Παλιά Ιταλικά τραγούδια 10 αξέχαστες επιτυχίες.

Αξέχαστη εποχή !

Patty Pravo - La Bambola Little Tony - Cuore Matto A CASA D' IRENE-NICO FIDENCO Peppino di Capri - Melancolie Nada - Ma Che Freddo Fa RENATO CAROSONE. ATENE. Bobby Solo - Io Che Non Vivo Senza Te Tony Renis-QUANDO QUANDO QUANDO(1962) Domenico Modugno - Ciao, ciao, bambina

Rocco Granata - Marina (1959)

Γιώργος Παπαστεφάνου: Οι παλιοί μας φίλοι - Στέλλα Γκρέκα.

Όταν το 1984 γυρίζαμε για τη σειρά Οι παλιοί μας φίλοι το αφιέρωμα στη Στέλλα Γκρέκα, η αγαπημένη τραγουδίστρια ζούσε ακόμα στην Νέα Υόρκη. Το 1947 είχε φύγει απ' την Ελλάδα, στην Αμερική έκανε οικογένεια και παιδιά. Όμως πάει πολύς καιρός που η Στέλλα γύρισε και είναι ξανά κοντά μας. Σε εκείνη την εκπομπή την είχα ρωτήσει αν η σκέψη της επιστρέφει κάπου-κάπου στα παλιά.

Κλείτος Κύρου, Κυριακή Απόγευμα

Pierre Auguste Renoir, Χορός στον Μύλο της Galette. 1876. Musée d'Orsay. Παρίσι.

Παραθαλάσσιο κέντρο
Καρέκλες και τραπέζια ξέχειλα από κόσμο
Μουσική χειροκροτήματα
Ο μαέστρος υποκλίνεται ευγενικά
Τα παιδιά τρέχουν
Στη θάλασσα σέρνονται φώτα
Τραγούδια
(Σκέφτεσαι αμέσως Καρυωτάκη)

Στους δρόμους διαβαίνουν κορίτσια
Βραδιάζει
Οι εκδρομείς επιστρέφουν
Με λουλούδια
Με λιοκαμένα πρόσωπα
Χαρούμενοι
(Θλίβεσαι που έχασες μια Κυριακή)

Άγγλοι αντιπαθητικοί
Ένα ζευγάρι όμορφες γάμπες
Μέσα σ' ένα βιαστικό λεωφορείο
Άλλος και φεύγουμε!
Λάμπες ασετυλίνης
Οι δρόμοι αδειάζουν
Κορμιά κολλημένα στους τοίχους
Λαχανιασμένοι ψίθυροι
(Νιώθουμε ξένοι
Νιώθουμε μόνοι πολύ μόνοι)

Ποιος θα μας σώσει
Ποιος θα μας ξεκουράσει
Κατά πού να γυρίσουμε
(Είμαστε νικημένοι
Και τόσες Κυριακές μπροστά μας)

Από τη Συλλογή Αναζήτηση (1949)

Η Ματούλα Ζαμάνη τραγουδά Θανάση Παπακωνσταντίνου

Σε συναυλία στη Tεχνόπολη - Σεπτέμβρης  2016. 

«Ολα. Από τη θάλασσα, το θρόισμα των φύλλων, τα πουλιά, τον ήχο της σιωπής, την αγκαλιά, το χάδι, μια βόλτα, όλα νομίζω είναι μουσική. Μπορείς, ας πούμε, να έχεις ένα κουτί σπίρτα για ρυθμό, έναν ήχο του δρόμου και τη φωνή σου και να σκαρώσεις μελωδία! (Ματούλα Ζαμάνη).

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=669628 

 Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Κρατά ως σημαντικότερη ανάμνηση σήμερα το «άρωμα απ' το βρεγμένο χώμα» και τα παραδοσιακά τραγούδια που τραγουδούσαν στα χωράφια οι γονείς του.Ο Θανάσης γεννήθηκε στις 26 Απριλίου του 1959 στον Τύρναβο.

https://www.facebook.com/pg/ThanasisPapakonstantinou/about/?ref=page_internal

.
https://www.youtube.com/watch?v=qHLqVSk5tzk&list=PL2X2Nqm8_qeuWPFtqKZXL74rSppKKR-5t

http://www.ogdoo.gr/diskografia/nees-kyklofories/i-matoyla-zamani-tragouda-thanasi-papakonstantinou

Εν Αθήναις...σε μια πλατεία πολύ κεντρική...

 ...και τριγύρω
Δεν ήταν μόνο το Γιουσουρούμ γνωστό σαν αγορά μεταχειρισμένων....
Παλαιότερα ήταν και το Γεράνι κοντά στην Ομόνοια...Γερανίου κ.λ.π.

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ ΧΙΙΙ

«Στις ακρογιαλιές του Ομήρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγαλείο, που έφθασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα.
Η πατούσα μας, που ανασκαλεύει την ίδιαν άμμο, το νιώθει. Περπατάμε χιλιάδες χρόνια, ο άνεμος ολοένα λυγίζει τις καλαμιές κι ολοένα εμείς υψώνουμε το πρόσωπο. Κατά πού; Ως πότε; Ποιοι κυβερνάνε;»
Οδυσσέα Ελύτη, (αποσπάσμα απο τον Μικρό Ναυτίλο)

Το καλοκαίρι της Ρένας Καρθαίου καί πίνακες του Mιχάλη Οικονόμου

Γέμισε χρυσάφι ο κάμπος ,

γέμισαν τα μάτια θάμπος .

Φως το αλώνι του Αλωνάρη ,

ήλιο ξέχειλο και στάρι .

Τρεμουλιάζει, αχνός, η μέρα

μες στον διάφανον αιθέρα .

Και του τζίτζικα το πριόνι ,

όσο πάει και δυναμώνει .

Το θερμόμετρο ανεβαίνει ,

σπίτι του κανείς δε μένει .

Μπλουμ! Στη θάλασσα πηδάει

όλη η Ελλάδα κολυμπάει .

Mιχάλης Οικονόμου (1888-1933), Ελληνική παραλία.

Μιχάλης Οικονόμου (1888-1933),  Στον κάμπο.

https://paletaart.wordpress.com/2012/07/04/οικονόμου-μιχαήλ-michail-oikonomou-1888-1933/

 Η Ρένα Καρθαίου (Αθήνα, 1913 – 11 Οκτωβρίου 2005) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και μεταφράστρια. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ειρήνη Λάκωνα.
Ήταν κόρη του γνωστού θεατρικού μεταφραστή και ποιητή Κ. Καρθαίου (1878–1955). Σπούδασε στο Γερμανικό Σχολείο και έπειτα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.[2] Καλλιέργησε ιδιαίτερα την ποίηση για παιδιά και εργάστηκε για τη διάδοση του παιδικού βιβλίου στην Ελλάδα. Το 1963 εξέδωσε, μαζί με τον σύζυγό της δημοσιογράφο Αντώνη Μπρούσαλη, το περιοδικό "Η Πλώρη", με σκοπό την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας.
https://el.wikipedia.org 

 Ο Μιχάλης Οικονόμου (Πειραιάς, 1888 – Αθήνα, Μάιος 1933) ήταν διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος της εποχής του Μεσοπολέμου.

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1888, όπου και έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής τα έλαβε από τον Κ. Βολανάκη. Το 1906 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει ναυπηγική, αλλά αντ' αυτού γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Από το 1913 μέχρι το 1926 έκανε δύο ατομικές εκθέσεις στο Παρίσι και μία στο Λονδίνο, ενώ πήρε μέρος και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Το 1926 γύρισε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Την πρώτη στην Ελλάδα έκθεσή του την έκανε στον «Παρνασσό». Το 1929 εξέθεσε στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά νεότερη έκθεσή του.

Το 1932, μπήκε στο Δρομοκαΐτειο, έχοντας πληγεί από προϊούσα εγκεφαλική παράλυση, κατάληξη σύφιλης από την οποία έπασχε. Τον Μάιο του επόμενου χρόνου, πέθανε στο Δρομοκαΐτειο.

Το ζωγραφικό του έργο θαυμάστηκε και εκτιμήθηκε μετά τον θάνατό του. Το έργο του, που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από τοπιογραφίες από την Νότιο Γαλλία και την Ελλάδα, χαρακτηρίζεται ως γνήσιο ιμπρεσιονιστικό. Διακρίνεται για την αβρότητά του, το λεπτό συναισθηματισμό και την ονειρική ατμόσφαιρα που περικλείει. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και προσωπικότερους Έλληνες ζωγράφους της περιόδου του Μεσοπολέμου.
https://el.wikipedia.org 

Νίκος Χουλιαράς (1940 – 2015).

"Ξέρεις ποιο ποίημα αγαπώ; Μα φυσικά εκείνο που δεν έγραψα ποτέ εκείνο που δεν άντεξε στην εισβολή των λέξεων κι έφυγε τρομαγμένο για ν’ αλητέψει λεύτερο από της γλώσσας τα δεσμά κι από της γνώσης την αλαζονεία.
Άστεγο τριγυρίζει από τότε,στις παιδικές χαρές νυχτώνεται και πάντοτε κοιμάται στα παγκάκια
Κι όταν καμιά φορά τυχαία με συναπαντά μ ’ένα χαμόγελο συνενοχής κάνει πως δε με βλέπει¨"

Νίκος Χουλιαράς  
1940 – 2015

Πολυσχιδής προσωπικότητα του καλλιτεχνικού στερεώματος· ζωγράφος, ποιητής, πεζογράφος, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής.

 

Ο Νίκος Χουλιαράς γεννήθηκε στα Γιάννενα τον Οκτώβριο του 1940. Σπούδασε γλυπτική και σκηνογραφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, από την οποία αποφοίτησε το 1967. Παράλληλα, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το τραγούδι και τη σύνθεση και συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα, δημοσιεύοντας πεζά και ποιήματα, καθώς και κείμενα γύρω από εικαστικά θέματα.

Από το 1969 άρχισε να παρουσιάζει εικαστικές του δημιουργίες σε ατομικές του εκθέσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ την ίδια χρονιά πήρε μέρος στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας. Επίσης, το 1969 τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο Παρθένη για τη ζωγραφική του, ενώ τομήθηκε και με το Α’ και Γ’ Βραβείο στη Διεθνή Έκθεση της Λειψίας για τον καλύτερο σχεδιασμό βιβλίου στον κόσμο. Ασχολήθηκε με την εικονογράφηση εντύπων και φιλοτέχνησε εξώφυλλα βιβλίων και δίσκων.

Τα πρώιμα ζωγραφικά έργα του ήταν μάλλον αφαιρετικά, με ακαθόριστες φόρμες σαν αστρικά σώματα σε λευκό φόντο. Μέσα στη δεκαετία του ‘70, οι μνήμες από το τοπίο της ιδιαίτερης πατρίδας του εισχωρούν στη ζωγραφική του. Στην επόμενη φάση, μετά το 1979, θα ολοκληρωθεί η ιδιαίτερη φυσιογνωμία αυτής της ζωγραφικής, με την απόλυτη κυριαρχία της εικονιστικής αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο. Οι πίνακες κατακλύζονται από φιγούρες που περιγράφουν ανθρώπινες ιστορίες, διηγούνται αναμνήσεις, παραμύθια και όνειρα ή εκφράζουν υπαρξιακές αγωνίες, άλλοτε με δραματικό τρόπο, άλλοτε με μια γκροτέσκα ποιητική διάθεση.

Το 1979 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Ο Λούσιας», που απέσπασε θερμές κριτικές και διαβάστηκε πολύ. Ο ήρωάς του είναι ένα διανοητικά καθυστερημένο, αλλά κατά τα άλλα αγαθό και αγνό παιδί, που ξέρει να παρατηρεί τον κόσμο και να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα «Ζωή την άλλη φορά» (1985), «Μια ιστορία του μακρύ χειμώνα» (1990) και «Το εργαστήριο του ύπνου» (2000), οι συλλογές διηγημάτων «Το Μπακακόκ» (1981), «Το άλλο μισό» (1987), «Η μέσα βροχή» (1991), «Στο σπίτι του εχθρού μου» (1995), «Μια μέρα πριν δύο μέρες μετά» (1998) και «Νερό στο πρόσωπο» (2005), καθώς και οι ποιητικές συλλογές «Το χιόνι που ήξερα (1983), «Ο χρόνος είναι πάντα με το μέρος του» (1989), «Οι λεπτομέρειες του μαύρου» (1993) και «Εικόνες στο ύψος της ζωής» (2000).

Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, τα ιταλικά, τα αγγλικά, τα σουηδικά και τα γερμανικά, ενώ έχουν εκδοθεί στα γαλλικά από τον εκδοτικό οίκο «Χατιέ» η συλλογή διηγημάτων «Το Μπακακόκ» και τα μυθιστορήματα «Ο Λούσιας» και «Ζωή την άλλη φορά». Το 1996 ήταν υποψήφιος για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας με το βιβλίο του «Στο σπίτι του εχθρού μου». Διηγήματά του έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση, ενώ «Ο Λούσιας» έγινε τηλεοπτική σειρά που μεταδόθηκε από την ΕΤ-1 το 1989.
Με τη μουσική ασχολήθηκε κυρίως την πενταετία 1965-1970, την εποχή του «Νέου Κύματος». Έγραψε πολλά τραγούδια - που τα τραγούδησε ο ίδιος, καθώς και άλλοι γνωστοί τραγουδιστές - με μεγάλη επιτυχία. Ήταν επίσης, ο πρώτος που έκανε διασκευές σε δημοτικά τραγούδια και παρουσίασε τα ηπειρώτικα στο κοινό της Αθήνας. Δικές του επιτυχίες είναι «Το τσιμεντένιο δάσος», «Θα σου το πω με Α», «Ο νοτιάς της ξενιτιάς» και η διασκευή του δημοτικού τραγουδιού «Γιάννη μου το μαντήλι σου».
Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει πολλοί καλλιτέχνες του «Νέου Κύματος», όπως η Αρλέτα («Η μέρα τελείωσε», «Τα πελαγίσια όνειρα», «Το πέτρινο χαμόγελο», η Πόπη Αστεριάδη μόνη της («Η μικρή Νανώ») ή σε ντουέτο με τον Χουλιαρά («Το σπαθί», «Χαλασιά μου», «Ζαλιάρικο»), η Μαρίζα Κωχ («Άναψα κλωνί δαδί») και άλλοι. Το 1993 κυκλοφόρησε το δίσκο «Η νύχτα που μας ξέρει», με τη συμμετοχή της Δήμητρας Γαλάνη και της Αφροδίτης Μάνου. Το 2006 εμφανίζεται ως στιχουργός στο «Τραγούδι», που περιλαμβάνεται στο δίσκο «...και με οδηγό μου ένα παιδί» του συγκροτήματος «Μικρές Περιπλανήσεις» και το 2008 κυκλοφορεί τον δίσκο «Τα νησιά τ' ουρανού» με ερμηνεύτρια την Αλίκη Καγιαλόγλου, στον οποίο τραγουδά και ο ίδιος το κομμάτι «Της τρέλλας η ζητιανιά».
Ο Νίκος Χουλιαράς πέθανε στις 20 Ιουλίου 2015, σε ηλικία 75 ετών.
https://www.sansimera.gr/biographies/1396