«Κανείς δεν μπορεί να διαγράψει το παρελθόν» μού απάντησε. «Αλλά δεν είμαι απ'τους ανθρώπους που ζούν με το παρελθόν. Προχωρώ». Σημειώστε λοιπόν: Αυτή την Κυριακή 16 Ιουλίου, στην ημέρα Ρετρομανίας που οργανώνει η Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής στο Κέντρο Πολιτισμού, Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου, η Στέλλα Γκρέκα θα δώσει και πάλι το παρόν. 95 χρονών πια, ασπρομάλλα, αλλά πάντα τόσο, μα τόσο γοητευτική. Θα είναι εκεί, συμμετέχοντας σε μια ολοήμερη αλυσίδα εκδηλώσεων για το ελαφρό ελληνικό τραγούδι, για να συνομιλήσει με τον Σιδερή Πρίντεζη και το κοινό της αίθουσας, στο στυλ «μιας ζωντανής ραδιοφωνικής εκπομπής». Άλλωστε, η φωνή της κυρίως με το ραδιόφωνο συνδέθηκε. Εκεί την πρωτάκουσα κι εγώ, μαθητής στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και έπαθα coup de foudre. Και βέβαια, το ραδιόφωνο βοήθησε για να συντηρηθεί κι ο μύθος της. Ξέρετε, όταν άρχισα να δουλεύω το 1960 στο ΕΙΡ, στη δισκοθήκη του σταθμού μόνο έναν δικό της δίσκο βρήκα: το «Γύρισε, σε περιμένω γύρισε», το μοναδικό απ' τα τραγούδια της που είχε ανατυπωθεί στις 45 στροφές. Ήδη το βινύλιο είχε εκτοπίσει το σελάκ των 78 στροφών και όσοι δίσκοι δεν είχαν σπάσει, είχαν πάρει τον δρόμο για το Μοναστηράκι. Έτσι είχε κρίνει τότε η Ραδιοφωνία ότι έπρεπε να γίνει. Και δεν φαντάζεστε πόσα τηλεφωνήματα χρειάστηκε να κάνω, πόσες διαδρομές και πόσες πόρτες χτύπησα για να συγκεντρώσω ξανά τους παλιούς δίσκους της Στέλλας. Όλους βεβαίως δανεικούς, που έπρεπε να τους αντιγράψω σε μαγνητοταινίες και να τους επιστρέψω ύστερα. Απευθύνθηκα κυρίως στους συνθέτες, αφού η ίδια η Στέλλα έλειπε κι ακόμα δεν την είχα πλησιάσει. Ήμουν μονάχα θαυμαστής, μετά έγινα φίλος. Όταν άρχισα να ξαναπαίζω στο ραδιόφωνο το υλικό που είχα μαζέψει, η ανταπόκριση των ακροατών υπήρξε ιδιαίτερα θερμή. Κάποιοι που την είχαν ολότελα ξεχάσει, την ξαναθυμήθηκαν. Άλλοι, τώρα την ανακάλυπταν και τους έκανε εντύπωση, όχι μόνο η ζεστασιά και η ποιότητα της φωνής, αλλά και ο λιτός τρόπος που η Στέλλα τραγουδούσε, για την εποχή της πάρα πολύ μοντέρνος. Όμως, ήταν ωραία και τα τραγούδια που είχε πει μέσα σ'αυτόν τον ένα χρόνο, 1946-47, που κράτησε η καριέρα της. Την είχε προσέξει πολύ ο Κώστας Γιαννίδης, μαέστρος τότε στην Κολούμπια. Φτάνοντας στη δεκαετία του '70 και χάρις στις ραδιοφωνικές μου εκπομπές, το όνομα Στέλλα Γκρέκα είχε αρχίσει και πάλι να ακούγεται. Τότε κάποιες απ'τις παλιές ηχογραφήσεις της, η Κολούμπια τις συγκέντρωσε σε ένα μεγάλο δίσκο και πρότεινε παράλληλα στη Στέλλα να ξαναμπεί στο στούντιο και να ηχογραφήσει Χαιρόπουλο και Αττίκ. Στο δικό μας μικρό τηλεοπτικό απόσπασμα που έχουμε τώρα εδώ, η Στέλλα Γκρέκα τραγουδά σε εγγραφή 1984 μια από τις πρώτες της μεγάλες επιτυχίες, που υπήρξε και από τα πρώτα τραγούδια του συνθέτη Ζακ Ιακωβίδη και του στιχουργού και επιθεωρησιογράφου Κώστα Νικολαΐδη. «Θα μείνω για πάντα κοντά σου». Η ενορχήστρωση είναι του Στέλιου Φωτιάδη, η φωτογραφία του Συράκου Δανάλη, σκηνοθέτης ο Κώστας Φωτόπουλος.
Γιώργος Παπαστεφάνου
.https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%BA%CE%B1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου