Κάποτε που η μάνα φούρνιζε το ψωμί με τη μαγιά και μοσχοβολούσε το σπίτι. Κάποτε που είχαμε ένα μόνο τετράδιο, μια ξύλινη κασετίνα, και μια σάκα που με αυτήν τελειώναμε το σχολείο. Κάποτε που πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού για σβηστήρα. Κάποτε που στο σχολειό η μηλιά ήτο μηλέα και ο θρύλος του μαρμαρωμένου βασιλιά παρέμενε ζωντανός.
Τα ποιήματα δεν μπορούν πια να ‘ναι ωραία αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει. Η πείρα είναι τώρα το μόνο σώμα των ποιημάτων κι όσο η πείρα πλουταίνει τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει. Πονάν τα γόνατά μου και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω, μόνο τις έμπειρες πληγές μου μπορώ να της χαρίσω. Τα επίθετα μαράθηκαν, μόνο με τις φαντασιώσεις μου μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω. Όμως πάντα θα την υπηρετώ όσο βέβαια εκείνη με θέλει γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.
Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939. Γονείς της ήταν οι Γιάννης Αγγελάκης και Ελένη Σταμάτη. Ήταν πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη, που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον πατέρα της. Μόλις στα 17 της χρόνια δημοσιεύει στο περιοδικό Καινούργια εποχή το ποίημα της «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή της Καινούργιας εποχής γράφοντας: «Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!». Από τότε άνοιξε ο δρόμος για την ενασχόληση της με την ποίηση και τη μετάφραση. Άρθρα για την ποίηση και την μετάφραση της ποίησης έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες των δέκα γλωσσών και ποιήματα της εμπεριέχονται σε λογοτεχνικές ανθολογίες. Αρχή και τέλος για εκείνη η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη. Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Ήταν διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Είχε μεταφράσει, μεταξύ άλλων, Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κ.ά. Η ποίησή της διακρίνεται από μια έντονη καταφυγή σε φανταστικές χώρες. Το 2014 συμμετείχε στην ταινία Μητριαρχία. Απεβίωσε στις 21 Ιανουαρίου 2020.
Όπως κάθε 11 Ιανουαρίου, ημέρα θανάτου του σπουδαίου μπαλαντοποιού, μαζεύτηκε στην πλατεία του Μιλάνο, Piazza del Duomo, πλήθος κόσμου, για να περάσουν τη βραδιά με τραγούδια και ιστορίες γι΄αυτόν.
Ο Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ (ιταλικά: Fabrizio Cristiano De André, Γένοβα, 18 Φεβρουαρίου 1940 - Μιλάνο, 11 Ιανουαρίου 1999) ήταν Ιταλός τραγουδιστής-τραγουδοποιός.
Ήταν ένας από τους πιο γνωστούς και σίγουρα ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς τραγουδοποιούς. Στα τραγούδια του αναφερόταν κυρίως στους περιθωριοποιημένους, τους επαναστάτες και τους άτυχους. Πολλά από τα έργα του θεωρούνται ποιητικά έργα και γι' αυτό πολλά έχουν συμπεριληφθεί στα σχολικά κείμενα της Ιταλίας.
Στα 40 χρόνια δημιουργίας του εξέδωσε περισσότερα από 20 άλμπουμ. Ένας αριθμός σχετικά περιορισμένος, αλλά σίγουρα χωρίς να προξενεί έκπληξη, δεδομένης της βαρύνουσας σημασίας που ο Ντε Αντρέ έδινε στην ποιότητα αντί για την ποσότητα. Προς τιμήν του έχει δημιουργηθεί βραβείο που φέρει το όνομά του.
Χιονισμένη ταβέρνα στη Θεσσαλονίκη. Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης
Ο Σωκράτης Ιορδανίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1922 μετακόμισε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του ήταν επίσης φωτογράφος. Εργάστηκε στον τομέα των φωτορεπορτάζ και συνεργάστηκε με όλες τις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, το USIS, το Εθνικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, την Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα Βορείου Ελλάδος, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και πολλά προξενεία. Μετά τον πόλεμο συνεργάστηκε με τον φωτογράφο Μιχάλη Τσολακίδη και το 1974 δημιούργησε το δικό του εργαστήριο. Μέρος του αρχείου του ανήκει στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και στο Εθνικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. http://www.thmphoto.gr/?page_id=1074&lang=EL
