Νίκη Τρουλλινού
Κλαίω στα θερινά τα σινεμά
Κι ύστερα από σινεμά σε σινεμά.
Στα θερινά της γενέθλιας πόλης θρόιζε το γιασεμί, λες και τότε όλα είχαν μυρωδιά, η μπουκανβίλια έφτασε προσφάτως, χρώμα δίχως άρωμα, χωρίς σινιάλο στη μνήμη. Παλιές ελληνικές ταινίες με την φτωχή κόρη, τον γόη και την πριγκίπισσα, με ή χωρίς δάκρια τα σποράκια στο χάρτινο χωνί. Και οι δείκτες του ψηλού χανιώτικου ρολογιού. Και ξύλινες καρέκλες· τα πόδια ν’ αγκιστρώνουν καθώς ο καλός, ο κακός και ο άσχημος διεκδικούσαν κομμάτι από τις εμπειρίες του άδηλου μέλλοντος. Ο δρόμος για το σπίτι, τα πρώτα φλερτ, ‘’γνωρίσατε τον κύριο Φελίνι;’’. Εισαγωγικές, μα πώς να ξεφύγεις από την γλυκεία αναστάτωση της εικόνας που τρέμει…
Αθήνα. Περιπολία: Αλκυονίδα στο καταχείμωνο και το παλιό καρότσι με τα παράνομα βιβλία στην είσοδο. Στην Ίριδα την ανθισμένη, γωνία Ακαδημίας και Ιπποκράτους. Κάτω από το μάτι του χαφιέ καθώς ο γοητευτικός κύριος Μπακογιανόπουλος παρέδιδε μαθήματα κινηματογράφου. Στούντιο στην πλατεία Αμερικής με το νυχτερινό λεωφορείο. Το παλιό Vox των Εξαρχείων, Ορφέας στη Βουλιαγμένης, εξεταστική Ιουνίου, κάτω το Αστικό Δίκαιο, Ζήτω ‘’ο κλέφτης των ποδηλάτων’’. Τον βλέπεις; Έρχεται μαζί μας τη νύχτα στη μεγάλη λεωφόρο· δεμένες στη μαγεία του Ντε Σίκα.
Εικόνα να τρέμει καθώς ο ‘’Ιβάν ο Τρομερός’’ σημαδεύει με το δάχτυλο το μέλλον. Και ο Τσάρλι τράμπα – τραμπαλίζεται στα βουνά της Αλάσκας μ’ έναν ‘’Χρυσοθήρα’’. Κι αν η επιτροπή Μακάρθι τον είχε πάρει στο κατόπι, ά! αυτήν ποιος την θυμάται…Ο Τσάρλι έμεινε να χαϊδεύει τα παιδικά μας χρόνια και τα χρόνια των παιδιών μας, και τα χρόνια της ωριμότητας ξανά. Και μπήκε στη ζωή μας ο Μπέργκμαν με τα τοπία του βορρά και τον ‘’Σπασμένο καθρέπτη’’, ήρθε ο Μπονουέλ με τους ‘’Λησμονημένους’’ και τη ‘’Βιριδιάνα’’ του. Ήρθε η
‘’ Τζίλντα’’ να σαρώσει μύθους περασμένων ερώτων. Κι στη ‘’Καζανμπλάνκα’’
ο Μπόγκαρτ χάνεται στο βάθος του πανιού κάτω από τη βροχή.
Άλλαξαν οι πολιτείες, γύρισαν τούμπα οι καιροί, ο Χάνδακας της ενηλικίωσης στην τεθλασμένη λεωφόρο Ακαδημίας – ο Γαλαξίας τα καλοκαίρια και κείνος ο επίμονος άνδρας με τα καταγάλανα μάτια στο λιπόσαρκο πρόσωπο, σε πείσμα των καιρών και των ανέμων. Ήξερες, βεβαίως, θα βρεις καταφύγιο δίπλα στα γιασεμιά του και τις ποτισμένες γλάστρες με τα κρινάκια και τα βασιλικά του. Τώρα οι εραστές έχουν ονόματα άλλα, ο Γούντι, ας πούμε, κι ο άλλος με τα φτερά και τους αγγέλους του πάνω από το Βερολίνο. Η παλιά κουβέντα, πάλι εδώ: ‘’Κλαίω στο σινεμά’’, σου είπα, ‘’να το ξέρεις’’. Κι ανάψαμε τσιγάρο.
Στα παλιά θερινά σινεμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου