Bρέθηκα σε μια κοινωνική εκδήλωση ...πάει καιρός....και συνάντησα μια φίλη
από τα παλιά που είχα πολλά χρόνια να τη δω από την εποχή
της αλάνας σε κάποια γειτονιά του Κέντρου της Αθήνας.
Κοιταζόμαστε συγκινημένοι και λίγο θυμωμένοι για τον
αδυσώπητο χρόνο που είχε περάσει από πάνω μας.
Λίγα χρόνια μεγαλύτερη μεγαλώσαμε μαζί στην ίδια αυλή.
Εκείνη κόρη της σπιτονοικοκυράς που νοίκιαζε τα δωμάτια.
Ήταν κάποτε μια καλλονή!
Γρήγορα συνήθισε ο ένας την εικόνα του άλλου
και άρχισε το...γνωστό "θυμάσε εκείνο...θυμάσε το άλλο..."
Κινδυνεύσαμε να παρεξηγηθούμε από τους άλλους.
Εκείνη είχε χρόνια να περάσει από την παλιά γειτονιά
και δυσκολευότανε να ακούσει πώς είναι σήμερα....
Τις θύμησα τα πάρτυ που έκανε στο σπίτι της και εμείς
οι μικρότεροι σκαρφαλώναμε στο πρεβάζι του παραθύρου
να βλέπουμε να χορεύουν....
Γέλασε όταν θυμήθηκε τον πατέρα της και την μητέρα
της που περίμεναν με το ρολόϊ στο χέρι
να πάει 11 το βράδυ για να μπούν ευγενικά στο σπίτι
δείνοντας το σήμα ότι τελείωσε το πάρτυ.
Το σπίτι που γεννηθήκαμε δεν υπάρχει....κράτησε
μόνο τις δύο ανθοστήλες που τις θυμάμαι
στο σαλόνι της με τα δύο επάργυρα βάζα .
Θυμηθήκαμε και κάποιους γειτόνους αργότερα επώνυμους
όταν φωνούλες μας διέκοψαν...."γιαγιά πότε θα φύγουμε;"
Δάκρυσε.....όχι μόνον εκείνη....
Ήταν μόνη της εδώ και χρόνια και είχε μια κόρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου