ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ (ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΗΣ) 1926 - 2017. Σ' ΗΝΤΑ ΣΤΡΑΘΙΑ ΕΜΙΣΕΨΕΣ...

Ο Γιαννης Μαρκογιαννάκης ενσάρκωνε με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο όλες τις αρετές του Κρητικού πολιτισμού με ένα ιδιαίτερα φωτεινό τρόπο και σε μια τέλεια ισορροπία. Ross Daly

Η Βαρβάκειος Αγορά (1947)

Η κεντρική αγορά της Αθήνας πήρε το όνομά της από τον εθνικό ευεργέτη, πρώην πειρατή κι επικηρυγμένο από τους Οθωμανούς Ιωάννη Βαρβάκη από τα Ψαρά, ο οποίος στη διαθήκη του άφησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του, που βρισκόταν σε ρώσικη τράπεζα, στο ελληνικό Δημόσιο για κοινωφελείς σκοπούς. Η Βαρβάκειος σχολή στην οδό Αθηνάς άρχισε να χτίζεται το 1857 ενώ οι εργασίες για την αγορά ξεκίνησαν το 1878 και καθυστέρησαν αρκετά χρόνια.

Τον Ιανουάριο του 1944 οι σύμμαχοι βομβάρδισαν τον Πειραιά και οι βόμβες στόχεψαν κυρίως αμάχους, πολλοί από τους οποίους κατέφυγαν στο κέντρο της Αθήνας και στην αγορά. Ο Στάθης Τουρνάκης (μέλος της ΠΕΑΝ) μας έχει διηγηθεί πως συμμετείχε οπλισμένος στην περιφρούρηση, φροντίζοντας για το συσσίτιο των πειραιωτών και για την αποφυγή μικροταραχών.

Η Βαρβάκειος σχολή χρησιμοποιήθηκε τότε ως νοσοκομείο ενώ κατά τη διάρκεια των δεκεμβριανών καταστράφηκε.

ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΠΕΔΙΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Πολυλειτουργικά αγροκτήματα: Εναλλακτική μορφή τουρισμού ή εναλλακτική μορφή γεωργίας; 

του Γιώργου Μπλουκίδη *
Ήταν Ιούνιος του 2012, όταν υποδεχτήκαμε την οικογένεια Strub από την Ελβετία. Με το μικρό Thomas 7 ετών τότε και τη μικρή του αδερφή Pauline 6 ετών, αποφασίσαμε να φυτέψουμε μερικά αρωματικά βότανα. Λίγα φασκόμηλα, λίγα δεντρολίβανα και μερικά δίκταμα. Οι μικροί μας φίλοι δεν είχαν ιδέα τι ακριβώς φυτεύαμε. Βρήκαν, όμως, μια όμορφη απασχόληση και ευκαιρία να παίξουν με τα χώματα. Οι γονείς τους κι εμείς, το βράδυ μετά το πότισμα, τους εξηγήσαμε πόσο πολύτιμα και ευεργετικά για την υγεία μας είναι αυτά που φυτέψαμε.
Την επόμενη μέρα κατέφθασαν με ένα γιασεμί και μια βουκαμβίλια. Τους είπαν πως αυτά είναι παραδοσιακά ελληνικά λουλούδια και μας παρακάλεσαν να τα φυτέψουν. Διαλέξαμε μια ωραία ηλιόλουστη μεριά και τα τοποθετήσαμε, με την υπόσχεση πως θα τα φροντίζαμε εμείς, έως ότου επισκεφτούν πάλι την Ελλάδα. Πράγματι, το καλοκαίρι του 2015, ύστερα από την επιμονή των μικρών, όπως είπαν οι γονείς, μας επισκεφτήκαν για μερικές ημέρες. Μόλις κατέβησαν από το αυτοκίνητο, έτρεξαν μονομιάς στα λουλούδια τους. Η μωβ βουκαμβίλια με το κάτασπρο γιασεμί θαρρείς πως περίμεναν τους δημιουργούς τους, για να φορτωθούν με τα πιο λαμπερά άνθη τους. Τα παιδιά ξέσπασαν σε δάκρυα χαράς, αντικρίζοντας το θέαμα. Τέτοιες, αλλά και άλλες συγκινητικές και ανθρώπινες ιστορίες, θα έχει να πει ο καθένας από τους ιδιοκτήτες των Πολυλειτουργικων Αγροκτημάτων.
Τα Πολυλειτουργικα Αγροκτήματα πρωτοεμφανίστηκαν στην Ελλάδα την περίοδο των μνημονίων. Οι επαγγελματίες του κλάδου έψαχναν εναγωνίως να βρουν τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης και συμπλήρωσης του οικογενειακού τους εισοδήματος. Υπάρχουν δύο τρόποι συμπλήρωσης του εισοδήματος. Ο πρώτος, αφορά στην αναζήτηση πρόσθετων πόρων εκτός της εκμετάλλευσης και ο δεύτερος, στην εξεύρεση νέων πόρων εντός της εκμετάλλευσης. Το 2014 ψηφίστηκε ο νόμος 4235 περί Πολυλειτουργικων Αγροκτημάτων και το 2017 το πρώτο μέρος των εφαρμοστικων διατάξεων. Να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα η πολυλειτουργικότητα των αγροκτημάτων πουθενά στον κόσμο δεν έχει αποκτήσει κανόνες και πολιτικές. Η αρχή γίνεται σήμερα από την Ελλάδα, αφού το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, τόλμησε και υιοθέτησε μέρος των προτάσεών μας. Είναι βέβαιο πως στο μέλλον και τα υπόλοιπα κράτη, θα κληθούν να θεσμοθετήσουν μέτρα και παρεμβάσεις, αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα που θα προκύψουν για τις αγροτικές κοινωνίες.
Όπως λέει και η λέξη, Πολυλειτουργικα Αγροκτήματα είναι εκείνα που εστιάζουν στις πολλαπλές λειτουργίες. Με άλλα λόγια, δραστηριοποιούνται απαρέγκλιτα και στους τρεις οικονομικούς παραγωγικούς τομείς. Πρωτογενή τομέα (γεωργική παραγωγή), Δευτερογενή τομέα (μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων) και Τριτογενή τομέα (παροχές υπηρεσιών φιλοξενίας, εστίασης, πώλησης). Αποτελούν μια καινοτόμα και νεοφυή δραστηριότητα μέσα στη δραστηριότητα, (activity in activity), εισάγουν νέες αγροτικές και επιχειρηματικές πρακτικές. Εξασφαλίζουν τη μετάβαση από γενιά σε γενιά και αποτελούν το κατώφλι εισόδου νεοεισερχόμενων αγροτών ?επιχειρηματιών. Αγροτικές εκμεταλλεύσεις βιώσιμες και παραγωγικές συνεισφέρουν στη διατήρηση των δομών των γεωργικών οικογενειών.
Με βάση το μοντέλο των Πολυλειτουργικών, ενοποιούνται οι τρεις παραγωγικοί τομείς και ειδικά ο Πρωτογενής και ο Τριτογενής, δε, είναι αυτοί, που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στο δρόμο προς την ανάπτυξη. Αφορούν στη διαρθρωτική διαφοροποίηση των δραστηριοτήτων και επομένως, στη διαφοροποίηση του τρόπου εκμετάλλευσης και προώθησης, και ακολούθως στη διαφοροποίηση του εισοδήματος. Ξεφεύγουν από το απλό αγροτουριστικό μοντέλο (όπως ισχύει μέχρι σήμερα), δίνουν έμφαση και αναδεικνύουν τις δυνατότητες ανάπτυξης, τόσο της καλλιέργειας της γης , όσο και της μεταποίησης. Τη στιγμή που η γεωργία χάνει το εργατικό δυναμικό της, τα Πολυλειτουργικα έχουν το εύρος να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και απασχόλησης, σταθεροποιώντας και αναπτύσσοντας τις αγροτικές κοινότητες.
Στο μέλλον η πολυλειτουργικότητα και η πολυδραστηριότητα θα αυξηθούν εξαιτίας της ανάγκης και του τρόπου συμπλήρωσης ή αύξησης του αγροτικού εισοδήματος.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρόκληση, όπου ο γεωργικός κλάδος τολμά και αγκαλιάζεται με τον τουριστικό. Θεσπίζουμε, άραγε, μία εναλλακτική μορφή τουρισμού, μία εναλλακτική μορφή γεωργίας, ή μήπως και τα δύο;
* O Γιώργος Μπλουκίδης είναι ιδιοκτήτης της Αγροτουριστικής Μονάδας "ΒΑΤΕΡΗ" στην Λίμνη Ευβοίας
πηγή 

Τόλης Νικηφόρου, Ένα παιδί

 
με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ’ τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο

Η Επανάσταση του 21 στην ελληνική πεζογραφία

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΙΚΕΛΑΣ
Λουκής Λάρας 
 [απόσπασμα]

Ο Λουκής Λάρας είναι ένα έργο αφετηριακό· με τη δημοσίευσή του εγκαινιάζεται μια καινούργια περίοδος της νεοελληνικής πεζογραφίας. Η υπόθεσή του αναφέρεται στην Επανάσταση του '21 και ιδιαίτερα στις αντιδράσεις του άμαχου πληθυσμού. Τοπικά εξελίσσεται στη Σμύρνη, στη Χίο και στην Τήνο όπου ο Λάρας κατέφυγε τελικά και σταδιοδρόμησε ως έμπορος. Το απόσπασμα που ακολουθεί δίνει μια σκηνή από τα φρικιαστικά γεγονότα της σφαγής της Χίου κατά το 1822.

 

«Την επιούσαν ήμεθα από πρωίας συνηγμένοι κατά το σύνηθες εις την ισόγειον της οικίας είσοδον, ήτις εχρησίμευεν ως κοινή αίθουσά μας. Καθήμενοι εις των θυρών τα κατώφλια και επί των βαθμίδων της κλίμακος συνεσκεπτόμεθα, ως πάντοτε, περί του πρακτέου, αναμένοντες τι η ημέρα θα μας φέρει και υπολογίζοντες πότε ηδυνάμεθα να περιμένωμεν απόκρισιν εκ Ψαρών.

Η απεικόνιση της Αρχαίας Αθήνας σ ένα μοναδικό βίντεο

Παραμύθι...παραμύθι...

8 υπέροχα τραγούδια γιά... παραμύθια

Παραμύθι ...Ορφέας Περίδης Γιάννης Κότσιρας - Ποιο Παραµύθι Να Βρω Νεράιδα δίχως παραμύθι - Μιλτιάδης Πασχαλίδης Χαΐνηδες - Τση Γιαγιάς Τα Παραμύθια Χρήστος Θηβαίος - Παραμύθι Θάνος Μικρούτσικος - Το παραμύθι αρχίζει Παραμύθι, παραμύθι  

το κουκί και το ρεβίθι,  

βοήθησε κι εσύ να γένει 

όλη η γης αγαπημένη...

Η δεύτερη ζωή ενός παλιού ελαιοτριβείου

Το ιδιαίτερο σπίτι της οικογένειας Μουφλουζέλη στον Κέδρο

 Κείμενο: Νατάσα Παπανικολάου | Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας

---

Ο Τζέιμς Τζόυς μιλούσε για τις στιγμές της «Επιφάνειας»,  όταν μας κυριεύει μια βαθιά κατανόηση της πραγματικότητας και ο κόσμος μοιάζει να μένει ακίνητος. Αυτή η στιγμή μπορεί να είναι ένα τραγούδι που ξυπνά κοιμισμένα συναισθήματα ή το άρωμα που μας φέρνει κάτι πίσω από την παιδική μας ηλικία. Όταν η Έφη Μουφλουζέλη μας άνοιξε την πόρτα της ιδιαίτερης οικείας της, το βλέμμα της  περιηγήθηκε στο χώρο ψηλαφίζοντας νοητά το πέτρινό του κέλυφος απ΄ άκρη σ΄ άκρη και έτσι για λίγο, όταν τα βλέφαρά της έκλεισαν για δευτερόλεπτα, μας έδωσε την εντύπωση ότι βιώνει μια τέτοια δυνατή στιγμή  γλυκιάς ανάτασης…
Δεν ξέρουμε ποια ανάμνηση «ξύπνησε» το άνοιγμα της βαριάς ξύλινης πόρτας εκείνη τη φορά : Ίσως να την ταξίδεψε ξανά στα φοιτητικά της χρόνια, όταν με το μηχανάκι της επισκέπτονταν το παλιό ελαιοτριβείο του παππού της στον Κέδρο  για να ποτίσει ένα μικρό μποστανάκι που είχε φτιάξει , ή ίσως λίγα χρόνια αργότερα όταν μαζί με τον σύζυγό της θα μετέτρεπε αυτό το ελαιουργείο σε  μόνιμη κατοικία.

«Ήταν το ιδιωτικό ελαιοτριβείο του Μουσταφά  Μπέη στο οποίο άνηκαν όλοι οι ελαιώνες της περιοχής και εκεί άλεθε τις δικές του ελιές. Μετά την ανταλλαγή όλες οι ιδιοκτησίες των Τούρκων περιήλθαν στο ελληνικό Δημόσιο και η διαχείριση της ανταλλάξιμης περιουσίας ανατέθηκε στην Εθνική τράπεζα. Από εκεί στις 8 Οκτωβρίου του 1930 το αγόρασε ο παππούς μου Ερμόλαος Μουφλουζέλης»…
Τυλιγμένα μέσα στους πανέμορφους και ατελείωτους ελαιώνες που το απόγευμα του καλοκαιριού ντύνονται μέσα στο μοβ και το πορτοκαλί και λουσμένα από το μοναδικό λεσβιακό φως, τα λιοτρίβια, μοναδικής αρχιτεκτονικής αξίας κτίσματα, αποτελούν κομμάτι της οικιστικής παράδοσης του νησιού.

Ελπίδα είναι να βλέπεις πιτσιρικάδες να δακρύζουν όταν παίζει το ούτι

Είδα χθες βράδυ στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης το Τακίμ-Καφέ Αμάν Ελληνική Απόλαυσις, την μουσική παράσταση που έστησε ο Λάμπρος Λιάβας. Ένα χορταστικό ταξίδι στην ταλαιπωρημένη αλλά ανοιχτόκαρδη ελληνική ψυχή των αρχών του εικοστού αιώνα. Από τη Σμύρνη και την Πόλη στα Βαλκάνια, την Ήπειρο τις νέες πατρίδες και την Αμερική.
Στο κατάμεστο Μ2 του Μεγάρου έβλεπα ανάμεσα στο πλήθος εκατοντάδες παιδιά γύρω στα είκοσι που για τρεις σχεδόν ώρες παρακολουθούσαν ρουφώντας αυτό το μάθημα για την πορεία της ελληνικής μουσικής από τα γλέντια στα σοκάκια του Πέρα και του Γαλατά στις γειτονιές του Σικάγου. Ο Λάμπρος Λιάβας, ένας ζωντανός θρύλος της μελέτης και της διάσωσης της ελληνικής μουσικής, που τον ακούω από τα μυθικά χρόνια του Δεύτερου Προγράμματος το 80 να στήνει το Αλάτι της Γης, ένας άνθρωπος που του χρωστάμε πάρα πολλά. Κυρίως του χρωστάμε το σπόρο που φύτεψε εντός μας για πράγματα ξεχασμένα, παρεξηγημένα τις μοντέρνες εποχές, θησαυρούς ανεκτίμητους που τελικά βρίσκουν έδαφος να ανθίσουν στις καρδιές νέων ανθρώπων που μεγάλωσαν με άλλα ακούσματα και θεάματα.

Και ήταν τόσο χαρούμενα τα πρόσωπα αυτών των παιδιών χθες τη νύχτα που άκουγαν τις ιστορίες της Ρόζας, της Μαρίκας Παπαγκίκα, της Ευθαλίας της θάλασσας, των καφέ σαντάν και της προσφυγιάς στα σοκάκια του Φαλήρου της Αθήνας. Το καταλάβαινες από την αποδοχή.
Όπως το καταλαβαίνεις από τα γλέντια που στήνονται τα μεσημέρια του Σαββάτου στο δρόμο μπροστά στο Τοπ Χανέ με τα νέα φυντάνια που προκύπτουν από την εξαιρετική δουλειά που γίνεται στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Παμάκ και από αλλού, σχήματα σαν τους Αφάν Γκατέ, Άιντε Ψηλά Ψηλά, Γκιντίκι, Μελτέμι, ή τις ωραίες νύχτες στις 4 Εποχές που γίνεται το αδιαχώρητο όταν παίζουν σχήματα με ρεμπέτικα και παραδοσιακά ή στο Βαρύ Πεπόνι τις Τετάρτες που ακούς πολίτικη λύρα και ούτι και αναγαλλιάζει η ψυχή.
Είναι υπέροχο αυτό όλο που συμβαίνει με τις γενιές που ανακαλύπτουν ότι ελληνικός πολιτισμός δεν είναι το Survivor αλλά το νήμα που αόρατα ενώνει ενάμιση αιώνα τώρα ένα λαό που σε όποια ήπειρο και αν ζούσε, όποια θάλασσα και αν αντίκριζε είχε τον τρόπο να κάνει τα βάσανα του στίχους και νότες και να τα ταξιδεύει από στεριά σε θάλασσα, από εποχή σε εποχή. Και να διασκευάζει το take five κάνοντας το να μοιάζει Μικρασιάτικο! Είναι ελπίδα.

Τα φανταστικά ιπτάμενα βιβλία του κυρίου Λιγοτεροπερισσότερου

Εμπνευσμένη  από τον τυφώνα Κατρίνα, τον Buster Keaton, τον  Μάγο του Οζ και μια αγάπη για τα βιβλία, η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία μικρού μήκους Morris Lessmore είναι μια ιστορία των ανθρώπων που αφιερώνουν τη ζωή τους στα  βιβλία αλλά και την ευεργετική επίδραση των βιβλίων επάνω τους. 

Destino - Walt Disney's & Salvador Dali

Το πεπρωμένο, μιά ταινία κινουμένων σχεδίων (μια συνεργασία μεταξύ του Walt Disney και η Ισπανού σουρεαλιστή ζωγράφου Σαλβαντόρ Νταλί)

Η παραγωγή του αρχικά ξεκίνησε το 1945, καί πέρασαν 58 χρόνια μέχρι την τελική ολοκλήρωση του. Έκανε πρεμιέρα στις 2 Ιουνίου 2003 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων στό Ανσύ της Γαλλίας, καί η ταινία ήταν υποψήφια για το Όσκαρ 2003 Καλύτερης Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους. https://en.wikipedia.org/wiki/Destino
Η μουσική γράφτηκε από Μεξικανό Armando Dominguez καί τραγουδά η Dora Luz.
 Directed by Dominique Monféry
Produced by Baker Bloodworth, Roy E. Disney
Written by Salvador Dalí, John Hench, Donald W. Ernst
Music by Armando Dominguez
Music Adaptation: Michael Starobin
Edited by Jessica Ambinder-Roja

Αναφιώτικα: Οικισμός αυθαιρέτων στα πιο ιερά «οικόπεδα» της πόλης!

Μεταξύ της συνοικίας της Πλάκας και του ιερού βράχου της Ακρόπολης απλώνεται μια στενή λωρίδα γης που ποτέ δεν οικοδομήθηκε.

Από την αρχαιότητα το κομμάτι αυτό της πόλης προστατευόταν από ένα παλιό χρησμό του Μαντείου των Δελφών που απαγόρευε αυστηρά στους αρχαίους Αθηναίους να κατοικήσουν την θέση αυτή. Φυσικά κανείς Αθηναίος τότε δεν διανοείτο να αγνοήσει την εντολή του Ιερού Μαντείου. Παραδοσιακά και τους επόμενους αιώνες το μέρος παρέμενε ανέγγιχτο.
Τα πράγματα άλλαξαν κάπου στα μέσα της Οθωνικής περιόδου. Ας αφήσουμε όμως τον δημοσιογράφο Α. Φούφα («Θεατής» 1928) να μας τα περιγράψει καλύτερα:

«Όταν το έθνος απετίναξε τον ζυγόν της δουλείας, εξεδηλώθη εις την πρωτεύουσαν ο πυρετός της ανοικοδομήσεως. Τα σπίτια άρχισαν να διαδέχωνται το ένα το άλλο, οι δρόμοι να επεκτείνωνται, αι πλατείαι να χαράσσωνται, διάφορες περιοχές να δενδροφυτεύωνται και ύστερα από λίγο, το παλαιό του Χασεκή τείχος εκρημνίζετο (σ.σ. οχυρωματικό έργο που φτιάχτηκε από τους Οθωμανούς και έζωνε όλη την μικρή τότε σε έκταση Αθήνα. Χρειαζόταν περίπου δυο ώρες να το φέρει κανείς βόλτα), γιατί ήτο πρόσκομμα εις τη εξάπλωσιν της πόλεως.



»Βαθμηδόν και κατ’ ολίγον, αι ανάγκαι του πληθυσμού και η έλλειψις στέγης ώθησαν τους κατοίκους προς τα μέρη του Ιλισσού, το Τουρκοβούνι και το Λυκαβηττό και άρχισαν να ξεφυτρώνουν εκεί, χωρίς σχέδιο και χωρίς ρυθμό, μικρά σπιτάκια, εις τα οποία εγκαθίσταντο οι πτωχότεροι. Όπως και κατά τους αρχαίους χρόνους, έτσι και τότε, είχε απαγορευθή η οικοδόμησις εις τον χώρον εκείνον, τον οποίον το μαντείον των Δελφών είχε κηρύξει ιερόν.
»Η απαγόρευσις αυτή είχε γίνει σεβαστή για κάμποσο καιρό. Έξαφνα όμως, ένα πρωί, οι Αθηναίοι είδαν ν’ ανακύπτουν δύο σπιτάκια από πίσω ακριβώς από τον Άη Νικόλα, εις τους πρόποδας της Ακροπόλεως. Το ένα σπιτάκι ήτο του Γεωργίου Δαμίγου το άλλο, του Μάρκου Σιγάλα. Και οι δύο τους κατήγοντο από την Ανάφη. Ο ένας ήτο ξυλουργός και ο άλλος κτίστης. Επειδή δε αι δύο αυταίτέχναι είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται για μια οικοδομή, οι δύο φιλαράκοι, πρακτικώτατα σκεπτόμενοι, συνεργάσθησαν προς εξοικονόμησιν στέγης, για τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.

»Το πραξικόπημα εγίνηκε ως εξής: Οι δύο Αναφιώτεςήρχισαν κατ’ αρχάς να μεταφέρουν διά νυκτός εις το μέρος της εκλογής των, πέτρες, ασβέστη και άλλη οικοδομήσιμη ύλη. Οι γείτονες, βλέποντες αυτά, απορούσαν και ρωτούσαν ο ένας τον άλλον τι να συμβαίνει άραγε. Μια μέρα, το ήμισυ της οικοδομησίμου ύλης έλειπε και στη θέσι της επρόβαλλε ένα μικρό σπιτάκι. Μετά δύο ημέρες, δεύτερο σπιτάκι ξεπρόβαλε μερικά βήματα πιο κάτω. Και τα δύο σπιτάκια ήσαν απαράλλακτα. Η ίδιες μικρές πόρτες, τα ίδια μικροσκοπικά παράθυρα, η ίδιες τοξοειδείς γωνίες, η ίδιες στέγες, ίσες και χωρίς κεραμίδια». Εκείνοι που τα οικοδόμησαν, είχαν την φιλοδοξία και τον εγωισμό να τους δώσουν την αρχιτεκτονική της πατρίδος των.

Η ιστορία του κινηματογράφου (βίντεο)

 Η κινηματογραφική κάμερα: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Στη Γαλλία, οι αδελφοί Ογκύστ και Λουί Λυμιέρ, βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο των Ντίκσον και Έντισον, εφηύραν τον κινηματογράφο (cinematographe) που αποτελούσε μία φορητή κινηματογραφική μηχανή, λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, έκαναν και την πρώτη δημόσια προβολή, στο Παρίσι. Η ημερομηνία αυτή αναφέρεται από πολλούς ως η επίσημη ημέρα που ο κινηματογράφος με την σημερινή του γνωστή μορφή έκανε την εμφάνισή του. Εκείνη τη δημόσια προβολή παρακολούθησαν συνολικά 35 άτομα επί πληρωμή και προβλήθηκαν δέκα ταινίες συνολικής διάρκειας περίπου δεκαπέντε λεπτών. Οι πρώτες κινηματογραφικές ταινίες ήταν μικρής διάρκειας, παρουσιάζοντας συνήθως στατικά, μία σκηνή της καθημερινότητας.

Μπάστερ Κίτον - Επτά ευκαιρίες (1925)

 Seven chances/Εφτά ευκαιρίες

 (1925)

Ένα αριστούργημα του βωβού κινηματογράφου

Η διαθήκη του παππού ήταν σαφής: ο εγγονός του ο Τζίμι θα κληρονομήσει 7 εκατομμύρια δολάρια, υπό τον όρο να έχει παντρευτεί πριν κλείσει τα 27. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο Τζίμι το μαθαίνει ακριβώς την ημέρα των 27ων γενεθλίων του.

«Μια ταινία για μια αγάπη αληθινή και βιωμένη»

 

“Η ταινία «Ο ξυλουργός και η γυναίκα του» είναι ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για την αγάπη. Όχι όμως για μια αγάπη ουτοπική ή εγωιστική, μια αγάπη που ακροβατεί μεταξύ μιας ασαφούς ιδέας και μιας φιλοσοφικής επιλογής. Η ταινία εστιάζει σε μια αγάπη αληθινή και βιωμένη. Μια αγάπη ζωντανή και τόσο δυνατή η οποία ξεπερνάει ακόμα και τον θάνατο. Μια αγάπη υπερβατική», γράφει στο artplay.gr ο σκηνοθέτης Κων/νος Γεωργόπουλος, με αφορμή την συμμετοχή της ταινίας του στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Και εξηγεί :

«Ο Δημήτρης και η Ασημούλα μοιράζονται εξήντα χρόνια έγγαμου βίου. Η αγάπη τους, αμείωτη μέσα στα χρόνια, παραμένει φανερή σε όλους. Όταν το 2000 η Ασημούλα θα εμφανίσει τις πρώτες ενδείξεις απώλειας μνήμης, ο Δημήτρης θα κληθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του… για να είναι μαζί της.

Ο Δημήτρης λοιπόν είναι ο ξυλουργός της ταινίας, ένας δραστήριος και δημιουργικός άνδρας (91 ετών σήμερα). Γεννήθηκε λίγο πιο έξω από τον Βόλο. Γιος ιερέα, μεγάλωσε μέσα στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου, βιώνοντας δύσκολη παιδική και εφηβική ηλικία. Υπηρέτησε λίγα χρόνια ως χωροφύλακας, αλλά γρήγορα τα παράτησε κι αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό που αγαπούσε, την τέχνη του ξυλουργού. Παντρεύτηκε με την Ασημούλα και κατάφεραν να μετακομίσουν στην Αθήνα. Μαζί απέκτησαν ένα παιδί, την Χρυσούλα.

Η ταινία δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της φοίτησής μου στη SAE Athens. Όταν αποφασίσαμε μαζί με τον Σταμάτη Γεροχριστοδούλου (Διεύθυνση Φωτογραφίας) και την Έλενα Δεμέστιχα (ηχοληψία-μοντάζ) να κάνουμε το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, αμέσως κατάλαβα ότι η ζωή του θείου μου (ο Δημήτρης είναι ο μεγάλος αδερφός της γιαγιάς μου) και της γυναίκας του μου έδινε υλικό για μια σειρά θεμάτων. Η ζωή ενός παιδιού εν μέσω πολέμου και κατοχής, ο ζοφερός εμφύλιος, η «επανάσταση» ενός νέου να πάει κόντρα στον πατέρα του επιλέγοντας να αφήσει μια σταθερή και κοινωνικά αποδεκτή δουλειά για να ασχοληθεί με αυτό που αγαπά, ένας έρωτας σε μια εποχή αυστηρών συνοικεσίων καθώς και η δύσκολη μετανάστευση στην Αθήνα του ’60 ήταν μερικά μόνο από τα θέματα με τα οποία θα μπορούσα να ασχοληθώ. Παρόλα αυτά, το πιο σημαντικό για μένα ήταν να μιλήσω για την βαθιά αγάπη που είχαν μεταξύ τους. Από παιδί, θυμάμαι πάντα τον θείο μου να μιλάει για την θεία μου με τα καλύτερα λόγια. Η αγάπη τους ακτινοβολούσε παντού και όλοι (συγγενείς και φίλοι) τους θαύμαζαν για αυτό.

Ζούμε σε μια εποχή μεταμοντέρνα. Μπορώ να πω ότι είναι μια εποχή ευκολίας και άνεσης. Στην συντριπτική πλειονότητα των δυτικών κοινωνιών, ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όπως το θέλει. Αυτή είναι και η βασική αρχή του καταναλωτισμού άλλωστε. Το άτομο στο επίκεντρο των πάντων. Αυτή η αρχή διαπερνάει την κοινωνία μας. Και διαπερνάει και τις σχέσεις μας πια. Βλέπω πολλούς γνωστούς, φίλους και φίλες, να ερωτεύονται παθιασμένα και να χωρίζουν επεισοδιακά. Ξανά και ξανά. Συχνά, οι σχέσεις δεν διαρκούν πάνω από τρεις ή τέσσερις μήνες, ενώ οι αιτίες είναι πάντα οι ίδιες: «δεν ταιριάζαμε», «ασυμφωνία χαρακτήρων», «δεν με αγάπησε ποτέ», «δεν μου ταιριάζει», «δεν με καταλαβαίνει» κ.τ.λ.

Είναι πράγματι οξύμωρο πως ενώ οι «ατομικές» μας ελευθερίες διαρκώς αυξάνονται (όπως ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία), οι σχέσεις μας γίνονται ολοένα και πιο ασταθείς, πιο σύντομες και παροδικές. Τελικά μάλλον αδυνατούμε να ερωτευτούμε και να αγαπήσουμε αληθινά.

Αυτό με τράβηξε στην ιστορία του Δημήτρη και της Ασημούλας. Ο δυνατός έρωτάς και η βαθιά αγάπη τους. Μια αγάπη που πάει κόντρα σε όλα, χωρίς να κάμπτεται από τίποτα. Ούτε από οικονομικά προβλήματα, ούτε από προβλήματα υγείας, ούτε από οτιδήποτε άλλο. Θαύμασα και θαυμάζω την θέληση δύο ανθρώπων να παραμείνουν ενωμένοι, όχι να χωρίσουν στο πρώτο σταυροδρόμι. Να προχωρήσουν μαζί, όχι να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Να δεχθούν ο ένας τον άλλον, όχι να αλλάξει ο ένας τον άλλον. Να κάνουν ό,τι μπορούν για να είναι μαζί κι όχι να συμβιβάζονται σε μια επιφανειακή σχέση.

Αυτή η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα. Είναι μια βιωμένη στάση ζωής, αληθινή και συνάμα ερωτική. Μια στάση ζωής την οποία χρειαζόμαστε όλοι”.

Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος

Ένα όμορφο Αφιέρωμα,από τόν φωτογράφο Art Shay. (67 χρόνια γάμου σε Φωτογραφίες...)

Art Shay 91 ετών, έχει περάσει μια ζωή πίσω από την κάμερα για τό περιοδικό Life καί ως επί το πλείστον τη λήψη φωτογραφιών διάσημων ανθρώπων από τόν Kennedy, στόν Ali στην Elizabeth Taylor. Το αγαπημένο του θέμα πάνω από 60 χρόνια καριέρας του; Η σύζυγός του Φλωρεντία. Παρακολουθήστε το βίντεο για να δείτε το τελευταίο του έργο.

Έγχρωμες φωτογραφίες της Ελλάδας του 1920(+βίντεο)

Φωτογραφία και ποίηση είναι αμφότερες τέχνες του ελάχιστου.

Η Ελλάδα του 1920 έγχρωμη

 

Καλλιτέχνης από το Άγιο Όρος, 

δίπλα στην εικόνα του Αγίου Νικολάου

Ίσως ένα ταξίδι προς το παρελθόν, 

να μας φωτίσει!!! 

Φωτογραφία και ποίηση 

είναι αμφότερες τέχνες του ελάχιστου.

Οι φωτογραφίες μέσα από τη σιωπή 

έχουν τους πιο δυνατούς «ήχους»

και η ποίηση μέσα σε μια χούφτα λέξεις 

χορταίνει τις γωνιές της ψυχής.

Η Ελλάδα του 1920 ...έγχρωμη!

Σπίτια αφημένα στο έλεος των στοιχείων της φύσης .

Ο χρόνος και η φθορά δημιουργούν έργα τέχνης

Η εγκατάλειψη είναι μια έννοια αρνητική συνδεδεμένη με δυσάρεστες εξελίξεις και αναμνήσεις. Είναι όμως φορές που η εγκατάλειψη με σύμμαχο το πέρασμα του χρόνου, δημιουργεί άρτια εικαστικά θέματα. Τα σπίτια είναι αφημένα στο έλεος των στοιχείων της φύσης και ο φωτογραφικός φακός δεν μένει ποτέ ασυγκίνητος μπροστά σε τέτοια εικόνα.

Έγχρωμες φωτογραφίες από την Θεσσαλονίκη του 1913

«Thessaloniki in Colour (1913)» Την άνοιξη του 1913, οι φωτογράφοι του Άλμπερτ Καν κατέφτασαν σε μια πολυπολιτισμική πόλη σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της.
Η Θεσσαλονίκη δεν αποτελούσε πλέον τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία κατέρρεε στα Βαλκάνια. Το ντοκιμαντέρ του BBC παρουσιάζει τις πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν ποτέ στη Νύμφη του Θερμαϊκού. Πρώιμες έγχρωμες φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης κατά την αυγή του 20ου αιώνα. Πηγή του αποσπάσματος είναι το ντοκιμαντέρ του BBC: "Edwardians in Colour: The Wonderful World of Albert Kahn - Episode 3: Europe on the Brink"

The Wonderful World of Albert Kahn Europe on the Brink BBC Documentary https://www.youtube.com/watch?v=vMiLWi0-Tsk

Θητεύοντας με επιτυχία σε τρία "κινήματα" της ζωγραφικής

Henri-Jean Guillaume Martin (5 Αυγούστου 1860 - 12 Νοέμβριου του 1943). Ο Γάλλος  ζωγράφος που θήτευσε με επιτυχία  στα τρία μεγάλα κινήματα που οδήγησαν τη ζωγραφική μακριά από τον ακαδημαϊσμό ( ιμπρεσιονισμό,συμβολισμό, πουαντιλισμό). 

IΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τα στέκια των λογοτεχνών

Από τα θρυλικά αυτά στέκια σήμερα ελάχιστα επιβιώνουν όμως τα έργα των θαμώνων τους συνεχίσουν να αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του νεοελληνικού πολιτισμού.
omadaasty.blogspot.gr - 
Με την καθιέρωση της Αθήνας ως πρωτεύουσας του νεαρού Βασιλείου της Ελλάδος μαζί με τον νεοκλασικισμό θα εισαχθεί από την Ευρώπη και η μόδα των καφενείων. Σύντομα τα ευρωπαϊκού τύπου καφενεία θα αντικαταστήσουν τους τουρκικούς καφενέδες και θα παίξουν ένα σημαντικό ρόλο στην νεώτερη αθηναϊκή ιστορία.Τα πρώτα ευρωπαϊκά καφενεία θα κάνουν την εμφάνιση τους αρχικά στην οδό Αιόλου, όπου και το καφενείον "Η Ωραία Ελλάς" των σχολικών μας βιβλίων. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου αλλά και μεταπολεμικά την σκυτάλη θα πάρουν τα βουλεβάρτα της Αθήνας,  τα οποία θα κοσμήσουν με την παρουσία τους καφενεία που θα εξελιχθούν σε κοσμικά και λογοτεχνικά στέκια. Από τα θρυλικά αυτά στέκια σήμερα ελάχιστα επιβιώνουν, καθώς τα περισσότερα έκλεισαν και τα κτήρια που τα στέγαζαν κατεδαφίστηκαν, όμως τα έργα των θαμώνων τους συνεχίσουν να αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του νεοελληνικού πολιτισμού.

«Παρακαλώ κύριος με ξενύχιασες!» και άλλες ατάκες από το 1923

Ελάτε μαζί μου στο 1923. Το τραμ μόλις ξεκίνησε από την Κολοκυνθού για την Ομόνοια και φυσικά είναι τίγκα στους επιβάτες. Θαυμάστε την ψυχραιμία, την στωικότητα, το χιούμορ των προγόνων μας!

«-Παρακαλώ κύριος με ξενύχιασες.

-Μη σκοντάς ρε.

-Καλέ Χριστιανέ μου θα σκάσωμε!

-Μα δεν τραβιόσαστε παρά κει!

-Ουφ! Τι κακό ειν’ αυτό!

Σχολικές αναμνήσεις από περασμένες δεκαετίες...

Εσείς τα θυμόσαστε...;

Απαραίτητη για την ώρα της γυμναστικής ήταν και η μπλε φόρμα. Τόσο απαραίτητη που χωρίς αυτή δεν μπορούσαμε να κάνουμε μάθημα μια και οι καθηγητές μας έβαζαν … απουσία. Συγκεκριμένα και τα μαγαζιά όπου προμηθευόμασταν τα αθλητικά μας είδη όπως το  «Κατράνζος σπορ» αλλά και οι φόρμες μας που σίγουρα θα θυμάστε ότι ήταν  …«Πειραϊκής-Πατραϊκής», μια και αυτή ήταν η μεγαλύτερη κλωστοϋφαντουργική βιομηχανία, βάμβακος και ετοίμων ενδυμάτων της Ελλάδας για αρκετά χρόνια.  (ιδρύθηκε το 1919 και λειτούργησε ως το 1996.)  .

Rob Gonsalves ένας σύγχρονος παγκοσμίου φήμης σουρεαλιστής ζωγράφος

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ 

Rob Gonsalves - Wikipedia

Η συναρπαστική  τέχνη του μαγικού ρεαλισμού υπηρετείται με εκπληκτικά αποτελέσματα από τον Καναδό ζωγράφο  Rob Gonsalves  . Πατώντας πάνω στους κλασικούς  ιλουζιονίστες του σχεδίου  MC Escher και  Chris Van Allsburg, ο διάσημος Καναδός καλλιτέχνης Rob Gonsalves απεικονίζει  τα παιχνίδια της φαντασίας, όταν το μυαλό βρίσκεται  μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης. Δημιουργεί έτσι μια εκπληκτική οπτική εξερεύνηση της φαντασίας και τη δυνατότητα που μας ενθαρρύνει να σκεφτούμε πέρα ​​από τα όρια της καθημερινής ζωής,

Μια ταινία μικρού μήκους (ντοκιμαντέρ) για τα χαμένους θησαυρούς του Ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη

Μια ταινία μικρού μήκους (ντοκιμαντέρ)  για τα χαμένους θησαυρούς του ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη, συμπεριλαμβανομένου του ιστορικού κοιμητηρίου του Sisli. Σκηνοθεσία: White Room και η Αγγελική Αριστομενοπούλου
Κείμενο από τον Νίκο Μιχαηλίδη A short documentary film about the lost treasures of Hellenism in Istanbul, including the historical cemetery of Sisli.
Directed by White Room and Angeliki Aristomenopoulou
Text by Nikos Michailides

The Dead Die When They Are Forgotten from WHITE ROOM on Vimeo.

Σωκράτης Σινόπουλος “Eight Winds”

Η εκπομπή Jazz goes Live στην Αίθουσα Τέχνης του Ιανού όπου οι εκδόσεις Μικρή Άρκτος και ο IANOS καλωσόρισαν τον Σωκράτη Σινόπουλο στη μεγάλη οικογένεια της ECM.
Στην εκδήλωση-παρουσίαση του νέου CD του Κουαρτέτου του Σωκράτη Σινόπουλου υπό τον τίτλο Eight Winds (Oκτώ Άνεμοι) μίλησαν ο Παρασκευάς Καρασούλος, εκδότης της Μικρής Άρκτου, η συνθέτρια Ελένη Καραΐνδρου, ο Σωκράτης Σινόπουλος και ο Χρήστος Καρράς, γενικός διευθυντής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην ηχογράφηση μας ξενάγησαν στη νέα τους δουλειά.
Σωκράτης Σινόπουλος: πολίτικη λύρα,
Γιάννης Κυριμκυρίδης: πιάνο,
Δημήτρης Τσεκούρας: κοντραμπάσο,
Δημήτρης Εμμανουήλ: ντραμς.
Στο βίντεο παίζει το κομμάτι “Eight Winds” από τον ομώνυμο δίσκο. Οι εικόνες είναι από την κάλυψη Live Streaming της εκπομπής Jazz goes Live που έπαιξε ζωντανά στο www.localstage.gr.

Φτιάχνοντας γλυπτά αριστουργήματα από χαρτί

Calvin Nicholls

Παροτρυνόμενος  από την οικογένεια, τους φίλους και από το δάσκαλο της  τέχνης στο Γυμνάσιο, ο Calvin, παρακολούθησε  το πρόγραμμα γραφιστικής  (1976-79) στο κολέγιο Σέρινταν στο Oakville, του Οντάριο.

 Μετά την αποφοίτησή του πέρασε το πρώτο έτος του σε μια διαφημιστική εταιρεία κι αμέσως μετά άνοιξε δικό του στούντιο σχεδιασμού στο Τορόντο, κατά τη διάρκεια του 1981.

Οι προσπάθειες γλυπτικής με χαρτί  ξεκίνησαν το 1984 , σε συνδυασμό με την αγάπη του για την άγρια φύση, την οποία επιχειρούσε να την εκφράσει σχεδιαστικά .
Πρώτο του έργο ήταν  ένα πτηνό με προτεταμένα φτερά  φτιαγμένο από ανακυκλωμένα χαρτιά και , στη συνέχεια, άρχισε να παράγει έργα , τα οποία εξέθετε σε φεστιβάλ για την άγρια ζωή στον Καναδά .
Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει: το έργο του τράβηξε την προσοχή μεγάλων γκαλερί στις ΗΠΑ και βραβεύτηκε σε πολλές εκθέσεις, στο πλαίσιο εκδηλώσεων της περίφημης Society of Animal Artists in New York, ενώ συνεργάστηκε με διάφορους εκδοτικούς οίκους για την παραγωγή λευκωμάτων ή τη διακόσμηση βιβλίων για παιδιά.