Οι παλιές φωτογραφίες πάντα θα θυμίζουν τις στιγμές μας.

Μια φωτογραφία αξίζει, πραγματικά όσο χίλιες λέξεις! Αιχμαλωτίζει και καταγράφει τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μας, ώστε να μπορούμε να τις ξαναζήσουμε έπειτα από χρόνια…

Για δες, το παιδικό μου πορτραίτο με αθώο και ειλικρινή βλέμμα !!!

Ποτέ δεν θα κοιτάξω ξανά με τόσο «απονήρευτη» ματιά τον κόσμο,
πάντοτε θα έχω έναν λόγο να δυσπιστώ ως ενήλικας ..
Ως παιδί έβλεπα θαύματα να συμβαίνουν μπροστά μου, ή νόμιζα τουλάχιστον ότι συνέβησαν επειδή έτσι το ήθελε η φαντασία μου …

Μου αρέσει πολύ να κοιτώ φωτογραφίες «απ’ τα παλιά»…

Απ’ τις «κανονικές φωτογραφίες».

Αυτές που τις αγγίζεις, τις μυρίζεις, τις κρατάς στα χέρια σου κι είναι σαν να βγάζεις «περίπατο» ολόκληρη τη ζωή σου που την είχες φυλαγμένη σε κουτιά και σε σελίδες με ρυζόχαρτο…

Φωτογραφίες… κι αν δεν έχουν προσφέρει ατέλειωτες ώρες διασκέδασης στα παιδιά μου, και σε μένα την ευκαιρία να ξανασκεφτώ με χαρά και τρυφερότητα , πρόσωπα και γεγονότα που σήμαιναν τόσα πολλά για μένα…

Στιγμές σκόρπιες μιας ζωής, στιγμές που βλέποντάς τες τυπωμένες τις αναπολείς και τις ξαναζείς…

Στιγμές που φέρνουν δάκρυα συγκίνησης, άλλοτε χαράς κι άλλοτε λύπης, καθώς τις περνάς από τα χέρια σου ξανά…

Στιγμές με ανθρώπους που πέρασαν και φύγαν και μ’ άλλους που είναι δίπλα σου ακόμη και με την παρουσία τους κοσμούν όλο και περισσότερες φωτογραφίες σου, συνθέτοντας μαζί σου, τα «άλμπουμ της ζωής σου»…

Όλες οι φωτογραφίες που υπάρχουν στα άλμπουμ τακτοποιημένες αλλά κι οι άλλες που είναι σκόρπιες σε κουτιά «παλιές» λογίζονται και είναι, μιας κι η επέλαση της τεχνολογίας στη ζωή μας είχε και αυτό το κακό…

Οι φωτογραφίες μας πλέον είναι κρατημένες σε μνήμες κινητών, σκληρούς δίσκους και κάρτες SD και στα μόνα άλμπουμ που ευελπιστούν να υπάρξουν είναι αυτά των social media!

Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος με το πάτημα ενός κουμπιού, με μιας λάθος κίνησης, να διαγραφούν και να χαθούν για πάντα οι στιγμές μας!…

Οι στιγμές που θεωρήσαμε αξιομνημόνευτες και τις φυλακίσαμε σ’ ένα κλικ…

Καλή η τεχνολογία, κι η υψηλή ανάλυση, κι η δυνατότητα ν’ αποτυπώσεις τέλεια τη στιγμή, δε λέω, αλλά, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες των άλμπουμ έχεις μια άλλη αίσθηση…

Νιώθεις μια νοσταλγία για την εποχή εκείνη που οι φωτογραφικές έπαιρναν φιλμ και αποτύπωνες τη στιγμή χωρίς να ξέρεις αν πέτυχε ή όχι…

Φιλμ, αρνητικά κι η μυρωδιά της φρεσκοτυπωμένης φωτογραφίας γινόταν ένα με την αγωνία που ζωγραφίζονταν στα μάτια καθώς τις περνούσες πρώτα γρήγορα γρήγορα μία μία, να δεις τι έβγαλες!

Κι ας μην είχες τη δυνατότητα βελτίωσης, κι ας πλήρωνες το κάθε κλικ, κι ας σε απογοήτευε το αποτέλεσμα τις πιο πολλές φορές!

Είχε κι αυτό τη μαγεία του!

Σημασία έχει, ότι δε πετούσες τη «στιγμή σου», την κρατούσες φυλαγμένη… και μετά από χρόνια όταν την ξαναέβρισκες, δεν ήταν η λήψη που σ’ απογοήτευε πια, ούτε το φόντο, παρά η αλήθεια πως ο χρόνος που περνά είναι αμείλικτος και δε δίνει ασυλία σε κανέναν και τίποτα!

Της Χριστίνας Ζαμπούνη.

Πηγή