Μεσ᾽στην ψυχή μου απόψε λέει ατέλειωτα ιστορίες
κάποια παράξενη φωνή
για μακρινές, αλλόκοτες, κι άγνωστες πολιτείες
που ανθρώπου μάτι δε θα δεί
Paul Delvaux (1897-1944) |
Μιλάει για χώρες μυθικές, στις νύχτιες μου αγρυπνίες
σειρήνα πλοίου μακρινή
Για ονειροτάξιδα, βαθιά στις φλογερές Ασίες
στη μαγεμένη Ανατολή
Απόψε, όλες μου τραγουδούν οι θερινές μαγείες
κι οι ξωτικές, χρυσές βραδιές
Βαρειές από τ᾽αρώματα και τις επιθυμίες
σε χώρες λαύρες τροπικές
Οράματα φανταχτερά, ρόδινες παραλίες
-στης νύχτας μέσα την καρδιά-
Γαλέρες που αρμενίζουνε γι᾽ άγνωστες ευτυχίες
πέρα στα μαγικά νησιά.
«Ο φωτογραφικός χρόνος της Νοσταλγίας» http:// |
για μια πατρίδα μακρινή
Βιολιά, σ᾽αλλόκοτες συρτές που κλαίνε μελωδίεςστης νύχτας τη βαθειά σιγή.
Μελισσάνθη
1907 – 1990
Ελληνίδα ποιήτρια, από τις πιο αντιπροσωπευτικές φωνές της υπαρξιακής ποίησης στην Ελλάδα.Η Ήβη Κούγια, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1907 στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλικά στο Γαλλικό Ινστιτούτο με καθηγητή τον Οκτάβιο Μερλιέ, ο οποίος την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την ποίηση. Σπούδασε ακόμη, γερμανικά, αγγλικά, μουσική και μελέτησε φιλοσοφία.
Οι ερεθισμοί οι δικοί μου ξεκίνησαν από προβλήματα υπαρξιακά, από την οδυνηρή επαφή μου με τον κόσμο και όπως μου άρεσε η ποίηση βρήκαν διέξοδο σ' αυτήν. Οι συγκρούσεις με το περιβάλλον πρώτα πρώτα. Ένας νέος άνθρωπος σ' έναν κόσμο φτιαγμένο από τους άλλους, που του είναι αδύνατο να τον παραδεχτεί. Αρχίζει τότε μια πάλη που είτε είναι εξωτερική, στήθος με στήθος, είτε εσωτερική, να εξηγήσει και να παραδεχτεί το σκληρό παιχνίδι που παίζεται γύρω μου. Η δεύτερη αυτή πάλη γίνεται πιο σκληρή όταν αισθάνεσαι την αδυναμία σου να δράσεις εξωτερικά.
Ο θρησκευτικός και υπαρξιακός χαρακτήρας στάθηκαν από την αρχή τα κύρια γνωρίσματα του έργου της Μελισσάνθης, ενός έργου άνισου στο σύνολό του, τόσο από την άποψη της γραφής όσο και από την άποψη της ποιότητας, προ πάντων στις προ του 1950 ποιητικές της συλλογές. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής και οδηγήθηκε σταδιακά προς τον ελεύθερο στίχο (από το 1945), επιλογή που οδήγησε και σε μια ανάλογη ανανέωση των θεματικών και γλωσσικών της επιλογών.
Η ποίησή της εκτιμάτο από μεγάλη μερίδα του λογοτεχνικού κόσμου της εποχής της. «Φαινόμενο που πραγματικά αγγίζει το θαύμα», την έχει αποκαλέσει ο ποιητής Μιλτιάδης Μαλακάσης. Ο συγγραφέας και εκπαιδευτικός Ιωάννης Γρυπάρης την παραλληλίζει με τον Γκαίτε, ενώ ο κριτικός της λογοτεχνίας Μάρκος Αυγέρης σημειώνει ότι η ποίησή της «και σαν αίσθηση και σαν ποίηση και στους τόνους και στην έκφραση είναι ολότελα μοντέρνα, βυθίζεται ολόκληρη μέσα στη σημερινή αισθαντικότητα και όπως αναζητά την πνευματική γεύση του κόσμου συναντά τους ίδιους πανάρχαιους δρόμους της πνευματικής ηδονής ενώνοντας “τα εγγύς και τα άπω”».
Η Ήβη Κούγια-Δασκαλάκη πέθανε στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου 1990. https://www.sansimera.gr/biographies/560
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου