Είναι αρχές του 1938 και η κυβέρνηση Μεταξά, θέλοντας να εκσυγχρονιστεί η χώρα και να ευθυγραμμιστεί με την υπόλοιπη Ευρώπη, αντικαθιστά την οκά με το κιλό. Οι απανταχού μπεκρήδες κηρύσσουν δημόσιο πένθος… Ιδού ο έμμετρος πόνος-εκμυστήρευση ενός από αυτούς, όπως δημοσιεύτηκε στο «ΕΘΝΟΣ» εκείνης της εποχής:
Ήσουνα νειά κι’ αρχόντισσα
τώρα σε λέω γερόντισσα.
γι’ αυτό χτυπάν λυπητερά κι’ οι μπαγλαμάδες,
γιατί τραγούδια ευτράπελα
πώς να στο πω, ρε κάπελα,
δεν παν ποτέ με το κιλό θέλουν οκάδες.
Πόσες φορές συντρόφισσα
με σένα εφιλοσόφησα∙
πόσοι καϋμοί, πόσα σεκλέτια, πόσα πάθη
εσβύνανε σαν τώπινα
και κύτταζα τ’ ανθρώπινα
απ’ τα δικά σου τα ολοφώτιστα τα βάθη…
τώρα σε λέω γερόντισσα.
γι’ αυτό χτυπάν λυπητερά κι’ οι μπαγλαμάδες,
γιατί τραγούδια ευτράπελα
πώς να στο πω, ρε κάπελα,
δεν παν ποτέ με το κιλό θέλουν οκάδες.
Πόσες φορές συντρόφισσα
με σένα εφιλοσόφησα∙
πόσοι καϋμοί, πόσα σεκλέτια, πόσα πάθη
εσβύνανε σαν τώπινα
και κύτταζα τ’ ανθρώπινα
απ’ τα δικά σου τα ολοφώτιστα τα βάθη…
-Ο Μπεκρής-
1959 Γιώργος Λουκάς Μαίρη Απέργη Ενορχήστρωση : Τίτος Παπάζογλου , Δίσκος 45 στροφών της Odeon
« Ταβερνιάρη, ταβερνιάρη, ταβερνιάρη
μη σερβίρεις μ’ άλλα μέτρα και σταθμά,
θέλω μπρος μου το παλιό το καστοστάρι
και να πιω και τη μισή και την οκά...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου