Κύριε Ξενίδη, ο πατέρας σας ήταν γνωστός γιατρός, με μεγάλη πελατεία. Πώς αντιμετώπισε το γεγονός, ότι ο μονάκριβος γιος του έγινε ηθοποιός, «αρτίστας»;
Όπως μάλλον θα το αντιμετώπιζα κι εγώ, αν είχα ένα παιδί και μου έλεγε ότι θα γίνει ηθοποιός. Απογοητεύτηκε πολύ. Ο πατέρας έβαζε πάνω από όλα τη λογική και η λογική λέει ότι ένας ηθοποιός έχει πιθανότητες 50-50%, να πεινάσει. Γιατί ποτέ δεν ξέρει τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα, αν θα βρει δουλειά, αν θα πάει καλά η παράσταση, τι θα κάνει την επόμενη σαιζόν... Είναι ένα "τσιγγάνικο επάγγελμα». Και καθώς πέθανε νωρίς, το 1947, δεν είχε την ευκαιρία ούτε να με δει να παίζω. Η μητέρα μου, με τα χρόνια, και αφού πρόλαβε την εξέλιξη μου στο επάγγελμα, κάπως συνήθισε στην ιδέα.