Η στενή πύλη (απόσπασμα) Ζωή Καρέλλη.

Υδατογραφία - Fred Featham

(Αψίς Γαλερίου, Θεσσαλονίκη 1959)
(...)
Μνήμη αχνή, παιδική, όταν η αψίδα του Γαλερίου με τα τριμμένα, γεμάτα σκόνη ανάγλυφα, κατείχε το χώρο, επιβλητική και σ' αυτή γύρω, συγκεντρωμένα τα μικρομάγαζα και τα πιο μεγάλα καταστήματα, κάπως καινούργια, τότε - τα μεγάλα σπίτια με τις κλεισμένες, αρχοντικές αυλές και τα μικρότερα, όλα τριγύρω στην Καμάρα.
Εκεί γύρω, πυκνώνονταν οι συνοικίες μας, ημών των υποτελών μαζύ κι' οι εκκλησιές μας. Νοσταλγία. Πώς αισθανόσουν, τότε, τον εαυτό σου, μέσα στην πόλη σου ! Βεβαιότητα για τα γνωστά, στέρεα πλαίσια. - Σχεδόν τίποτα, δεν έχει απομείνει απ' την παληά Θεσσαλονίκη με τους αυστηρούς της αστούς.
Παρατηρώ την παραμερισμένην αψίδα του Γαλερίου, αυτοκράτορος των Ρωμαίων, έτος 300 περίπου μ.Χ. Προς το δείλι, σκιές κυανές και οι ρόδινες προσέρχονται απ' τα γύρω στενορύμια, αυτές προσθέτουν τη μουσική ασύλληπτων ήχων στο αρχαίο μνημείο.
Ανάβουν ύστερα, ηλεκτρικοί γλόμποι, μάλλον φτωχικοί. Ώσπου, πάνω απ' τα σπίτια της πόλης, να υψωθεί η σελήνη μαγεύουσα.
Αυτή αφήνει να φανερωθεί η σιωπηλή κουστωδία: στρατιές, οι αρχοντικές παραστάσεις, οι μάχες, δηώσεις, σφαγές.
Πού να περάσουν όλες αυτές οι μεγάλες ιστορικές ώρες, να χωρέσουν φοβερές και ογκώδεις, οι τρομερές κραυγές θριάμβου και πόνου, τώρα φανταστικές, κάτω απ' το χαμηλό τόξο, που βαστά τη μεγαλοπρέπεια τόσου βίου, με μικρή πια την επιβολή ! Εγνατία Οδός κι' εσύ της Αψίδας πύλη στενή, προς το μέλλον της μνήμης πορεία, της ψυχής οδηγία διαρκής. [...]
τα μάτια τής μοναξιάς!

Από τη συλλογή Το σταυροδρόμι (1973) της Ζωής Καρέλλη

Η Ζωή Καρέλλη (Χρυσούλα Αργυριάδου το γένος Πεντζίκη) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1901. Αδελφός της ήταν ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης.
Ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική και παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Μετά το 1944 ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων το 1935 από τις στήλες του περιοδικού «Το 3ο μάτι», όπου δημοσίευσε το πεζογράφημα «Διαθέσεις». Το 1937 πρωτοδημοσίευσε ποίημά της (Φετεπουρσικρί) στο περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες».
Υπήρξε μέλος του κύκλου του περιοδικού «Κοχλίας της Θεσσαλονίκης».
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το δοκιμιακό της έργο κυρίως γύρω από τη λογοτεχνία και το θέατρο. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1998.

Μια βραδιά με την Γκαμπριέλα

 

  Η Gabriela Montero's έρχεται στις 14 Δεκεμβρίου για ένα ρεσιτάλ στο Μέγαρο Μουσικής των Αθηνών.
Έδωσε την πρώτη της δημόσια παράσταση σε ηλικία πέντε ετών. Στην ηλικία των οκτώ έκανε το συναυλιακό της ντεμπούτο με την Ορχήστρα Νέων του Simon Bolivar, που πραγματοποιήθηκε από τον Jose Antonio Abreu, και της χορηγήθηκε υποτροφία από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας για σπουδές στις ΗΠΑ.  
https://www.facebook.com/pg/monterogabriela/about/?ref=page_internal
www.gabrielamontero.com

Φιλοποίμην Φίνος (1908 - 1977). Ο «πατέρας» του ελληνικού κινηματογράφου

Όλη του την ζωή την είχε δώσει και την είχε αφιερώση στόν  κινηματογράφο, και μόνο στον κινηματογράφο.

Το σπίτι, η διασκέδαση, η ψυχαγωγία, όλα αυτά ήταν δεύτερο πλάνο για μάς - Τζέλλα Φίνου.

 

Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες παραγωγούς κινηματογράφου κατά τις δεκαετίες του '40, '50, '60 και '70. Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται 175 ταινίες, πολλές από τις οποίες έμειναν κλασικές. Βικιπαίδεια

Ο Φιλοποίμην Φίνος γεννήθηκε στην Κάτω Τιθορέα της Λοκρίδας το 1907. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και ο ίδιος σπούδασε Νομικά. Ωστόσο, ποτέ δεν άσκησε τη δικηγορία, μιας και από τα παιδικά του, ακόμα, χρόνια το όνειρό του ήταν να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο.

Τέσσερις άνθρωποι από διαφορετικές χώρες κατέγραψαν με τον φακό τους το Άγιον Όρος.

«Βλέπουν» διαφορετικά μέσα από τον φακό τους τις εικόνες του Αγίου Όρους, ένας Τούρκος, ένας Σέρβος, ένας Ρώσος, ένας Πολωνός φωτογράφος;
Διαφοροποιείται το φωτογραφικό «βλέμμα» ανάλογα με την πίστη, την θρησκεία, το δόγμα του φωτογράφου;
Αποτυπώνει αλλιώς το ίδιο θέμα -την έννοια του «θείου»- το «μάτι» ενός καθολικού χριστιανού, ενός μουσουλμάνου, ενός ορθόδοξου, διαμαρτυρόμενου ή...άθεου;
«Άγιον Όρος: Κατ΄ εικόνα του φωτογραφικού βλέμματος» είναι ο τίτλος μιας ιδιαίτερης έκθεσης, 56 συνολικά φωτογραφιών -εικονικών αποσπασμάτων του Αγίου Όρους- όπως το είδαν και το κατέγραψαν με τον φακό τους τέσσερις «ξένοι» φωτογράφοι.
Ο Valery Bliznyuk από την ορθόδοξη Ρωσία, ο Ali Borovali, από την μουσουλμανική Τουρκία, ο Zbigniew Kosc, από την καθολική Πολωνία και ο Zoran Purger, από τη Σερβία, «καταθέτουν» ο καθένας τη γνώση, την αίσθηση και την τέχνη τους, σε 56 φωτογραφίες (14 ο καθένας), οι οποίες συνθέτουν το υλικό της έκθεσης φωτογραφίας.

Η πολίτικη λύρα του Σωκράτη Σινόπουλου και το κουαρτέτο του.

Ο ήχος του Σωκράτη Σινόπουλου στην πολίτικη λύρα είναι χαρακτηριστικός και νιώθει κανείς πως μεταφέρει μια μεγάλη ποσότητα πολιτισμικής ιστορίας και «ελληνικότητας».
Ο Σωκράτης Σινόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κλασική κιθάρα και παράλληλα βυζαντινή μουσική και δημοτικό τραγούδι στη σχολή των εκπαιδευτηρίων Ι.Τσιαμούλη. Το 1988 ξεκίνησε μαθήματα πολίτικης λύρας και λαούτου με τον Ross Daly και ένα χρόνο αργότερα έγινε μέλος του συγκροτήματός του «Λαβύρινθος». Έκτοτε, συνεργάζεται με μουσικούς, συνθέτες και τραγουδιστές από την Ελλάδα και το εξωτερικό σε διάφορα μουσικά σχήματα, συμμετέχοντας σε ηχογραφήσεις και συναυλίες. Το 1999 βραβεύθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού με το Κρατικό Βραβείο Νέων Καλλιτεχνών: «Μελίνα Μερκούρη». Το 2011 δημιούργησε το Σωκράτης Σινόπουλος Quartet. Το πρώτο άλμπουμ του κουαρτέτου ηχογραφήθηκε με παραγωγό τον Manfred Eicher και εκδόθηκε από την ECM records τον Σεπτέμβριο του 2015. Είναι Επίκουρος Καθηγητής του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
https://www.facebook.com/pg/sokratissinopoulos/about/?ref=page_internal
http://www.sgt.gr/gre/SPG1390/

Σωκράτης Σινόπουλος: πολίτικη λύρα
Γιάννης Κυριμκυρίδης: πιάνο
Δημήτρης Τσεκούρας: μπάσο
Δημήτρης Εμμανουήλ: τύμπανα

Live at Errichietta Festival January 2015 Teatro Palladium, Rome [ album "Eight Winds"

«Φτου‘ ξελευθερία για όλους ρε παιδιά!»

Σήμερα πέρασα από την παλιά μου γειτονιά. Εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Λείπω είκοσι χρόνια. Άλλαξαν όλα. Δεν υπάρχουν οι αλάνες που παίζαμε ποδόσφαιρο, ούτε τα παλιά σπιτάκια των προσφύγων γεμάτα αναστεναγμούς και γιασεμιά. Δεν υπάρχουν τα δέντρα που σκαρφαλώναμε πιο κοντά τον ουρανό και γέμιζε η καρδιά μας μπλε.
Ούτε τα ποταμάκια που μόλις έβρεχε μπαίναμε σε αυτοσχέδιες βαρκούλες και κουρσεύαμε στα όνειρα. Όλα είχαν αλλάξει, όλα είχα παράξενα σιγάσει.
Που πήγαν τόσα παιδιά; Τόσα μοναδικά χαμόγελα; Το μάτια ανεπανάληπτα;
Και ενώ η ώρα είχε περάσει και οι μνήμες είχε μουσκέψει στην νοσταλγία, ξάφνου το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε ένα τοίχο από ένα σπίτι που δεν υπήρχε πια. Μόνο ο τοίχος έστεκε. Ναι ήταν του κυρ Πέτρου από την Σμύρνη. Το σπίτι πλέον είχε γίνει οικόπεδο προς πώληση. Κι όμως αυτός ο τοίχος, ήταν ο αγαπημένος μας, γιατί εκεί τα φιλούσε εκείνος που έκανε την «μάνα» στο κρυφτό «1,2,3,4…10 και βγαίνω.»

Η τέχνη του Gabriel Picart

Ο Gabriel Picart γεννήθηκε στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, όπου ζει και εργάζεται ακόμα. Ξεκίνησε μια επιτυχημένη καριέρα τέχνης στις αρχές της ηλικίας των είκοσι ετών, όταν άρχισε να εργάζεται ως εικονογράφος σε όλη την Ευρώπη και σύντομα στη συνέχεια για τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και διαφημιστικούς οργανισμούς στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Από το 1996, ο Picart ζωγραφίζει συνεχώς. Οι πίνακές του εμφανίζονται μόνιμα σε μερικές από τις πιο αναγνωρισμένες γκαλερί στις ΗΠΑ και έχουν προσελκύσει ιδιαίτερη προσοχή αξιόλογων κριτικών και συλλεκτών. Το 2012, ο Picart ήταν ένας από τους δύο "Διεθνείς Grand master" που προσκλήθηκαν στην Art Revolution Taipei, στην Ταϊβάν. Αυτό το βίντεο εμφανίζει μια ευρεία επιλογή των έργων του, από τις πρώτες ζωγραφιές έως τις πιο πρόσφατες

.

Ένα σαγηνευτικό δοκίμιο για τη νοσταλγία

"Η Νοσταλγία. Πότε λοιπόν είναι κανείς σπίτι του;", Μπαρμπαρά Κασσέν, μετ. Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, εκδ. Μελάνι, σελ. 141, 2015

Κριτικές - Παρουσιάσεις
Διονύσης Καββαθάς, Η Ευρώπη χαμένη στη μετάφραση, "Το Βήμα"/ "Βιβλία", 8.11.2015

---

Μανώλης Πιμπλής, «Νοσταλγούμε μια Ευρώπη που δεν υπάρχει», "Τα Νέα"/ "Βιβλιοδρόμιο", 7.11.2015

---

Κατερίνα Μαλακατέ, Η Νοσταλγία, "Διαβάζοντας", 29.10.2015

---

Κώστας Στοφόρος, Η αρρώστια της νοσταλγίας, "Δρόμος της Αριστεράς", 10.10.2015

---

Ευμορφία Ζήση, Η Νοσταλγία, www.diavasame.gr, Οκτώβριος 2015

---

Διονύσης Μαρίνος, Εμείς, της νοσταλγίας εκδρομείς, "Fractal", Οκτώβριος 2015

---

Τίνα Μανδηλαρά, Είμαστε όλοι Νοσταλγοί, "Lifo", τχ. 447, 1.10.2015

---

Αθανάσιος Καράβατος, Η νοσταλγία. Πότε λοιπόν είναι κανείς σπίτι του;, www.oanagnostis.gr, 6.9.2015

---

Νίκος Ξένιος, To ριζωμένο κρεβάτι του Οδυσσέα, www.bookpress.gr, 27.8.2015

---

Γιώργος Μπαμπασάκης, Βάδισμα. Χιούμορ. Νοσταλγία!, "Lifo", τχ. 440, 16.7.2015

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ!

42 υπέροχες φωτογραφίες, καί η «νύμφη του Θερμαϊκού» όμορφη όπως πάντα, έδωσε τον καλύτερο εαυτό της στον φωτογραφικό φακό,  προβολή παρουσίαση:  http://slideshows.adni18.com/Thessaloniki/

Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού: Θεσσαλονίκη, Τοπίο, και Μνήμες.

Η μικρού μήκους ταινία παρουσιάζει την ιστορία του τοπίου και της χρήσης της περιοχής του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη και στοχεύει να καταγράψει, να προβάλει και να διαφυλάξει τις προσωπικές αναμνήσεις και τη συλλογική μνήμη.

Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκη.

Σοφία Βέμπο 1910 – 1978

Η Σοφία Μπέμπου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Τσαριτσάνη του νομού Λάρισας και κατόπιν στο Βόλο, όπου οι γονείς της εργάστηκαν ως καπνεργάτες.

Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία τυχαία το 1930, τραγουδώντας σ' ένα ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης για να συνεισφέρει οικονομικά στο σπίτι της. Τρία χρόνια αργότερα κατέβηκε στην Αθήνα, όπου προσελήφθη από τον θεατρικό επιχειρηματία Φώτη Σαμαρτζή στο «Κεντρικόν», προκειμένου να συμμετάσχει στην επιθεώρηση «Παπαγάλος 1933». Την ίδια περίοδο υπέγραψε και το πρώτο της συμβόλαιο στη δισκογραφική εταιρία Columbia, ερμηνεύοντας ερωτικά τραγούδια της εποχής και λόγω της ιδιαίτερης μπάσας φωνής της η καταξίωση δεν άργησε να έρθει.

Μουσική βραδιά - Το τραγούδι στον ελληνικό κινηματογράφο

 Γιώργος Παπαστεφάνου
«Το τραγούδι στον ελληνικό κινηματογράφο» είναι ένα θέμα που σήμερα έχει γίνει μαϊντανός. Τότε όμως - άνοιξη του 1978 - ήταν ακόμα ένα θέμα ολότελα παρθένο. Όταν είπαμε με την Δάφνη Τζαφέρη να το ξεκινήσουμε, ξέραμε ότι θα βρούμε δυσκολίες στη συγκέντρωση υλικού. Ευτυχώς, μάς βοήθησαν οι φίλοι μας : Η «Tαινιοθήκη της Ελλάδος», η Τζέλλα Φίνου, η Βασιλεία Δρακάκη, ο Νίκος Κούνδουρος, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος...

Από τον Δράκο και τη Στέλλα ως τα Χρώματα της ίριδας, από τον Βαφτιστικό, τον Πύργο των Ιπποτών, το Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν και την Γκόλφω ως τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη και του Μίμη Πλέσσα, και από τη Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Το νησί των γενναίων και τη Μανταλένα ως την Κυρία Δήμαρχο, το Μια ζωή την έχουμε και τη Συνοικία το όνειρο, είναι πολλές οι ταινίες από τις οποίες δανειστήκαμε αποσπάσματα.

Τα έγχρωμα κομμάτια από τα φιλμ αναγκαστικά βγήκαν ασπρόμαυρα. Η «Ταινιοθήκη» - στην οδό Κανάρη ακόμη τότε - μάς φιλοξένησε για τις συνεντεύξεις με την Ροζίτα Σώκου, την Αγλαΐα Μητροπούλου, τον Γιάννη Δαλιανίδη, τον Μίμη Πλέσσα και τον Μικέ Δαμαλά, ενώ η Φίνος Φιλμ μας παραχώρησε το στουντιο της για να ηχογραφήσει η Δήμητρα Γαλάνη τα τραγούδια του Γιαννίδη, του Αττίκ και του Σαββόπουλου που είπε στην εκπομπή. Κι ακόμη θυμάμαι την Τζέλλα Φίνου να δακρύζει καθώς άκουγε τη Δήμητρα να τραγουδά Αττίκ και "Χωρίς εσένα"...

«Πρέπει να ασχοληθούμε με την αθέατη πλευρά των παιδιών»

«Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πλέον παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων, τα οποία αντί να εμπνέουν και να δίνουν φτερά, συνθλίβουν και καταθλίβουν τα παιδιά με τη δυσανάλογη έμφαση στη συσσώρευση γνώσεων

 

Είναι κοντόφθαλμο – γράφει ο Τζον Γούτσον – τα σχολεία να παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με στείρες γνώσεις, ενώ αφήνουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί.

Φραγκίσκος Μανέλλης (Αδριανούπολη, 1911 - 11 Απριλίου 1978)

Υπήρξε ηθοποιός τής μουσικής σκηνής από το 1931. Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1943, στην ταινία "Η θύελλα πέρασε". Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο έργο "Η Εύθυμη Χήρα" και στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς μουσικούς θιάσους και περιόδευσε σε όλο τον Ελληνισμό τού εξωτερικού.

Φώτης Κόντογλου – Η Μελαγχολία των Παλαιολόγων

Ο Ναός της Περίβλεπτου -Μυστράς

Τον καιρό που δούλευα στον Μυστρά, τύχαινε πολλές φορές να βρεθώ μοναχός μέσα στην Περίβλεπτο.

Τ’ απόγεμα η εκκλησία σκοτείνιαζε κι αγρίευε. Από πάνου από την σκαλωσιά άκουγα πατήματα. «Κανένα φάντασμα θα περπατά», συλλογιζόμουνα, και γύριζα το κεφάλι μου πάντα κατά το μέρος που στεκόντανε ζωγραφισμένοι οι στρατιώτες και οι πολεμάρχοι. Στεκόντανε στη σειρά ένα γύρο, λίγο ψηλότερα από το χώμα, οι περισσότεροι με βγαλμένα μάτια, τρυπημένοι στο στήθος, πολλοί απ  αὐτοὺς κομματιασμένοι από τις σπαθιές. Σε πολλά κεφάλια είχε απομείνει γερό ένα μάτι μοναχά, μα κείνο το μάτι έβλεπε σαν δέκα ζωντανά.

Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγια Καταστρώματος

  ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΘΡΕΨΕ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΑΣ

Παραμένομεν εις την αυτήν θέσιν αναμένοντες διαταγάς.
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ
Χώρες παραγωγής: Ελλάδα, Κύπρος
Χρονιά παραγωγής: 2001
 Πρώτη προβολή στην Ελλάδα: 16 Νοεμβρίου 2001 (42ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
Στις αίθουσες βγήκε την 1η Φεβρουαρίου του 2002
 Διάρκεια: 1:10:16
Αφηγητής: Δημήτρης Καταλειφός
Κατηγορία: Ταινία Τεκμηρίωσης (Ντοκιμαντέρ)

Σκηνοθεσία: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος

 Παραγωγή: Θάνος Λαμπρόπουλος
Σενάριο: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος
Φωτογραφία: Γιάννης Βαρβαρίγος
 Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Τα γυρίσματα έγιναν σε τόπους όπου έζησε και έδρασε ο ποιητής: Ελλάδα, Παρίσι, Λονδίνο, Κύπρο, Μικρά Ασία.
 Βραβεύσεις: Α' Κρατικό Βραβείο Ποιότητας Ντοκυμαντέρ το 2001.
 Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στον Στέλιο Χαραλαμπόπουλο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (2001).

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΣΙΜΗΣ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ

 Γράφει ο Δημήτρης Πράσσος
Ο Χριστόφορος Ασιμής, είναι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους. Γόνος παλιάς και ισχυρής οικογένειας της Σαντορίνης, που από τα κλαδιά της βγήκαν πολιτικοί και επιστήμονες, αυτός γοητεύτηκε από τη ζωγραφική. Και μάλιστα από τα δύσκολα. Σπουδαίος αγιογράφος κατ’ αρχήν, με χαρακτηριστικότερο δείγμα της τέχνης του, το τιτάνιο έργο της φιλοτέχνησης του Μητροπολιτικού Ναού Θήρας.

Χρόνης Εξαρχάκος 1932 – 1984

Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους. Είχε μπριόζικο στυλ, έδινε τέμπο στο ρόλο του και είχε την ικανότητα να μιλάει γρήγορα, αλλά πολύ καθαρά. Οι γκριμάτσες του και μόνο, αρκούσαν για να προκαλούν το γέλιο στους θεατές. Έφυγε νωρίς από τη ζωή και δεν πρόλαβε να ξεδιπλώσει ολοκληρωτικά την πλούσια κωμική του φλέβα.

Δεν θα Σωπάσω (2016). Του Θόδωρου Μαραγκού

Εύχομαι την ταινία να την δουν όλοι οι Έλληνες και όλοι οι Φιλέλληνες, για να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Αφιερώνεται σε όλους όσους οραματίζονται μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα! Θόδωρος Μαραγκός

Γραφικό, ζεστό, σε μια τοποθεσία-ζωγραφιά

Το παλαιότερο καφενείο στην Ελλάδα λειτουργεί αδιάκοπα 242 χρόνια

Το φθινόπωρο έχε μπει για τα καλά και ένας από τους αδιαμφισβήτητα ωραιότερους προορισμούς για τις σύντομες ή μη αποδράσεις είναι το Πήλιο. 
Τα χρώματα του βουνού, λίγο πριν καλυφθεί με χιόνι, είναι μοναδικά, ενώ στα χωριά που βλέπουν στον Παγασητικό η θέα που συνδυάζει τα χρώματα του φθινοπώρου με το μπλε-γκρι της θάλασσας είναι θεσπέσια. 
Ο Λαύκος μπορεί να είναι ένα από τα λιγότερα γνωστά χωριά του Πηλίου, ωστόσο είναι τόσο όμορφο και γραφικό όσο τα υπόλοιπα. 

Υπέροχα καλντερίμια για βόλτες με θέα τον Παγασητικό, φαγητό στα εστιατόρια του χωριού και ζεστά απογεύματα δίπλα στα τζάκια ξενώνων, εστιατορίων και καφέ. Και όχι τυχαίων καφέ... Σε αυτό το χωριό βρίσκεται το παλαιότερο καφενείο της Ελλάδας, αυτό με τη μεγαλύτερη αδιάκοπη λειτουργία εδώ και 242 χρόνια. Το παραδοσιακό καφενείο του Εμμανουήλ Φορλίδα, που δεσπόζει στο κέντρο του χωριού, στην πλατεία με τα γιγάντια σκιερά πλατάνια.
Το εν λόγω καφενείο άνοιξε το 1785 και από τότε λειτουργεί αδιάκοπα, με επτά γενιές της οικογενείας Φορλίδα να περνούν διαδοχικά από την ιδιοκτησία του. 
Οπως γράφει στην ιστοσελίδα του χωριού: «Τα παλιά χρόνια λειτουργούσε στον πάνω όροφο του καφενείου, χάνι. Σε αυτό είχαν διαμείνει μεγάλες προσωπικότητες της ιστορίας, όπως ο Παπαδιαμάντης, ο Βάρναλης και ο Δελμούζος. Σήμερα το χάνι δεν λειτουργεί πια, ο κύριος Μανώλης όμως συνεχίζει να σερβίρει καθημερινά, παραδοσιακό ελληνικό καφέ μέσα σε μια ατμόσφαιρα που έχει διατηρήσει την γοητεία του χθες αναλλοίωτη στο πέρασμα των χρόνων.Το καλοκαίρι ο πάντα ευγενικός και χαμογελαστός κύριος Μανώλης σερβίρει καφέ και αναψυκτικό κάτω από τα 9 πλατάνια της πλατείας και τον χειμώνα εντός του καφενείου, γύρω από την ξυλόσομπα, με τις παλιές φωτογραφίες στους τοίχους να μας ταξιδεύουν στο παρελθόν». 
Σκοτεινό, αλλά με περίεργες ζώνες φωτός από τα μικρά παράθυρα, ένα δάπεδο από παλιά τσιμεντοκονία, στους τοίχους στρώσεις αλλεπάλληλες λουλακιού και ένα ταβάνι που αντέχει με κόπο το βάρος της ιστορίας των 242 χρόνων.
Παλιές ψάθινες καρέκλες, τραπεζάκια με μάρμαρα Πηλίου και στη μέση η ξυλόσομπα.

«To μαγαζί έχει την ιστορία του. Στη γωνία στο βάθος έπινε το κρασάκι του ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, το "καλογεροπαίδι" όπως τον έλεγαν, όταν ερχόμενος από τη Σκιάθο αποβιβαζόταν στον Πλατανιά, διανυκτέρευε στο Χάνι που βρίσκονταν στον όροφο του καφενέ και από κει με τα πόδια έφθανε στη Μηλίνα, όπου τον παρελάμβανε το καΐκι για τον Βόλο. Μέχρι το 1960 η σύνδεσή μας με τον Βόλο γινόταν μέσω θαλάσσης. Σύχναζαν και άλλες προσωπικότητες στον καφενέ μας. Ο Βάρναλης που ήταν γυμνασιάρχης στην Αργαλαστή, αλλά και ο Δερμούζος διευθυντής στο Παρθεναγωγείο Βόλου», είχε δηλώσει ο ιδιοκτήτης του καφενείου Μανώλης Φορλίδας στο taxydromos.gr.

Το καφενείο παλαιότερα λειτουργούσε και ως κουρείο, χασάπικο, ταβέρνα και στον πάνω όροφο λειτουργούσε χάνι. Μάλιστα, ακόμη και σήμερα υπάρχουν στην οροφή τα μεταλλικά τσιγκέλια από τα οποία κρεμούσαν παλιά τα κρέατα.
«Όσοι έρχονταν με καΐκι από τα νησιά, τη Σκιάθο, τη Σκόπελο, την Αλόννησο, έφταναν στον Κατηγιώργη, συνέχιζαν με τα πόδια στον Λαύκο όπου διανυκτέρευαν στο χάνι και κατόπιν συνέχιζαν μέχρι τη Μηλίνα κι από κει με πλεούμενο πήγαιναν στο Βόλο», είχε αφηγηθεί στον  ιστότοπο taxydromos.gr ο ιδιοκτήτης του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το παραδοσιακό καφενείο του Λαύκου είχε λειτουργήσει παλιά και ως λοκάντα, χώρος όπου πραγματοποιούνταν γλέντια καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, Χριστούγεννα, Πάσχα, Απόκριες, ενώ ήταν ξακουστές οι γιορτές και τα πανηγύρια του Λαύκου.

Το χωριό:

Πηγή

 

Πήρε στο χέρι του φραγκόσυκο και το' κανε χρυσάφι

Πως μια άγονη γη έγινε καινοτόμα επιχείρηση

Ο Σόλων Γρηγορίου είναι ένας επαγγελματίας αγρότης με όραμα. Είναι ένας τύπος σπάνιος στο σινάφι του γεωργού. Είναι μορφωμένος, μιλά πολύ καλά ελληνικά, δεν παραπονιέται για τις δυσκολίες της δουλειάς του, δεν κλαίγεται για τις οικονομικές δυσκολίες και είναι καινοτόμος.
Ταυτόχρονα ο κ. Γρηγορίου είναι ένας πολύ δυναμικός και συνειδητοποιημένος πολίτης, εάν λάβει κανείς υπόψη πως έκανε την παρέμβασή του βάζοντας μία φορά υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας. Ήταν επίσης ένας από αυτούς που άσκησαν σοβαρές πιέσεις φυτεύοντας μια έκταση με κλωστική κάνναβη στην προσπάθεια νομιμοποίησής της και εκμετάλλευσής της και στην Κύπρο για την παραγωγή προϊόντων. Ένας αγώνας με αίσιο τέλος. Φέτος δεν σκοπεύει να θέσει υποψηφιότητα: "Προτιμώ να ασχολούμαι με τα φυτά που τα αγαπώ και με αγαπούν παρά με ανεγκέφαλους", μας λέει.
Το τελευταίο του επίτευγμα είναι πως έχει μετατρέψει μια περιοχή άγονης γης στη νεκρή ζώνη δίπλα από το κατεχόμενο χωριό του, την Αυλώνα, κοντά στην Περιστερώνα, σε έναν τεράστιο κήπο με φραγκοσυκιές, το κακτοειδές πολύκλαδο φυτό που στην Κύπρο ονομάζουμε παπουτσοσυκιά. Ένας κήπος ο οποίος εξελίσσεται σε μια μεγάλη επιχείρηση που βγάζει φραγκόσυκα σχεδόν ολόχρονα στην κυπριακή αγορά, ενώ βρίσκεται στη διερεύνηση παραγωγής προϊόντων με βάση το φραγκόσυκο, όπως το λάδι και ο φυσικός χυμός.