Είναι πάμπολλες οι θρησκευτικού περιεχομένου παραστάσεις
Από τον Τάσο Κούζαρο*
Ὀσο
και να φαίνεται παράξενο, το θέατρο σκιών στη μετεξέλιξή του στον
ελλαδικό χώρο, μετά την απελευθέρωση, από πολύ νωρίς εκφράζει τον
σεβασμό του στην ορθόδοξη πίστη και παράδοση και σταδιακά καθίσταται και
θεματοφύλακάς της.
Ηδη
από τη μέχρι πρότινος θεωρούμενη πρώτη εμφάνιση του Καραγκιόζη στην
Αθήνα την 9η Φεβρουαρίου 1852, το Σάββατο της Απόκρεω (Εφημερίδα
«Ταχύπτερος Φήμη»), τελούνται «Οι Γάμοι του Καραγκιόζη». «Ωστόσο, δεν
είναι τούρκικος ο γάμος ούτε Τούρκος ο Καραγκιόζης... γιατί στη σύναψη
του γάμου, υπάρχει και κουμπάρος... Είναι γνωστό δε ότι κουμπάρος δεν
υπάρχει στους γάμους των μωαμεθανών. Αλλά γιατί είναι μωαμεθανικό το
ιερατείο που θα ευλογούσε τον γάμο του Καραγκιόζη; Η εξήγηση δεν είναι
δύσκολη, ο σεβασμός προς την Εκκλησία και προς τους θρησκευτικούς
τύπους...» εξηγεί ο Κ. Μπίρης στο έργο του «Ο Καραγκιόζης» (Αθήνα 1952).
Και συνεχίζοντας, υπογραμμίζει: «... Την εποχή εκείνη η προσήλωση στη
θρησκεία ήταν πολύ εντονότερη, δεν επέτρεπε όχι μόνο τη διακωμώδηση μιας
χριστιανικής ιεροτελεστίας, αλλά ούτε και την απλή εμφάνιση ιερωμένου
στις κωμωδίες του Καραγκιόζη».
Δεν
πέρασαν πολλά χρόνια και ο ιεροψάλτης της Μητροπόλεως Πατρών και
αναμορφωτής του ελληνικού θεάτρου σκιών Δημήτριος Σαρδούνης, ο
περιβόητος «Μίμαρος», γνώστης προφανώς του «Νέου Μαρτυρολογίου» του
Στεφάνου Κ. Σκαθάρου, που κυκλοφορεί από το έτος 1856, εμπνέεται τη
σπουδαιότατη παράσταση «Ο Χριστιανομάχος Μπέης» από το μαρτύριο του
αγίου Γεωργίου των Ιωαννίνων του Φουστανελά, στις 17/1/1838,
προικίζοντάς την, μάλιστα, με πλήθος στοιχείων από τον Συναξαριστή.