Μιά φορά κι έναν καιρό... Οι καλοκαιρινές διακοπές

 .,.εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι το άγνωστο και αν άκουγες κανένα να μιλάει για αυτές φρόντιζες να μάθεις ποιός είναι και τι δουλειά κάνει.
Έτσι προσπαθούσαν αυτό το όνειρο να το εκπληρώσουν με άλλο τρόπο...
Οικόπεδα με δόσεις...δίπλα στην θάλασσα.
Με το δεύτερο γελούσες στην καλύτερη περίπτωση προσπαθώντας να κρατήσεις
την ψυχραιμία σου για να μην δείρεις τον μεσίτη.
Έτσι και ο θείος αγόρασε ένα από αυτά στην Λούτσα...
Μαραγκός ο ίδιος έπιαναν τα χέρια του και έφιαξε μια παράγκα έβαλε και συρματόπλεγμα
και τα καλοκαίρια έστελνε την οικογένεια εκεί και ο ίδιος πήγαινε κάθε Σάββατο
αργά το απόγευμα και έφευγε με το πρώτο λεωφορείο Δευτέρα πρωϊ.
Δεν υπήρχαν πενθήμερα και ωράρια στην δουλειά.
Έφτανε λοιπόν στο τέρμα της Λούτσας έβαζε το μαγιό του και βούταγε στην θάλασσα
για να μετρήσει το μπάνιο.
Τότε σε ρωτούσαν πόσα μπάνια έκανες...
Στην συνέχεια έτοιμος για κατάρρευση άρχιζε τον ποδαδρόμο για την εξοχική παράγκα.
Και δρόμο έπαιρνε και δρόμο άφηνε....
Αμ δεν ήταν δίπλα στην θάλασσα γι αυτό και είχε μικρό γραμμάτιο.
Δεν βαριέσε τα παιδιά να είναι καλά να κάνουν κανένα μπάνιο για να μην βήχουν
τον χειμώνα...έλεγε.
Άλλη ιστορία με τον βήχα τότε και με την γειτονιά να έχει "ειδικούς πνευμονολόγους"
να αποφαίνονται αν ο βήχας ήταν χτικιό.
Ρε τι τραβήξαμε...
Τέλος πάντων ...
Πηγαίναμε αργά και που καμμιά Κυριακή επίσκεψη στο εξοχικό του θείου
με την βίλα-παράγκα όπως την έλεγε και φεύγαμε το βράδυ αποκαμωμένοι
και ευτυχισμένοι που δεν είχαμε...εξοχικό.

Πίσω στα παλιά