Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Παιδική ηλικία καί νοσταλγία.


Η παιδική ηλικία έχει κάτι μαγικό, κάτι που δεν μπορούμε πια να το ξαναζήσουμε. Ακόμα και όσοι δεν είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, όταν τα θυμούνται, νιώθουν μια αναπόφευκτη νοσταλγία.
Επειδή εκεί, στα χρόνια αυτά που ήμασταν παιδιά, ο Κόσμος ήταν καινούργιος, άγνωστος και ανεξερεύνητος. Κάθε μέρα νέες εμπειρίες και γνώσεις αποτυπώνονταν στο φρέσκο μας μυαλό που αργά και καίρια μάς μετασχημάτιζαν για να μας δώσουν ύστερα, στα χρόνια της ενηλικίωσης, την τελική μας μορφή. Αυτό που είμαστε σήμερα οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στον τρόπο που βιώσαμε την παιδική μας ηλικία.

Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που τα παιδικά μας χρόνια έχουν αυτή την ανεξήγητη γοητεία. Ο λόγος είναι ότι ζούσαμε μέσα στη μαγεία. Οι μεγάλοι μπορεί να μας εξηγούσαν, γιατί σχηματίζονται τα σύννεφα στον ουρανό, όμως εμείς κοιτάζαμε  μαγεμένοι τους σχηματισμούς τους. Οι καθρέφτες δεν αντικατόπτριζαν ψυχρά το είδωλό μας, ήταν μαγικά αντικείμενα που μέσα τους ο Κόσμος μπορούσε να διπλασιαστεί. Οι κούκλες είχαν ψυχή, οι χρωματιστές εικόνες ήταν αυτόνομες και ανεξάρτητες από τη θέλησή μας και μια κόκκινη γυαλιστερή κασετίνα με ξυλομπογιές είχε κάτι το θεϊκό μέσα της. Όλα ήταν τότε μαγικά.
Μεγαλώσαμε, ο Κόσμος πήρε τις κανονικές του διαστάσεις και το παιδί που τον έβλεπε με μαγικό τρόπο κάπου πήγε και κρύφτηκε μέσα μας. Πότε-πότε δηλώνει την παρουσία του, άλλοτε τρυφερά, άλλοτε μελαγχολικά . Είναι η στιγμή της νοσταλγίας.
Καίτη Βασιλάκου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...