στέλλα Καμπουρίδου | Καβάλι Γιάννης Διονυσίου | Βιόλί & Τραγούδι Βασίλης Ζιγκερίδης | Κανονάκι Ηλίας Σαρηγιαννίδης | Λαούτο Νίκος Βαρελάς | Κρουστά Μηνάς Βακαλούδης | Κοντραμπάσο

Άγιος Γεώργιος Ζάχολης.

Από τους σημαντικότερους, αρχιτεκτονικά και ιστορικά, ναούς της Κορινθίας, είναι αδιαμφισβήτητα ο ναός του Αγίου Γεωργίου της Ζάχολης- όπως είναι γνωστός-, στο Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνη. Σπανιότατος, ιδιαίτερος και εντυπωσιακός με τους 17 τρούλους του και το σχετικό θρύλο να τον ακολουθεί. Σύμφωνα με αυτόν ο ναός χτίστηκε το 1811 εντός 39 ημερών, μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες των κατοίκων του χωριού, αφού η προθεσμία για την ανέγερσή του είχε οριστεί από τον Τούρκο διοικητή σε 40 ημέρες, διαφορετικά είτε θα γκρεμιζόταν, είτε θα γινόταν τζαμί. Ο Άγιος Γεώργιος άνηκε διοικητικά και οικονομικά στη Μονή Προφήτου Ηλία και χτίστηκε στα θέση παλαιότερου, μικρότερου ναού. Στα ιερά σκεύη του ναού υπάρχουν επιγραφές του 1893. Έχει πραγματοποιηθεί στο ναό αυτό δύο φορές πολεμικό συμβούλιο υπό την προεδρία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Είναι ένα από τα σπάνια μνημεία της Χριστιανοσύνης από άποψης ρυθμού και αρχιτεκτονικής με τους δέκα επτά τρούλους.Το σχέδιο στο οποίο οικοδομήθηκε ο ναός ήταν βασιλική βυζαντινού ρυθμού με 17 τρούλους, έξι σε κάθε πλευρά του ναού να συμβολίζουν τους 12 Αποστόλους, τέσσερις μεγαλύτεροι σε κάθε γωνία συμβολίζοντες τους 4 Ευαγγελιστές κι ένας κεντρικός μεγαλύτερος όλων συμβολίζων τον Παντοκράτορα. Η σκεπή στηρίχτηκε σε 36 κολώνες με κιονόκρανα βυζαντινού ρυθμού, ενώ το τέμπλο κατασκευάστηκε από την ξυλεία ενός και μόνο θρυλικού κυπαρισσιού και πάνω του σκαλίστηκαν εικόνες από την Παλαιά Διαθήκη, αλλά και η σκηνή της κοπής του κυπαρισσιού. Τέλος, ο ναός που πρόσφατα κρίθηκε διατηρητέος, είναι τριυπόστατος έχει δηλαδή τρεις άγιες Τράπεζες, την αριστερή αφιερωμένης στους Αγίους Κωσταντίνο και Ελένη, τη μεσαία αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο και τη δεξιά αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο.

.

Ζηλεύω κείνο το δεντρό που σε γκρεμό φυτρώνει..,

...που μόνο αέρας ή πουλί μπορεί και το σιμώνει. 

Να μην αφήνεις γιασεμί να κόβουν τσι ανθούς σου χέρια που δεν κατέχουνε και σπάνε τσι βλαστούς σου. 

Άλλο `ναι ζάλο πέρδικας και του κοράκου άλλο - άλλο `ναι πέταγμα αητού κι άλλο των άλλων άλο 

Στον άντρα δεν είναι πρεπό να λέει να καυκάται άλλοι να τα διαλαλούν κι εκείνος να τ' αρνάται

Στίχοι:  Δέσποινα Σαντιδάκη & Θανάσης Ξυλούρης & Γ.Βουμβουράκης

Μουσική - ερμηνεία: Ψαραντώνης.

Βόλτα στην Αθήνα της δεκαετίας του '50

Έγχρωμες εικόνες από τη Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του '50, μέσα από τον φακό του Αμερικάνου John Shakely. 

Οι ημερομηνίες μεταφέρονται όπως ακριβώς αναφέρονται στο φωτογραφικό αρχείο του ίδιου.

Σύνταγμα 19 Σεπτεμβρίου 1958

19 Σεπτεμβρίου 1958

19 Σεπτεμβρίου 1958

Δανάη Στρατηγοπούλου (8 Φεβρουαρίου 1913 – 17 Ιανουαρίου 2009)

Η Δανάη Στρατηγοπούλου του Ιππολύτου και σύζυγος του Γ. Χαλκιαδάκη είναι ελληνίδα τραγουδίστρια, μουσικός, συγγραφέας, καθσύζυγος του Γ. Χαλκιαδάκη είναι ελληνίδα τραγουδίστριαηγήτρια της ελληνικής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Σαντιάγκο της Χιλής καθώς και φωνητικής μουσικής σε πολλά ωδεία.

Γεννήθηκε στην Αθήνα (στο Μεταξουργείο) στις 8 Φεβρουαρίου του 1913 (κατ’ άλλους το 1911) και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Γαλλία (Μασσαλία και Παρίσι).

Σπύρος Παπαλουκάς (1892 - 1957)

Ο Σπύρος Παπαλουκάς ήταν μεγάλος γνώστης των καλλιτεχνικών ρευμάτων της εποχής του, αλλά και εξίσου μεγάλος γνώστης της βυζαντινής τέχνης. Τα έργα του συνδυάζουν τον ιμπρεσιονισμό των Σεζάν, Ματίς και βαν Γκογκ με την πνευματικότητα των βυζαντινών αγιογραφιών.

Η επίσκεψή του και η διαμονή του στο Άγιο Όρος είχε μεγάλη επίδραση στο έργο του, τέτοια που ο ζωγράφος συνέχισε να δουλεύει αγιορείτικα τοπία για πολλά χρόνια κατόπιν. Εκτός από αγιογραφίες και τοπιογραφίες, ο Παπαλουκάς έφτιαξε και πορτρέτα, με πλέον χαρακτηριστικό Το παιδί με τις τιράντες (1925).
Η επίδραση του Παπαλουκά στους σύγχρονούς του και στους μεταγενέστερους Έλληνες ζωγράφους ήταν καταλυτική, αφού με το έργο του έδειξε πως μοντέρνα τέχνη και ελληνικότητα δεν είναι έννοιες ασύμβατες.

European Taxim. Marios Strofalis Quartet

 "Monmartre"  Musique : Marios Strofalis

 piano : Marios Strofalis .(Γενικός Διευθυντής στο Petit Paris d 'Athènes - το μικρό Παρίσι των Αθηνών, Επικεφαλής του Δικτύου Τέχνης Αθηνών - Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Δίκτυο και Συνθέτης Κινηματογράφου)  https://www.facebook.com/marios.strofalis
 accordeon : Vangelis Vergotis , cd album European Taxim , Athens 2007 violon : Laertis Kokolanis , violoncelle : Michalis Porfyris

Γενάρης του 1904 Κ.Π.Καβάφη

A οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω,
κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι ακούω τα πρώτα.

Aπελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
σαν φεύγ’ η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική —
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, πάν’ τα σπίτια, πάν’ τα φώτα·
σβήνει και χάνετ’ η μορφή σου η ερωτική.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

Πόσο βάρος να αντέξει το γαϊδούρι.., (Ευτυχώς τρελάθηκα.1961)

.Βρήκαμε το γαϊδούρι και όλοι πάνω του να του δώσουμε και από μια. Στο διάολο! βιοπαλαιστάκια είμαστε, για το μεροκάματο δουλεύουμε, το ψωμάκι μας να βγάλουμε, πόσο βάρος αντέχει το γαϊδούρι εεε; Έτσι και το παραφορτώσεις δίνει μια και τα ρίχνει όλα κάτω, και καλά κάνει! και καλά κάνει! Όχι δηλαδή άλλοι να'χουνε τις μεγάλες τις μάσες καί τα φουκαραδάκια να πληρώνουν την νύφη κύριε μπαμπέση μου. ΓΛΟΥ! ΓΛΟΥ! ΓΛΟΥ!

Χρονιά Παραγωγής: 1961- Σκηνοθέτης: ΑΝΔΡΙΤΣΟΣ ΚΩΣΤΑΣ.

Σενάριο Αρχική Πηγή: ΡΟΥΣΣΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ" ΕΥΤΥΧΩΣ...ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΑ ! " ( ΘΕΑΤΡΙΚΟ )

http://www.tainiothiki.gr/v2/filmography/view/1/588/

.

Το ήθος του Παπαδιαμάντη

(Στο παρακάτω περιστατικό που αφηγείται ο Παύλος Νιρβάνας όταν τράβηξε την γνωστή φωτογραφία στον κυρ Αλέξανδρο, μπορούμε να διαγνώσουμε την σεμνότητα του μεγάλου λογοτέχνη).

Ο καημένος ο Αλέξανδρος! Καινούργιες ανησυχίες θα είχε πάλι η ασκητική του ψυχή με τη συρροή τόσων ξένων και δικών μας μουσαφιρέων στο ταπεινό του σπιτάκι του ωραίου νησιού. Τον ετρόμαζε τόσο πολύ «η περιέργεια του Κοινού».

Είχα διηγηθεί άλλοτε την ανησυχία του αυτή, όταν πήγα, κλέφτικα, με χίλιες προφάσεις, να τον φωτογραφίσω απάνω στο καφενεδάκι της Δεξαμενής. Δεν υπήρχε ως τότε φωτογραφία του Παπαδιαμάντη. Και συλλογιζόμουν ότι απ᾿ τη μια μέρα στην άλλη μπορούσε να πεθάνει ο μεγάλος Σκιαθίτης, και μαζί του να σβύση για πάντα η οσία μορφή του. Και πότε αυτό; Σε μία εποχή που δεν υπάρχει ασημότητα που να μην έχει λάβει τις τιμές του φωτογραφικού φακού. Και πως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μία τέτοια παράλειψη της γενεάς μας σ᾿ εκείνους που θα ῾ρθούν κατόπι μας να συνεχίσουν το θαυμασμό μας για τον απαράμιλλο λυρικό ψυχογράφο των καλών και των ταπεινών και τον αγνότατο ποιητή των νησιώτικων γιαλών; Αλλά ο αγνός αυτός χριστιανός, με τη ψυχή του αναχωρητή, δεν εννοούσε, με κανένα τρόπο, να επιτρέψη στον εαυτό του μια τέτοια ειδωλολατρική ματαιότητα. «Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα» ήταν η άρνησή του και η απολογία του. Αποφάσισα όμως να πάρω την αμαρτία του στο λαιμό μου. Ο Θεός και η μακαρία ψυχή του ας μου συχωρέσουν το κρίμα μου. Ένας από τους ωραιότερους τίτλους που αναγνωρίζω στη ζωή μου, είναι ότι παρέδωκα στους μεταγενέστερούς τη μορφή του Παπαδιαμάντη.

Με τι δόλια και αμαρτωλά μέσα επραγματοποίησα τον άθλο μου αυτό, το διηγήθηκα, όπως είπα, αλλού. Εκείνο που μου θυμίζουν ζωηρότερα τώρα οι ευλαβητικές γιορτές της Σκιάθου, είναι η ανησυχία του τη στιγμή που τον αποτράβηξα ως την προσήλια γωνίτσα του μικρού καφενείου, για να ποζάρη μπροστά στον φακό μου. Να «ποζάρη» είναι ένας λεκτικός τρόπος. Είχε πάρει μόνος του τη φυσική του στάση απάνω σε μια πρόστυχη καρέκλα, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, με το κεφάλι σκυφτό, με τα μάτια χαμηλωμένα, στάση βυζαντινού αγίου, σαν ξεσηκωμένη από κάποιο καπνισμένο παλιό τέμπλο ερημοκλησιού του νησιού του. Αυτή δεν ήταν στάση για μία πεζή φωτογραφία. Ήταν μία καλλιτεχνική σύνθεση, και θα μπορούσε να είναι ένα έργο του Πανσελήνου η του Θεοτοκοπούλου. Αμφιβάλλω αν φωτογραφικός φακός έλαβε ποτέ μια τέτοια ευτυχία.

Nobuyuki Tsujii. Με τα μάτια της ψυχής

“Ο Θιός” (Ο Θεός)

Θοδωρής Κοτονιάς & Έτερον Ήμισυ @ Eteronimisi - έτερονήμισυ Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς- Σήφης Σκουντριδάκης Μουσική - Θοδωρής Κοτονιάς

.

Τη μπουκαπόρτα τ' ουρανού
άνοιξε ο Θιός για χάζι
κι αποκρεμιέται και θωρεί
τον κόσμο του, που αλλάζει

Ανθρώπου λύπη και χαρά
στης γης το καρδιοχτύπι,
που περπατεί στη σκέψη του
κι απ τη ζωή του λείπει.

Πως αγαπά, πως πολεμά,
πως σμίγει, πως χωρίζει.
Μονάχος χτίζει όνειρα,
μονάχος τα γκρεμίζει.