Ο Ψύλλος (1990) του Δημήτρη Σπύρου.(Ο Ψύλλος είναι ένα όνειρο… είναι τα φτερά που με βοηθούν να πετάξω μακριά.)

Ο Ψύλλος είναι ένα όνειρο… είναι τα ταξίδια που θέλω να κάνω, το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού μου… είναι τα φτερά που με βοηθούν να πετάξω μακριά»

   Ο ΨΥΛΛΟΣ
THE FLEA

του Δημήτρη Σπύρου
με τους Παντελή Τριβιζά, Βασίλη Κoλoβό, Δήμητρα Χατoύπη, Αμαλία Γκιζά, Δημήτρη Σπύρoυ, Κωστoύλα Τσέλιoυ

Υπόθεση: «Ψύλλος» είναι o τίτλος μιας χειρόγραφης εφημεριδoύλας, που συντάσσει και εκδίδει ένας δωδεκάχρονος μαθητής, σ’ ένα απομονωμένο χωριό της ορεινής Ολυμπίας, o Ηλίας Σειλαϊδής.
«Ψύλλος» είναι όμως κι o ίδιος o μικρός Ηλίας, γιατί είναι τόσο πολύ ταυτισμένος με την εφημερίδα του, ώστε κανείς πια δεν τον φωνάζει με το πραγματικό του όνομα!
Κι όπως γράφει o ίδιος σ’ ένα φύλλο της εφημερίδας του…

Ο σκηνοθέτης , Δημήτρης Σπύρου γεννήθηκε το 1954 στα Διάσελλα Ολυμπίας.
Τέλειωσε τη Δραματική Σχολή και σπούδασε Κινηματογράφο. Αρχικά εργάστηκε στο θέατρο ως ηθοποιός αλλά από το 1982 στράφηκε στον κινηματογράφο όπου στα χρόνια της «μαθητείας» εργάστηκε σαν ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτη, σεναριογράφος και διευθυντής παραγωγής.
Το 1985 άρχισε να σκηνοθετεί , δημιουργώντας ταυτόχρονα και την ανεξάρτητη εταιρία παραγωγής ΦΑΟΣ ΦΙΛΜ η οποία λειτουργεί ως σήμερα με σημαντικές ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, καθώς και τηλεοπτικά προγράμματα και ντοκιμαντέρ.
Από το 1989, έχει αναπτύξει ιδιαίτερη δραστηριότητα στον τομέα του κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους, κάνοντας αρχικά την ταινία
«Ο ΨΥΛΛΟΣ» η οποία γνώρισε διεθνή επιτυχία, και κατόπιν εκπαιδευτικά προγράμματα και τηλεοπτικές παραγωγές.
Από το 1995 διευθύνει την αστική μη κερδοσκοπική εταιρία ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ, η οποία ασχολείται με: διανομή ταινιών, παραγωγή ταινιών, εκδόσεις βιβλίων, διαχειρίζεται το cine ΦΙΛΙΠ στην Αθήνα, διοργανώνει Φεστιβάλ και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες, παράγει και διανέμει εκπαιδευτικά προγράμματα.
Το 1997 σε συνεργασία με φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του νομού Ηλείας δημιούργησε το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, του οποίου είναι και καλλιτεχνικός διευθυντής.
Παράλληλα  ασχολείται και με τη λογοτεχνία (ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα) και είναι συνεργάτης περιοδικών τέχνης και πολιτισμού.
Το 1981 πήρε το 1ο Βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό για ποιητές κάτω των 35 ετών. Την κριτική επιτροπή αποτελούσαν τρεις κορυφαίοι έλληνες ποιητές : Γιάννης Ρίτσος, Νικηφόρος Βρεττάκος και Τάκης Σινόπουλος.
Αυτό το διάστημα ξεκινά τα γυρίσματα της ταινίας μεγάλου μήκους «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» - βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη, της οποίας έχει γράψει και το σενάριο.πηγή.
 Ο Σπύρου πραγματοποίησε μεγάλη επιτυχία με τον “Ψύλλο”. Η ταινία του βραβεύτηκε σε πολλά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων στο Φεστιβάλ Βερολίνου αλλά και σε εκείνα του Σικάγο, του Μπέλφαστ, της Σόφια, της Χάβρης κ.ά. Η σημαντικότερη επιτυχία όμως της ταινίας είναι ότι μπήκε στα ελληνικά σχολεία, άνοιξε τα μάτια και τέντωσε τ’ αυτιά των μικρών μαθητών, και στα σίγουρα άλλαξε τα μυαλά των εκπαιδευτικών, ενώ πήγε ένα βήμα παραπέρα το “αμαρτωλό” σύστημα παιδείας της χώρας, με την είσοδο του κινηματογράφου στα σχολεία από τότε.Μπορείς να δεις την ταινία ολόκληρη παρακάτω:(Hellas Film.)

Οι καλύτερες φωτογραφίες του National Geographic τα τελευταία 125 χρόνια

Από το 1888 το περιοδικό «National Geographic» έχει φέρει πολιτισμούς και τόπους του πλανήτη μας μέσα στα σπίτια των εκατομμυρίων των αναγνωστών του ανά τον κόσμο. Τυπώθηκε σε 37 γλώσσες και αποτελεί ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα περιοδικά αλλά και ένα από τα πιο σεβαστά έντυπα για τις απίθανες εικόνες του αλλά και για μερικούς από τους πιο κορυφαίους φωτογράφους-συνεργάτες του. Το «National Geographic» για να γιορτάσει την 125η επέτειο της κυκλοφορίας του βγάζει προς πώληση 125 από τις σημαντικότερες και ωραιότερες φωτογραφίες του από το παρελθόν μέχρι σήμερα μέσω του Οίκου Christie’s. Από ένα αρχείο 11,5 εκατομμυρίων εικόνων το περιοδικό διάλεξε τις κορυφαίες των κορυφαίων για τον κόσμο, ενώ οι τιμές θα ξεκινούν από 400 και θα φτάνουν ως τα 3.000 δολάρια. Η δημοπρασία θα γίνει από 19-29 Ιουλίου στο site του Οίκου. Πάρτε ένα δείγμα στη συνέχεια…
1. Σπήλαιο Majlis al Jinn, Ομάν

2. Παγόβουνο Brown Bluff, Ανταρκτική Χερσόνησος

3. Καταρράκτες Brooks, Katmai National Park & Preserve, Αλάσκα

4. Ζωολογικός Κήπος Brazzaville, Δημοκρατία του Κονγκό

5. Bonneville Salt Flats, Γιούτα

6. Khunde, Νεπάλ

7. Καμπότζη

8. Υλοτόμοι στην Καλιφόρνια, 1892

9. Λέαινες στην Μποτσουάνα

10. Στρουθοκάμηλοι στη Γιούτα

11. Ψάρι-ανεμώνη στα Νησιά Φίτζι

12. Κίνηση στην Καλκούτα, Ινδία

13. Αμαρίλο, Τέξας

14. Λεοπάρδαλη του χιονιού στο Πάρκο Hemis, Ινδία

15. Πτήση πάνω από τις Πυραμίδες της Γκίζας

πηγή.

Τι αλλόκοτο συνέβη μες στο αεροπλάνο της Aegean στην πτήση από Θεσσαλονίκη

.Και ξαφνικά, εκεί που περίμεναν να φτάσουν στην Αθήνα, οι επιβάτες της κατάμεστης πτήσης Α3115 της Αegean, πάγωσαν όταν άκουσαν μια απίστευτη, μεστή, δυνατή φωνή να διαπερνά το αεροσκάφος.
Ηταν η απρόσμενη «αεροπειρατεία» της Λυρικής!
Συγκεκριμένα, δύο επιβάτες, ήταν ο τενόρος Δημήτρης Πάκσογλου και η σοπράνο Ελενη Κελεσίδη που σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και άρχισαν να τραγουδούν άριες από την Τραβιάτα αφήνοντας άναυδους του επιβάτες.
Η δράση της Λυρικής έγινε προκειμένου να γιορτασθεί και τιμηθεί η επέτειος 15 χρόνων της Αegean! Oι επιβάτες δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους και η Αegean απέδειξε πως επιλέγει να κινείται τολμηρά και δημιουργικά ακόμη και για τα γενέθλιά της.
Το δρώμενο έγινε την Τετάρτη 28 Μαϊου στην πτήση από το αεροδρόμιο Μακεδονία στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.

. Πηγή.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ!

Η Γαλλίδα βουλευτής Βαλερί Μπογέρ: Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑ… ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ!

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ
Η ηρωΐδα Valerie Boyer, παρά τις απειλές που δέχεται η ίδια και η οικογένεια της, τόλμησε.

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Νέο σοκ στην Τουρκία από την γνωστή Γαλλίδα βουλευτίνα της Μασσαλίας, Valerie Boyer, η οποία πρόσφατα είχε πρωτοστατήσει στην ποινικοποίηση από το γαλλικό κοινοβούλιο της αρμενικής γενοκτονίας. Όπως αναφέρουν τουρκικά δημοσιεύματα, η Valerie Boyer σε δηλώσεις που έκανε σχετικά με το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, (που έχει επανέλθει στην επικαιρότητα με γερμανική πρωτοβουλία), ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η Τουρκιά δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη, αλλά η Κωνσταντινούπολη και όχι η Ιστανμπούλ και εδώ οι Τούρκοι έγιναν… Τούρκοι, ανήκει στην Ευρώπη.
Η θαρραλέα βουλευτίνα του γαλλικού κοινοβουλίου, χωρίς κανένα δισταγμό, καταδίκασε για άλλη μια φορά την Τουρκία σαν μια χώρα που παραβιάζει συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εκείνο όμως που εξόργισε πραγματικά τους Τούρκους, ήταν οι δηλώσεις της ότι δεν μπορεί μια χώρα που βαρύνεται για τα εγκλήματα της αρμενικής γενοκτονίας, αλλά και της εισβολής στην Κύπρο το 1974, να διεκδικεί μια θέση στην Ευρώπη. Για όλα αυτά, όπως τόνισε η Valerie Boyer, θα συνεχίσει να αγωνίζεται κατά της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ θα συνεχίσει και τις προσπάθειες της για να αναγνωριστούν τα μεγάλα εγκλήματα της Τουρκίας στις γενοκτονίες των αρχών του εικοστού αιώνα.
Η Valerie Boyer αποκάλυψε ότι για όλο αυτόν τον αγώνα της έχει δεχτεί και αυτή και η οικογένεια της απειλές κατά της ζωής της, ενώ συχνά δέχεται μηνύματα στα τουρκικά που την απειλούν με φρικτές τιμωρίες για τον αγώνα της υπέρ της αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας. Παρ’ όλα αυτά, η θαρραλέα Γαλλίδα δήλωσε πως δεν την φοβίζουν όλες αυτές οι απειλές αλλά αντίθετα την πεισμώνουν για να συνεχίσει τον αγώνα  της. Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν θέλει να πάει στην Τουρκία για να ακούσει και την άλλη άποψη, απάντησε ότι έχει πάει στο παρελθόν στην Τουρκία αλλά τώρα δεν έχει καμία τέτοια επιθυμία καθώς, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να πάει σε μια χώρα από όπου έχουν εξαπολυθεί απειλές κατά της ζωής της και κατά της ζωής των μελών της οικογένεια της.
Η θαρραλέα αυτή γαλλίδα βουλευτής, που βάζει τα «γυαλιά» σε πολλούς Έλληνες συναδέλφους της που φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους μην τυχόν και ενοχλήσουν την Τουρκία, έχει αρχίσει και μια νέα εκστρατεία κατά της χορήγησης της γαλλικής υπηκοότητας σε Τούρκους μετανάστες που ζουν στην Γαλλία. Όπως ανέφερε, αυτό θα είναι ένα επικίνδυνο βήμα για την αλλοίωση της σύνθεσης της γαλλικής κοινωνίας, ενώ κατηγόρησε του Τούρκους της Γαλλίας ότι συμπεριφέρονται όχι σαν να θέλουν να αφομοιωθούν στην χώρα που τώρα ζουν και δουλεύουν, αλλά σαν να θέλουν να επιβάλλουν αυτοί τα δικά τους πολιτιστικά και θρησκευτικά πρότυπα στην χώρα που τους φιλοξενεί (τι μας θυμίζει αυτό..).
Ας πάρουν μερικά  μαθήματα οι δικοί μας βου(ο)λευτές από την Valerie Boyer, που δεν διστάζει να αναφέρει Κωνσταντινούπολη και όχι Ιστανμπούλ, αδιαφορώντας ακόμα και για τις τουρκικές απειλές.
πηγή. 

Εικόνες καταστροφής από τήν πόλη Μααλούλα της Συρίας.

Δείτε τις φωτογραφίες των ερειπίων της Μααλούλα όπου ακόμα ομιλείται η Αραμαϊκή, η γλώσσα του Ιησού

Η Μααλούλα, η αρχαία Χριστιανική πόλη της Συρίας όπου ακόμα ομιλείται η Αραμαϊκή, επέστρεψε υπό την κυριαρχία των δυνάμεων του καθεστώτος Ασάντ, μετά από μήνες όπου οι αντιφρονούντες την είχαν καταλάβει, και καταστρέψει τις κατοικίες και τα μοναστήρια της.

Η πόλη, που βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πρωτεύουσας Δαμασκού, κατοικείται από μια κοινότητα περίπου 5.000 κατοίκων, που οι ρίζες τους χάνονται χιλιάδες χρόνια πίσω στον χρόνο και μαζί με μερικές δεκάδες γυναίκες και άνδρες που ζουν στα γύρω χωριά, είναι οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο όπου ομιλείται ακόμα η «γλώσσα του Ιησού».

Επί επτά ολόκληρους μήνες, η περιοχή έζησε μια από τις πιο άγριες συγκρούσεις μεταξύ των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας και των «επαναστατών», στους οποίους έχουν διεισδύσει και φονταμενταλιστές από άλλες χώρες καθώς και παρακλάδια της Αλ Κάιντα, που την είχαν καταλάβει και είχαν κρατήσει ομήρους ακόμα και τις Χριστιανές καλόγριες των μοναστηριών της πόλης.

Από την πόλη έχουν απομείνει τα χαλάσματα, που δείχνουν την αγριότητα των μαχών που διεξήχθησαν εκεί, αφού το σημείο όπου βρίσκεται θεωρείται σημαντικής γεωπολιτικής σημασίας για την έκβαση του πολέμου που μαίνεται στη χώρα.

Στα μέσα του Απριλίου η Μααλούλα απελευθερώθηκε για να μπορέσουν οι κάτοικοί της, (Χριστιανοί όπως και το 5% των κατοίκων της Συρίας) που είχαν απομακρυνθεί από τα σπίτια τους, να επιστρέψουν και να γιορτάσουν εκεί το Πάσχα.

Οι κάτοικοι επιστρέφοντας, αντίκρισαν μόνο τα ερείπια της πόλης που άφησαν πίσω τους...

Τις προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση επέτρεψε στους δημοσιογράφους των Δυτικών Μέσων να επισκεφτούν την πόλη, που υπάρχει από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού και να καταγράψουν την καταστροφή που επέφεραν οι 7 μήνες κατοχής.

Αυτό που καταγράφηκε είναι μια απέραντη ησυχία, που καταδεικνύει την ερήμωση της πόλης και τα φιλοκυβερνητικά σλόγκαν στους τοίχους των σπιτιών καθώς και οι φωτογραφίες του Ασάντ, ενώ οι ένοπλοι στρατιώτες που περιπολούν δείχνουν πως ακόμα η ειρήνη στην περιοχή αργεί να εγκατασταθεί...

Για την ώρα, όπως αναφέρουν οι ξένοι δημοσιογράφοι, δεν φαίνεται στον ορίζοντα το παραμικρό σημάδι κάποιας ανοικοδόμησης της Μααλούλα, που κατά συντριπτική πλειοψηφία κατοικείται από Ελληνορθόδοξους πιστούς, με τα σημάδια να είναι εμφανή στα πασίγνωστα σε όλο τον κόσμο μοναστήρια της Αγίας Θέκλας και των Αγίων Σέργιου και Βάκχου, που χτίστηκαν κατά τη Βυζαντινή περίοδο.

Δείτε τις φωτογραφίες της καταστροφής στην πόλη, αλλά και στα μοναστήρια και στις εικόνες και στα ψηφιδωτά που βρίσκονταν σε αυτά...

Η πόλη της Μααλούλα

πηγή. 

 

Ένα μαγαζί, μιά ιστορία. "Ο πάγκος του ψαρά έχει… πήλινα"

Aπό τον πάγκο του ψαρά τώρα η κυρία Αλεξάνδρα πουλάει πήλινα στο μαγαζί της στην οδό Γερακάρη…

Κάθε πρωί, η κυρία Αλεξάνδρα Βιτωράκη-Κανελλάκη είναι στην ώρα της στο μαγαζί με τα πήλινα, στην οδό Γερακάρη, στο κέντρο της πόλης του Ρεθύμνου! Νύχτα ακόμη, γύρω στις 5, πριν φέξει η μέρα, και εφόσον ο καιρός δεν δείχνει… άγριες προθέσεις, θα βάλει τα… πόδια της μπροστά, και θα περπατήσει για μιάμιση ώρα από την αρχή του ιστορικού κέντρου ως το τέλος ανατολικά του παραλιακού δρόμου. Εκεί θα βρει και άλλους περιπατητές και θα συνεχίσουν, άλλοι κατά ομάδες και άλλοι μεμονωμένα ως το τέλος της διαδρομής…
Είναι μια… πορεία υγείας, απόστασης πέντε χιλιομέτρων, που έγινε συνήθεια και την κάνει τώρα και εφτά χρόνια. Όταν, λοιπόν, θα πάει και θα έλθει χωρίς να έχει κουραστεί (μάλλον θα έχει… ξεκουραστεί), θα νιώθει όπως αποκαλύπτει, «πιο ανάλαφρη», «θα έχω αποβάλλει το άγχος και τη στενοχώρια» και «θα έχω πάρει επιπλέον χρόνια ζωής».
Ίδια τακτική ακολουθούσε, και ίσως να συνεχίζει και τώρα έστω και πιο αραιά, και ο αδελφός της Μανώλης Βιτωράκης που αγγίζει τα 90 χρόνια, κάνοντας καθημερινά σαν έφηβος, πεζοπορία από το σπίτι του στο Σπήλι ως τα κτήματά του στον οικισμό Δαριβιανά, διανύοντας ημερησίως απόσταση περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων. Και δεν αρκούσε μόνο η πεζοπορία, αλλά και η ενασχόλησή του στα χωράφια με τις καλλιέργειες!
ΛΙΤΟΔΙΑΙΤΟΙ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΚΟΙ

Και το σημαντικό είναι ότι και τα δυο αδέρφια, είναι τόσο ήρεμα και ευδιάθετα, λες και τα προβλήματα είναι έξω από τα σπίτια τους και δεν τους «χτυπούν»! Μα κυρίως, και αυτό είναι το σπουδαίο, παρά τα χρόνια που σηκώνουν, παραμένουν κινητικοί άνθρωποι, είναι λιτοδίαιτοι, έχουν αθλητικό σωματότυπο και τους διακρίνει η ευγενής συμπεριφορά.
Ο πρώτος, «ο πιο μεγάλος σε ηλικία από την Αλεξάνδρα, την Γεωργία, τον Παντελή και την Χρυσάνθη» ανάλωσε το μεγάλο μέρος της ζωής του ως δάσκαλος στην έδρα των δημοτικών σχολείων, και έδωσε την γνώση και τους κανόνες συμπεριφοράς στους μικρούς μαθητές, και η δεύτερη δίπλα στον άντρα της τον ψαρά, μέλος «της παλιάς και μεγάλης οικογένειας των θαλασσοδαρμένων Κανελλάκηδων στο Ρέθυμνο», πάσχισε αγκομαχώντας στη φτώχια για δεκαετίες «με περιορισμένη ζωή», στο σπίτι και στο ψαράδικο που στέγαζε σε ξεχωριστό χώρο και το κατάστημα με τα πήλινα, που λειτουργούσε η ίδια.
Σήμερα πια, στην ίδια αίθουσα δεν υπάρχει «το ψαράδικο του Γιώργου του Κανελλάκη». Ο ψαράς που γυρνούσε μια ζωή στα χωριά της ενδοχώρας διαλαλώντας τη θαλασσινή πραμάτεια του «έφυγε», πάνε τώρα πάνω από είκοσι χρόνια! Έμεινε τώρα η κυρία Αλεξάνδρα με τα πήλινα που, συνήθως, αγοράζονται από τουρίστες, γιατί τα… σύγχρονα νοικοκυριά κατάργησαν τα παλιά σκεύη. Έτσι, στο ευρύχωρο πάγκο του ψαρά που ήταν κάποτε η… βιτρίνα με τα λογής-λογής ψάρια, μπήκαν τα αντικείμενα του πηλού που έρχονται από αγγειοπλάστες της Κρήτης και νησιών.
Ορισμένοι προμηθευτές συνεχίζουν να παραδίδουν το εμπόρευμά τους από τότε… Δηλαδή, από τη δεκαετία του ’50, που έφευγε «το καΐκι του Κανελλάκη με το λάδι ή άλλα αγαθά της Κρήτης» για το νησί του Αιγαίου και γύριζε φορτωμένο ως αντάλλαγμα στο λιμάνι του Ρεθύμνου, με έργα αγγειοπλαστών για να διατεθούν στη ντόπια αγορά.
ΠΡΙΝ ΗΤΑΝ ΣΤΑΒΛΟΣ
«Αυτό το μαγαζί ήταν όταν το πήραμε το ’50, στάβλος», λέει γυρνώντας πίσω η αρχόντισσα με την νεανική καρδιά και τη σβελτοσύνη. «Κατέβαιναν οι άνθρωποι από τα χωριά με τα άλογα και τα γαϊδουράκια τους, τα έβαζαν εδώ μέσα και έκαναν τις δουλειές τους στην πόλη. Δεν υπήρχαν, τότε αυτοκίνητα. Μετά που το πήραμε το γκρεμίσαμε και φτιάξαμε το μαγαζί και το σπίτι. Πριν ήμασταν εκεί που είναι σήμερα το γήπεδο που παρκάρουν τα αυτοκίνητα και υπήρχαν μόνο παράγκες. Εκεί γινόταν όλες οι συναλλαγές και εκεί είχαμε και εμείς το ψαράδικο και τα πήλινα συνάμα!»

Η γενιά των, εκ παραδόσεως, ταξιδιάρηδων του πελάγους, έκανε πλέον και το στερνό της ταξίδι και έμεινε στη… θάλασσα της γαλήνης. Η οικογένεια δεν φαίνεται να έχει πλέον σκαμπανεβάσματα  στις τρικυμίες και τις μπουνάτσες και δείχνει να έχει κλείσει ένα πολύχρονο κύκλο ζωής και δράσης. Μένουν οι γεννήτορες στις θύμησες των νεότερων και των απογόνων τους, και μαζί οι ιστορίες και οι περιπέτειες τους στο κύμα και στη στεριά.
Το μαγαζί, που αν και έχουν περάσει χρόνια πολλά, μυρίζει ακόμη… ψαρίλα στον πάγκο. Τώρα είναι το παλαιό «ψαράδικο του Κανελλάκη στους 4 Μάρτυρες», που τις γόπες, τις μαρίδες, τα μπαρμπούνια, τις τσιπούρες και τα άλλα βραστόψαρα στον πάγκο, αντικατέστησαν οι δημιουργίες  του πηλού που εμπορεύεται  η σύζυγος του αείμνηστου ψαρά η κυρία Αλεξάνδρα.
Άλλωστε, αυτό ήταν το επάγγελμα της από το ’50 μέχρι το ’92 που ζούσε ο άντρας της. Τότε, μπορούσαν να συνυπάρχουν σε ένα μαγαζί και τα ψάρια και τα… πήλινα του νοικοκυριού. Όσο για το αν τα καταφέρνει στη συνεννόηση και συναλλαγή με τους ξένους, που είναι και οι πιο συχνοί πελάτες της τα καλοκαίρια, η ίδια με την αθωότητα που την διακρίνει εξηγεί: «Είναι πολύ έξυπνοι οι ξένοι και μπαίνουν αμέσως στο νόημα! Πάντα τα καταφέρνουμε, τόσα χρόνια έμαθα και κάποιες λέξεις στη γλώσσα τους. Πολύ σπάνια δεν θα συνεννοηθούμε…»

πηγή.

Η Κρήτη πρίν 50 χρόνια.(βίντεο-ντοκουμέντο)

 Ένα συγκινητικό βίντεο γεμάτο μνήμες του British Pathe περιγράφει τις ομορφιές  της Κρήτης  όπως τις αποτύπωσε ο φακός της βιντεοκάμερας το 1964.

SANO HALO: Η Αννα Φρανκ των προσφύγων του 1922

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ

Του ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ*

 ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ, ΤΗΕΑ HALO, ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ

«Οι Τούρκοι μού οφείλουν μια πολύ μεγάλη, πραγματικά μεγάλη συγγνώμη. Ούτε καν μια μικρή συγγνώμη, αλλά μια μεγάλη συγγνώμη, που πήραν μακριά μου όλους όσους αγαπούσα. Ο,τι είχα.

 Είχαμε τη γη μας, τα ζώα μας, τις αγελάδες μας, τις κότες μας, είχαμε τις δουλειές μας, και όμως μας έκαναν να πεθάνουμε στο δρόμο. Αυτό που έκαναν ήταν θηριώδες, να καταστρέψουν οικογένειες και περιουσίες. Δεν θα μπορούσα ποτέ μου να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι την οικογένειά μου. Αλλιώς θα ήταν σα να ξεχνούσα τους ανθρώπους μου. Δεν θα το κάνω ποτέ αυτό».
(Sano Halo, συνέντευξη περιοδικό «Πανσέληνος», τ. 88, 13 Μαΐου 2001)

 

Αγιος Αντώνιος Κιλκίς. Αναμνηστική φωτογραφία λίγο πριν από την αναχώρηση 

Πέθανε στις ΗΠΑ πριν από λίγες μέρες η Sano Halo, που 105 χρόνια πριν είχε γεννηθεί ως Ευθυμία Βαρυτιμίδου (ή Βαρυτιμιάδου) στον Αγιο Αντώνιο Κοτυώρων (Ορντού) του μικρασιατικού Πόντου. Με τη ζωντανή μαρτυρία της έκανε γνωστή διεθνώς τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής που πραγματοποίησαν οι Νεότουρκοι και ολοκλήρωσαν οι κεμαλικοί, επιχειρώντας τη βίαιη μετατροπή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε τουρκικό έθνος-κράτος. 

Η Ευθυμία Βαρυτιμίδου (Sano Halo) ήταν ένα από τα χιλιάδες παιδιά που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής κατά τις πορείες θανάτους που οργάνωσαν οι κεμαλικοί κατά τη δεύτερη φάση της Γενοκτονίας. Η οικογένειά της, όπως και ολόκληρη η ελληνική κοινότητα του Αγίου Αντωνίου της Κερασούντας, καθώς και τα γειτονικά χωριά, εκτοπίστηκε στο εσωτερικό της Ανατολίας. Δεκάχρονο κορίτσι βρέθηκε στο Κουρδιστάν και τελικά ολομόναχο στο Χαλέπι της Συρίας, όπου την περιέθαλψε μια οικογένεια Ασσυρίων. Παντρεύτηκε έναν Ασσύριο, με τον οποίο μετανάστευσε μέσω Λιβάνου στην Αμερική το 1925.

Η καταστροφή του Αγ. Αντωνίου

 

Οι πρόσφυγες από το χωριό Αγιος Αντώνιος της Sano Halo εγκαταστάθηκαν σε δύο χωριά, στο Κιλκίς και στη Θεσσαλονίκη, που έφεραν το ίδιο όνομα. 

Στη φωτογραφία, κατά την επίσκεψη στο χωριό της Θεσσαλονίκης, ανοίγοντας φύλλα για πίτα Χάρη στις προσπάθειες της κόρης της Thea Halo κατάφερε να ξετυλίξει το κουβάρι της προσωπικής ιστορίας και να ανακαλύψει το χωριό τους στην περιοχή μεταξύ Κοτυώρων και Φάτσας. 

Ηταν ένα από τα εκατοντάδες χωριά που οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν ισοπέδωσαν κατόπιν κεντρικών οδηγιών για να χαθούν τα ρωμαίικα ίχνη στην περιοχή του Πόντου. 

Η συγκεκριμένη καταστροφή έγινε το 1921 και ακολούθησε τη μεθοδολογία των Νεότουρκων (1914-1918), στην πολιτική των οποίων αναφέρεται έγγραφο του υπουργείου Εξωτερικών της Αυστρίας: «Η τουρκική πολιτική έχει το χαρακτήρα της ολοκληρωτικής εκδίωξης από την περιοχή, με σκοπό την πλήρη εξαφάνισή τους, με τη δικαιολογία ότι οι Ελληνες της περιοχής αποτελούν κίνδυνο κατά του κράτους, μια μέθοδος που εφαρμόστηκε στο παρελθόν και κατά των Αρμενίων.
Οι Τούρκοι, χωρίς να διακρίνουν καμιά διαφορά στον πληθυσμό και χωρίς να αφήνουν καμιά πιθανότητα στην επιβίωση του πληθυσμού, με την πρόφαση της μετακίνησης σε άλλες περιοχές, δηλαδή τη μετακίνηση από τις παραλίες στα ενδότερα, εγκαταλείποντας αυτούς σε τραγικές, απάνθρωπες συνθήκες στην πείνα τους, τους οδηγούν προς το θάνατο. Τα δε σπίτια τους, αφού καταληφθούν από τους τσετέδες, λεηλατούνται, πυρπολούνται και κατεδαφίζονται. Οποια μέτρα εφαρμόστηκαν κατά των Αρμενίων εφαρμόζονται και κατά του Πόντου».

Κατά τη δεύτερη φάση της Γενοκτονίας (1919-1923) ο Ριζά Νουρ, που υπήρξε και κύριος διαπραγματευτής στη Λωζάννη, αναφέρει στα απομνημονεύματά του τις συνομιλίες του με τον Τοπάλ Οσμάν:
«Του λέω: "Αγά καθάρισε τον Πόντο καλά: Μην αφήνεις πέτρα πάνω σε πέτρα στα Ελληνικά χωριά του Πόντου".
 Μου απάντησε: "Ετσι κάνω, όμως επειδή οι εκκλησίες τους και τα κτήριά τους μπορούν να χρησιμεύσουν, τα φυλάω".
Του είπα: "Γκρέμισε και αυτά, μάλιστα σκόρπισε τις πέτρες μακριά. Δεν ξέρεις τι γίνεται, μην πουν κάποτε ότι εδώ υπήρχε εκκλησία". Η απάντηση που έδωσε ο Τοπάλ Οσμάν ήταν:
"Πράγματι, έτσι θα κάνω, δεν το σκέφτηκα τόσο καλά"».

 

  Η Sano με την κόρη της Thea Μπορεί ο Τοπάλ Οσμάν να ξεθεμελίωσε αυτά τα χωριά, όμως τα ίχνη αυτά είναι ακόμα ορατά και ζωντανά πάνω στους ανθρώπους που επιβίωσαν από τη Γενοκτονία και από τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους που αρνούνται να ξεχάσουν.
 Και ένα τέτοιο αδιαμφισβήτητο ίχνος υπήρξε η Sano Halo.

Not even my name
Η τραγική της ιστορία έγινε γνωστή με το βιβλίο «Not even my name» και υπότιτλο «From a death march in Turkey to a new home in America. Α young girl's true story of genocide and survival» («Ούτε καν το όνομά μου. Από την πορεία θανάτου στην Τουρκία σε ένα νέο σπίτι στην Αμερική. Η αληθινή ιστορία της Γενοκτονίας και της επιβίωσης ενός μικρού κοριτσιού»).

Το βιβλίο, που χαρακτηρίστηκε από λογοτεχνική πληρότητα, γράφτηκε από την κόρη της Thea Halo, εκδόθηκε το 2000 από ένα μεγάλο εκδοτικό οίκο των ΗΠΑ και έγινε σύντομα μπεστ σέλερ. Η δημοσιογράφος Ολγα Τσαντήλα έγραψε στο περιοδικό «Πανσέληνος»: «Η ιστορία της 90χρονης σήμερα Sano Halo θα παρέμενε άγνωστη, αν δεν αποφάσιζε η ζωγράφος Thea να τη γράψει και να επιτύχει την έκδοσή του από τον εκδοτικό κολοσσό των ΗΠΑ "Picador" της St. Martin's Press. Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ, πήρε εξαιρετικές κριτικές, επιστολές συμπαράστασης και ορισμένες διαμαρτυρίες. Η συγγραφέας και η μητέρα της αγκαλιάστηκαν με θέρμη από τον κόσμο και άρχισαν να δίνουν ομιλίες και διαλέξεις, ενώ ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης βράβευσε τη Sano Halo για το κουράγιο της και το όραμά της».

Η έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου είχε ιδιαίτερο ρόλο στη δημοσιοποίηση των άγνωστων ιστορικών γεγονότων. Επιπλέον, πρώτη φορά στην Αμερική μια έκδοση, που δεν προέρχεται από τους κύκλους της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, μίλησε ανοιχτά για την πολιτική γενοκτονιών που ακολούθησαν οι τουρκικές κυβερνήσεις. Παρ' ότι αναφέρεται κυρίως στη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού, εντούτοις έχει εκτεταμένες αναφορές για τη γενοκτονία του συνόλου των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και της Ανατολίας.

Αγνοώντας τη Συνθήκη της Λωζάννης
Το 2009 η ελληνική πολιτεία αποφάσισε να επιτρέψει την πολιτογράφηση της Sano Halo και της κόρης της Thea και να αποδώσει σ' αυτές την ιδιότητα της Ελληνίδας υπηκόου. Αυτή η απόφαση υπήρξε απόρροια των πολύχρονων προσπαθειών των προσφυγικών οργανώσεων, τόσο των ελλαδικών όσο και των αμερικανικών. Η απόφαση των αρμόδιων οργάνων άργησε, παρ' ότι ήταν αυτονόητη πράξη που απέρρεε από τη Συνθήκη της Λωζάννης και τα αναφαίρετα δικαιώματα των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, όπως ήταν η Sano Halo.

Ως επιχείρημα της κατ' εξαίρεσιν πολιτογράφησης θεωρήθηκε η προσφορά ιδιαίτερων υπηρεσιών προς το κράτος. Συγκεκριμένα αναφέρεται στο σχετικό προεδρικό διάταγμα (4 Απριλίου 2009): «Οι αλλοδαπές Χάλο Σάνο και Χάλο Θία-Μάρθα προσέφεραν εξαιρετικές υπηρεσίες στην Ελλάδα...». Στα μέσα του 2009 μητέρα και κόρη ορκίστηκαν στο γενικό προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη και έλαβαν την ελληνική ιθαγένεια. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε λίγους μήνες αργότερα με την εγγραφή τους στο Δημοτολόγιο του Δήμου Αθηναίων.

Η δυσανεξία της επίσημης Ελλάδας απέναντι στα γεγονότα που συνέβησαν στην οθωμανική Ανατολή από το 1914 έως το 1923 είναι αντιληπτή σε οποιονδήποτε μελετά την ιστορία των ιδεών του 20ού αιώνα, καθώς και τα κατά καιρούς επίσημα εθνικά αφηγήματα. Είναι γνωστό ότι οι προσπάθειες εξαφάνισης της ιστορικής Μνήμης των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής υπήρξαν κοινό στοιχείο στις μετά το '22 κυβερνήσεις, είτε αυτές ήταν βενιζελικές και φιλελεύθερες είτε απλώς δεξιές και συντηρητικές είτε ακροδεξιές και φασιστικές.

Το κορυφαίο συμβολικό γεγονός ήταν η μετονομασία της οδού Αποστόλου Παύλου της Θεσσαλονίκης σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ από τον ακροδεξιό, εθνικιστή δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Το νέο όνομα διατηρήθηκε και από τις μετεμφυλιακές αντικομμουνιστικές κυβερνήσεις και μόλις το 1955 η οδός πήρε και πάλι το παλιό της όνομα. Την ίδια ακριβώς στάση προς τη Μνήμη των προσφύγων είχε και η ελλαδική Αριστερά, μόνο που εδώ το κριτήριο καθορίστηκε από τη φιλοκεμαλική στάση του Λένιν, ο οποίος είχε διεκδικήσει και τον τίτλο του «Νεότουρκου της Ρωσίας».

Παρ' ότι η παραπάνω θεώρηση προκύπτει από τη μελέτη του παρελθόντος, σήμερα παρατηρείται μια ιδιόμορφη επανεμφάνιση του παλιού αντιπροσφυγικού συναισθήματος. Ενα από τα πλέον απεχθή σύγχρονα ιδεολογικά ρεύματα είναι αυτό της Αρνησης της Γενοκτονίας, της αιτιολόγησης των πράξεων των δραστών και της συκοφάντησης όσων συμβάλλουν στη διατήρηση της Μνήμης.
Οι εκφραστές του ανιχνεύονται σε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα που εκκινεί από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά και φτάνει έως το άλλο άκρο μιας ψευδώνυμης «ελευθεριακής Αριστεράς».
Στη βάση του ρεύματος αυτού εντοπίζεται η ρατσιστική περιφρόνηση προς τους πρόσφυγες και τον αυτόνομο λόγο τους. Με μια έννοια αποτελεί σύγχρονη επιβίωση, μέσα σε μεταμοντέρνα λεοντή, της μεσοπολεμικής απέχθειας που προκαλούσαν στο συντηρητικό κόσμο οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Η Sano Halo και οι αρνητές της Γενοκτονίας
Κύρια ρητορική αυτού του ρεύματος, που εμφανίστηκε κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του '90 και αποτέλεσε για κάποια χρόνια την καθεστωτική ιδεολογική έκφραση, είναι η αντιδιαστολή εθνικισμού-αντιεθνικισμού.

Κατηγορώντας αυθαιρέτως και υπερβολικά κάθε διαφορετική άποψη ως «εθνικιστική», καπηλεύτηκαν τον όρο του «αντι-εθνικιστή» και κατάφεραν να υπερκεράσουν τους αντιπάλους τους στη διαχείριση τομέων του κράτους αλλά και κονδυλίων. Επί της ουσίας κατασκεύασαν με εντελώς παλιά στοιχεία μια νέα αφήγηση, που έθετε και πάλι εκτός των ορίων της ιδεολογικής νομιμότητας τις ερμηνείες των προσφύγων του 1922.

Στο στόχαστρο του ρεύματος αυτού και της προκατειλημμένης στάσης του, κρυμμένης πίσω από μια ηθικιστική φρασεολογία που βασίζεται στην εξίσωση του αίματος, βρέθηκε και η ιστορία της Sano Halo, έτσι όπως την έγραψε η Thea Halo στο βιβλίο της «Not even my name». Με απίστευτη ευκολία το βιβλίο κατατάχθηκε στην «εθνικιστική εκδοχή της ιστορίας», με το επιχείρημα ότι δεν αναφέρεται στη «Μεγάλη Ιδέα» και στα «εγκλήματα του ελληνικού στρατού κατά των Τούρκων αμάχων» (δες: Δημήτρης Αγγελίδης, «Θέμα: Μνήμες Μικράς Ασίας και Πόντου», περ. Εψιλον, «Κ.Ε.», 29.5.2011).

Παρούσα στη συγκεκριμένη προσέγγιση και η παλιά μέθοδος της διαστρέβλωσης των σημασιών των όρων μέσω της εξαφάνισης του πλαισίου. Ετσι, η λέξη «συνωστισμός», που υπάρχει στην ελληνική έκδοση του βιβλίου της Halo, χρησιμοποιήθηκε από το συντάκτη του κείμενου με τρόπο τέτοιο, ώστε να αιτιολογηθεί η αντίστοιχη χρήση του όρου που προκάλεσε τη σφοδρή σύγκρουση για το βιβλίο ιστορίας της Στ' Δημοτικού πριν από μερικά χρόνια.

Η όλη παρουσίαση του έργου της Halo στο συγκεκριμένο αφιέρωμα υπακούει στους άγραφους νεοελληνικούς pseudo-αντιεθνικιστικούς κανόνες της Αρνησης της Γενοκτονίας, όπου η Μνήμη για τη μοίρα των απόκληρων πληθυσμών -που αποφασίστηκε από το νεοτουρκικό μιλιταρισμό στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα και μεθοδικά υλοποιήθηκε από το 1914- καθορίζεται από την αυθαίρετη παραδοχή που βασίζεται στη φαντασίωση της ενιαίας μοίρας. Μιας «μοίρας» που ξεκινά αρκετά νοτιότερα από το ακρωτήριο του Μαλέα και τελειώνει στα όρη του Καυκάσου.

Με μια έννοια, η θεώρηση των «αντιεθνικιστών» αποδεικνύεται περισσότερο εθνικιστική στην εθνική της πρόσληψη και από τη θεώρηση που είχαν οι ίδιοι οι Μεγαλοϊδεάτες εκείνης της εποχής. Επίσης τμήμα «μεταμοντέρνας» αφήγησης αποτελεί και η παραδοχή της συλλογικής ευθύνης. Κάτι σαν «καλά να πάθετε ω Πόντιοι και Σμυρνιοί, αφού είστε Ελληνες και ο Ελληνας Μοραΐτης φαντάρος επιτέθηκε στην "ιερή πατρίδα" του εθνικοαπελευθερωτή gazi Μουσταφά Κεμάλ και κατέσφαξε άμαχους Τούρκους».

Ενα άλλο βασικό στοιχείο της ιστορικής αντίληψης των αρνητών της Γενοκτονίας, είναι η παραγνώριση του πραγματικού ιστορικού πλαισίου που σχετίζεται κυρίως με τις ενδοοθωμανικές ταξικές αντιθέσεις και ο υπερτονισμός της ύστερης ελλαδοτουρκικής σύγκρουσης.

Είναι χαρακτηριστικό δείγμα -και αποκαλυπτικό συνάμα- της νεοελληνικής αλλοτρίωσης, το γεγονός ότι ούτε η τραγική εμπειρία της Sano Halo ξέφυγε από τη μνησίκακη στάση που έχει επιφυλάξει ο χώρος των αρνητών της Γενοκτονίας στη Μνήμη των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής.

* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μαθηματικός, http://kars1918.wordpress.com/
πηγή.Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία- infignomonpolitics

Νερό-νεράκι."ΣΤαγώνες" της Νέλλης Ψαρρού / "WAteRdrops" by Nelly Psarrou

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ, ΣΗΜΕΡΑ θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού του ντοκιμαντέρ. Ταξιδεύοντας σε πέντε περιοχές της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Αποπηγάδι Χανίων, ανατολική Χαλκιδική, Ασωπό και Βόλο) θα δούμε ότι ο πόλεμος του νερού δεν είναι ένα πιθανό σενάριο από το μακρινό μέλλον, αλλά μια πραγματικότητα που βιώνουν συμπολίτες μας εδώ και χρόνια και σήμερα χτυπά τις πόρτες όλων μας. Ο ίδιος ο τίτλος του ντοκιμαντέρ αναφέρεται ακριβώς στους αγώνες που γίνονται για τις σταγόνες της ζωής.

.  Πηγή.

Ο Péter Besenyei κατάφερε να διασχίσει τη μήκους 6,4 χλμ. Διώρυγα της Κορίνθου

 Αν και έχει χιλιάδες ώρες πτήσης στο ιστορικό του όντας ένας εκ των κορυφαίων πιλότων σε εξειδικευμένες πτήσεις και δύσκολα εγχειρήματα, ο ούγγρος πιλότος Πίτερ Μπέσενιεϊ χαρακτήρισε το «ταξίδι» του στο Ισθμό της Κορίνθου εμπειρία ζωής και την πιο ενδιαφέρουσα πτήση που έχει πραγματοποιήσει ποτέ!

Το πρωί της 26ης Μαρτίου ο έμπειρος πιλότος διέσχισε τη μήκους 6,4 χλμ. Διώρυγα της Κορίνθου με το αεροπλάνο του πραγματοποιώντας έναν μοναδικό άθλο, ένα όνειρο ζωής για τον ίδιο.

«Eνα όνειρο έγινε πραγματικότητα. Η διώρυγα της Κορίνθου, ένα ιστορικό σημείο της Ελλάδας, αποτελούσε για μένα πρόκληση εδώ και πολύ καιρό. Νιώθω υπέροχα που βρίσκομαι σε αυτή τη μαγευτική και γεμάτη πλούσια ιστορία χώρα και απόλαυσα ιδιαίτερα αυτή τη μοναδική εμπειρία» δήλωσε ενθουσιασμένος ο 58χρονος πιλότος που πραγματοποίησε μια ριψοκίνδυνη πτήση ακριβείας.

Οι καιρικές συνθήκες ευνόησαν το εγχείρημα που διήρκεσε συνολικά 20 λεπτά. Το ειδικά σχεδιασμένο αεροπλάνο, ένα μονοθέσιο Extra 300S D-EFBY ισχύος 300+ ίππων, βάρους περίπου 608 κιλών, μήκους 6,6 μέτρων και με άνοιγμα φτερών στα 8 μέτρα, πέρασε μέσα από τα τείχη της Διώρυγας (που κατασκευάστηκε το 1893, και το πλάτος της οποίας κυμαίνεται από 24 ως 50 μέτρα) σε ένα εγχείρημα που όμοιό του δεν έχει πραγματοποιηθεί στο παρελθόν.

Η παράτολμη προσπάθεια του περιελάμβανε μεγάλες τεχνικές δυσκολίες, προσφέροντας εντυπωσιακό θέαμα.

Αφού διέσχισε με ευθυγραμμισμένη πτήση ακριβείας τον Ισθμό, σταδιακά ανέβασε το βαθμό δυσκολίας εκτελώντας πολλαπλά εναέρια τεχνάσματα και παράτολμες μανούβρες που φάνταζαν αδιανόητες, λόγω του περιορισμένου διαθέσιμου χώρου ανάμεσα στα τοιχώματα της Διώρυγας.

Ο oύγγρος πιλότος στη συνέχεια εκτέλεσε ένα πέρασμα κάτω από την παλιά γέφυρα της Κορίνθου που ακολουθήθηκε από απότομη ανύψωση στον ουρανό και κατακόρυφη κάθοδο μέσα στον Ισθμό. Oλοκλήρωσε την πτήση εντυπωσιακά με δύο loops γύρω από τη γέφυρα βιολογικού καθαρισμού.

Ο Πίτερ Μπέσενιεϊ, θεωρείται κορυφαίος στο είδος του και είναι ο εμπνευστής του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Red Bull Air Race, στο οποίο στέφθηκε πρωταθλητής την πρώτη του σεζόν και έκτοτε κατέχει πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο. Ξεκίνησε την καριέρα του στις Ουγγρικές αερογραμμές, ενώ εργάστηκε και ως καθηγητής ακροβατικών στον αέρα. Στην πορεία αναδείχθηκε ως ένας από τους κορυφαίους αθλητές στη χώρα του χάρη στις μοναδικές επιτυχίες του ως πιλότος.

Εγινε μάλιστα διεθνώς γνωστός μετά τα δύο συγκλονιστικά εγχειρήματα, αρχικά περνώντας κάτω από την Αλυσιδωτή Γέφυρα του Δούναβη, που ενώνει τη Βούδα με την Πέστη αλλά και της διέλευσης μέσα από την Tiamen Cave ή αλλιώς το σπήλαιο στα Κινεζικά όρη.

Ομως το μεγάλο του απωθημένο ήταν η πτήση στη Διώρυγα της Κορίνθου που πλέον πραγματοποιήθηκε.

.Πηγή.

Χρυσοφτερουγίσματα

                      Πέταξε όσο πιο ψηλά μπορείς.....τα ύψη δε σκοτώνουν ....
                       τα χαμηλοπετάγματα, πονάνε και πληγώνουν......
                                                   (Γ.Δραμουντάνης)       

Φράνκο Φράνκι(1928-1992) Τσίτσιο Ινγκράσια(1922-2003) (FRANCO FRANCHI - CICCIO INGRASSIA)

Η ατάκα που αφήσε εποχή.!  "Τσιίτσοοο, το λιμάνι φεύγει..."

Ο «Φράνκο κι ο Τσίτσο» ήταν ένα αχτύπητο κωμικό δίδυμο, ένα από τα πιο διασκεδαστικά δίδυμα στην ιστορία του ιταλικού και γενικότερα παγκοσμίου κινηματογράφου. Πάμφτωχοι και οι δύο, γεννημένοι στο Παλέρμο της Ιταλίας (ο Φράνκο Φράνκι στις 18/9/1928 και ο Τσίτσιο Ινγκράσια στις 5/10/1922) πέρασαν απ΄ όλες τις δουλειές (τσαγκάρης, τσίρκο κλπ) μέχρι να ανακαλύψουν το ταλέντο τους στην κωμωδία και σιγά-σιγά να καταξιωθούν σαν οι μεγαλύτεροι κωμικοί του ιταλικού κινηματογράφου. Γύρισαν πάνω από 100 ταινίες όπως το «Τελευταίο Ιταλικό Τανγκό» το 1973 και το «Φαρφαλόν (Ο Πεταλούδας), ενώ είχαν συμπράξει και με ορισμένους από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της παγκόσμιας κινηματογραφικής σκηνής, όπως με τους αδελφούς Ταβιάνι στο «Χάος», στο «Καπρίτσιο α λα Ιταλικά» του Πιέρ Πάολο Παζολίνι-στο πλάι του μεγάλου Τοτό και στη «Δευτέρα Παρουσία» του Βιτόριο ντε Σίκα, ενώ ερμήνευσαν και τους χαρακτήρες της γάτας και της αλεπούς στη ταινία «Πινόκιο, που γύρισε το 1971 ο Λουίτζ Κομεντσίνι, με πρωταγωνιστές, τη Τζίνα Λολομπριτζίτα και τον Ντίνο Μανφρέντι. Οι σχέσεις τους πάντα δεν ήταν οι καλύτερες, αλλά μαζί μεγαλούργησαν. Ο Ινγκράσια τιμήθηκε με την Ασημένια Ταινία για το δεύτερο ανδρικό ρόλο στη ταινία «Με κάθε τρόπο» του Έλιο Πέτρι. Το δίδυμο δημιουργήθηκε το 1948 και ο Ινγκράσια πάντα ερμήνευε τον σοβαρό Τσίτσο, ενώ ο Φράνκι ερμήνευε τον αγαθούλη Φράνκο. Στην Ελλάδα οι παλαιότεροι σίγουρα τους θυμούνται καθώς στο τέλη της δεκαετίας του 1960 και αρχές του 1970, έκαναν «θραύση». Ο Φράνκο πέθανε στις 9/12/1992 και ο Τσίτο στις 28/4/2003 και οι δύο στη Ρώμη.

Light of Spring

  A Beautiful nature video!

Ο γερο-Σάββας Περσελής.Ένας λυράρης, ένας στιχουργός, ένας τραγουδιστής της Κάσου.

 "Μέχρι να ζω θα τραγουδώ, Κάσος μου αγαπημένη
και τ' όνομά σου το γλυκό στη σκέψη μου θα μένει..."

Ο Σάββας Περσελής μαζί με τον αδελφό του Ηλία Περσελή στην Κάσο, δημιούργησε μια φαμίλια, τους Περσελήδες, που για πέντε γενεές είναι οι λυράρηδες της Κάσου. Για την ιστορία του γερο-Σάββα Περσελή, αλλά και της οικογένειας του έγραψε στο ένθετο του cd με τραγούδια της Κάσου, ο Μανόλης Μαυρολέων για λογαριασμό της Εταιρείας Κασιακών Μελετών
 Η παράδοση μιας κληρονομιάς από τους παλαιότερους και η παραλαβή της από τους νεότερους γόνους μιας οικογένειας είναι η θεία εκείνη λειτουργία που φέρνει ως τις μέρες μας τον μόχθο, το μεράκι και τη φαντασία αυτών που πέρασαν γονιμοποιώντας το παρόν με τη γνώση του παρελθόντος.Στις μουσικές οικογένειες, ειδικότερα, οι λέξεις "παράδοση" και "παραδίδω" παρουσιάζουν μια σχεδόν απόλυτη ταύτιση, είτε χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Τα όργανα αλλάζουν χέρι, οι μουσικές αυτί, τα τραγούδια χείλη! Παραδίδονται και παραλαμβάνονται από τον πατέρα στο γιο, από τον παππού στον εγγονό και, κάποιες φορές, από τον προπάππου στον δισέγγονο!Στην περίπτωση της Κάσου, η μουσική οικογένεια των Περσελήδων (όπως κι αλλού οι οικογένειες των Χαλκιάδων, των Σουκαίων και τόσων άλλων] φθάνει κιόλας στην πέμπτη γνωστή γενιά λυράρηδων και γενικότερα μουσικών.>>πηγή,συνέχεια

     στα δύο βίντεο παρακάτω Σάββας Περσελής ο "νεώτερος".

Πάθος- Παραδοσιακός σκοπός Κάσου. Διασκευή: Σάββας Δ.Περσελής, Στίχοι: Μηνάς Ηλ. Περσελής, Τραγούδι: Γιώργος Κ. Περσελής