Εικόνες και αναμνήσεις που χάθηκαν ανεπιστρεπτί…
Γυρνώντας πίσω στα τελευταία χρόνια της
δεκαετίας του ’60, θυμάμαι πάντα με μια γλυκόπικρη νοσταλγία τους
πασχαλινούς δρόμους της Αθήνας. Αιόλου, Ερμού, Σταδίου.
Κατεβαίναμε με τη μάνα μου και τον
αδελφό μου για τα τελευταία πασχαλινά ψώνια, για μας τα παιδιά όμως ήταν
μια μοναδική ευκαιρία να χαζέψουμε για ακόμη μια φορά το μοναδικό
πασχαλινό πανηγύρι, που ξετυλίγονταν μπροστά στα έκπληκτα παιδικά μας
μάτια, στους δρόμους της Αθήνας !
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τους
μικροπωλητές εκείνους που πουλούσαν τα φουσκωτά πλαστικά τόπια με τις
μπλε, κόκκινες και άσπρες ρίγες και την γκρίνια μας στη μάνα μας μέχρι
τελικά να την πείσουμε να μας πάρει από ένα.
Μερικές φορές μπορεί να απαρνιόμασταν τα
πλαστικά τόπια χάριν άλλων «θησαυρών» που ανακαλύπταμε στους γιορτινούς
δρόμους της Αιόλου. Για παράδειγμα μπορεί να παίρναμε ένα από αυτά τα
μοναδικά χάρτινα, μεγάλα κόκκινα αυγά που τα ξεδίπλωνες και άνοιγαν για
να τα στολίσουμε στο δωμάτιό μας ή μπορεί να τα ξεπουλούσαμε όλα για ένα
ωραίο τσουρεκάκι που πουλούσε η κυρία στον πάγκο της –αν και αυτό ήταν
συνήθως ακατόρθωτο γιατί τη Μεγάλη Εβδομάδα δυστυχώς νηστεύαμε…
Χαζεύαμε φυσικά, και τις λαμπάδες που
υπήρχαν σε διάφορους πάγκους και προσπαθούσαμε να φανταστούμε πως θα
ήταν η δικιά μας, όταν θα την έφερνε η νονά μας. Η πασχαλινή μας βόλτα
κάποτε τελείωνε και εμείς γυρνούσαμε στο σπίτι συνήθως μουτρωμένοι,
γιατί τελικά δεν φάγαμε τσουρεκάκι από την κυρία και γιατί ξέραμε ότι
στο σπίτι, μας περίμενε μια μεγάλη κατσαρόλα με φακές !
Θ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου