Αδελφέ Μακρυγιάννη,
Σου
μιλάω σαν σε ζωντανό φίλο και αδελφό εν Χριστώ. Γιατί πιστεύω πως ζεις
στον κόρφο του Θεού, όπως έλεγες. Τώρα, βέβαια, τα έμαθες όλα. Όταν
ήσουνα εδώ, χάρη στην πίστη και τη χριστιανική ζωή σου, εγνώριζες
ελάχιστα. Τώρα βλέπεις την ανθρώπινη ματαιότητα και το σκοτάδι του
κόσμου με τέλεια γνώση. Και κατανοείς πλήρως τι σημαίνει ο λόγος του
Χριστού: «όλος ο κόσμος κείται εν τω πονηρώ». Βλέπεις ότι το σατανικόν
έρεβος έχει κατακαλύψει τα πάντα και μονάχα όσοι με συνέπεια πιστεύουν
και ζουν εν Χριστώ, κατορθώνουν σε κάποιο μέτρο να φωτίζωνται από την
αλήθεια του Θεού.
Υπήρξες
πιστός Ορθόδοξος, στο βαθμό που προσδιόριζαν διάφοροι παράγοντες:
φυσική καταβολή, ανατροφή, περιβάλλον, παιδεία, συνθήκες, προαίρεση. Και
αναδείχτηκες αληθινός δούλος του Θεού, τέκνο πιστό της Εκκλησίας,
παραδοσιακός Έλληνας. Σε εγνώρισα πριν τρεις μήνες. Και θαύμασα την
ευσέβειά σου, την πίστη σου, την ευθύτητά σου, τη γνώση σου, την
εντιμότητά σου, τη σωφροσύνη σου, την αγάπη σου στον Θεόν και τον
πλησίον, τη λεβεντιά σου, την αυτοθυσία σου, την επιμονή σου στις
προσευχές, την υπομονή σου στους τρομερούς πειρασμούς σου, την
ευχαριστία σου στον Κύριον κατά το παρατεταμένο μαρτύριο των αθεράπευτων
τραυμάτων σου, των ανοικτών σου πληγών.
